เขียนไว้อ่านเรื่อยๆ ครับ

<<
กรกฏาคม 2568
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
26 กรกฏาคม 2568
 

.. การันตี .. บทที่ 11 ..

.. การันตี ..
.. บทที่ 11 ..
.. หนี้หัวใจ ..
 
               “ได้ข่าวว่านั่งแท็กซี่มาหรือ?” เอกสรร เดินตามนิคที่กำลังไปรับพ่อที่โถงหน้าโรงละคร
               “ใช่..” นิคหันไปตอบ “ทำไมหรือ?” เขาไม่รู้สึกไม่ดีกับนายหยิ่งยโสแล้วเพราะได้ร่วมงานกัน ได้รับส่งอารมณซึ่งกันและกัน..ที่สำคัญ เป้าหมายคือการมีรายได้เพื่อนำมาใช้หนี้ทัพทักษ์และรักษาพ่อ
               “ไปรถเรามั้ย?”
               “จะดีหรือ..” นิคอยากไปรถของเอกสรรเหมือนกันเพราะหน้าโรงละครเรียกรถลำบาก “พี่พีระพัฒน์ไม่ว่าหรือ?”
               “จะว่าได้ไง รถของเรานี่นะ”
               “สีเหลืองอ๋อยนั่นเหรอ”
               “อื่อ !” โดยไม่รอคำตอบ เอกเดินไปด้านที่จอดรถของพนักงานหลังโรงละคร “นายพาพ่อกับแฟนไปรอด้านหน้าเลย”
               “เฮ้ย !” นิคตกใจ เหลียวไปมองแคทที่มีสีหน้างง ๆ
               “หึ ๆ” นายดอกรักหัวเราะชอบกล
 
ที่ร้านกาแฟการันตี
 
               “คุณแคทชงลาเต้ให้แก้วนึงแล้ว..” เอกเอ่ยขั้นเมื่อนิคลงบันไดมา “พ่อเข้านอนแล้วหรือ?”
               “เรียบร้อยแล้ว แคทนั่งดูทีวีเป็นเพื่อนพ่อ”
               “คุณแคทนี่เป็นคนดีมาก ๆ นะ..ฮะ ๆ” เอกหัวเราะ “เราขำที่เธอตกใจที่เราพูดว่าเป็นแฟนนาย”
               “เราก็ตกใจเหมือนกัน”
               “เออ..จริง ๆ แล้วคุณแคทมีแฟนหรือยัง?” เอกถาม
               “ไม่รู้สินะ..แต่เห็นพัวพันอยู่กับคุณทัพทักษ์ ไม่รู้เป็นแฟนกันหรือเปล่า”
               “โอ้โห ! คุณทัพทักษ์ที่เป็นสปอนเซอร์ให้ “รักในความทรงจำ” นี่นะ?”
               “ไม่ใช่ ๆ คนละคนแต่ชื่อเหมือนกัน..แปลกนะชื่อนี้ไม่น่ามีซ้ำกันเท่าไหร่” แปลกอีกอย่างคือนิคเห็นทัพทักษ์ที่เขารู้จักแวบ ๆ แถวคุณทัพทักษ์สปอนเซอร์
 
               “ซ้อมใหญ่วันนี้..” เอกเปลี่ยนเรื่อง “ฉากแรกนายเล่นดีนะเราแอบดูอยู่ ฉากที่สองก็พอได้สำหรับบทคนตามองไม่เห็น แต่ฉากต่อ ๆ ไปเราว่านายกังวลอะไรอยู่ ไม่เหมือนตอนซ้อมก่อน ๆ เลย”
               “ยอมรับว่าสมาธิหลุดตั้งแต่จบฉากสองที่มีการประกาศขอบคุณสปอนเซอร์และมอบช่อดอกไม้ ดีที่นายช่วยจูนอารมณ์ให้เรา โดยเฉพาะบทรัก”
               “ชอบบทรักของเราหรอ..” เอกสรรทำท่าประกอบ
               “บทเชิดสิงโตของนายก็ยอดเยี่ยม..เคยเชิดมาก่อนหรือ เท่มากเลยนะขอบอก”
               “จะบ้าหรือคุณ..พี่พีระพัฒน์ให้ไปฝึกกับเจ้าของหัวสิงโตที่เช่ามาน่ะ..ชิ ! เห็นเราเป็นไอ้ตี๋เชิดสิงโตไปได้”
               “คุณพีระพัฒน์ยืนยิ้มอยู่ข้างฉากดูแต่นาย คงไม่เห็นความบกพร่องของเรา”
               “พรุ่งนี้ไม่มีซ้อมไปเที่ยวกับเราไหม?”
               “หือ !” นิคแปลกใจกับคำชวนของเอก
               “แบบว่า แบบว่า ไปเดทกันน่ะ”
               “หา !” คำอธิบายของเอกทำให้นิคแปลกใจมากขึ้น
               “ซ้อมเดทไง ในบทก็มีไม่ใช่หรือ ซ้อมให้แม่น ๆ ขึ้นอีก..ตี๋กับยุ่นเดทกันในละคร..เอกกับนิคเดทกัน..ชีวิตจริงไง”
               “มั่วนิ่ม !” นิคนึกถึงอีกคนหนึ่งที่มั่วนิ่มให้เขาเป็นแฟน..ทัพทักษ์..สองคนนี้รู้หรือว่าเขาชอบผู้หญิงหรือผู้ชายแน่
 
.....
 
รามขับรถวนไปมาหลายเที่ยว..หลังจากส่งคุณทัพทักษ์แล้วเขาขับรถมาที่ร้านการันตี เห็นรถมินิสีเหลืองของเอกสรรจอดอยู่..เป็นความผิดของเขาเองที่ไม่สามารถรับส่งนิคและพ่อได้ นายเอกสรรแค่มาส่งนิคด้วยไมตรีหรือเพราะอย่างอื่นรามไม่อาจรู้ได้ แต่ภาพที่สองคนกินกาแฟอยู่ในร้านทำให้รามคิดไปไกล เขาจะทำอย่างไรดี..โลกสมัยใหม่เปิดกว้างเกินไป แม้แต่เขาก็ได้รับอิทธิพลนั้นด้วย เป็นคนธรรมดาแท้ ๆ กระโจนเข้าใส่ LGBTQ โดยไม่รู้ตัว
 
               “แคทนอนหรือยังครับ?” ในที่สุดรามทนไม่ไหวจอดรถ เดินเข้าไปในร้านการันตี..ถามนิคที่กำลังหัวเราะกับเอกสรร
               “มาพอดี !” นิคอุทาน
               “พอดีอะไร..” เอกสรรสงสัย มองหน้านิค มองหน้าอาคันตุกะ
               “พอดีกำลังคิดอยู่” นิคอธิบายตามความคิดของเขา
               “พูดตก พูดไม่หมดหรือเปล่า” รามฉวยโอกาสแสดงความเป็นเจ้าของที่เขานึกไปเอง
               “อะไรตก อะไรไม่หมด” นิคงง
               “ต้องพูดว่า..พอดีกำลังคิด ถึง อยู่ไงครับ..ฮะ ๆ” รามชอบใจความเจ้าเล่ห์ของตัวเอง
               “นิคคิดถึงนายคนนี้จริง ๆ หรือ?” เอกสรรมองรามอย่างพินิจพิเคราะห์
               “เอาจริงนะเอก..เราคิดถึงคุณทัพทักษ์จริง ๆ แต่ไม่ใช่อย่างที่นายคิด..” นิคไม่แน่ว่าสมควรพูดเรื่องความช่วยเหลือของทัพทักษ์และหนี้สินที่เขาจะต้องชำระหรือไม่
               “ทัพทักษ์?” เอกทวนคำ..เขาเพิ่งได้ยินชื่อนี้ที่โรงละคร
               “ใช่ ! ผมคือนายทัพทักษ์ที่นิคคิดถึง” รามได้ที
               “ไม่ใช่อย่างนั้นนะเอก..” นิคคิดสงสัยว่าทำไมเขาต้องแก้ตัวมากขนาดนี้ เขาคิดกับทัพทักษ์และกับเอกสรรอย่างไรกันแน่ !
               “แล้วคืออย่างไร?” เอกนึกดูแคลนนิค
               “คุณทัพทักษ์เป็นคนพาพ่อของเราเข้าโรงพยาบาลและออกค่ารักษาล่วงหน้าให้ เราเป็นหนี้บุญคุณและเป็นลูกหนี้เขา”
               “เป็นหนี้เท่าไหร่..เรามีเงินเก็บมากอยู่..เราใช้ให้แบบไม่ต้องคืน” เอกคิดจะเกทับ
               “ขอบคุณนะแต่ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเราเอาค่าตัวและค่าตัวที่จะได้ในละครเรื่องต่อ ๆ ไปมาใช้หนี้คุณทัพทักษ์”
               “แต่เรายินดีใช้ให้เอง เพื่อนช่วยเพื่อน”
 
               “เกือบสามแสนบาท” นิคตัดสินใจพูด ทั้งเอกสรรและทัพทักษ์จะได้เลิกโมเมเป็นเจ้าของตัวเขาสักที  

.

 

 


Create Date : 26 กรกฎาคม 2568
Last Update : 26 กรกฎาคม 2568 7:42:16 น. 0 comments
Counter : 309 Pageviews.  
(โหวต blog นี้) 
 
Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

BlogGang Popular Award#21


 
สมาชิกหมายเลข 2607062
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add สมาชิกหมายเลข 2607062's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com