28 ปี มาแล้ว ที่พ่อจากพวกเราไปอย่างไม่มีวันกลับ จากไปโดยไม่มีสัญญาณใดๆ เตือนล่วงหน้า พ่อขึ้นไปนอนฟังวิทยุข้างบนห้องนอน เหมือนที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน พ่อชอบนอนเล่นเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ ฟังข่าววิทยุช่วงหัวค่ำ พ่อไม่ค่อยชอบดูทีวี แต่ใครจะคาดคิดว่า พ่อหลับอยู่บนเก้าอี้นั้นและไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

เรากับพ่อ จะสนิทกันมาก คงเป็นเพราะว่าเราเป็นลูกคนเล็ก ตอนเด็กๆ เวลาไปไหน พ่อมักจะหอบหิ้วกระเตงเราไปด้วยเสมอ เราชอบมากที่สุด เวลาฝนตก เพราะหมายถึงเราจะได้ขี่หลังพ่อให้พาไปส่งที่โรงเรียน สมัยก่อนฝนตก น้ำท่วมถนน ปกติเราจะเดินไปโรงเรียน เพราะบ้านกับโรงเรียนก็ไม่ไกลกันนัก

พ่อเป็นคนดุ แต่ไม่เคยตีลูกคนไหน แค่สายตามอง พวกเราก็ร้อนๆ หนาวๆ กันหมดแล้ว
พ่อเกิดที่ อ.ท่าม่วง จ.กาญจนบุรี พ่อเคยทำงานมาหลายอาชีพ เป็นครู ล่าม ช่างทำรองเท้า วิทยุการบิน จนสุดท้ายก่อนเกษียณ พ่อทำงานที่ UN ตอนที่พ่อไปทำงานที่เนปาล เรากับแม่ก็ตามไปอยู่ด้วย ตอนนั้นเรายังเล็กอยู่

เรากับพ่อชอบทานน้อยหน่าเหมือนกัน แล้วก็ชอบแย่งกันจนแม่ต้องหัวเราะ แต่พ่อไม่ชอบเปลือกของขนุน พ่อบอกว่า เห็นแล้วมันขยะแขยง ชวนขนลุก เรามีกัน 5 คนพี่น้อง ทุกๆ เย็น พ่อจะต้องบังคับให้ทุกคนนั่งอ่านหนังสือภาษาอังกฤษ อ่านแล้วก็ต้องแปลให้ฟังด้วย เวลาเราแปลภาษาอังกฤษทีไร พ่อต้องหัวเราะก๊ากทุกที พ่อบอกว่า “ไอ้นี่ มันมั่วเก่ง” เพราะว่าแปลไปคนละทิศละทาง จนพี่ๆ เค้าโตกันหมด เหลือเรานั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว วันไหนพ่อมีแขกมาหาที่บ้าน วันนั้นเราไม่ต้องอ่านหนังสือ ดีใจที่สุดเลย

พ่อชอบร้องเพลง “กุหลาบในมือเธอ” แล้วก็ชอบร้องให้ฟัง เราฟังทีไร ต้องบอกว่า ไม่เห็นจะเพราะเลย พ่อชอบเล่าเรื่องสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ให้ฟัง จนพวกเรานั่งอ้าปากหวอกันเป็นแถวๆ ความโหดร้ายทารุณของสงคราม เหมือนในนิยายเรื่อง “คู่กรรม” ไม่มีผิดเลย

พ่อเคยผ่าตัดหัวใจ ตอนแรกใครๆ ก็คิดว่าคงจะไม่รอด แต่พ่อก็อยู่ต่อมาอีกหลายสิบปี เหล้า บุหรี่ พ่อเลิกหมด กินแต่อาหารจำพวกผัก ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ พ่อเคยเป็นครูสอนรำมวยไทเก๊กที่วัดราชนัดดา หลังเลิกงานพ่อจะต้องไปเป็นประจำ พ่อเคยให้เราอ่านตำรา รำไทเก๊ก อัดเสียงใส่เทป เพื่อจะไปเปิดให้คนอื่นทำตาม ตอนแรกๆ ก็ดีอยู่หรอก แต่เพราะความเป็นเด็ก เริ่มขี้เกียจ อ่านซะเร็วปรื๋อ จนพ่อบอกว่า “อ่านซะเร็วปรื๋อแบบนี้ ใครเค้าจะไปทำตามได้ทัน เป็นลมตายกันหมดพอดี” เราก็เลยไม่ต้องอ่าน นิสัยไม่ดีนะนี่...

เขียนวันนี้ ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดถึงพ่อเท่านั้นเอง เพราะนี่ก็จะครบถึงวันที่พ่อจากไปแล้ว วันที่นำร่างของพ่อใส่โลงสี่เหลี่ยมสีขาว เรายังใส่รองเท้าผ้าใบให้พ่อ แล้วก็บอกกับพ่อว่า พ่อจะได้เอาไว้ใช้ ตอนไปสอนเทวดารำมวยไทเก๊กบนสวรรค์...ป่านนี้ เทวดาคงรำมวยไทเก๊กกันเก่งหมดแล้วเนอะ..พ่อเนอะ