สวัสดีค่ะ แฟนคลับที่น่ารักทุก ๆ ท่าน
โทษทีนะที่ห่างหายไปนานแสนนานเพราะเหตุผลง่าย ๆ สั้น ๆ คือ “ขี้เกียจ” ค่ะ
วันนี้เกิด “ขยัน” ขึ้นมา เลยจะแวบมาเล่าเรื่อง
ที่แสนจะภาคภูมิใจอีกเรื่องหนึ่งให้ควัง ( ขอแหลงใต้หน่อยนะ ฮิ ๆ )

เรื่องที่แสนภูมิใจของหนูที่ว่านี้ก็
หนูสามารถนั่งรถสองแถวคนเดียวจากบ้านไปมหาวิทยาลัยได้แล้ว
หลังจากที่อ้อนพ่ออ้อนแม่มาเป็นเวลานาน จนในที่สุด
หนูแทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อท่านตอบว่า

“เอา ไปก็ไป แต่ถ้าหลงแล้วไม่ตามนะ”
เย่ หนูดีใจเป็นที่ซู๊ดเลย ดีใจแบบไม่เคยเป็นมาก่อนเลยค่ะ

ก่อนขึ้นรถก็ตื่นเต้นพอดู แต่ เจ้ากรรม คุณพ่อดันส่งขึ้นรถผิดสาย
สายนี้มันไม่ผ่านหน้ามหาวิทยาลัย แต่ผ่านด้านหลัง แต่ โชคช่วยค่ะ
เขาอุตส่าห์ส่งให้ถึงด้านหน้า ดีจริง ๆ

พอครั้งที่สองสามก็ชักชำนาญค่ะ
แล้วหนูก็หัดนั่งจากหน้ามหาวิทยาลัยไปยังโรงพยาบาลสงขลา
โชคดีอีกที่มีเพื่อนเอกเดียวกันนั่งร่วมทางมาด้วย
แล้วก็มีคุณยายใจดีบอกว่าถึงที่หมายแล้ว จึงไม่มีอุปสรรคใด ๆ
เดินตัวปลิวเข้าไปในโรงพยาบาลขึ้นลิฟต์ไปชั้นสี่เพื่อไปยัง “ออฟฟิศ” ของแม่ค่ะ วิกวี่ว

ต้องขอบคุณพ่อกับแม่ที่ “ปล่อย” ให้หนูมีประสบการณ์
อันน่าภาคภูมิใจแบบนี้นะคะ
จุ๊บ ๆ ขอบคุณค่ะ

เล่าแค่นี้ก่อนนะ ท้องร้องแล้ว ไปกินอาหารเที่ยงก่อนนะ บ๊ายบาย
ก็ทนไม่ไหว คือ ความอดทนของคนเรามันก็มีจุดสูงสุดน่ะนะคะ
หนูเลยงัดเอาเคล็ดลับซึ่งเพิ่งคิดออกก่อนวันฝึกนั่งแค่วันเดียวมาใช้ คือ
การบอกพ่อกับแม่ว่า เมื่อคืนนี้หนูนอนจินตนาการว่า
ตัวเองนั่งรถสองแถวไปมหาวิทยาลัยคนเดียวได้ แต่ คงไม่มีทางเป็นจริงได้หรอก
เพราะกว่าพ่อกับแม่จะให้นั่งได้ก็อีกนาน
แม่กับพ่อนิ่งไปพักหนึ่ง จนในที่สุด ก็ได้นั่งค่ะ

Create Date : 11 กันยายน 2554
Last Update : 11 กันยายน 2554 11:13:11 น.		18 comments
Counter : 4164 Pageviews.
Share Tweet