บทความ เรื่อง ความหมายของคำว่า “คนพิการ” และสิ่งทั้งหลายทั้งปวงที่คนพิการและคนปกติสามารถร่วมมือกันได้


หนูชื่อ นางสาว นุ่นนิจ ถาวรรัตน์ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 กำลังศึกษาอยู่ ณ โรงเรียนแจ้งวิทยา อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา ศึกษากับนักเรียนปกติทุกประการ แต่มีหนูเพียงคนเดียวที่มีความพิการทางสายตา อยู่ในโรงเรียนนี้

ความหมายของคำว่า “คนพิการ” ในความคิดของหนู คือ ผู้ที่มีความบกพร่องสิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือสองสามสิ่ง แต่มิใช่บกพร่องไปเสียทุกสิ่ง หากมีศักย์ภาพและเปี่ยมไปด้วยความสามารถมากมาย แต่ ถ้าคนพิการไม่แสดงออกมา จะมีหรือที่จะได้รับโอกาสในการอยู่ร่วมในสังคมเฉกเช่นคนปกติธรรมดา

คนพิการ จำแนกได้เป็น 2 เหล่า คือ
1.คนพิการที่เมื่อรู้ว่า ตนเองพิการแล้ว ก็น้อยใจ ไม่กล้าเผชิญหน้ากับสังคมหรือเรียกกันทั่วไปว่า “เก็บตัว” และคิดที่จะตายสถานเดียว
2. คนพิการที่เมื่อรู้ว่า เราพิการแล้วนะ แต่ เราก็ยังมีความสามารถ มีศักย์ภาพเท่าเทียมกับคนปกติ ไม่ต่างอะไรเลย และคิดที่จะแสดงศักย์ภาพเหล่านั้นออกมาให้คนปกติได้มองเห็นและรับรู้
เราอยากจะเลือกคนพิการเหล่าไหนคะ

หากเป็นหนู ( ซึ่งก็พิการอยู่แล้ว ) เลือกเหล่าที่ 2 ค่ะ เพราะนอกจากหนูจะได้รับโอกาสก็จริง แต่หนูก็ได้รับคำถามมากมายจากน้อง ๆ หรือเพื่อน ๆ แม้กระทั่งผู้ใหญ่ว่า
“หนูทำได้ยังไง ใครอาบน้ำให้ เวลาแต่งตัวใครแต่งให้” เป็นต้น

คำถามเหล่านี้นี่แหละค่ะที่หนูใช้เป็นแรงใจผลักดันให้ตัวเองคิดเสมอว่า “เราทำได้”
ถ้าเราฝึกหัดเสียอย่าง ลองผิดลองถูก หรือศึกษาจากผู้ที่มีความปกติทุกประการ ก็จะทำได้ไม่ยาก แต่ถ้าขาดโอกาสแล้วละก็ ก็ ก็ คิดออกไหมคะว่าควรทำยังไง
คำตอบ คือ ก็ใช้ความสามารถของเรามาเป็นโอกาสของเราสิคะ งงไหม ขบคิดกันดูนะคะ

ความสามารถของเรานี่แหละที่จะทำให้เราได้โอกาสอันงดงามที่จะมาอยู่ร่วมในสังคม
หนูซึ่งเรียนร่วมกับเด็กปกติมาตลอดตั้งแต่อยู่ชั้นประถม ก็เผชิญกับปัญหามากมาย ทั้งขาดโอกาสในการศึกษาในบางวิชา (เพราะหนูมองไม่เห็น) ทั้งโดนเพื่อนหรือน้อง ๆ แกล้งหรือด่าว่าด้วยถ้อยคำรุนแรง เช่น “ไอพี่ตาบอด ไอ้เด็กไม่มีปัญญา” แต่หนูก็ทำหูทวนลม เดินผ่านไป คิดเสียว่า “อย่าไปสน อย่าไปสน”

แรก ๆ หนูก็เคยน้อยใจเหมือนกันค่ะ ไม่มีใครหรอกที่จะไม่เคยน้อยใจ แต่ถ้าหากมัวแต่น้อยใจ แล้วโอกาสที่ไหนจะวิ่งมาหาเรา ต้องวิ่งไปหาโอกาสใช่ไหมคะ ใช้ความสามารถและศักย์ภาพที่เรามีอยู่ในตัวเราผลักดันให้เราวิ่งไปสู่ประตูโอกาส แล้วแสดงออกมาโดยการเคาะ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ประตูโอกาสก็จะเปิดเอี๊ยดออกมา ไชโย เราก็เดินเข้าไปอยู่ในสังคมได้อย่างสง่างาม

ไปก่อนนะคะ บ๊ายบาย เดี๋ยวขอไปเปิดประตูโอกาสก่อน อ้อ เปิดแล้ว ขอวิ่งเข้าไปในสังคมก่อนนะคะ เพราะได้เคาะประตูโอกาสแล้ว ฮิ ฮิ ฮิ
( โรส เจ้าเดิม รายงาน )

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2550 6:45:06 น.		13 comments
Counter : 1282 Pageviews.
Share Tweet