Group Blog All Blog
|
นิทาน : เจ้าชายมึนจุงและป่า 26 เอเคอร์ ตอนที่ 4 *จบ* หลังถ่ายรูปได้ปริมาณมาก(เกิน)พอแล้ว ทีมงานหมีใหญ่ก็โยกย้ายตัวอ้วนกลมตามติดเจ้าชายมึนจุงไปนั่งคุยกันต่อที่ด้านใน หมีเจอร์บอกว่า ใครไม่เกี่ยวข้องให้รอข้างนอก เช่น คุณกระทิงถือกล้องน่ะ เรียกว่าระหว่างคุยกับเจ้าชาย มีคนจำนวนจำกัดจริงๆ ทีมงานหมีใหญ่เริ่มต้นเจรจาพาที แต่เนื่องจากเจ้าชายนั้นมิเคยร่ำเรียนเขียนอ่านภาษาหมีใหญ่มาก่อน จึงต้องมีคนมาช่วยสื่อสารให้ ซึ่ง ..... ก็เหมือนไม่ช่วย เพราะคนมาช่วยทำให้เรางงว่าเราเคยใช้ภาษาแบบนี้มาตั้งแต่สมัยพ่อขุนรามไหมนะ จึงได้แต่ใช้ความรู้ภาษาอุซุชินที่มีติดตัวน้อยนิดฟังเอาเอง ไม่รู้เจ้าชายเจ็บคอ ถนอมเส้นเสียง หรือเป็นนิสัยการพูดเช่นนี้ คำพูดคำจาจึงเบา......มาก เบาจนต้องเงี่ยหูฟัง เสียงอยู่ในลำคอ เบาจนแทบอยากไปนั่งตะแคงให้กระซิบข้างหูว่าตอบอะไรออกมาน้อออ เมื่อไม่ค่อยได้ยิน เด็กหญิงจึงไปให้ความสำคัญกับอย่างอื่นแทนด้วยการนั่งพิศพิจารณาเจ้าชายแบบละเอียดยิบ ห่างกันแค่ปูไต่ 2-3 ทีถึง อยากไล้ไรหนวดเขียวๆนั่น ใต้ตาของเจ้าชายก็ดำคล้ำ ผมที่เริ่มตกลงมาปิดหน้าก็ยาวแล้ว นิ้วชี้ที่ใส่แหวนวงสวยอยู่ก็เป็นรอยแผลถลอกและเลือดซึมนิดๆ และแผงอกใต้เสื้อตัวสวยก็รบกวนสมาธิน่าดู ยิ่งมอง ยิ่งเห็นแววตาไม่สดใส และมีร่องรอยเหนื่อยล้าอยู่รอบตัวไปหมด ทุกคำถามที่ป้อนไป เจ้าชายตอบกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา เรียบเรื่อย แต่สุภาพเสมอ เด็กหญิงเงยหน้ามองอีกครั้งตอนเจ้าชายพูดเรื่องเพื่อนๆอีก 4 คน และเรื่องราวที่ผ่านมา ใบหน้าเจ้าชายดูซึมลง ยิ่งตอนที่เจ้าชายย้ำหนักหนาว่าตัวเองนั้นไม่ดีพอที่จะรับความรักมากมาย แต่กำลังพยายามตอบแทนความรักเหล่านั้นอยู่ เด็กหญิงมึนจังก็นั่งน้ำตาซึม รอยแผลตามแขนที่มองเห็นมันบ่งบอกนะว่าเจ้าชายทุ่มเทกับงาน และตั้งใจกับงานมากแค่ไหน มีทั้งรอยข่วน มีทั้งรอยแผลเป็นเล็กๆน้อยๆเต็มไปหมด เจ้าชายดีพอแล้วนะ จริงๆ เด็กหญิงเถียงอยู่ในใจ บรรยากาศดูอึมครึมลง ก่อนหมีเจอร์จะบอกว่าเหลืออีก 1 คำถามเท่านั้น เพราะเจ้าชายมึนจุงมีภารกิจต้องไปซักซ้อมร้องเพลงต่อ เหลียวมองนาฬิกา หกโมงกว่าแล้ว พระอาทิตย์ราแสง จะไปตอนนี้หรือไร แล้วเจ้าชายไม่ทานข้าวเย็นเหรอ มิน่าตัวบางนัก ก่อนจากกัน เจ้าชายมอบอักขระกระยึกกระยือให้ชาวหมีใหญ่เป็นของขวัญ เป็นตัวภาษาอังกฤษอ่านไม่ยาก แต่สะกดยากมาก เพราะเจ้าชายนั้นมาจากดวงดาวอุซุชิน จึงไม่เชี่ยวชาญภาษาอังกฤษมากนัก กว่าจะเขียนตัว G ใหญได้ ก็ซ้อมเสียหลายรอบ แถมต้องเอาตัวอย่างมาดูอีกว่าเขียนอย่างไร แต่ได้ตัวอย่างมาเจ้าชายก็นิ่งมองภาพตัวเองบนหนังสือก่อนพลิกดูไปเรื่อยๆอย่างไม่ใส่ใจ แค่ชะงักตอนเห็นสาวๆในเล่มเฉยๆ ..... เจ้าชายอย่าหื่นได้มะ เดี๋ยวปั๊ดดดดด เด็กหญิงมึนจัง มึนกว่าเดิม ก็รู้ว่าภาษาแย่ แต่เล่นเขียนตัวอักษรไม่ได้ มันแย่ไปนะคะเจ้าชาย แต่ไม่เป็นไร เด็กหญิงมึนจังรักเจ้าชายมึนจุง ถ้าภาษาอังกฤษเจ้าชายไม่ได้ เด็กหญิงจะไปเรียนภาษาอุซุชินเองค่ะ เจ้าชายมึนจุงลุกขึ้นยืน ยิ้มหวานๆให้ชาวหมีใหญ่ โค้งขอบคุณ ก่อนหัวเราะตาหยีน้อยๆทิ้งไว้แค่ว่า “เขียนข่าวดีๆของผมให้ด้วยนะครับ ขอบคุณมาก” แล้วเดินตามหมีจองออกไปทางบันไดหนีไฟ ไฟไม่ไหม้ป่า 26 เอเคอร์นะคะ ทำไมออกทางนั้นเล่า? แต่เจ้าชายก็เดินลับสายตาไปแล้ว เด็กหญิงได้แต่ถอนหายใจ เวลาคือสิ่งที่เที่ยงตรง ไม่เคยหยุดรั้งหรือรอใคร เวลาที่แสนสุข จบลงไปแล้ว เด็กหญิงหันไปยิ้มให้คุณหมีปันปัน "ขอบคุณมากนะคะ นี่เป็นสิ่งที่ดีมากๆ ที่ไม่เคยคิดว่าจะมีในชีวิต ขอบคุณที่ให้เกียรติได้มานั่งสบตากับเจ้าชายมึนจุง" หมีใหญ่แย้มยิ้มเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ชาวหมีใหญ่ลงกระเช้ากลับมายังผืนป่าอีกครั้ง และร่ำลากันอย่างสุขใจ ขอบคุณครอบครัว Asta Mag ที่เป็นมิตรที่ดีเสมอมาและทำนิตยสารดีๆให้ได้ติดตามอย่างเสมอ ขอบคุณ Varis สำหรับบทความดีๆและสกู๊ปสนุกๆในทุกฉบับ โดยเฉพาะที่เกี่ยวกับฮยอนจุง เขียนได้น่ารัก เจาะลึก และน่าอ่านมากๆ ขอบคุณหนก สำหรับทุกสกู๊ปและทุกนามแฝงที่ใช้ อ่านแล้วได้ความรู้มาก ติดตามอยู่เสมอนะคะ สุดท้าย ขอบคุณหมีใหญ่ ที่ลากคอคุณนายไปสบตาคุณชาย ช่วยกู้สติและปรับระดับหัวใจมาเสมอ คำเชียร์และคำปลอบโยนของหมีใหญ่ นับตั้งแต่วันแรกที่เราคุยกันจนมาถึงวันนี้ ทุกวันทำให้อิ่มเอมหัวเราะได้เสมอ ขอบคุณที่มอบโอกาสที่แสนดีในการทำงานที่รักให้ ขอบคุณที่มอบวินาทีที่ไม่อาจลืมเลือนให้ ขอบคุณที่มอบความทรงจำที่ฝังแน่นในหัวใจให้ ขอบคุณเธอที่ทำให้ฉันรัก ทำให้ฉันหลง ทำให้ฉันมีเธอในหัวใจ 태어나줘서 정말 고맙고, 앞으로 더 많이사랑하고, 더 많이 아껴줄께요 더많이 사랑할께요 ~♥~ 
|
ณ เงา
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
Link |
|||||||||||||
