ช่วงนี้ไม่ได้อัพ บล๊อค
เพราะ่ว่า ติด ดู โอลิมปิค คะ เลยไม่ค่อยได้แตะคอมเท่าไหร่ สองตายาย
ก็ช่วยกันลุ้นกันไป สนุกดี เคยสงสัยเหมือนกันนะคะ เวลา คนที่มาอยู่ต่างประเทศ นาน ๆ
เวลาดูโอลิมปิค เขาเหล่านั้นจะเชียร์ ประเทศที่เขาอาศัยอยู่รึเปล่าหนอ
ส่วนพี่ตานะเหรอ แบบว่า แน่นอน ต้องเชียรประเทศไทย บ้านเกิด เมืองนอนอยู่แล้ว

   แต่ก็มี มากเหมือนกันที่ เชียร์ ประเทศ สหรัฐ
ก็อิชั้นอยู่ สหรัฐ ก็เชียร์เค๊าหน่อย คงไม่ผิดเนอ๊ะ.............ร่ายยาว
วันนี้จะมาอัพบล๊อค เรื่องไปเข้าห้องเรียนมาคะ

เมื่อวันที่ Aug 20,2008 ดิฉัน
เริ่มต้น Class แรกแล้วคะ

วันที่มีเรียน ดิฉันก็ทำงานนะคะ เป็นเพราะ่ว่า คุณบอส
เธอลาพักร้อนไปเที่ยว ดิฉันเลยรับหน้าที่ บอส ตามระเบียบ ก็วันนั้นต้องทำการ
Order สินค้า แล้วก็ปรับราคาสินค้า ตามปกติ ทุกวันพุทธ
ตารางทำงานก็  8.00 น. - 12.00 น. สั่งสินค้า ต้องทำให้เสร็จทัน 10.00 น. เช้า
ขืนช้า เขาปิดรับ Order ดิฉันก็ตาตั้งเลยคะ
ต้องสำรวจสินค้าว่าอะไรที่ต้องการสั่ง แถมต้องดูด้วยว่า สินค้าตัวไหนเขามี คูปอง
สินค้าตัวนั้นก็ต้องสั่งมาพิ่มมากกว่าปกติ วุ่ยวานดีเหมือนกัน

     แต่ก็เคยทำแล้วก็ไม่ค่อยยุ่งยากมากเท่าไหร่
แต่ก็ต้องแข่งกับเวลา เพราะ่ว่า Class
ที่ต้องไปเข้าอยู่ไกล แถว Downtownd โน่น ต้องขับรถ ผ่าน
Toll way ไป

ใช้เวลาประมาณ 45 นาที แต่คุณเจ้าขา
วันนี้เหมือนฟ้าแกล้งดิฉัน ฝนกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา ฉะนั้น คิดไว้แล้วว่า
ต้องออกก่อนเวลาแน่นอน ฝนตก ทำให้ ต้องขับรถระมัดระวัง และใช้ความเร็วไ่ม่ได้มาก
ก็เลย บอกเพื่อนร่วมงานว่า ฉันต้องไปเรียน วันนี้ ต้องออกก่อนเวลาน๊ะ

       ก่อนออกจากที่ทำงานก็หาอะไรทานนิดหน่อย
ไม่รู้เหมือนกันว่าที่นั่นเขามีอาหารเลี้ยงหรือเปล่า คงไม่มี เพราะ่ว่า
Class เริ่ม ประมาณ 1.00 น. ถึง ทุ่มครึ่ง

หาอะไรใส่ท้องแล้วก็รีบออกกลัวไม่ทัน เพราะว่า
หนทาก็ไม่ชินซะด้วย ขับรุฝ่าสายฝนแบบ มองแทบไม่เห็นทางเลย ต้องชลอประมาณ 30 ไมล์
ต่อชั่วโมง จริง ๆขับได้ 65 ไมล์ต่อชั่วโมง แถมมองไม่เห็นทาง
มันช่างลำบากจริงหนอเรา

      ผ่าน Toll way
เสียค่าผ่าน $1.50 ความที่มองไม่เห็น
ดันเข้าช่องที่เขามีบัตรผ่าน ไม่ต้องหยุดเสียเงิน...เฮ้ย...แล้วก็มีที่กั้นติด ๆ
กัน แล้วนี่ิชั้น จะออกทางไหนอ่ะ จอดมันซะั้งั้น หยุดเพราะว่า ไม่รู้จะเอางัยดี
รถด้านหลังก็ตามมาติด ตามมาทำไมกันวุ๊ย ฉันขับเข้าทางผิดว๊อย.....แล้ว
ก็เปิดไฟกระพริบ แบบขอทาง แล้วก็ขับช้า ๆ ดูว่ามีทางช่องให้ออกรึเปล่า
โชคเข้าข้างคะ มีที่กั้น เปิดช่องให้ออก
ก็คงเผื่อคนขับรถหลงทางแบบอิชั้นนี่แหละมั้ง มิรอช้า รีบหันรถออก แหม๊ มองก็ไม่เห็น
ฝนหนาเหลือเกิน แต่ก็พยายามแบบสุด ๆ ต้องออกไปให้ได้ จะได้ไปเข้าช่องที่เสียเงิน
ไม่งั้น ขืนผ่านไปแบบไม่มีบัตรผ่าน คุณตำรวจมะกันต้องเรียกจอกปหง ๆ

     รอดมาได้
รีบเข้าช่องเสียเงินทันที คราวหน้าไม่เอาแล้ว ต้องขับแบบระมัดระวังกว่านี้เรา
แล้วก็ผ่านไป ก็พอจำทางได้อยู่น๊ะคะ ก็ขับออก ถูกทาง
แล้วก็มาถึงจุดหมายที่ต้องมาจนได้ ก่อนเวลา 45 นาที ค่อยยังชั่วหน่อย

     มาถึงก็ลงชื่อจ๊ะ
แล้วเข้าไปด้านใน โห...ไม่นึกว่าจะมี ห้องเรียนหลายห้องเหมือนกันน๊ะเนี่ย แต่
Class เรา  เลขที่ 27 มันอยู่ไหนหว่า
เดินมันรอบหนึ่งก็หายังไม่เจอ เลย ออกมารอเพื่อน ๆ ดีกว่า พอดีออกมา เจอคนที่มาเข้า
Class เหมือนกัน จำได้ตอน Interview
เลยเดินหาห้องด้วยกัน
ก็แหม...ห้องก็ไม่ได้อยู่ลี้ลับเล๊ย..เดินผ่านไปซะงั้นเรา...แล้วก็พบว่า
ผู้ร่วมชั้นเรียนของเรา เยอะจัง ร่วม  ๆ 40 คนแนะ
ก็ตาเหลือบไปเห็นเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน คนหนึ่งก็รีบปรี่เข้าไปนั่งด้วย
มีเพื่อนแล้ว เย้......

    วันนี้เรียน  Risk
Managment เริ่มแรกก็มีผู้บรรยาย มาแนะนำตัว โห...แต่ละคน ทำานมาไม่ต่ำก่ว่า
10 ปี ขลังคะ พวกนี้ เป็นรุ่นเดอะ....เรียนเกี่ยวกับวิธี ระบบ
Safe ต่าง ๆ ที่จำเป็นเกี่ยวกับการทำงาน หลายหลายมาก จำไม่หมด ไม่มีเอกสารใด
ๆ มีแต่ฉายหน้าจอ ก็ฟังกันไป แบบ เบื่อๆ เซ็ง ๆ ก็มันน่าเบื่อจริง ๆ คะ

เริ่มด้วย  Mr. Pete
มาบรรยายเกี่ยวกับ Safety แกก็บรรยายไป สนุกสนาน
ฟังรู้บ้างไม่รู้บ้างแหละ ตามประสาคะ แต่ดันอยากนั่งหน้า อิอิ

แล้วก็มี Mr. Jesse Sendejas
มาบรรยาย เรื่อง Re Wire พวกฺ
Benifit Plan , Medical Treatment บรรยายได้น่าเบื่อมากกกกกกกกกกกก ง่วงอ่ะ

แต่แล้วก็มีพักบ้าง 10 นาที ไปเข้าห้องน้ำ ดื่มน้ำอะไรไป
เสร็จการบรรยายก็ประมาณ เกือบ ทุ่มหนึ่ง

คราวนี้ ก็ขับรถกลับบ้าน ดีหน่อย เลยเวลารถติดแล้ว
อ๊ะ...ที่เท็กซัสก็มีรถติดเหมือนกันน๊า ระห่ว่างเวลาทำงานนี่ก็แถว
Downtownd ก็ติดเหมือนกันจ๊ะ

     การมาเข้าClass
ต้องมีอีก 4 หน ที่ Windfern 3 ครั้ง และ ที่
Woodlands ใกล้บ้านอีก 2 ครั้ง คนที่มาเข้าเรียนนี่
บริษัทจ่ายเงินให้นะคะขอบอก ดีจังแต่เราต้องบอกหัวหน้าของเราว่า เรามีเรียน
ช่วงเวลาไหน เขาจะได้จัดตารางทำงานให้เราได้ถูก โดยไม่เสียเวลาการทำงาน

     สรุปว่า
การมาเรียนก็ได้ประโยชน์คะ เรียนรู้สิ่งที่เราไม่เคยรู้มาก่อนเกี่ยวกับที่ทำงาน
เรียนรู้ระบบต่าง ๆ
ของงานในอเมริกาเขามีมาตรฐานการทำงานกันแบบไหนมีการจ่ายค่าเดินทางด้วยน๊ะเออ

     ค่าน้ำมันบริษัทก็ช่วยคะ
อย่างเช่น จากบ้านไปที่ เรียน กี่ไมล์ เขาก็จะจ่ายให้เท่ากับระยะทางไป-กลับคะ ได้ 
58.5/Miles จากบ้านไป Windfern
ก็ ไป-กลับ ประมาณ 61 Miles ก็คูณด้วย 58.5 
ได้ประมาณ 36 หรียญ บวกกับ ค่า Toll way อีก 3 เหรียญ 
คะ

     แล้วหากใครมาจากต่างรัฐ
ที่ต้องมาพัก โรงแรม เขาก็จ่ายค่าที่พัก ค่าอาหารให้ด้วยน๊ะเนี่ย
ไม่เลวแฮะ.....ส่วนเวลาที่ระหว่างเข้าห้องเรียน ก็คิดเป็นชั่วโมงเหมือนกันคะ
เขาคิดให้ตั้งแต่ เริ่มเรียน จนถึงกลับถึงบ้านเลยคะ 
หน้าที่เราก็ต้องไปลงในสมุดที่ทำงานเราว่าเราเรียนกี่ชั่วโมง
แล้วทางการเงินเขาจะจัดการให้เราบวกทบกับการทำงานในแต่ละอาทิตย์ที่เราได้

     ส่วนค่าเดินทาง กลับมาจากเรียน
มีเวลาก็เข้าไปกรอกแบบฟอร์ม เสร็จแล้วก็ต้องถ่าย Map
เป็นหลักฐานว่าเราเดินทางเป็นระยะทางกี่ ไมล์ แล้วก็ยื่นให้เจ้าหน้าที่การเงิน
รับเงินสดได้เลยคะ ไม่รวมกับ เช็คที่เราทำงาน ก็ดีไปอีกอย่างเนอ๊ะ

     สรุปว่า มีแต่ดี กับได้คะ
การที่จะเริ่มขยับขยายในหน้าที่การงานของเรา ทำให้เรียนรู้อะไรมากขึ้น
ความรับผิดชอบก็จะต้องมากขึ้นตามไปด้วย พรุ่งนี้ มีเรียนอีกแล้วคะ ตั้งแต่
8.00-5.00 น. คงต้องรีบตื่นเพราะว่า เป็นเวลาที่ผู้คนเข้าไปทำงานใน
Down Townd อิชั้นก็ต้องขับรถแข่งกับเขาด้วย
ไปแล้วน๊า....แล้วจะมาเล่าให้ฟังอีก.....ท่องไว้ งานคือเงิน  อิอิอิ

อ้อ....เอารูปเสื้อที่เล่าค้างไว้วันก่อน ว่าเสื้อที่
Manager ใช้นี่เขาแตกต่างกับพนักงานธรรมดา แต่เสียดาย
ไม่มีสีแดงคะ เพราะว่าหากต้องการ ต้องสั่งคะ ขี้เกียจรอ
เพราะว่าต้องใส่เข้าห้องเรียน เลยสอยมา สี น้ำเงินก่อน ไว้ค่อยสั่งทีหลัง

เสื้อยืดที่ใส่ทำงานของพนักงานทั่วไปคะ ใส่กับกางเกงยีนส์เข้ม

เสื้อที่ Manager ต้องใส่ทำงานคะ
นี่เขามีแบบเข้ารูปของผู้หญิง แต่ไม่ชอบ เลยเอาแบบผู้ชายใส่ มันทะมัดทะแมงดี

Create Date : 04 กันยายน 2551
Last Update : 4 กันยายน 2551 5:09:45 น.		4 comments
Counter : 886 Pageviews.
Share Tweet