จดหมายเหตุฯ....ลอดช่องสิงคโปร์ Ep 1 : Geylang Road ราตรีนี้มีแต่เรา(ที่เฝ้าดู)
01-12-2010
ร้องไห้อยู่ 3 วัน 3 คืน ที่ไม่ได้ไปอังกอร์เพราะแม่บอกว่าเราไม่สบายเกินไป
ร้องไห้อยู่ 3 วัน 3 คืน ที่ไม่ได้ไปฟิลิปปินส์เพราะแม่บอกมันอันตรายเกินไป
หัวใจจะขาด คิดถึงจุงมากๆๆๆๆๆๆๆ ....
วันนั้นที่อิมแพค เหมือนโดนเธอกระชากหัวใจไป มันค้างคา มันมีบางอย่างหายไป อยากไปตามหาหัวใจตัวเองตรงนั้น
แม่สัญญาว่าถ้าจุงมาสิงคโปร์ อยากไปจะให้ไป เพราะบ้านหลังที่ 2 บินบ่อยกว่าเชียงใหม่ แม่ไม่ห่วง ไปเลย
(เพราะเวลาไปเชียงใหม่ ขับรถไปไง 555)
แล้วผู้ชายก็มีโปรแกรมมาสิงคโปร์จนได้....ในวันเกิด....
ตัดสินใจได้แบบไม่ต้องคิด ไม่สนงาน ไม่สนเงิน ไม่สนอะไรทั้งนั้น สนแต่ผู้ชาย
จองโรงแรม จองตั๋วเครื่องบิน จองทุกอย่าง แล้วค่อยบอกแม่ว่าจะไป 555555555
แล้วอิ่มเอมก็ยืนอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิในวันที่ 1 ธันวาคม....พร้อมผู้ร่วมเดินทาง ดังนี้
พี่เปิ้ล (เจ้าหญิงของบอม แต่ไม่ใช่ผู้หญิงของจุงถึงจะเมนอิจุงก็เถอะ อิอิ)
จา (นามสมมติ เพื่อนอิ่มเอม เมนยองแซง)
เอิง (นามสมมติ น้องรู้จัก เมนจองมิน)
ไฟล์ทเดินทางของเรานั้นเริ่มตอน 20.15 น.
ขณะที่เราคงจะ take off ผู้ชาย คง landing อยากไปรับผู้ชายกับดาวบริวารใจจะขาด แต่ไม่สามารถ
จึงคิดบวก(ผสมเพ้อเจ้อ)เอาว่าผู้ชายไปก่อน คงไปรอรับเรา 55555
หลังคิดได้ดังนั้นอิ่มเอมก็เริ่มยิ้มแบบไร้สติ
ความตื่นเต้นที่จะได้เจอผู้ชายทำให้หัวใจเต้นตึกตัก รัวเอาๆจนหายใจไม่ทันและยิ้มเหมือนคนบ้า
ยักคิ้วหลิ่วตาให้กล้อง ตม. สุดชีวิตจนเกือบไม่ได้ออกนอกประเทศเพราะพิลึกเกินงาม
290 วันผ่านไปที่ไม่ได้เจอเธอ.....จุงจ๋าฉันมาแล้วจ๊ะ
และด้วยความฟุ้งพล่านมากไป เราจึงเริ่มมึนกับเส้นทางหลัง ตม. ยิ่งนัก
Tiger Air นั้นให้เวลาเรา boarding เพียง 40 นาทีก่อนขึ้นเครื่อง
แต่อันว่าสนามบินบ้านเรานั้นยิ่งใหญ่นัก กว่าเราจะเดินทางไปถึง เค้าก็ประกาศ Final Call จ๊ากกกกกกก
เดี๋ยวตกเครื่อง 4 สาววิ่ง 4 x 100 ชนะเลิศกว่างโจวเกมส์
เจอสจ๊วตรายทาง พี่แกบอก You can hurry
หอบหายใจก่อนค้อนแล้วตะโกนกลับ(ในใจ) ว่า เออ ไอแคน เฮอรี่ บัท ไอ แคนนอท รัน แดท ฟาสท์ เว้ย มันเหนื่อย!!
เกิดมาจนอายุ 20 ปีเต็ม ไม่เคยโดน Final Call มาก่อน ตื่นเต้นแบบไม่จำเป็นต้องมีก็ได้นะประสบการณ์นี้
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [