|
โรส เล่าเรื่องหนุกๆ หลังปิดเทอม
Piano Solo (Instrumental)
หวัดดีฮะ ชาวบล็อกทุกคน
ไชโย หนูปิดเทอมแล้ว สอบปลายภาคปีการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 เสร็จแล้วค่ะ
จะได้ขึ้นม. 5 หรือเปล่าก็ไม่รู้ เนี่ยกำลังกลุ้มใจอยู่เลยว่าผลสอบที่ออกมาจะเป็นยังไง
ก็หนูเล่นเข้าโรงพยาบาลตั้ง 2 โรง โรงละเดือนซะด้วย เฮ้อ
โรงหนึ่งก็ผ่าตัดตา อีกโรงหนึ่งก็เรื่องวูบ โธ่ สงสารตัวเองค่ะ อะล้อเล่น
หนูมีเรื่องสนุก ๆ เยอะเลย
ก่อนปิดเทอมที่โรงเรียนการศึกษาคนตาบอด
ธรรมสากลหาดใหญ่ อันเป็นหอพักของหนูเองแหละค่ะ
หนูจะเล่าให้ฟังทีละเรื่องนะคะ เอาเท่าที่หนูจำได้นะ มันเยอะเหลือเกิน
เรื่องแรก การได้ไปแสดง ขวานไทยใจหนึ่งเดียว ณ โรงแรมไดมอนส์
อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา
นานมาแล้ว หนูได้ไปแสดงขวานไทยใจหนึ่งเดียว ณ โรงแรมไดมอนส์ อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
เพราะเป็นครั้งแรกที่หนูได้ร่วมกิจกรรมของโรงเรียนการศึกษาคนตาบอด
ธรรมสากลหาดใหญ่ ตื่นเต๊น ตื่นเต้น บอกไม่ถูกจริง ๆ
เพราะเป็นครั้งแรกที่หนูได้แต่งหน้า
อันที่จริงหนูเคยได้แต่งหน้ากับน้องสาวมาแล้ว แต่ว่าแต่งเล่น ๆ
ไม่ได้เอาจริงเอาจังอย่าง
ตอนนี้ เพราะ คุณครูแต่งแบบ แบบ โอ๊ย สารพัดแต่ง
ทั้งรองพื้น ทาตา ปัดขนคิ้ว ทาปาก ปัดแก้ม สุดจะบรรยาย
หนูต้องนั่งตัวแข็งทื่อเทียว เพราะทั้งตื่นเต้นทั้งรอคอยว่าเมื่อไรจะเสร็จเสียที
ชุดก็สวยดีค่ะ เสียดาย พ่อไม่ได้มาดูด้วย เพราะจะได้ถ่ายรูปเอามาลงบล็อก
ตอนนั้นพ่ออยู่สงขลาค่ะ หนูนัดพ่อให้มารับวันเสาร์
เมื่อแต่งหน้าเสร็จก็ออกไปคอยรถโรงเรียนที่จะนำพวกเราไปแสดง
มีการแสดง 2 ชุดด้วยกัน คือ ร้องเพลง ขวานไทยใจหนึ่งเดียว และ
ดิเกร์ฮูลูค่ะ หนูแสดงชุดเดียว คือ ร้องเพลง ขวานไทยใจหนึ่งเดียว
ส่วนบางคนก็แสดง 2 ชุด จึงต้องเปลี่ยนชุดใหม่เป็นชุดดิเกร์อูลู
หนูชอบชุดนั้นมาก ๆ เพราะปักเลื่อมแวววาว น่าสวมใส่
เมื่อไปถึงโรงแรมไดมอนส์ พวกเราก็ขึ้นไปยังชั้น เอ่อ ชั้นอะไรก็จำไม่ได้แล้ว
แล้วก็ไปยังห้องแต่งตัวที่ติดกับห้องจัดเลี้ยงด้วย
พอเริ่มการแสดงชุดของหนู ก็พากันเข้าไปยังห้องจัดเลี้ยง
ผู้ชมเป็นชาวไทยเชื้อสายจีนค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นงานอะไร ( ไม่ใช่ตรุษจีนนะ )
หนูได้พบดีเจที่งานด้วย เป็นพิธีกรค่ะ ชื่อ บังยุบ ดีใจมากเลยที่ได้พบตัวจริงเสียงจริง เพราะหนูฟังคลื่นนี้บ่อย หนูเคยแอบตำหนิ บังยุบ ด้วยตอนจัดรายการว่า
“บังยุบแหลงมากจริง ๆ “ ( แหลง หมายถึง พูด ค่ะ )
แล้วพวกเราก็ขึ้นเวที เริ่มต้นร้องเพลงประสานเสียง ร้องตามวรรคที่ครูจัดให้ร้อง
หนูเป็นตัวสำรองแทนเพื่อนอีกคนซึ่งกลับบ้านเพราะเป็นโรคอีสุกอีใส
ไม่ได้เป็นนักร้องหรอกค่ะ
เมื่อการแสดงสิ้นสุดดลง มีเพียงหนูและรุ่นน้องอีกคนหนึ่ง
ที่เข้าไปนั่งอยู่ในห้องแต่งตัว นอกนั้นไปแสดงดิเกร์ฮูลูต่อ
ระหว่างที่นั่งก็ลุกไปดูใบหน้าของตัวเอง แล้วก็ร้องอุทานออกมาว่า
“อะไรนะ เนี่ยนะหน้าฉัน ดูแก่เหลือเชื่อ”
จริง ๆ นะคะ หนูแต่งหน้าออกมาแล้วดูแก่จริง ( ยังกะแม่ไม่มีผิดเลย )
คือว่า ที่หอเค้าเรียกหนูว่า “เจ้าป้า” ค่ะ และคราวนี้หนูได้เป็นเจ้าป้าสมใจแล้ว
เมื่อเสร็จทั้ง 2 ชุด ก็ได้เวลากลับบ้าน คือ โรงเรียนการศึกษาคนตาบอดของเรานั่นเอง
ค่อยเล่าต่อนะ ไปทำธุระก่อน เดี๋ยวมาใหม่
เรื่องที่สอง วันสถาปนาโรงเรียนการศึกษาคนตาบอดธรรมสากลหาดใหญ่
วันที่ 5 กุมภาพันธ์ 2552 เป็นวันครบรอบการสถาปนา
โรงเรียนการศึกษาคนตาบอดธรรมสากลหาดใหญ่
โดยสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารี
จึงมีผู้หลักผู้ใหญ่มาร่วมงานกันมากมาย ทั้งกรรมการมูลนิธิ
กรรมการโรงเรียน ประธานงานนี้ คือ ผู้ว่าราชการจังหวัดสงขลานั่นเองค่ะ
หู ใหญ่พอดูเลยงานนี้
ขอเล่าอย่างรวบรัดเลยนะ เพราะพิธีมีเยอะ ผู้ปกครองเด็ก ๆ ก็มาด้วย
ต่างคนต่างนั่งเคียงกับลูกของตน ดื่มน้ำส้มที่แจกให้ ทานขนมอร่อย ๆ หลายชิ้น
อร่อยมากเลย แล้วก็มีผู้อำนวยการโรงเรียนที่พวกเด็กเรียนร่วมทั้ง 4 โรง
มารับรางวัลเป็นเกียรติบัตร คือ หาดใหญ่วิทยาลัย
หาดใหญ่วิทยาลัยสมบูรณ์กุลกันยา เทศบาล 2 ( บ้านหาดใหญ่ ) และ ศรีนคร ค่ะ
ก็ สนุกดีค่ะ ช่วงบ่ายวงดนตรีของเทศบาลมาเล่นดนตรีให้ฟังด้วย
พวกเราชาวก.บ.ธ. ก็พากันขึ้นไปร้องเพลงอย่างสนุกสนาน
ตอนจะเลิกงานในตอนเช้าพวกเราก็ไปร้องเพลงขวานไทยใจหนึ่งเดียว
ส่วนตอนส่งท้ายนั้นคือเพลงขอบคุณค่ะ
เพลงขอบคุณนั้นมีหลายเพลงด้วยกัน ร้องรวมเลย
แต่การแสดงของพวกเราชาวก.บ.ธ. คือ ขวานไทยใจหนึ่งเดียว หนูไม่ได้ร้องหรอก เพราะน้องคนที่แสดงไม่ได้กลับบ้าน
ดิเกร์ฮูลู และ ฮุลลาฮุลล่า ของนักเรียนเตรียมความพร้อมรุ่นจิ๋วค่ะ
ฟังดูน่ารักดี
แค่นี้แหละค่ะ วันที่ 5
เรื่องที่สาม สิ่งที่หนูมีความสุขที่สุดตอนอยู่ที่หอ
ช่วงเย็นวันจันทร์ถึงเสาร์ จะมีการเต้นแอโรบิก
ของนักเรียนโรงเรียนการศึกษาคนตาบอดธรรมสากลหาดใหญ่
คิดท่ากันเอง (เพราะพวกเราตาบอด จึงไม่ต้องมีคนนำ)
ก็ดี คิดท่ากันเอง ท่าใครท่ามัน มีอิสระ
หนูชอบเต้นแบบนี้มาก แต่ปกติหนูชอบร้องเพลงมากกว่าเต้น
แต่ตอนอยู่ที่หอเนี่ยชอบเต้นสลับวิ่ง สนุกมาก ๆ เลย
มีเพลงจังหวะมัน ๆ ที่ครูเปิดให้ พวกเราก็ตั้งแถวหญิงชาย
เต้นกันอย่างสุดเหวี่ยง หนูเลยชอบอยู่หอตั้งแต่นั้นมา
ปกติตอนที่หนูอยู่หอ จะรู้สึกมีความทุกข์มาก เพราะไม่อยากห่างบ้าน
(ขณะอยู่คนละอำเภอเองนะ) แต่คนที่อยู่ต่างจังหวัดเนี่ยสิ จะขนาดไหนเนี่ย
แต่ตอนนี้มันคนละเรื่องแล้วค่ะ
ทุกข์น้อยแต่สุขมาก
จบ
| Create Date : 08 มีนาคม 2552 |
|
12 comments |
| Last Update : 8 มีนาคม 2552 6:44:29 น. |
| Counter : 1339 Pageviews. |
|
 |
|
ภาคภาษาอังกฤษ English Version
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
และให้มีความสุขทุกวันนะคับ