ไดอารี่อิ่มเอม : Break it Down, my KHJ # 08062011

วันนี้ตื่นสายนิดหน่อย จุงไม่มีคิว เราก็ไปเที่ยว ตั้งใจจะไปช้อปปิ้งเมียงดง
แต่ก่อนอื่น แวะไปอุดหนุนพิโระพิโระของมักเน่ก่อนเนอะ ร้านกำลังรีโนเวต แคบลงถนัดตา มาทีไรก็ไม่เจอบอม ชิชะ!
(แต่ตอนบ่าย น้องทวิตว่าอยู่ร้านคนเดียว อ๊ากกกก เจ็บใจจริงเลย)
ซื้อเสร็จพาสาวๆทั้งห้าไปขึ้นกระเช้าขึ้นเขานัมซาน ทางดีๆมี แต่ไม่เคยใช้
ขอเตือนไว้ ณ ที่นี้ ถ้าคุณอยากขึ้นดีๆไม่เหนื่อย จงไปเอง
แต่หากเมื่อใดคุณเอ่ยปากบอกให้อิ่มเอมพาไปล่ะก็ อิฉันจะหลอกคุณเดินขึ้นเขาให้เหนื่อยเล่นก่อน จะได้สัมผัสถึงเกาหลีอย่างแท้จริง
สาวทั้งห้า เดินหอบมองทางลาดชัน แล้วก้าวอย่างเหนื่อยอ่อน หึหึหึ
พอถึงทางขึ้นกระเช้า อิ่มเอมก็ชี้ให้เด็กเนิร์สดู “เห็นนั่นไหม ลิฟท์นั่นพาเราขึ้นมาได้นะ แต่พี่ว่าเดินขึ้นเพลินกว่า”
เกือบตายคาทางขึ้นเพราะเนิร์สจะฆาตกรรมเอา 555555555555555555555

สาวๆขึ้นไปแอ๊กท่าถ่ายรูปบนโซลทาวเวอร์ได้พักใหญ่ เราก็ย้ายมากินข้าวกลางเมียงดง
ตั้งใจว่ากินเสร็จจะเดินช้อปๆให้หน่ำใจ
แต่มันก็กลายเป็นมื้อจริงจังมื้อเดียวก่อนชีวิตจะพลิกผันจนกู่ไม่กลับอีกเลย

บ่ายสอง เจ้โทรมา “อิ่ม อยู่ไหน” เสียงเครียดได้อีก
“อยู่เมียงดงเจ้ เพิ่งกินข้าวกัน เดี๋ยวจะเดินช้อปๆล่ะ” เสียงร่าเริงได้อีก
“เออ มา Mnet เดี๋ยวนี้ แฟนเกาหลีเขาต่อคิวแล้ว เจ้มาแต่เช้ามาดูลาดเลา แต่ดันเจอเขาต่อคิว รีบมา” เจ้ย้ำเสียงหนักแน่นก่อนวาง
หันไปมองหน้าตุ่น เนิร์ส พี่เปิ้ล พี่มน กุ้งและแนน(เมนยอง แต่ชะตามาผูกกะพวกเรา ซวยไปไม่รู้ตัวด้วย)
แล้วทุกคนก็คว้ากระเป๋า พุ่งออกจากร้าน โชคดีกินเพิ่งอิ่ม จ่ายเงินเพิ่งเสร็จ ไม่งั้น ตายยยยยยยยยย
เราวิ่งไปมุดใต้ดินก่อน วิ่งๆ เหนื่อยมาก เนื่องจากมันเป็นคัมแบคเวทีแรก เราอยากดู เราต้องดูให้ได้ จึงไปแบบไม่คิดชีวิต หันไปถามแนน
“ไปด้วยกันไหม” แนนตอบหอบๆ “มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องไป” (อาจคิดในใจ ถามช้าไปหรือป่าว อิอิ)

ด้วยความที่ยองแซงเพิ่งขึ้นเวทีไม่นาน แนนจึงพาเราไปอย่างชำนาญทาง แค่ลงรถเมล์เอาตอนเกือบออกจากป้ายเท่านั้นเอง เพราะชีลลืมดู กร๊ากกกก
ไปถึงเจอเจ้นั่งทำภารกิจอยู่ หุหุ เจ้ชี้บอกไปลงชื่อตรงโน่นๆ
เราก็วิ่งไป คิวร้อยกว่าๆ 5555555555555555555555 ห่างกะพวกเจ้ไม่มาก แค่ 100 เต็มๆเท่านั้น ไม่เป็นไร ยังไงก็ได้ดู ดีใจไว้ก่อน
เค้านัดอีกที 5 ทุ่ม โหหหห แล้วระหว่างนี้จะทำไรอ่ะ ไปไหนก็ไม่ได้ กลัวโดนตัดสิทธิ์
ทำไมนัดดึกจริงเล่า ภาษาเกาหลีก็ไม่รู้ อังกฤษก็ไม่พูดกัน อิ่มเอมก็เหมือนเดิม...มองหาคนญี่ปุ่น
นั่นแน่ เจอแล้ว โอบ้าซังที่ไปผูกมิตรไว้เมื่อวานตอนโชว์เคส(และตอนไปดูจุงเตะบอลครั้งก่อน แก๊งค์เดิมเป๊ะ) ป้าแกใจดีเปิดรันนิ่งแมนให้ดูเป็นชั่วโมง สุดยอด
พอเดินเข้าไปหา ป้าก็ร้องทัก เจอกันอีกแล้วๆๆๆ ก็เลยเก็บป้าไว้คอยถามข่าว อิอิ
ลงชื่อได้แล้วเราค่อยมองรอบๆ อ้อ สถานีมันเป็นอย่างนี้ หน้าตาอย่างนี้เองเนอะ
เดินกลับไปหาเจ้ โอ้ ดาวบริวารแต่ละนาง มีมุมส่วนตัวไปหมด เจ้พลูหลับไม่แคร์สื่อ นอนสบายไปแล้ว
เจ็ดสาวมาใหม่นั่งล้อมวงคุยกัน เอาไงต่อ เจ้บอกอิจุงอาจมาสองทุ่ม รอไหม แหม ดูถามเข้า
เรานั่งรอไป หาไรกิน เดินไปมา ชมเมือง นอน หนีไปเข้าห้องน้ำ ดึงปลั๊กบิแดแล้วแอบชาร์จแบต
ราวๆทุ่มหนึ่งชะตาพลิกอีกรอบ เมื่อเขาประกาศว่าที่ลงชื่อไว้มันโดยรวม ใครเป็นเฮเนเชียให้ลงใหม่ กรี๊ดดดดดดดดดด
เอ้า ลงใหม่ก็ใหม่ แต่ครั้งนี้คุณเนปจูนท่านรวบชื่อกะเหรี่ยงเข้าเป็นก้อน แล้วส่งไป ทั้งดาวและลูกยานจึงยืนเรียงเป็นแถวตอนลึก 555

ห้าทุ่ม จับเช็คชื่ออีกรอบ พร้อมคำพูดที่ทำอิ่มเอมแทบล้มลงไปนอนร้องไห้

“พรุ่งนี้มาเช็คชื่อตี 4 นะ ใครไม่มาตัดสิทธิ์!!”

Create Date : 17 มิถุนายน 2554 Last Update : 17 มิถุนายน 2554 17:09:47 น. Counter : 649 Pageviews.		1 comments
Share Tweet