bloggang.com mainmenu search
เมื่อครั้ง...ยังเยาว์




หยุดสี่วันที่ผ่านมา ได้โอกาสเก็บข้าวของ รื้อไปรื้อมา มาเจอเอารูปเก่าๆ สมัยเด็กๆ เข้า โห...นี่หามาตั้งนานแล้ว จำไม่ได้ว่าเก็บไว้ที่ไหน มาเจอพอดี อย่ากระนั้นเลย เอาเก็บไว้แบบดิจิตอลดีกว่า สมัยนี้เทคโนโลยีเค้าทันสมัย อีกอย่างคือไปเยี่ยมเพื่อนๆในบล๊อกแก้งค์ หลายๆ คน ลงภาพเก่าๆในอดีตไว้ ดูแล้วก็ทำให้นึกถึงตัวเองในอดีตจัง (อย่างนี้เค้าเรียกว่าแก่รึยังเอ่ย...ตอบเองแบบฟันธงว่า...แก่แล้วจ้า อิอิ)









ภาพนี้เกือบ 50 ปีเชียวนะ เป็นการถ่ายภาพหมู่ของเราพี่น้องห้าคนกับแม่ พี่ใหญ่ พี่หรั่ง พี่กี พี่วรรษ แล้วก็เรา พี่หรั่งกับพี่กี เสียชีวิตไปแล้ว ตอนนี้แม่ พี่ใหญ่ พี่วรรษ และเรายังอยู่(แบบคงกระพัน ..ว่าไปนั่น คนเค้าสุขภาพดีจ้ะ) สมัยก่อน เวลาเป็นอะไรก็จะติดกันทั้งบ้าน โดยเฉพาะโรคคางทูม ที่แก้มยุ้ยๆน่ะ ไม่ใช่เพราะอ้วนหรอกนะ เป็นคางทูมต่างหากล่ะ โปรดสังเกต ไม่ค่อยจะยิ้มกันเลย หน้าตูมกันเป็นแถว โดยเฉพาะสามคนแถวหน้า...อิอิ









พี่ใหญ่เป็นคนอุ้มเรา มีพี่กีมายืนแอ๊คชั่นด้วย นี่คือบ้านหลังเก่าของเราที่ตรอกจันทร์ สะพาน 3 แม่เคยเล่าให้ฟังว่า พี่ใหญ่ต้องช่วยแม่เลี้ยงน้อง ๆ 4 คน พวกเราห้าคนพี่น้องจะอายุห่างกันสองปี เพราะฉะนั้นเธอจึงมีคุณสมบัติของกุลสตรีแม่บ้านแม่เรือนพร้อมสรรพ ทำเป็นหมดทุกอย่าง หุงข้าว ทำกับข้าวเป็นตั้งแต่เจ็ดขวบ แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนที่แม่มีพี่หรั่งกับพี่กี พี่ใหญ่เพิ่งจะห้าขวบเท่านั้น ต้องถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำที่ราชบุรี คิดดูนะ เพิ่งจะห้าขวบเท่านั้น ต้องไปอยู่โรงเรียนประจำซะแล้ว ทำไมพี่เรา ...ถึงได้ชีวิตรันทดแต่เล็กเช่นนี้หนอ รักพี่ใหญ่ที่สุดเลย เหมือนแม่คนที่สอง ถึงแม้ว่าตอนนี้เราสองคนพี่น้องอายุก็มากโขแล้ว แต่พี่ใหญ่ก็ยังเห็นเราเป็นน้องเล็กอยู่ดี ตอนเด็กๆ พี่ใหญ่จะเป็นคนเลี้ยงเรา เลิกกินนมขวด ก็ดื่มโอวัลตินจากแก้ว แล้วก็หลับคาแก้ว พี่ใหญ่ต้องมาเอาแก้วออกจากมือ จำได้ว่า หลังบ้านเป็นคลอง เดินไปกับพี่ใหญ่ แม่บอกว่าให้ดูน้องดีๆนะ ตอนนั้นเราก็ยังเล็กอยู่ เรากับพี่วรรษเดินตามหลังพี่ใหญ่ไปตามสะพานไม้เล็ก ๆ หันมาอีกทีสองคนพี่น้องตกน้ำป๋อมไปแล้ว (นี่ฟังผู้ใหญ่เค้าเล่าให้ฟังมาอีกทีนะ..จำไม่ได้หรอก) พี่วรรษเอามือตีน้ำพอพยุงตัวได้ แต่เรายังเล็ก หายไปเลย พี่ใหญ่ร้องให้คนช่วย มีคนดึงผมเราขึ้นมา หัวเต็มไปด้วยจอก แหน รอดตายหวุดหวิด ผลปรากฏว่า วันนั้นพี่ใหญ่โดนแม่ตี แล้วนับแต่วันนั้น เราก็ไม่เคยคลาดสายตาจากพี่ใหญ่อีกเลย อิอิ








นี่ก็กับพี่ใหญ่ แม่เป็นช่างเย็บเสื้อ เพราะฉะนั้นเสื้อผ้าของพวกเรา แม่ก็จะเป็นคนเย็บให้ ใส่เหมือนๆกันหมด ผู้ชายก็ใส่เหมือนกัน เสื้อฮาวาย ลายเดียวกัน ผู้หญิงก็แบบเดียวกัน ซื้อผ้าทีเดียว ตัดได้หลายตัวเลย น่ารักดีเนอะ
























ภาพนี้ตอนไปอยู่เนปาล บังเอิญพ่อทำงาน UN ก็เลยพาแม่ พี่วรรษ กับเรา ไปด้วย เพราะว่ายังเล็กอยู่ ตอนนั้นอายุประมาณ 2-3 ขวบได้มั้ง ผู้ชายที่ใส่หมวกแขกน่ะ พ่อเราเองจ้ะ รูปนี้พ่อบอกว่าถ่ายที่หน้าบ้านอธิบดีกรมตำรวจของเนปาลน่ะ ส่วนสาว ๆ สามคน ก็ลูกสาวเค้าน่ะ




















ไปเนปาลครั้งที่ 2 ตอนนี้ประมาณ 6 ขวบ ไปเรียนหนังสือที่นั่นด้วย ไปใหม่ ๆ ร้องไห้ทุกวัน พูดก็ไม่เป็น ฟังก็ไม่รู้เรื่อง โรงเรียนอยู่บนภูเขา เช้าๆ จะมีรถโรงเรียนมารับหน้าบ้าน ไปกับพี่อีกคนหนึ่ง แม่ของพี่เค้าจะเผามันให้เราใส่กระเป๋ากระโปรงไปทุกวัน เพราะเนปาลอากาศมันจะหนาวมาก เอามือซุกเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงก็อุ่นดี พอมันเผาเย็นแล้ว ก็กินได้อีก จำได้ว่ามีเพื่อนสนิทเป็นชาวอเมริกัน ชื่อ แจ๊คกี้ แล้วอีกคนเป็นชาวสเปน ชื่ออันเดร พ่อเล่าให้ฟังว่า ตอนแรกพูดภาษาอังกฤษไม่เป็น แต่พอพูดได้บ้าง ก็จะขอครูไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็หายไปนานมาก จนครูต้องมาตามหา ที่แท้เราไปเดินสำรวจโรงเรียนอ่ะ ก็มันฟังไม่รู้เรื่องนี่ ตอนหลังครูรู้แกว พอขออนุญาตไปห้องน้ำ แกไม่ให้ไป บอกให้กลับไปนั่งที่ จ๋อยไปเลย อีกอย่างไม่เคยกินข้าวกลางวันที่โรงเรียน กินไม่ได้ กับข้าวแขก มีแต่ถั่วเหลืองต้มเละ ๆ ราดข้าว ก่อนเที่ยงมักจะแวะไปแถวห้องคร้วว่ามีอะไรกิน ถ้าเป็นมันฝรั่งผัดกับหอมหัวใหญ่ใส่มะเขือเทศ ก็จะกิน เพราะมันจะรสออกเปรี้ยว ๆ หน่อย ตอนหลังแม่เลยต้องต้มไข่ให้ไปวันละสองใบ โชคดีนะที่อยู่เนปาลแค่หกเดือนเอง ไม่งั้นหน้าต้องเป็นไข่ต้มแน่ๆเลย

ไปอยู่เนปาลครั้งนี้ ไปกับแม่แค่สองคน บ้านที่อยู่นี่เป็นบ้านเช่า กลางวันอยู่ในบ้านไม่ได้เลย ก็มันหนาว ต้องออกมานั่งเล่นนอกบ้าน จำได้ว่า แม่ชอบปลูกต้นไม้ ก็เลยปลูกดอกดาวกระจายสีเหลืองเต็มไปหมด แต่ว่า..ปลูกได้ไม่นาน ชื่นชมกับดอกไม้ได้ไม่นาน ก็ถูกพาหนะของพระเจ้า(วัว) มากินซะเรียบเลย ไล่ไปก็ไม่ได้ ตอนหลังแม่เลยปลูกกระบองเพชรซะเลย อยากกินก็กินไปซิ...อิอิ





รูปที่หาเจอตอนนี้มีเท่านี้จ้ะ แล้วจะพยายามรื้อค้นใหม่ อาจจะเจออีก จะได้มาอัพใหม่ แหม...มีความสุขจัง ที่ได้ย้อนระลึกถึงวัยเด็ก อิอิ




Create Date :28 กรกฎาคม 2553 Last Update :28 กันยายน 2554 10:38:03 น. Counter : Pageviews. Comments :19