เพลงศึกอยุธยา (๒๔)
จนดาวจระเข้หัวเหผละ
เสียงไก่พญาลอโก่งคอขัน
อ้ายโจรจึงแจ้งคำข่าวสำคัญ
ว่าน้าผันต้องจำทิ้งสำนัก
จะขึ้นไปข้างเหนือเขตเสือใบ
แพรเอ๋ยใจพี่จุกด้วยทุกข์หนัก
คืนนี้พี่จึงดอดลายอดรัก
ต้องฝืนหักใจพรากไปจากแพร
นางกระหวัดรัดร่างอ้ายช้างแน่น
ในอกแค่นแค้นกรรมกระหน่ำแส้
กรรมแต่ปางไหนหนอตามตอแย
ยอมระกำย่ำแย่ให้แก่กรรม
ลมหนาวพราวพรั่งพรูสั่นซู่หนาว
แลเห็นดาวพราวเยื้องลงเบื้องต่ำ
ฝากรักหนุนจุนเจือไม่เบื่อคำ
น้ำตาฉ่ำชุ่มนองทั้งสองคน
พลันมีเสียงปืนดังหลายปังเปรี้ยง
คละเคล้าเสียงกุบกับกันสับสน
แทรกเสียงดาบปะทะดังปะปน
ช้างถลนลุกพลันถลันไป
ทางฝ่ายชายฉกรรจ์พวกพันแคล้ว
ตีโอบแนวขยับกระชับใกล้
เสียงรบสู้กรูกราวตามราวไพร
แสงปืนไฟวาบแวบจนแสบตา
ช้างถึงแนวพี่น้องเพื่อนพ้องโจร
หกคนโดนยิงดิ้นตายสิ้นท่า
ที่เหลือนอนระทดขดกายา
ตายต่อหน้าเนื้อฉีกไปอีกคน
คิดครวญคร่ำดำริหวั่นวิตก
ในหัวอกอึดอัดด้วยขัดสน
ครั้งนี้คงถึงคราเข้าตาจน
คงไม่พ้นยับยู่ทั้งหมู่กอง
เสียงปืนสงบไปในชั่วครู่
ยินเสียงกู่ว่าอ้ายโจรตะโกนก้อง
มอบตัวเสียเถิดนะอย่าคะนอง
ข้ารับรองสัจจาไม่ฆ่าฟัน
อ้ายที่ต้องปืนตายไปหลายศพ
ถึงจุดจบชีวาต้องอาสัญ
เพราะดึงดื้อถือโถมเข้าโรมรัน
จึงต้องกันต้องต้านด้วยการยิง
จะว่าไรเล่าเอ็งให้เร่งว่า
เร่งกล่าวมาเถิดเหวยอย่าเฉยนิ่ง
เหล่าโจรปรึกษากันหวั่นประวิง
ตกลงสิ่งสำคัญคือวันนี้
ต้องถนอมสังขารวิญญาณไว้
อย่าเพิ่งให้เขาเข่นตายเป็นผี
กรรมวิบากหากฟ้ายังปรานี
คงได้มีสิทธิ์ต่อชะตาตัว
ช้างร้องว่าข้ายอมนอบน้อมแล้ว
เสียงจากแนวไพรว่ามึงอย่ามั่ว
ให้ไปรวมกลางลานใกล้ชานครัว
ให้เห็นทั่วทุกร่างที่กลางลาน
ฝ่ายอ้ายดำนางแดงและเด็กเด็ก
ร้องเป็นเจ๊กตื่นเพลิงกระเจิงพล่าน
ถลันถลาออกมานอกชาน
อ้ายดำขานคำก่นใครปล้นกู
มองเห็นร่างนางแพรนึกว่าผี
มองเห็นที่แนวไพรปืนไฟฟู่
พากันกรี๊ดวี๊ดว้ายกระตู้วู
แล้ววิ่งพรูสู่ห้องหันหับดาล
ใจเต้นรัวตัวสั่นหวั่นวิตก
เงิ่นงันงกอกกรุ่นอยู่งุ่นง่าน
อ้ายดำพร่ำคาถาพระอาจารย์
ปัดภัยพาลว่านะโมนะเม
ควายเฒ่า
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
