.. ลืมแล้วหรือไร .. บทที่ 18/2 อวสาน

.. ลืมแล้วหรือไร ...
... บทที่ 18/2 ... ( อวสาน )
.
 
“จะทำอะไรผมหรือ?” ผมถามไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเจ้าของร้านกาแฟจะพาผมไปสถานีตำรวจ และผมไม่ไป ผมถูกตีหัวและถูกพาไปทิ้งในป่า
 
“ทีวีของผมเครื่องเล็กไปหน่อยผมจึงเดินมาดูเครื่องใหญ่ตรงหน้าคุณครับ..” เจ้าของร้านยิ้ม “นึกว่าผมจะทำอะไร..ลูกค้าคือพระเจ้า ขอโทษที่รบกวนครับ”
 
“อ้าว ! ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด” ผมโล่งใจหันไปดูข่าวในทีวีที่เจ้าของร้านจ้องตาไม่กระพริบ
 
ข่าวไฟไหม้บ้านใหญ่หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่เชิงป่า..ดูไป ๆ คล้ายชนบทที่ผมเพิ่งจากมา ไฟลุกท่วมบ้าน มีชายคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่หน้ากองเพลิง เสียงไฟปะทุ เสียงเรียกลูกที่คงอยู่ในกองเพลิงน่าสะเทือนใจ
 
ไม่รู้อะไรทำให้ผมตะแคงหูฟังอย่างตั้งใจ “ลายลูกพ่อ ลายลูกพ่อ ฮือ ๆ พ่อมาช้าไป ขอโทษ พ่อมาช้าไป ฮือ ๆ”
 
จู่ ๆ ภาพบนจอเบลอไม่ชัด สักครู่เห็นกลุ่มควันลอยจากตัวบ้าน ในกลุ่มควันนั้นมีร่างชายคนหนึ่งร่างกายแข็งแรงกำลังอุ้มหนุ่มอีกคนที่อุ้มเด็กน้อยอยู่..ทั้งสามคนลอยขึ้นไปตามกรวยควัน..ได้ยินเสียงแว่วมาว่า “เราปลอดภัย เราสามคนไม่ตาย ไม่ต้องกลัวนะหิน”
 
“ไม่ตาย ๆ” เจ้าของร้านที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดขึ้น..อินไปกับข่าว
 
“ดีใจกับพวกเขานะครับ” ผมหันไปพูดกับเจ้าของร้าน..เอ๊ะ! อะไรกัน..คนที่ยืนอยู่ไม่ใช่เจ้าของร้านแต่เป็นชายแข็งแรงและเด็กน้อยในข่าว
“เราปลอดภัยแล้วนะหิน..” ชายคนนั้นเข้าสวมกอดผม..เด็กที่อยู่ในอ้อมกอดมองผมมองชายคนนั้นแล้วพูดเสียงอ้อแอ้ “พี่โตน นายศักดิ์”
 
“อะไรกัน ๆ” ผมตกใจที่เหตุการณ์ยิ่งทวีความแปลกขึ้นทุกที ผมไม่อยากเป็นทั้งพี่โตน หิน จร หรือจอห์นของใคร ๆ
 
“อะไรกัน ไม่เอา ผมไม่เป็น ไม่ใช่ผม ๆ” ผมร้องซ้ำ ๆ ยกมือปัดป้องไปมา “ไม่ใช่ผม ๆ”
 
.........
 
“ตินห์ !” เสียง ๆ หนึ่งเรียกผม
 
“โป๊ก !” ผมเหวี่ยงหมัดโดนเจ้าของเสียง
 
“นอนละเมอดิ้น เรียกชื่อใครไม่รู้เต็มไปหมด..” คุณปีเตอร์นั่นเอง “แถมต่อยผมอีก..ไม่พอใจอะไรก็บอกมา”
 
“ขอโทษครับ ผมคงฝันไป..” ผมลุกขึ้นจากเตียง “แล้วจะอย่างไรต่อไปครับคุณปีเตอร์”
 
“เรียกพี่ไม่ได้หรือเราเป็นฝาแฝดกันนะ..” คุณปีเตอร์ยิ้ม ผมเป็นแฝดพี่”
 
“เกิดก่อนผมไม่กี่นาทีเอง”
 
“แสดงว่าตินห์ยอมรับว่าผมเป็นพี่แล้วใช่ไหม?” คุณปีเตอร์โอบไหล่ผม
 
“ไม่ “ ผมทำปากดี เวลานี้คุณปีเตอร์หน้าเหมือนผมอย่างกับแกะ ทำไมเมื่อก่อนนี้ไม่เหมือน คงเป็นเพราะใจผมยอมจำนนและไม่มีอคติกับคุณปีเตอร์จึงทำให้มองเห็นความจริง แต่ถึงอย่างไรผมก็จำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้
 
“ถ้าตินห์ยังไม่เชื่อใจ พี่จะให้ดูอะไรอย่างหนึ่ง..” คุณปีเตอร์เปิดกระเป๋าเอกสารหยิบสมุดเล่มเล็กออกมา “สมุดบัญชีธนาคารของนายตินห์ จีนไทยคง” คุณปีเตอร์ยื่นสมุดธนาคารให้ผม
 
“โอ้โฮ ! ทำไมเงินมากมายอย่างนี้” ผมตกใจกับตัวเลขจำนวนเงินหลายสิบล้านที่เห็น
 
“พ่อแบ่งให้เราสองคนเท่า ๆ กัน..ก่อนที่ตินห์จะเป็นอย่างนี้ และให้พี่ดูแลตินห์ แม่ และน้องมิ่ง..” คุณปีเตอร์กอดผมดื้อ ๆ
 
“ทำไมต้องกอดผม?” ผมเขิน
 
“พี่กอดน้องไม่ได้หรือไง อีกอย่างเพราะตินห์หล่อ”
 
“คุณปีเตอร์ก็หล่อ กอดตัวเองไปสิครับ” ผมพยายามเอาตัวรอด
 
“กอดตินห์ก็เหมือนกอดตัวเองนี่นะ” คุผปีเตอร์ไม่ยอมปล่อย
 
ในที่สุดผมต้องยอมจำนน ไม่เสียหายอะไรถ้าจะเชื่อตามที่คุณปีเตอร์บอก โลกที่ผมไปพบมาเมื่อคืนน่ากลัวและอันตรายมาก..ผมจำใครจำอะไรไม่ได้ พ่อแม่พี่น้องอยู่ที่ไหน มีหรือเปล่าก็ไม่รู้
 
“คอนโดนี้ไว้สำหรับมาพักผ่อน แต่ตินห์ต้องกลับไปอยู่กับพวกเราที่กรุงเทพฯ นะอย่าหนีไปไหนอีก”
 
มีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า คุณปีเตอร์รับสาย
 
.
 
“น้องตินห์ยอมกลับกรุงเทพฯ แล้วครับแม่ แต่ดูเหมือนอาการอัลไซเมอร์จะมากขึ้น เราคงต้องดูแลอย่างไม่คลาดสายตาครับ
 
_______________________________________


 

Create Date : 13 มิถุนายน 2568		0 comments
Last Update : 13 มิถุนายน 2568 13:08:17 น.
Counter : 132 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet