เพลงศึกอยุธยา (๔๒)
ใจอ้ายช้างนึกชังโขลนวังนัก
อีพวกยักษ์ถือตนเป็นคนหลวง
เที่ยวรุมไล่ไม้พลองกระบองควง
ไม่ตะขิดตะขวงในดวงจินต์
พลันเกิดคำคนขัดว่าบัดสี
เออ..จะตีกันยับถึงดับดิ้น
หนอกระไรใจนะช่างทมิฬ
ทุกคนผินหน้าดูคนผู้นั้น
เห็นรูปทรงองอาจผงาดกล้า
ทั้งท่วงท่าดีสมดูคมสัน
มีสังเกตให้จำเป็นสำคัญ
ตรงที่ฟันขาวแปลกผิดแผกคน
มากับลูกน้องหนึ่งหน้าขึงขัง
ยืนเบื้องหลังแลมาตาถลน
ถ้อยจำนรรจ์ฟันขาวกล่าวพิกล
เหมือนชาวชนถิ่นแถบสุโขทัย
ว่าช้าก่อน..ช้าก่อน..จ่าก้อนเงิน
ตีเขาเพลินจนจักแทบตักษัย
ขอท่านเถิดทานข้าจะว่าไร
ปล่อยมันไปเป็นผลกุศลทาน
จ่าก้อนเงินหัวหน้านางจ่าโขลน
กล่าวตะโกนตอบกราดเสียงฉาดฉาน
ว่าอ้ายนี่มันทำข้ารำคาญ
จึงต้องแพ่นกบาลให้รานร้าว
เมื่อท่านขอเป็นทานจักทานให้
เห็นแก่หลวงพิชัยผู้ฟันขาว
ไม่ถือโทษโกรธเคืองให้เรื่องยาว
เป็นเรื่องราวให้ต้องขุ่นข้องใจ
หากเป็นคนอื่นสิข้ามิเว้น
แต่นี่เป็นคุณหลวงนักรบใหญ่
มาแต่ตากระแหงเขตแขวงไกล
ข้าต้องละเว้นให้ด้วยไมตรี
พลางหัวเราะเสียงขรมนมเขย่า
และแล้วเหล่านางยักษ์ขมูขี
พากันผันหันผละจรลี
หลวงพิชัยส่ายศีรษะมองตาม
แล้วหันแลรอบกายทั่วซ้ายขวา
เอ่ยวาจากับชนที่ล้นหลาม
เป็นคำว่าถ้าใครหัวใจงาม
จงช่วยหามไปหน่อยอย่าปล่อยตาย
ส่วนข้าเร่งในกรณียะ
มีธุระปุบปับต้องกลับค่าย
ไป..หมื่นหาญณรงค์รีบเร่งกราย
ขืนไปสายเจ้าคุณจะขุ่นเคือง
ครั้นนักรบแดนตากเดินจากไป
เหล่าพวกไทยมุงเห็นไม่เป็นเรื่อง
ไม่มีใครเหลียวแลแม้ชำเลือง
ต่างย่างเยื้องแยกย้ายสลายตัว
ควายเฒ่า
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
