เพลงศึกอยุธยา (๔๐)
หมื่นทรงเดชโกษายิ้มหน้าเศร้า
ที่มึงเล่านะเอออ้ายเกลอแก้ว
ความขุกเข็ญเช่นนี้เหมือนมีแวว
ดั่งเขาแจ้วเพลงยาวพยากรณ์
ในเพลงยาวกล่าวคำร้องทำนาย
ฟังคล้ายคล้ายเป็นดั่งลางสังหรณ์
หรือถึงคราวาระพระนคร
เมืองอมรอยุธยาสิ้นอายุ
พลันหมื่นทรงกล่าวบอกนายออกพระ
ถึงภาระเรื่องจัดพัสดุ
ให้เพื่อนช่วยน้อมนำเอื้อทำนุ
ด้วยพลสุพรรณขาดยุทธภัณฑ์
ทั้งปืนผาม้าเรือทั้งเสื้อผ้า
หากเพื่อนยาไม่ขัดช่วยจัดสรร
จะได้มีเครื่องรบอย่างครบครัน
ส่วนอัฐนั้นมีมอบให้ตอบแทน
ออกพระธรรมนูญแถลงไข
เรื่องรบไล่ไพรียินดีแสน
เครื่องรบรันฟันฟาดที่ขาดแคลน
กูจะแจ้นจัดหาให้อย่ากลัว
บอกสิ่งของต้องการประมาณมา
ส่วนราคาเงินเบี้ยเฉลี่ยถัว
ที่ต้องใช้ต้องจ่ายเป็นรายตัว
กูขอพัวพันช่วยด้วยกึ่งหนึ่ง
ให้มีหุ้นส่วนช่วยรบด้วยสิ
สมทบมิให้ขาดบาทสลึง
ต้องใช้เงินใช้คำกี่ตำลึง
ขอแบ่งครึ่งจ่ายส่วนจำนวนเงิน
หมื่นทรงส่งวาทะอ้ายมนูญ
กูมีมูลสมบัติไม่ขัดเขิน
แต่หากอยากเอื้อเฟื้อก็เชื้อเชิญ
กูไม่เมินหมางในน้ำใจมึง
ในยามต้องบรรเลงบทเพลงศึก
ต้องผนึกใจเน้นรวมเป็นหนึ่ง
หากใจไม่น้อมนำไม่คำนึง
ก็คงถึงคราวสุดอยุธยา
ทั้งสองเกลอเออออกันพอใจ
จนแขไขสว่างพร่างเวหา
ยินฆ้องยามทหารขานเวลา
สนั่นมาจากป้อมจำปาพล
จากป้อมอื่นดื่นดังฟังหม่งหม่ง
ฆ้องหุ่มส่งเสียงคล้ายภูตพรายพ่น
หมื่นทรงอำลาเพื่อนจากเรือนบน
เลียบถนนมุ่งหน้ากลับป่าโทน
ควายเฒ่า
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
