น่าภูมิใจจริงๆครับกับกิจกรรมของคุณแม่และน้องโรส ผมคิดว่าครอบครัวของน้องโรสคงปลูกฝังการทำงานให้กับส่วนรวมมาตั้งแต่เล็กๆ ซึ่งจะเป็นหน่อเล็กๆที่จะเติมโตเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ของประเทศเราในอนาคต

คิดถึงคนหนุ่มสาวในยุค 30 กว่าปีมาแล้ว พวกเขามีค่านิยมในการทำงานเพื่อส่วนรวมสูงมาก ผมคิดว่าบางคนที่ยังไม่ละอุดมการณ์ ยังทำงานให้กับส่วนรวมอยู่ครับ

ขอให้น้องโรสและครอบครัว จงมีความสุขความเจริญครับ

ซ้วยสวย น้องโรสเห็นจริงๆเหรอ เล่าหน่อยซิ ลุงอยากรู้ ในนั้นอาคารเป็นยังไง มีทีวี มีดอกไม้มั๊ย?

เข้ามาชื่นชมและชื่นใจในการให้ของน้องโรสและคุณแม่น้องโรสครับ
จริงเลยนะที่ว่า
"การที่เรามอบความสุขให้เขา ตัวเราก็มีความสุขด้วยเช่นกัน"

ปล.ขอบคุณคุณทวีศักดิ์นะครับที่ชอบบทสรุปที่ผมเขียนไว้

อ่านแล้วรู้สึกดีเหมือนตัวเองได้รับกำลังใจจากเรื่องในบล็อกนี้เลยค่ะ

แวะเข้ามาเยี่ยมและมาอ่านค่ะ
หนูเก่งจังที่ร้องเพลงให้คนเยอะๆฟังได้
เป็นน้าก็คงร้องไม่ออกหรอก
ชื่นชมค่ะที่มีกิจกรรมร่วมทำกับคุณแม่
เขียนมาเล่าให้ฟังอีกนะคะ
แล้วน้าจะแวะมาอ่านอีก

Just dropping by to say hello ka.

สวัสดีค่ะน้องโรส

กิจกรรมที่น้องโรสทำร่วมกับคุณแม่
เป็นกิจกรรมที่ดีและสร้างสรรค์มากค่ะ
เพลงที่น้องโรสร้องนี่เพลงโปรดของพี่ทั้งนั้นเลย
(อิอิ พี่เป็นแฟนเพลงวงโฮปนะ ขอบอก)

เห็นด้วยจ้ะว่า กา่รสร้างความสุขให้ผู้อื่นทำให้เราเองสุขด้วยเช่นกัน

มีความสุขมากมากนะคะ

หวัดดียามอรุณ
ท่านคงอุ่นสบายดี
ส่วนตัวหนูคนนี้
มีความสุขทุกเวลา

อยากรู้ว่าชาวบล็อก
มีความสุขบ้างไหมหนา

ชีวิตเรามีค่า ทุกข์โถมมาอย่าไปแคร์

บทกลอนสั้น ๆ นี้ นำมาขับกล่อมเพื่อสวัสดียามเช้าค่ะ ( พอดีหนูเพิ่งตื่น )
แล้วคุณพ่อสุดหล่อ ( เหลือ ) ที่เพิ่งกลับจากประเทศมาเลเซียเมื่อคืน
ก็ตื่นมาอ่านให้ฟังว่า มีใครคอมเมนต์ มาหาหรือเปล่า
ปรากฎว่า มีหลายสายเลย แหม ดีใจจัง

ลุงสินขา หนูคิดถึงลุงจัง ไอ้ที่ลุงถามว่าสวยหรือไม่นั้นก็สวยค่ะ สวยจริง ๆ
ในความคิดของหนู เพราะหนูเพิ่งเคยเห็นคุกครั้งแรกในชีวิต
ได้เห็นกำแพงสูงเด่นสีขาว แต่หนูจินตนาการว่าเป็นทะเล
เพราะ ใกล้ ๆ กับบำบัดพิเศษนี่เป็นทะเลจริง ๆ
แล้วกำแพงขาว ๆ อย่างนี้มันขาวเหมือนวิวทะเลไม่มีผิดซะด้วย
ก็ธรรมดาค่ะ คนตาบอดอยู่ในโลกของจินตนาการมันก็ยังงี้แหละ

ขอตอบแค่นี้ก่อนนะ ไปอาบน้ำก่อน อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักแฟนคลับวงโฮฟนะคะ
พอดีบ้านหนูมีแผ่นซีดีเพลงของวงโฮฟด้วย เอามะ
เดี๋ยวให้พ่อกอฟไปให้ หนูชอบอยู่เพลงหนึ่ง คือ "สวรรค์บ้านนอก”
เพราะหนูก็เป็นลูกครึ่งเมืองครึ่งนอกอยู่เหมือนกัน
เวลาไปนอกเมื่อไหร่จะดีใจมาก เพราะได้เจอประสบการณ์หนุก ๆ มากมาย
โดยเฉพาะประสบการณ์ที่น่าประทับใจอย่างไม่มีวันลืม
นั่นคือ ประสบการณ์ยามตกบ่อ ที่หนูได้เล่าไปแล้ว
ใครที่ยังไม่ได้ฟังก็ถามเพื่อนชาวบล็อกเองนะคะ ขอบอกไว้ก่อนว่า หนุกมาก ๆ
บ๊ายบาย จุ๊บ ๆ

สวัสดีค่ะน้องโรส และครอบครัว
ป้าแป๋วอ่านแล้วก็ชื่นใจจังเลยค่ะ
ที่ครอบครัวน้องโรสแบ่งปันความสุขให้คนอื่น
สมัยก่อนป้าแป๋วก็เคยไปเยี่ยมผู้ต้องขังเหมือนกัน
แต่เป็นเพราะสาขาวิชาที่เรียนต้องไปน่ะค่ะ
ยังเคยคิดว่าว่างๆ จะสมัครเป็นอาสาสมัคร
ที่เยี่ยมผู้ต้องขังคนที่ไม่ค่อยมีญาติมาเยี่ยมค่ะ
คือเหมือนไปช่วยฟังเค้าคุย หรือไปทำให้เค้าเครียดน้อยลงน่ะค่ะ
บางคนติดนานและไม่มีใครมาเยี่ยมเลย น่าสงสารนะคะ
แต่อิลุงเค้าไม่เห็นด้วย ก็เลยต้องรอให้แก่อีกนิด 555
เค้าอาจกลัวป้าแป๋วได้รับอันตรายอะไรกระมังคะ

ก็เลยได้แต่พาลูกๆไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและบ้านคนชราเท่านั้น
เป็นสังคมที่ต้องให้ลูกได้สัมผัสและเรียนรู้
และฝึกการเป็นคนมีน้ำใจด้วย

ป้าแป๋วขอชื่นชมคุณพ่อคุณแม่ของน้องโรสมากๆ เลยค่ะ
ที่อบรมสั่งสอนลูกได้เก่งมากๆ
ป้าแป๋วขอยึดเป็นแบบอย่างอีกคนนะคะ

ช่วงปิดเทอมนี้ป้าแป๋วคงเข้าบล็อคไม่ได้บ่อยนัก
เพราะต้องออกต่างจังหวัดบ่อยๆ
อาทิตย์นี้ยังไม่ได้ไปไหนเพราะอิลุงทำงานแบบไม่เสร็จค่ะ ถ้าเสร็จก็คงเดินทางกันแล้ว
เพราะมีงานเข้ามาพอสมควรค่ะ

ขอให้น้องโรสและครอบครัวมีความสุขมากๆ นะคะ

สวัสดีค่ะ
มาติดตามอ่านเป็นระยะๆ ด้วยความชื่นชมนะคะ

ปิดเทอมนี้ หวังว่าน้องโรสสบายดีนะครับ
กำลังรอฟังเรื่องเล่าตอนต่อไปครับ