เมืองตากเมืองระแหง แต่ไม่เคยแล้งน้ำใจ (ตอนที่ 1)
พอเรียนจบมหาวิทยาลัย ก็เดินวิจัยฝุ่นอยู่เกือบ 2 ปี เพราะไม่ได้ไปสมัครงานตามบริษัทเอกชนเลย มุ่งแต่สอบเข้ารับราชการอย่างเดียว ไปสอบ ก.พ. ได้ลำดับที่ 200 จากคนที่สมัครสอบในตำแหน่งนี้ 4,000 คน ขึ้นบัญชีไว้ 400 คน สมัยก่อนคนสมัครเป็นพันก็ว่าเยอะแล้วนะ สมัยนี้เป็นหมื่นเป็นแสน การแข่งขันยิ่งสูงกว่าเมื่อก่อนหลายร้อยหลายพันเท่า น่าเป็นห่วงเด็กรุ่นหลัง ๆ จริง ๆ หลังจากที่สอบ ก.พ.ได้ปีกว่า ๆ ก็มีการเรียกตัวไปสัมภาษณ์ ก่อนหน้านี้ก็มีส่วนราชการอื่น ๆ ที่ขอใช้บัญชีของ ก.พ.เรียกไปสอบอยู่หลายครั้ง ไปสอบข้อเขียนใหม่ก็มี แต่ก็ไม่ได้ จนครั้งล่าสุด ก.พ.เรียกไปสอบสัมภาษณ์ ดวงคนเรานะ มันจะต้องไปทางนี้ แค่สัมภาษณ์อย่างเดียว พอวันประกาศผลสอบ ปรากฏว่าสอบได้ที่ 2 ตอนนั้นเท่าที่รู้ เค้ามีตำแหน่งว่างอยู่ต่างจังหวัดทั้งนั้น พี่สาวบอกว่าเลือกไปศูนย์รับผู้อพยพ อ.ฟากท่า จ.อุตรดิตถ์เลย ตอนนี้เรายังเด็กไปอยู่ไกล ๆ หาประสบการณ์ชีวิตดีกว่า วันที่ ก.พ.ให้ไปรายงานตัว ฉันได้เลือกเป็นคนแรก เพราะคนที่สอบได้ที่ 1 สละสิทธิ์ วันนั้นก็ได้รู้เพิ่มเติมว่า มีตำแหน่งว่างใน กทม.ด้วย พี่ของสำนักงาน ก.พ. ก็บอกให้พวกเรามาคุยกันก่อน เพราะบางคนอาจจะไปต่างจังหวัดไม่ได้ บางคนไปได้ไม่มีข้อขัดข้อง ก็ให้มาคุยกัน ตกลงกันซะให้ดี ก็ปรากฏว่ามีคนหนึ่งเค้าคงคิดว่าฉันคงเลือกสำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรมแน่ ๆ เพราะอยู่ใน กทม. ก็มาคุยกับฉัน บอกว่าเค้าไปต่างจังหวัดไม่ได้ ทางบ้านคงไม่ให้ไป ถ้าหากเค้าไม่ได้ลงใน กทม.ก็คงต้องสละสิทธิ์ แต่มันก็น่าเสียดายมาก ก็เลยบอกเค้าว่า สบายใจได้ ฉันเลือกศูนย์รับผู้อพยพ อ.ฟากท่า จ.อุตรดิตถ์ พอพี่ที่ ก.พ.ถามฉันว่าจะเลือกลงที่ไหน เพราะเป็นคนแรกที่มีโอกาสได้เลือกก่อน พอฉันบอกว่าศูนย์รับผู้อพยพ อ.ฟากท่า จ.อุตรดิตถ์ ทุกคนในห้องร้องโอ้โห เพราะฉันตัวเล็กนิดเดียว พี่เค้าบอกว่า เก่งจัง ไปอยู่ได้แน่นะ เพราะที่นั่นติดชายแดนประเทศลาว ส่วนคนนั้นเค้าก็เลือกลงสำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม เห็นมั๊ย win - win กันทั้งคู่เลย แล้วก็ไม่ผิดหวังเลยที่ได้มาอยู่สำนักงานปลัดกระทรวงมหาดไทยจนกระทั่งทุกวันนี้
หลังจากนั้นพวกเราที่เลือกลงบรรจุเข้ารับราชการที่สำนักงานปลัดกระทรวงมหาดไทย ประมาณ 30 คน ก็ต้องมาปฐมนิเทศก่อนแยกย้ายกันไปทำงานตามที่ตัวเองเลือก ที่ศูนย์สื่อสาร วิสุทธิกษัตริย์ เป็นเวลา 3 วัน ตั้งแต่วันที่ 24 - 26 กันยายน 2527 ก็มีพี่ๆ มาให้ความรู้ในเรื่องต่าง ๆ แก่พวกเรา เช่น สิทธิและสวัสดิการต่าง ๆ ระเบียบกฎหมายเกี่ยวกับข้าราชการพลเรือน ส่วนฉันและเพื่อน ๆ พวกเราต่างก็ศึกษาหาข้อมูลของจังหวัดที่ตัวเองจะต้องไปทำงาน ฉันเองก็ศึกษาว่า ผู้ว่าราชการจังหวัดชื่ออะไร หัวหน้าสำนักงานจังหวัดชื่ออะไร อะไรเป็นของดีของเด่นของจังหวัด คำขวัญ ฯลฯ แล้วก็ซื้อตั๋วรถทัวร์ไปอุตรดิตถ์เรียบร้อยโดยมีพี่สะใภ้ไปเป็นเพื่อนครั้งนี้
จนกระทั่งวันสุดท้ายของการปฐมนิเทศ กองการเจ้าหน้าที่ ก็แจกหนังสือส่งตัว ปรากฏว่าฉันได้รับหนังสือที่เรียนผู้ว่าราชการจังหวัดตาก ฉันงงมาก ก็เลยถามพี่เค้าว่า ฉันเลือกไปอุตรดิตถ์ ทำไมถึงได้รับหนังสือให้ไปตาก พี่เค้าก็บอกว่า อ้าว...ไม่มีใครบอกน้องเลยหรือว่า ศูนย์รับผู้อพยพ อ.ฟากท่า น่ะ มันยุบไปแล้ว เวร..ล่ะซิ ต้องเดินทางคืนนี้ เพราะต้องเดินทางไปรายงานตัวที่จังหวัดวันที่ 27 กันยายน ก็เลยต้องรีบไปเปลี่ยนตั๋ว มาลงที่สุโขทัย แล้วก็ต่อรถไปตากอีกทีนึง ไปถึงตากตอนเช้า ก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดข้าราชการ เพื่อรายงานตัวต่อผู้บังคับบัญชา ตอนที่เอาหนังสือส่งตัวมาให้ที่งานสารบรรณลงรับ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาเลียบ ๆ เคียงๆ อยู่ เป็นคนตัวสูงใหญ่ สูงประมาณ 180 กว่า เมื่อฉันซึ่งสูงเพียง 145 ซม. มายืนเทียบกัน แลดูตัวเล็กไปเลย หลังจากนั้นก็ขึ้นไปที่ห้องสำนักงานจังหวัดตาก พอเดินเข้าไปพวกผู้ชายที่ยืนจับกลุ่มตรงโต๊ะข้างหน้า ก็พากันแตกฮือ ฉันก็ไม่ได้สนใจ แต่ก็นึกอยู่ในใจเหมือนกันว่าเป็นอะไรกัน มารู้ทีหลังจากการไขข้อสงสัยจากพี่แมว เจ้าหน้าที่การเงินฯ เค้าเล่าให้ฟังว่า เจ้าต๋อง(ชายตัวสูง) เที่ยวมาบอกใคร ๆ ในห้องสำนักงานจังหวัดว่า คนที่มาใหม่ รูปร่างสูง เพรียว สวยน่ารักเชียวล่ะ พวกพี่ๆผู้ชายก็เลยจับกลุ่มคุยกัน แต่พอฉันเดินเข้าห้องมา ก็แตกฮือ เพราะตรงกันข้ามกับเจ้าต๋องบอกโดยสิ้นเชิง ไอ้ต๋องบ้า....อยากจะกระโดดเตะก้านคอนายนัก (แต่ก็เตะไม่ถึง) ต่อมาภายหลังเราสองคนกลายเป็นเพื่อนซี้กันไปเลย เพราะเราทำงานอยู่ฝ่ายกิจการพิเศษ (งานเกี่ยวกับผู้อพยพและชนกลุ่มน้อย) เหมือนกัน
หลังจากที่รายตัวกับผู้ว่าราชการจังหวัดตาก( กาจ รักษ์มณี) แล้ว ก็ไปหาบ้านเช่า ก็ได้หอพักนักเรียนมัธยม ใกล้ ๆ ศาลากลางจังหวัด เดินมาทำงานได้สบาย ช่วงนั้น เป็นช่วงปิดเทอมพอดี หอพักก็เลยเงียบมาก เป็นหอพักไม้เก่า ๆ ห้องน้ำก็อยู่นอกอาคาร ไม่ค่อยน่าอภิรมย์เท่าไหร่ แล้วก็มีสัตว์(ที่ไม่ได้เลี้ยง)เยอะ (ตุ๊กแกไง) ไปห้องน้ำที สายตาก็ต้องสอดส่องไปทั่ว เพราะเห็นแล้วมันสยอง ชวนขนลุกยิ่งนัก กลางคืนก็มีเสียงเจ้านี่ขับกล่อม ทำลายความเงียบดีนักแล
รายงานตัววันพฤหัสฯ หัวหน้าบอกว่าให้เริ่มมาทำงานอาทิตย์หน้าละกัน ฉัน พี่สะใภ้แล้วก็พี่ใหญ่ ที่มาจากลำปาง ก็เลยไปเที่ยวแม่สอดกัน พอพี่ ๆ กลับกันไปหมด ก็เข้าสู่ภาวะแห่งความเหงา นึกในใจว่าต้องอยู่ให้ได้สิน่า แต่ก็อ่ะนะ.. มันเงียบมาก กลางวันก็ไม่เป็นไร อยู่ที่ทำงาน ถึงจะไม่ใช่คนช่างพูด แต่มันก็มีอะไรให้ทำ แต่พอเลิกงาน กลับมาที่หอ เหมือนอยู่ตัวคนเดียว เหมือนเป็นเจ้าแม่หอ เพราะไม่มีเด็ก ๆ อยู่เลย แต่ก็ดีนะ..บ้านตรงข้าม เป็นบ้านพักของนายช่างโยธา เค้ามีลูกสาวเล็ก ๆ เด็ก ๆ มักจะตะโกนถามว่า พี่อยู่ได้มั๊ยคะ ให้หนูไปนอนเป็นเพื่อนมั๊ย พ่อกะแม่เค้าคงบอกให้ลูกเค้าถามอีกทีน่ะ ช่างน่ารักซะจริง ครอบครัวนี้ นี่แหล่ะน๊า...ความเอื้ออาทรของคนต่างจังหวัด
ช่วงที่ไปตากตอนนั้น เป็นช่วงสิ้นปีงบประมาณ ใคร ๆ ก็เลยพากันยุ่งไปหมด เพราะต้องปิดงบ ก็เลยไม่ค่อยได้มีใครมาสอนงานฉันเท่าไหร่ ก็ได้แต่มองพี่ ๆ ช่วยเค้าทำมั่งแล้วแต่เค้าจะให้ช่วยอะไร อาทิตย์แรก บ่ายวันศุกร์ ก็ขอ หัวหน้าลากลับ กทม. หน.ก็ใจดี๊ ใจดี ให้กลับ คงเป็นเพราะเอ็นดู เพราะฉันเป็นน้องเล็กของที่ทำงาน อีกอย่างเห็นมันนั่งหงอย ๆ มาเกือบอาทิตย์แล้ว กลับรถเที่ยวบ่าย มาถึงหมอชิตก็ค่ำพอดี ตากห่างจาก กทม. 421 กม. รถวิ่งประมาณ 6 ชม. กลับมาถึงบ้าน แม่ทักเลยว่าทำไมผอมลง น้ำหนักลดลงตั้ง 2-3 กก. ก็แหม...แม่ ที่โน่นไม่มีอะไรอร่อย ๆ แบบที่แม่ทำเลย กินอะไรก็ไม่ค่อยได้ แม่ก็เลยทำแกงส้ม กะต้มข่าไก่ ของโปรดให้กินซะหนำใจ แถมยังทำน้ำพริกเผาไปให้กระปุกใหญ่ ๆเลย ไม่มีอะไรกิน ก็คลุกข้าวกินก็ได้ ทาขนมปังก็ยังได้นะ
Free TextEditor
สงสัยจะอาวุโสซะแล้วนะครับ เล่าเรื่องความหลังสมัยเป็นสาววัยสะรุ่น เลย
เจ๊อยู่นครนายกอย่าลืมรีบๆย้ายมาทางเหนือนะน้ำจะท่วมโลกเร็วๆนี้แล้วมาช้าอดหมดสิทธิ์นะเจ๊
แต่ก็เศร้าหลังจากรอคำสั่งเลื่อนขั้นเงินเดือนมาหลายเดือนประกาศออกมาแล้ว ทั้งอำเภอผมไม่มีใครได้ 1 ขั้นเลย ผมละเชื่อจริงๆ มีแต่พวกอำเภอชั้นใน แต่ก็คงน่าอยู่หรอกนะ วันก่อนไปรายงานเรื่องขายบัตรโบว์ลิ่งให้ ปจ. ว่าขอส่งช้าหน่อย คุยเสร็จ ปจ. ถามน้องอยู่อำเภอไหนเหรอ แป่ววววว เป็นป.ใหญ่ แต่ ปจ.ไม่รู้จัก คงเจริญอยู่หรอกนะเจ๊
โดย: ณรงค์ชัย IP: 118.172.32.96 4 มิถุนายน 2552 18:46:24 น.
จังหวัดตากเป็นจังหวัดที่น่าอยู่ ผู้คนน้ำใจดีค่ะ ก๋วยเตี๊ยวอร่อยด้วยนะคะ ว่าง ๆ ก็ไปเที่ยวแม่สอด แล้วเดินเที่ยวตลาด สนุกมากมาย ก๋วยเตี๊ยวไทยใหญ่อร่อย ๆ แม่สอดเป็นอำเภอที่พระเทพฯ ท่านเสด็จทุกปีค่ะ
ปอลอ คำว่า text editor ไม่ต้องก้อบมาก็ได้ค่ะ ไม่มีผลใด ๆ ค่ะ
ด้วยความยินดีจ้า
โดย: fleuri 10 มิถุนายน 2552 8:11:28 น.
ขอโทษค่ะ ที่เข้าใจว่าเพิ่งจบ เอาน่านะ Forever young อิอิ
จังหวัดตากเป็นจังหวัดที่เคยไปบ่อยตอนเรียนค่ะ คือพ่อได้ไปประจำอยู่ที่นั่นสองปี ปิดเทอมจะไปเที่ยว พอเห็นคำว่าตากที่บล็อกนี้ แสนดีใจ
การบันทึกมีข้อดีหลายประการนะคะ ที่บล็อกก็บันทึกเรื่องราวในอีกรูปแบบ และได้แบ่งปันเพื่อนคนไทยได้อีกด้วยค่ะ
ให้กำลังใจทำบล็อกนะน๊า
โดย: fleuri 10 มิถุนายน 2552 22:41:04 น.
"เริ่มทำงานนานมาแล้ว"
หน้าแตกมั่ก ๆๆ
โดย: fleuri 10 มิถุนายน 2552 22:42:08 น.
โดย: fleuri 15 มิถุนายน 2552 10:13:19 น.