เช้าวันต่อมาอาบน้ำเสร็จอาหารเช้าตั้งไว้ให้เรียบร้อย แปดโมงครึ่งตรงตามที่บอกไว้เป๊ะ...แต่ไม่มากมายเหมือนเมื่อวาน อย่างว่าแหละค่าห้องรวมอาหาร มันเลยมีพออิ่มถ้าจ่ายอาหารต่างหากจะเยอะมากมายกินกันพุงกาง กินเสร็จมิเชลก็บึ่งรถไปดูตลาดเช้ากันเมื่อเช้าถามเจ้าของบ้านว่าจะขอทำอาหารไทยเลี้ยงตอบแทน...ไข่เจียวเมื่อคืนแต่เจ้าของบ้านต้องขับรถไปสเปนเพื่อไปซื้อบุหรี่..ไปกลับ..กลัวกลับมาดึกแกเสียดายน่าดู ไม่เป็นไรเอาไว้คราวหน้า ..

เรามาถึงตลาดเช้าที่คึกคักพอสมควรเพราะเป็นตลาดใหญ่ เดินไปเห็น ลุกมะเดื่อยัดไส้ด้วยตับเป็ด..ฟัวกราส์อาหารแบบนี้จริง ๆ แล้วต้องอยู่ในร้านแบบพิเศษ..เพราะราคามันแพง ลูกเล็ก ๆ ตกลูกละ๔ ถึง ๖ ยูโร แล้วแต่ขนาด ถ้าทำจัดเลี้ยงแล้วให้คนละลูก กำไรคงหายไปครึ่งหนึ่งเราอยากตอบแทนความมีน้ำใจของเจ้าของบ้าน เลยซื้อลูกขนาดกลาง ๔ ลูก พร้อมกับเดินไปหาซื้อไวน์รสหวานที่จะเข้ากันได้ ขวดละ ๑๒.๕๐ ยูโร หากมาขายที่เมืองไทย รวมค่าขนส่ง ภาษีน่าจะแพงทีเดียว .....

ตลาดนัด...ขอเรียกแบบนี้เถอะเพราะเหมือนบ้านเราไม่มีผิด ของที่นำมาขายก็จากชาวบ้านที่ปลูกผัก เลี้ยงเป็ด ไก่เอามาขาย ทั้งหมู เนื้อ ปลา ที่ถุกนำมาใส่ในรถที่มีเครื่องทำความเย็นเพื่อรักษาอุณหภูมิหรือไม่ก็น้ำแข็งโรยบนตัวปลา ส่วนผักต่าง ๆ ก็มีมากมายให้เลือก บางทีเป้นคุณตาคุณยายแก่ ๆ ม่นั่งขาย เห้นแล้วก็อดซื้อไม่ได้ เมืองใหญ่ ๆอาจจะมีตลาดนัดสองครั้งต่อสัปดาห์ เมืองเล็ก ๆ หนึ่งครั้ง ในโปรชัวร์ตามเมืองท่องเที่ยวจะมีบอกวันไว้พร้อมบอกด้วยว่า ของที่ขายเป็นผลิตภัณฑ์พื้นบ้าน หรือ นำมาขายจากที่อื่น 

ผู้คนถือตระกร้าสาน สีสันสวยงาม อดคิดถึงตระกร้าหวาย หรือสานจากไม้ไผ่ของคนไทยสมัยก่อนไม่ได้ ที่ยุโรปเขารณรงค์เรื่องสิ่งแวดล้อมกันมาก ไม่จำเป็นก็จะไม่ใช้ถุงพลาสติคเวลาซื้อของที่นี่เขาจะใส่ถุงทำจากกระดาษรีไซเคิลมาให้...น่าคิดทำมั่งนะบ้านเรา เดินชมกันจนทั่วทั้งนี้ไม่ได้ไปแวะในส่วนที่ขายเสื้อผ้า เพราะไม่นิยมเท่าไหร่จากนั้นก็เดินกลับไปขึ้นรถเดินทางต่อ ...

เมืองที่จะไปต่อชื่อ Limeuilเป็นเมืองที่ตั้งอยู่บนเขา น่ารักอีกตามเคยติดแต่เวลาเดินขึ้นเหนื่อยมากเพราะความชัน รองเท้าส้นสูงทั้งหลายลืมไปได้ผ้าใบแบบสบาย ๆ ดีที่สุดผ่านไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังถักสานผลิตภัณฑ์มากมายที่ทำจากต้นข้าวบาเลย์ที่ใช้ทำเบียร์ แกทำได้ดีมาก มีไอเดียเก๋ ๆ ทำของสวยงามแต่…ราคามันแพงไปตามความคิดสร้างสรรค์ ..หลาย ๆ คนคงคิดว่าจะซื้อไปทำไมเพราะไม่นานมันก็จะแห้ง เหี่ยวไปตามกาลเวลา

แม่บุญเข้าใจเรื่องนี้ดีเพราะเมื่อเวลาไปแกะสลักผัก ผลไม้โชว์ หลาย ๆ คนอยากซื้อ แต่เมื่อบอกราคาที่คิดเป็นรายชั่วโมงที่ต้องเสียเวลานั่งประดิษฐ์ประดอยแกะ ราคามันแพงเอาการแล้วซื้อไปก็ทำอะไรไม่ได้ ..เรื่องของศิลปะ เป็นเรื่องละเอียดอ่อนไม่งั้นภาพของศิลปินต่าง ๆ คงไม่เปิดประมูลกันแบบประเมินราคาไม่ได้เพราะมันเป็นเอกลักษณ์ เป็นความคิดสร้างสรรค์ของแต่ละบุคคล…ตกลงแม่บุญก็เดินจากมาโดยไม่ได้ซื้ออะไร…ตามเคย

มื้อเที่ยงเรากินอาหารที่ร้าน

 แล้วก็เดินทางต่อไปเมือง Bergerac เมืองใหญ่อีกเมืองหนึ่งบ้านเมืองเป็นตึกหินเหมือนที่ผ่าน ๆ มา สลับกับตึกแบบสมัยใหม่มีผู้คนเดินไปมาแต่ไม่ถึงกับหนาแน่นเหมือนที่คิด เราพากันเดินเข้าซอยเล็กซอยน้อยถ่ายภาพไปเรื่อยเปื่อย มิเชลเมื่อยเท้าเลยหยุดพักดื่มกาแฟกันคนละแก้ว

เราเดินทางกลับย้อนไปทางเดิมเลยกะหากินข้าวเย็นกันเมืองหน้า สุดท้ายก็กลับมาที่เมืองที่นัดเจอบริษัทขายบ้านเดินไปถามเจ้าของร้านสาวสวยที่ขายมาการงว่า มีร้านอาหารอร่อยราคาปานกลางที่ไหนบ้าง เธอแนะนำให้เดินผ่านบริษัทขายบ้านเข้าไปในซอยเล็ก ๆทะลุออกไปอีกถนน ที่เราเดินผ่านไปโดยไม่ได้สังเกตุ

หน้าร้านจัดไว้น่ารัก ๑ทุ่มแล้วแต่ยังไม่มีลูกค้าเลยไม่แน่ใจว่าเขาเปิดหรือยังพอดีเจ้าของร้านเป็นหญิงชาวเกาหลี ออกมาต้อนรับบอกว่าเปิดแล้วไม่กินตอนนี้จะกินตอนไหน เพราะที่นี่มันบ้านนอก ?? จริงสินะ ลืมไป ว่าแล้วก็สั่งอาหาร แม่บุญสั่งเป็ด มิเชลสั่งไตวัวอ่อนทำแบบสุก ๆ แล้วไวน์อีกครึ่งขวด ..ชาวฝรั่งเศส ได้ชื่อว่าเป็นนักกินอาหารแปลก ๆไม่ต่างจากคนเอเชียเท่าไหร่นัก เช่น เครื่องในสัตว์ต่าง ๆ สมองหมู วัว ลิ้น ผ้าขี้ริ้วหอยทาก ต่างจากชาวยุโรปอื่น ๆ ที่ไม่ค่อยกินเครื่องในแบบคนฝรั่งเศสเวลามิเชลหรือเวลาได้ยินคนอื่นพูดว่า คนเอเชียกินหมา กินสมองลิงแม่บุญจะเถียงคอเป็นเอ็นว่า ที่ฝรั่งเศสก็กินกันแปลก ๆ ไม่เห็นมีใครรังเกียจแถมบอกว่าเลิศเลอ..ทีชาติอื่นกินมั่งกลับหาว่าแปลก ...อึ้งไหมล่ะ ?

เวลาผ่านไปไม่นานอาหารของเราก็มาวางตรงหน้าท่าทางน่ากินไม่หยอก แถมมาแบบเต็ม ๆ ทั้งผัก ทั้งเนื้อแบบนี้ค่อยคุ้มกับเงินที่จ่ายหน่อย กินเสร็จสาวเกาหลีเดินออกมา แม่บุญเลยบอกว่าสามีเธอทำอาหารอร่อยมาก เธองงง...พร้อมกับบอกว่า ใครบอก ??ฉันต่างหากที่เป็นเชฟ..ทำเองหมด ไผเป็นไผให้มันรู้มั่ง...เราเลยต้องรีบเปลี่ยนว่า..งั้นเธอก้เป็นเชฟมือหนึ่งเพราะทำอร่อยมาก เจอลูกยอของแม่บุญไม่บ้ายอยิ้มแก้มฉีกให้มันรู้ไป ว่าไผเป็นไผ ?? เหนือเกาหลี ยังมีไทย..

ปราสาทที่แวะถ่ายภาพก่อนกลับที่พัก 

มิเชลขับรถกลับที่พักด้วยความสำราญท้องมาถึงทักทายกันแล้วก็เอาไวน์ขาว กับลูกมะเดื่อยัดไส้มาใส่จาน กินกันก่อนนอน..เจ้าของบ้านประทับใจสุดๆ เพราะไม่เคยกินมาก่อน ไม่รู้ว่ามันอร่อยขนาดนี้...อ้าว..งั้นแพ้แม่บุญเซียนขาชิม ๆ มันทุกอย่างค่ำนี้เราหลับกันแบบท้องไม่ร้อง....ค่ำนี้ไข่ไก่ของมาดามยังอยู่ครบ .......

ขอปิดท้ายด้วยภาพเด็ก ๆ ที่ครูพาไปชมสวน

แล้วพบกันใหม่นะ