• .. การันตี .. บทที่ 8 ..

.. การันตี .. บทที่ 8 .. .. การันตี .. .. บทที่ 8 .. .. ฉุยฉายทัพทักษ์ .. .     เช้าวันหนึ่งเป็นวันหยุด หนุ่มชื่อรามนั่งเลื่อนเฟสอ่านโพสต์ต่าง ๆ                “ทศกัณฐ์ได้ฟังคำยอโฉมนางสีดาจากน้องสาว นางสำมนักขา เกิดความหลงใหลอยากได้นางสีดาเป็นเมีย จึงบังคับมารีศ ยักษ์ตัวขาวที่เป็นลูกของนางกากนาสูร ยายของทศกัณฐ์ แปลงเป็นกวางทองเดินไปให้นางสีดาเห็น..”                  “นางสีดาอยากได้กวางทองจึงอ้อนวอนพระรามออกไปจับมาให้ พระรามรู้ว่ากวางทองเป็นยักษ์แปลงกายจึงใช้ศรยิงมารีศล้มลง มารีศแกล้งดัดเสียงเป็นพระรามร้องขึ้นดัง ๆ เหมือนได้รับบาดเจ็บ นางสีดาได้ยินคิดว่าพระรามมีอันตรายขอให้พระลักษมณ์ตามไปช่วย และทศกัณฐ์ซึ่งแอบซุ่มอยู่ได้โอกาสจับนางสีดาไปกรุงลงกา..”                  “วรรณคดีเรื่องรามเกียรติ์นี้สนุกดีเหมือนกัน” รามพูดกับตัวเอง                  “โอ้ย ! ลักษมณ์ช่วยพี่ด้วย ๆ” สิ่งที่พระลักษมณ์เห็นคือพระรามที่ยืนอยู่ข้างศพมารีศ..แต่ นางสีดาหายตัวไป                    “จิ๊บ ๆๆ จิ๊ด ๆๆ จุกจิ๊ก” เสียงจริง ! ..นกตัวเล็กร้องอยู่บนกิ่งไม้ข้างระเบียงอาศรม..เอ้ย ! ระเบียงบ้าน                  “มาแล้ว ๆ” รามถือจานโฟมที่เขาหั่นกล้วยน้ำว้าเป็นชิ้นเล็ก ๆ ออกไปที่ระเบียง นกกระจิบ นกกระจอก กระรอก และเจ้ากางเขนมาขออาหารกิน ทุกเช้า กลางวัน เย็น เขาแทบจะต้องแต่งชุดกุ๊กเงี่ยหูฟังเสียงนกทั้งวัน..เกินไป !                  “จิ๊บ ๆ จิ๊ก ๆ” เสียงร้องเร่ง   รามวางชิ้นกล้วยเรียงบนราวระเบียงที่เป็นคอนกรีตกว้างหนึ่งฟุตตามความยาวของตัวตึก เลื่อนปิดบานเลื่อนกระจกและผ้าม่าน ไม่เช่นนั้นนกจะไม่กล้าเข้ามาจิกกิน แล้วแอบดู                  “ครืด ๆ พึ่บ ๆๆๆ”                  “อ้าว !” ที่ถลาลงบนราวคอนกรีตไม่ใช่นกเล็กที่รามตั้งใจให้ แต่เป็นฝูงนกพิราบหลายสิบตัว มันจิก สะบัดจะงอยปากอย่างเมามัน กินครึ่งทิ้งครึ่ง   อนิจจา เจ้านกตัวเล็กสวมบทม้ารีศโดยไม่รู้ตัว ทศกัณฐ์พิราบแย่งสีดาน้ำว้าไปต่อหน้าต่อตาพระรามสุดหล่อที่ได้แต่ยืนเซ่อ   จะว่าไปรามไม่ได้เซ่อนัก เคยออกไปโบกชามโฟมไล่นกพิราบเหมือนกัน ไปหมดก็จริงแต่เดี๋ยวก็มาอีก เขาคิดจะตั้งหุ่นไล่กาไว้ที่ระเบียงแกว่งแขนแกว่งขาทั้งวัน..อะไรไม่ว่าเจ้านกเล็กพลอยจะไม่กล้าเข้ามากิน   ในกูเกิลสอนให้ใช้น้ำฉีดไปที่ฝูงนกเขาจะบินหนี แต่รามคิดว่า พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่ง รู้จักหิว รู้จักหาทางเอาชีวิตรอด  กล้วยหนึ่งหวีราคาประมาณ 30 บาท ให้ทานเขากินพอหายหิวจะได้มีแรงบินไปหากินที่อื่นต่อ รามเคยน้ำตาซึมเมื่อเห็นนกพิราบตัวเล็กเข้ามากินกล้วยตามพี่ ๆ หรือพ่อแม่   ถ้าเปรียบว่าเสียงร้องจิ๊บ ๆ ของนกเล็กคือเสียงมารีศร้องหลอก รามตั้งใจยอมให้หลอก ทั้งที่รู้ดีว่านกพิราบนำเชื้อโรคบางอย่างมาสู่คนแต่จะทำอย่างไรได้ที่รามอยากให้กล้วยคือกระรอกและนกเล็ก ๆ ต่างหาก เขาอุตส่าห์ร้องเพลงให้ฟังทุกเช้าเย็น   การทำความดี การให้ทาน ถ้าเราทำการพิจารณาและเลือกสิ่งที่ดี ที่ถูกต้องแล้วจะค่อนข้างยากเหมือนกัน พิจารณามาก ๆ ถี่ถ้วนมาก ๆ อาจไม่ได้ทำก็ได้..ไม่ได้ทำ ไม่ได้บุญนั้นช่างเถอะ แต่ฝ่ายรับจะไม่ได้รับนี่สิเป็นเรื่องสำคัญกว่า   บุญแปลว่าดี แปลว่าสุข ทำบุญแล้วย่อมได้รับความสุขแน่นอน..แล้วทุกข์ที่เกิดจาการทำบุญเช่นกรณีให้กล้วยนกพิราบล่ะ?..ทุกข์เกิดขึ้นแน่นอน ใครทำใครย่อมรับไปทั้งทุกข์และสุข   คนอื่นที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จากการแพร่เชื้อโรคของนกพิราบล่ะ?..รามคิดทบทวน..เขาคงต้องรับโทษเป็นบาปติดตัวกระมังจากการมีเมตตา..คนที่ได้รับเชื้อโรคคงเป็นกรรมเก่าของเขา..คิดไปคิดมา..ช่างเถอะ !   ราม แปลว่า งามปานกลาง งามบ้างไม่งามบ้าง ดีบ้างไม่ดีบ้าง คล้ายชีวิต คล้ายการกระทำที่เขากำลังทำอยู่..รามคิดถึงตัวเอง   ชื่อจริงของรามคือ ราเมศร์ แปลว่านักรบผู้ยิ่งใหญ่ เขามีอีกชื่อหนึ่งที่เกิดขึ้นจากความบังเอิญ จากการดีบ้างไม่ดีบ้าง ทำบุญทำบาปไปพร้อม ๆ กันด้วยชื่อนี้ ...     “ทัพทักษ์” .     Create Date : 20 กรกฎาคม 2568 Last Update : 20 กรกฎาคม 2568 15:34:56 น. 0 comments Counter : 398 Pageviews.   (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณhaiku