เพราะโลกใบนี้มีชีวิตอันยิ่งใหญ่ และมอบให้กับชีวิตอื่นมากมายด้วยน้ำใจอันไพศาล

สำหรับชาวโอราเคิลที่มีอายุยาวนาน รับรู้ถึงเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี และซาบซึ้งถึงน้ำพระทัยแห่งพระมารดาผู้ที่เหล่าลูกมนุษย์ต่างสรรเสริญด้วยคำเรียกขานอันเป็นที่รักว่า...พระแม่ธรณี...

หากเพียงสำหรับชาวโอราเคิลนั้นคือ องค์ไกอา ชื่อที่เป็นเพียงตำนานเรื่องเล่าที่เกือบจะถูกลืมไปแล้วสำหรับเหล่ามนุษย์... หากครั้งหนึ่งนั้นเป็นองค์เทพีที่ได้รับการเคารพบูชามากที่สุดองค์หนึ่ง

โอราเคิลพรั่งพร้อมไปด้วยทุกสิ่ง ความอุดมสมบูรณ์และงดงามที่ทวยเทพประทาน ชีวิตและความสามารถเหนือมนุษย์บนพิภพ  ซึ่งสืบทอดต่อกันมาจากบรรพบุรุษอันเป็นที่รักของเหล่าเทพ...ชาวโอราเคิลอยู่ในจุดสูงสุดของจิตใจ และในเวลานี้แม้แต่วิทยาการก็ยังก้าวหน้า

สำหรับมนุษย์บนพิภพ สถานที่แห่งนั้นมีเพียงเรื่องเล่าขานอันประทับใจในตำนานของผู้เป็นพ่อแท้ๆของเขา...

เฟท...กวาดสายตาออกไปยังผืนป่าอันกว้างไกล โดยสุดสายตาคือเขาสูงเสียดฟ้านามเดียวกันกับสถานที่ที่เขามา...เงาร่างทาบทับแผ่นฟ้า วิหคใหญ่โบยบินด้วยปีกกว้างของ...จ้าวแห่งท้องนภา...

เหยี่ยวใหญ่...อยู่ระหว่างทางกลับบ้าน เขาโอราเคิลคือทางเชื่อมไปยังดินแดนต่างภพที่เขาอาศัย

โลกสองโลกเชื่อต่อกันด้วยเส้นทางนั้น ครั้งหนึ่งมันเคยถูกห้ามชาวโอราเคิลคนใดใช้อีก แต่กระนั้นแล้ว...กฎบางกฎก็มักจะถูกละเมิดเสมอ!

ดินแดนแห่งโอราเคิลไม่มีที่ใดให้เขาต้องเรียนรู้อีกแล้ว...แต่โลกมนุษย์นี่สิ! คือความตื่นเต้นใหม่สำหรับเขา...แต่เขาไม่สามารถจากบ้านมานานนักได้...

ร่างที่โบยบินอย่างอิสระ ค่อยๆ บินต่ำลงเมื่อจุดหมายอยู่เบื้องหน้าอีกไม่ไกล ต่ำลงจนแทบเฉียดยอดไม้...ป่าแถบนี้เป็นป่าใหม่ อายุคงไม่ถึงร้อยปี เพราะต้นไม้ก็ยังเตี้ยนักอีกทั้งต้นแม้ยังแซมกันอยู่อย่างหนาทึบ หาได้โปร่งด้วยต้นไม้สูงใหญ่เหมือนป่าที่อยู่ยงมาเนิ่นนาน และมิได้ผุพังเหมือนป่าแก่ที่วัยเข้าช่วงเสื่อมโทรม

ในขณะที่เฟทสำรวจป่าอย่างใคร่ครวญ สิ่งหนึ่งก็ดึงรั้งชายหนุ่มชาวโอราเคิลเอาไว้...

ทั้งๆ ที่ท้องฟ้าแจ่มใส อากาศก็แสนดี แต่ใยเสียงที่แว่วมาจึงได้เศร้าสร้อยนัก...เสียงหวานแผ่วพริ้วอ่อนหวานหากแสนเศร้า ทั้งที่กังวานใสแสนไพเราะ หากท่วงทำนองที่ร้องนั้นช่างละห้อยชวนให้ร่ำไห้ เสียงเล็กๆ ราวกับเสียงดีดแก้วชั้นดี หากขับลำนำแห่งความสดใจคงจะไพเราะน่าสดับยิ่งเพียงไร...

เฟทหลับตาลงช้าๆ พยายามจับเสียงเพื่อค้นหาที่มา แล้วนกใหญ่ก็ถลาร่อนลงกลางป่า กระพือปีกอีกครั้งเพื่อโผบินลงไปยังเบื้องล่าง

ด้วยดวงตาคมปราบ...นกหนุ่มกวาดสายตาหาต้นเสียงได้อย่างรวดเร็ว เจ้าของเสียงตัวน้อยๆ ยืนอยู่ที่นั่น...ที่ตรงนั้น สาวน้อยวัยไม่น่าเกินสิบสี่ในชุดพยาบาลตัวหลวมสีเทามอมแมมคาดผ้ากันเปื้อนขาว เรือนผมเหยียดสยายสีอ่อนจางแทบจะเป็นสีเงินยวงยาวจรดบั้นเอว ใบหน้าน้อยเปรอะหยาดน้ำตาแหงนเงยขึ้นสู่เบื้องบนหน้าหลุมศพของใครคนหนึ่งซึ่งไร้ป้ายและมีเพียงมาลัยสานวางประดับเอาไว้เพื่อไว้อาลัย

มาลัยสานแทนช่อดอกไม้นั้นบ่งบอกให้เขารู้ว่าผู้วายปราณคงจะเป็นทหาร บางทีอาจจะเป็นญาติของเด็กสาวก็เป็นได้

เฟทแอบซ่อนตัวอยู่ในแมกไม้สูงขึ้นไป โดยใช้ใบบังร่างตนเอาไว้ ขณะที่เขากำลังเคลิบเคลิ้มไปกับน้ำเสียงอันแสนพิสุทธิ์...ครั้งเพลงจบไป เขาก็ยังเพลิดเพลินกับการสังเกตเด็กสาวตัวจ้อยเบื้องหน้าที่แสนงามราวกับภาพวาด

เมื่อแสงสุริยาสาดลงมาต้องไล้ใบหน้าน้อยๆ อย่างอ่อนโยน พาที่นางเงยหน้าขึ้นสู่สรวงสวรรค์ราวกับกำลังอธิฐาน ใบหน้าเนียนใสแม้จะมอมแมมไปด้วยคราบน้ำตาและฝุ่นก็ตาม หากความน่ารักก็ยังปรากฏให้เห็นบนริมฝีปากสวยและดวงตาคู่งาม...นางฟ้าน้อยๆ บนพิภพ

อีกสามสี่ปี หากมิมีสิ่งใดผิดพลาดเกิดขึ้นกับร่างน้อยนี้ละก็ นางจะเติบโตขึ้นมาเป็นสตรีที่งามพร้อมยิ่ง...และไม่ว่าใครที่ได้พบเห็นจะชื่นชมยินดีในรูปโฉมสะคราญงามพิศของนาง...

แต่ความแน่นอนบนโลกมนุษย์นี้ก็คือความไม่แน่นอน...หากใต้ผืนดินตรงนั้นคือญาติคนสุดท้ายที่นางมีอยู่ หลายสิ่งหลายอย่างสามารถเกิดขึ้นได้กับเด็กสาวที่ขาดที่พึ่งพา

นางอาจจะเติบโตเป็นผู้พ่ายแพ้โดยสมบูรณ์ อาจจะตกเป็นเหยื่อของสังคมและผู้มีอำนาจ หรืออาจจะเป็นได้แม้แต่ผู้ชนะแห่งตน!

เขาไม่ปรารถนาจะคิดถึงในทางชั่วร้ายเลยแม้แต่น้อย ด้วยสุดแสนเสียดายเป็นที่ยิ่ง

ขณะที่เขากำลังติดอยู่กับความคิดคะนึงถึงเรื่องราวที่ยังไม่เกิดขึ้นและอีกแสนไกลนั้น สาวน้อยของเขาก็ถูกฝูงหมาป่าปิดล้อม!

พวกมันคงติดตาม...กลิ่น...ของซากศพที่ฝังเอาไว้ตื้นๆ นั่นมา!

และนางคือหนึ่งในเหยื่อที่อ่อนแอไร้ทางสู้!

ฟีต้าหวาดผวากับสถานการณ์ตรงหน้า ความกลัวที่แล่นรี่เข้ามาหานั้นตรึงร่างของนางและแช่แข็งเอาไว้ทั้งร่าง เมื่อความเย็นแล่นขึ้นมาจากปลายนิ้วแล้วลามไปทั่วกาย...

แม้นางไม่มีใคร แต่นางก็ไม่ปรารถนาที่จะตาย...

ชีวิตมีค่า...เป็นสิ่งที่ต้องปกป้องรักษาเอาไว้...

ทุกสิ่งมีชีวิตล้วนต่อสู้เพื่อให้ตนเองคงอยู่...นั่นเป็นเหตุผลว่า...ทำไม การปลงชีพตนเองจึงเป็นบาปยิ่ง!

แต่ในขณะนี้นางไม่รู้ว่าจะทำเยี่ยงใดให้ตนรอดชีวิตกลับไป!

ดวงตาสีทองแวววาววูบวาบชวนให้ความรู้สึกหวาดกลัวทวีขึ้น หัวใจเต้นกระหน่ำอยู่ในอก หากกำลังที่จะยืนอยู่กลับถดถอย ขาที่แข็งก็เริ่มอ่อนเปลี้ยสั่นเทา

ไม่อยากตาย!!!

“วี้ดดดดด!”

เสียงผิวปากดังมา ทำให้ร่างน้อยที่กำลังสั่นไปทั้งร่างด้วยความกลัวสะดุ้งผวาจนตัวโยน...ฟีต้าหันมองรอบตัวด้วยความตื่นตระหนกจนล้มแผละลงกับพื้นโดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเหล่าหมาป่าได้ล่าถอยไปแล้ว...

สาวน้อยยังคนหันมองรอบกายต่อไปจนกระทั่งเจ้าหล่อนได้สังเกต หมาป่าเดินไปรวมตัวกันห่างออกไปแล้วหยุดนิ่งราวกับกำลังจ้องมองอะไรบางอย่าง ทุกตัวมีทีท่าตื่นกลัว...ผู้มาใหม่...ด้วยหัวที่หดก้มต่ำและหางที่ลู่ลง

“คิดว่าหมาป่าของข้าคงไม่ได้ทำอันตรายเจ้าหรอกนะ...”

เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังของต้นไม้ ก่อนที่ร่างสูงสะโอดจะปรากฏกายออกมาให้เห็นเพียงแค่ช่วงบนของลำตัวซึ่งเปลือยเปล่าโดยมีสุมทุมพุ่มไม้ใหญ่บังอยู่ตั้งแต่ช่วงเอวลงไป ทว่า...การเห็นร่างเปลือยของชายหนุ่มก็ทำให้ดรุณีตัวน้อยผู้เตรียมตัวย่างเข้าสู่วัยรุ่นในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าตกใจไม่แพ้กัน!

เฟททอดตามองนางอย่างเข้าใจดี หากเรียวปากก็หยัดยิ้มอย่างขบขัน... “ข้าต้องขอโทษด้วยที่ออกมาในสภาพไม่เรียบร้อย เผอิญว่าข้ากำลังเล่นน้ำอยู่ทางบึงด้านโน้น แล้วเจ้าพวกนี้ก็คงได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ไปกระตุ้นสัญชาติญาณของพวกมันเข้า ข้าจึงต้องวิ่งตามพวกมันมาทั้งแบบนี้”

น้ำเสียงทุ้มที่ลดต่ำลงจนอ่อนโยน พร้อมทั้งรอยยิ้มอ่อนหวานของชายหนุ่มผู้งามประหลาดทำให้หัวใจของเด็กสาวค่อยๆ สงบลง จนในที่สุดนางก็ถอนหายใจออกมาราวกบปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นเอาไว้ข้างในออกมา

“ค่ะ...ไม่เป็นไรค่ะ ข้าจะต้องขอบคุณท่านมากกว่าที่มาห้ามหมาป่าเหล่านี้เอาไว้ได้ทัน...” ฟีต้าตอบด้วยรอยยิ้มโล่งอก โดยไม่รู้เลยว่าที่จริงแล้วหาได้มีบึงอยู่ทางที่ชายหนุ่มว่ามาไม่ เพราะชาวบ้านแถบนี้นอกจากพวกพรานแล้วไม่มีใครกล้าย่างเข้าเขตป่า ด้วยรู้ดีว่าป่าแถบนี้ อยู่ในอาณัติของ...จ้าวภูผา...ทั้งสิ้น!

และไม่มีใครกล้าเสี่ยงเข้ามา..ทว่า นางจำเป็นต้องหลบเข้ามาในนี้เพื่อฝังศพ...ท่านลุง...หากไม่เช่นนั้นแล้วพวกชาวบ้านจะยิ่งโกรธแค้นนางมากยิ่งขึ้นที่บังอาจทำพิธีศพให้กับทหารฝ่ายศัตรู...ทั้งๆ ที่ควรทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแท้ๆ

“แต่ก็ทำให้เจ้าตกใจกลัวใช่หรือไม่ล่ะ เด็กน้อย” อะไรบางอย่างในถ้อยน้ำเสียงนุ่มๆ ที่ฟังราวกับเอ็นดูเป็นเหลือแสนนั้นที่ทำให้นางรู้สึกราวกับถูกล้อเลียน ก่อความขัดเขินหน่อยๆ และน่าโมโหอยู่นิดๆ ให้กับนางเสียงใสจึงแข็งขึ้นมา

“ก็ใช่หรอกค่ะ เพราะหมาป่าของท่าน ข้าก็นึกว่าตัวเองคงต้องตายแน่แล้ว...”

“โอ...ข้าไม่ได้ตั้งใจจะล้อเจ้าหรอก แต่ข้าได้ยินเสียงร้องเพลงของเจ้า ก็เลยเข้ามาดู...กระนั้นหากพวกของข้าทำให้เจ้าตกใจถึงเพียงนั้น ก็ต้องขออภัยเจ้าอย่างสุดซึ้งทีเดียว หากข้าทำอะไรเพื่อเป็นการไถ่โทษแทนพวกมันได้ละก็ เจ้าโปรดบอกข้ามาเถอะ” ท่าทางที่เปลี่ยนเป็นสุภาพขึ้นมากะทันหันของชายหนุ่ม ทำให้ฟีต้ารู้สึกผิดขึ้นมาในอึดใจที่พูดจากระแทกกระทั้นเช่นนั้นใส่เขา

“ข้าไม่ต้องการอะไร...ข้าเองก็ต้องขอโทษที่กระทำมารยาทไม่ดีใส่ท่านเช่นนั้น”

“หากเป็นเช่นนั้นแล้ว...ก็ถือว่าเราเสมอกัน แต่ข้ากลับมาบางสิ่งที่ต้องการจะขอร้องเจ้า...สาวน้อยที่น่ารัก”

คำชมตรงๆ นั้น ทำให้ใบหน้าของฟีต้าร้อนผ่าว...นางไม่เคยถูกใครชมเช่นนี้ ส่วนใหญ่แล้วในชีวิตของนางนั้น มีแต่คนต่อว่ามากมายเสียมากกว่า

“ข้าไม่มีของมีค่าอะไรจะให้ท่านได้หรอกค่ะ...” สาวน้อยตอบโดยซื่อ

“มีสิ...สิ่งที่งดงามเป็นอย่างมากยิ่งด้วย ข้าเพียงแต่ต้องการเป็นเพื่อนกับเจ้า...ข้าชอบในน้ำเสียงของเจ้า ถ้าหากไม่เป็นการรบกวนเจ้ามาเกินไป ข้าอยากจะมาฟังเจ้าร้องเพลงอีก ได้หรือไม่?”

“เป็นเพื่อนกับข้าเหรอคะ...” ใบหน้าของสาวน้อยนั้นตกใจหากความตกใจในครั้งนี้เป็นสิ่งดี เพราะนั่นทำให้นางดีใจเป็นอย่างมาก...เนิ่นนานมาแล้วที่ไม่มีใครเป็นเพื่อนนางเลย...รอยยิ้มจึงค่อยถูกจุดขึ้นบนดวงหน้านั้นจนสว่างไสว

“ใช่...แต่ครั้งนี้ ข้าคงต้องไปหาเสื้อผ้าที่เหมาะสมมาใส่ก่อน คงไม่ดีแน่หากเปลือยกายฟังเพลงตากลมกลางคิมหันต์ฤดูเช่นนี้” เฟทชี้ไปที่ร่างของตนเองแล้วส่งยิ้มให้กับเด็กสาว และนั่นทำให้สาวน้อยหัวเราะได้

“เรื่องดีๆ เช่นนี้ไม่ค่อยเกิดกับข้าบ่อยนัก...ข้ามักถูกคนในหมู่บ้านรังเกียจ เพียงเพราะข้าต้องการจะช่วยชีวิตคนซึ่งเป็นทหารฝ่ายศัตรูมาก่อน แต่พวกเขาบาดเจ็บและที่จริงแล้วไม่มีใครเลยที่ต้องการต่อสู้ในสงครามนี้...”

หลังจากนั้น...ฟีต้าเริ่มเล่าเรื่องราวของตนให้กับชายแปลกหน้าที่นางไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนามของเขา หากการได้ร้องเพลงและพูดคุยด้วย ทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยกับเขาอย่างประหลาด

นางช่างไว้วางใจคนนัก...

เฟทรู้สึกได้ถึงจิตใจที่ใสสะอาดของนางผ่านกลิ่นอายรอบตัวร่างน้อยได้ และด้วยสิ่งนี้ที่ทำให้เขารู้สึกเสียดายยิ่งนัก

เพราะเมื่อเขาจากไป...นางก็คงจะเปลี่ยนไปเช่นกัน

จิตใจมนุษย์ เปลี่ยนแปลงได้อย่างง่ายดายยิ่งนั้นราวกับรูปร่างของน้ำ เพียงกระทบเบาๆ ก็แตกกระจาย และเมื่อภาชนะที่ใส่เปลี่ยนไปรูปร่างก็จะไม่เหมือนเดิม แล้วเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมผ่านเข้ามา สีสันของมันก็จะแผกต่างออกไปต่างๆ นานา

มิตรภาพประหลาดเกิด นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ร้องเพลงให้ผู้อื่นฟัง และที่น่าแปลกเป็นอย่างยิ่งนั้นก็คือคนๆ นั้นยังเป็นเพียงชายแปลกหน้าที่ผ่านทางมาโดยบังเอิญอีกด้วย หากกระนั้นตรงนี้ในเวลานี้ก็คือความรื่นรมย์

ทว่า...ความสุขไม่เคยจีรัง...และมันก็จากไปพร้อมกับดวงตะวันที่ลาลับ

Create Date : 30 มิถุนายน 2551
Last Update : 30 มิถุนายน 2551 17:50:05 น.		1 comments
Counter : 201 Pageviews.
Share Tweet