สุดแต่ใจจะไขว่คว้า
ผู้แต่ง: โบตั๋น พิมพ์ครั้งแรก มีนาคม 2529 สุวีริยาสาส์น จัดพิมพ์ ชมรมเด็ก จัดจำหน่าย ราคา 60 บาท
ปัญหาของพ่อลูกซึ่งมองชีวิตไม่เหมือนกัน ในครอบครัวที่ประกอบด้วยลูกสาว 2 คน ลูกชาย 3 คน ได้แก่ พุดจีบ พรรณพงศ์ พัฒนะ พรพุฒิและพิณรมย์
พ่อฝันให้ลูกได้เป็นเจ้าคนนายคน แต่ทางชีวิตที่ลูกเลือกนั้นขึ้นอยู่กับความถนัดของแต่ละคน จึงเป็นเรื่องสุดแต่ใจจะไขว่คว้ามาไว้ครอบครอง
* * * * * *
สุดยอดนิยายในดวงใจที่อ่านเมื่อไหร่ได้บีบคั้นหัวใจเมื่อนั้น ตอนอ่านนิยายเรื่องนี้ครั้งแรก เทคะแนนเห็นใจให้พระเอกไปเลย
มาอ่านอีกทีตอนแก่ ก็ยังชอบพล็อต ชอบแง่คิดในเรื่อง ชอบตัวละคร แต่สังเกตว่าตัวเอกเพิ่ง 10 ขวบ..ก็พูดจาอย่างกับมหาเปรียญ ไม่สมเหตุสมผลนิดหน่อย
ยังไงก็คิดว่านี่เป็นนิยายที่ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ควรอ่าน เพราะเรื่องต้องการให้คนต่างวัยเข้าใจกัน ไม่ได้เน้นว่าผู้ใหญ่เป็นตัวร้ายที่ไม่เห็นใจเด็ก ถ้าอ่านให้ดี จะเห็นว่าเพราะรัก ผู้ใหญ่ถึงขัดใจที่เด็กเลือกเส้นทางที่ผู้ใหญ่คิดว่ามันจะไม่เจริญ และแม้แต่ตัวละครฝ่ายเด็กในเรื่อง ยังบอกเลยว่าทุกคนมีอคติหรือความลำเอียงในครอบครัวกันทั้งนั้น
นิยายของโบตั๋น จะเป็นแบบนี้ทุกเรื่อง เนื้อเรื่องติดดิน ตัวละครปากกัดตีนถีบ ไม่เข้าข้างฝ่ายใดจนเว่อร์ อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกเหมือนอยู่ในฟองสบู่สวย ๆ ที่ให้แต่ความรื่นรมย์ แต่อ่านแล้วได้ทำความเข้าใจชีวิต ได้ข้อคิดติดไปด้วย
Quote จากเรื่อง:
"รู้ไหม พ่อเคยอ่านเจอในหนังสือนะ บางประเทศเขาถือว่าเด็กเก่งคำนวณ เก่งภาษาน่ะเป็นเด็กฉลาด แต่บางประเทศเขาว่าเด็กเก่งศิลปะ เก่งดนตรีน่ะฉลาด ดูซิแค่นี้ยังความเห็นไม่ตรงกันเลย ... เพราะบ้านนั้นเมืองนั้นเขาเชื่อว่าศิลปะ ดนตรีช่วยให้จิตใจอ่อนโยน วิชาการอื่น ๆ เรียนรู้ไว้เป็นอาชีพ แต่ศิลปะจรรโลงใจ โตขึ้นเด็กพวกนี้จะมีจิตใจดีกว่าพวกที่เอาแต่วิชาการ ... สุดแต่ใจคนจะคิดว่าอะไรสำคัญกว่ากัน วัตถุหรือจิตใจ" กำนันนึกถึงลูกสาวสองคน ... พ่อพยายามอบรมให้การศึกษาลูกอย่างดีที่สุดแล้ว แต่ทุกสิ่งก็สุดแต่ใจเจ้าจะไขว่คว้า พ่อบงการเจ้าไม่ได้มากกว่านี้
"มีแต่เขาจะอวยพรให้ศีลให้พรลูกให้เจริญ นี่ปากเสียเตรียมเจ๊งให้มันเสียแล้ว" "ไม่เป็นไรหรอก แม่" พัดห้ามทันเมื่อเห็นสายตาเขียวปัดของแม่ "พ่อแม่ด่าดีกว่าคนอื่นให้พรสิบเท่าร้อยเท่า แม่ตีก็ดีกว่าคนอื่นกอด"
"ความเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้อยู่ที่เกิดก่อนหรือเกิดหลังหรอก แต่อยู่ที่ใครจะเป็นคนมีประโยชน์กว่ากัน จะคุยน่ะรอให้มีงานมีการทำเสียก่อนแล้วค่อยทำโก้... "
"พิณรักพี่มากกว่าพงศ์เพราะพี่ทำของเล่นให้พิณ ซื้อเสื้อให้พิณ พงศ์เขารังแกพิณ พิณก็เลยไม่รักเขา อิจฉาด้วยที่พ่อรักเขามากกว่าเพราะเขาสมองดีกว่าพิณ พ่อเขารักลูกทุกคนแหละ แต่จะให้เท่ากันเปี๊ยบมันเป็นไปไม่ได้เพราะลูกตั้งห้าคน จะได้ดังใจเสียทุกคนเห็นทีจะผิดธรรมชาติ"
"พี่ก็ยังไม่หายน้อยใจพ่อแหละที่ทำแบบนี้" "ไม่หาย มันจะหายได้ยังไง แต่พี่สงสารมากกว่าน้อยใจแล้วละ พี่หยุดมันไว้แค่อายุสิบแปดและจะหยุดตลอดไป ไอ้ความน้อยเนื้อต่ำใจนี่มันไม่ดีหรอกนะ ทำให้เราเสียหัวสมอง แทนที่จะได้มาทำอะไรที่มีประโยชน์ เราต้องเอาปมด้อยมาทำเป็นปมโด่งซี..."
แอบรำพึงหน่อย... ได้เล่มนี้จากร้าน 50% (เล่มที่มีอยู่ไหนแล้วไม่รู้) เลยหยิบมารำลึกความหลัง พร้อมการ์ตูนอีกหนึ่งเล่ม คุณเชื่อหรือไม่? เล่มนี้ 30 บาท การ์ตูน 20 บาท ... จะบอกว่าการ์ตูนแพงดี หรือหนังสือถูกดี?
Create Date : 20 พฤษภาคม 2549 |
|
10 comments |
Last Update : 20 พฤษภาคม 2549 23:42:22 น. |
Counter : 3368 Pageviews. |
|
|
|
แต่งานของคุณโบตั๋น น้อยเรื่องมากที่เราจะผิดหวัง