.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 18/2 อวสาน
.. ลืมแล้วหรือไร ... ... บทที่ 18/2 ... ( อวสาน ) . “จะทำอะไรผมหรือ?” ผมถามไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเจ้าของร้านกาแฟจะพาผมไปสถานีตำรวจ และผมไม่ไป ผมถูกตีหัวและถูกพาไปทิ้งในป่า “ทีวีของผมเครื่องเล็กไปหน่อยผมจึงเดินมาดูเครื่องใหญ่ตรงหน้าคุณครับ..” เจ้าของร้านยิ้ม “นึกว่าผมจะทำอะไร..ลูกค้าคือพระเจ้า ขอโทษที่รบกวนครับ” “อ้าว ! ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด” ผมโล่งใจหันไปดูข่าวในทีวีที่เจ้าของร้านจ้องตาไม่กระพริบ ข่าวไฟไหม้บ้านใหญ่หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่เชิงป่า..ดูไป ๆ คล้ายชนบทที่ผมเพิ่งจากมา ไฟลุกท่วมบ้าน มีชายคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่หน้ากองเพลิง เสียงไฟปะทุ เสียงเรียกลูกที่คงอยู่ในกองเพลิงน่าสะเทือนใจ ไม่รู้อะไรทำให้ผมตะแคงหูฟังอย่างตั้งใจ “ลายลูกพ่อ ลายลูกพ่อ ฮือ ๆ พ่อมาช้าไป ขอโทษ พ่อมาช้าไป ฮือ ๆ” จู่ ๆ ภาพบนจอเบลอไม่ชัด สักครู่เห็นกลุ่มควันลอยจากตัวบ้าน ในกลุ่มควันนั้นมีร่างชายคนหนึ่งร่างกายแข็งแรงกำลังอุ้มหนุ่มอีกคนที่อุ้มเด็กน้อยอยู่..ทั้งสามคนลอยขึ้นไปตามกรวยควัน..ได้ยินเสียงแว่วมาว่า “เราปลอดภัย เราสามคนไม่ตาย ไม่ต้องกลัวนะหิน” “ไม่ตาย ๆ” เจ้าของร้านที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดขึ้น..อินไปกับข่าว “ดีใจกับพวกเขานะครับ” ผมหันไปพูดกับเจ้าของร้าน..เอ๊ะ! อะไรกัน..คนที่ยืนอยู่ไม่ใช่เจ้าของร้านแต่เป็นชายแข็งแรงและเด็กน้อยในข่าว “เราปลอดภัยแล้วนะหิน..” ชายคนนั้นเข้าสวมกอดผม..เด็กที่อยู่ในอ้อมกอดมองผมมองชายคนนั้นแล้วพูดเสียงอ้อแอ้ “พี่โตน นายศักดิ์” “อะไรกัน ๆ” ผมตกใจที่เหตุการณ์ยิ่งทวีความแปลกขึ้นทุกที ผมไม่อยากเป็นทั้งพี่โตน หิน จร หรือจอห์นของใคร ๆ “อะไรกัน ไม่เอา ผมไม่เป็น ไม่ใช่ผม ๆ” ผมร้องซ้ำ ๆ ยกมือปัดป้องไปมา “ไม่ใช่ผม ๆ” ......... “ตินห์ !” เสียง ๆ หนึ่งเรียกผม “โป๊ก !” ผมเหวี่ยงหมัดโดนเจ้าของเสียง “นอนละเมอดิ้น เรียกชื่อใครไม่รู้เต็มไปหมด..” คุณปีเตอร์นั่นเอง “แถมต่อยผมอีก..ไม่พอใจอะไรก็บอกมา” “ขอโทษครับ ผมคงฝันไป..” ผมลุกขึ้นจากเตียง “แล้วจะอย่างไรต่อไปครับคุณปีเตอร์” “เรียกพี่ไม่ได้หรือเราเป็นฝาแฝดกันนะ..” คุณปีเตอร์ยิ้ม ผมเป็นแฝดพี่” “เกิดก่อนผมไม่กี่นาทีเอง” “แสดงว่าตินห์ยอมรับว่าผมเป็นพี่แล้วใช่ไหม?” คุณปีเตอร์โอบไหล่ผม “ไม่ “ ผมทำปากดี เวลานี้คุณปีเตอร์หน้าเหมือนผมอย่างกับแกะ ทำไมเมื่อก่อนนี้ไม่เหมือน คงเป็นเพราะใจผมยอมจำนนและไม่มีอคติกับคุณปีเตอร์จึงทำให้มองเห็นความจริง แต่ถึงอย่างไรผมก็จำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ “ถ้าตินห์ยังไม่เชื่อใจ พี่จะให้ดูอะไรอย่างหนึ่ง..” คุณปีเตอร์เปิดกระเป๋าเอกสารหยิบสมุดเล่มเล็กออกมา “สมุดบัญชีธนาคารของนายตินห์ จีนไทยคง” คุณปีเตอร์ยื่นสมุดธนาคารให้ผม “โอ้โฮ ! ทำไมเงินมากมายอย่างนี้” ผมตกใจกับตัวเลขจำนวนเงินหลายสิบล้านที่เห็น “พ่อแบ่งให้เราสองคนเท่า ๆ กัน..ก่อนที่ตินห์จะเป็นอย่างนี้ และให้พี่ดูแลตินห์ แม่ และน้องมิ่ง..” คุณปีเตอร์กอดผมดื้อ ๆ “ทำไมต้องกอดผม?” ผมเขิน “พี่กอดน้องไม่ได้หรือไง อีกอย่างเพราะตินห์หล่อ” “คุณปีเตอร์ก็หล่อ กอดตัวเองไปสิครับ” ผมพยายามเอาตัวรอด “กอดตินห์ก็เหมือนกอดตัวเองนี่นะ” คุผปีเตอร์ไม่ยอมปล่อย ในที่สุดผมต้องยอมจำนน ไม่เสียหายอะไรถ้าจะเชื่อตามที่คุณปีเตอร์บอก โลกที่ผมไปพบมาเมื่อคืนน่ากลัวและอันตรายมาก..ผมจำใครจำอะไรไม่ได้ พ่อแม่พี่น้องอยู่ที่ไหน มีหรือเปล่าก็ไม่รู้ “คอนโดนี้ไว้สำหรับมาพักผ่อน แต่ตินห์ต้องกลับไปอยู่กับพวกเราที่กรุงเทพฯ นะอย่าหนีไปไหนอีก” มีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า คุณปีเตอร์รับสาย . “น้องตินห์ยอมกลับกรุงเทพฯ แล้วครับแม่ แต่ดูเหมือนอาการอัลไซเมอร์จะมากขึ้น เราคงต้องดูแลอย่างไม่คลาดสายตาครับ _______________________________________

Create Date : 13 มิถุนายน 2568 |
|
0 comments |
Last Update : 13 มิถุนายน 2568 13:08:17 น. |
Counter : 132 Pageviews. |
|
 |
|