พี่อยากบอกให้รู้ พี่รักหนูนะนัตตี้

ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี...
รู้สึกตัวว่าเพลียไปหมด ความคิดในสมองตีกันวุ่น

ถ้าเขียนด้วยแรงอารมณ์ตั้งแต่เมื่อคืน เราว่าเราคงเผยด้านมืดในตัวเองออกมาจนเกลี้ยง
แล้วใช้ตัวหนังสือฆ่าคนแบบที่ตัวเราเองดูถูกคนที่ทำแบบนั้นมาโดยตลอด

หลายครั้งในปีนี้ ถ้าเราเขียนตามเสียงหัวใจตัวเอง โดยไม่มีความคิดกำกับว่า “อย่ารังแกเด็ก”
แล้วล่ะก็...
เราว่าสุดท้ายแล้วเราคงเกลียดและขยะแขยงตัวเอง




เริ่มเรียบเรียงกันดีกว่า


มีใครสักคนไหมรู้มาก่อนหน้านี้ว่า นัตตี้น่ะเป็นเด็กbroken home

ตัวเราสารภาพว่าไม่เคยรู้มาก่อน
แม้ก่อนหน้านี้ จะสะกิดใจตรงในห้องสารภาพที่นัตตี้หลุดออกมาว่าอยากให้พ่อมาดูที่คอนสักครั้ง
โดยที่ก่อนหน้า ช่วงวีคแรกได้มั้ง นัตตี้เคยเล่าให้ฟังว่าพ่อของนัตตี้ชอบรายการนี้และอยากให้ลูกลองมาออดิชั่น

เราก็เอ๊ะ! งั้นทำไมถึงไม่เคยมาดูลูกตัวเองที่คอนเลยสักครั้งล่ะ
แต่ก็นึกไปตามประสาว่า พ่ออาจจะเป็นสไตล์ผู้ชายมั้ง ไม่ชอบออกกล้อง อายที่จะต้องออกหน้า


...ความจริงนี่น่าจะเป็นสัญญาณบางอย่าง




เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆพูดไปยิ้มไป สลับเสียงหัวเราะที่เราเริ่มจับได้มากขึ้นทุกวันว่ามันเป็นมากกว่าเสียงหัวเราะ มากกว่ารอยยิ้ม


เด็กคนนี้พูดว่า ไม่เคยเจอพ่อตัวเองตั้งแต่หนึ่งขวบ
น้องยิ้ม แล้วหัวเราะกิ๊กกั๊ก กดตัวเล็กๆลงกับหมอนแล้วบอก “แม่เอาหนูไปซ่อน”
เมื่อครูปุ้มถามอย่างแปลกใจว่าไม่เคยได้เจอพ่อมาก่อนหน้านั้นเลยเหรอ


ทำเอาน้ำตาหยดแรกของเราร่วง


ลูกคนหนึ่งเพิ่งได้เจอพ่อตัวเองเมื่อตอนอายุ 15
...ก็ช่วงนี้ล่ะ ตอนที่ไอ้ตัวเล็กเผชิญเรื่องอย่างหนักในชีวิต


เมื่อครูปุ้มถามถึงความรู้สึกในเรื่องนี้
เด็กตัวเล็กๆคนนี้กลับตอบกลับไปว่า หนูเข้าใจเพราะมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่


น้ำตาอีกหยดของเราก็ร่วง


หัวใจของหนูมัน....






ในเรื่องราวทั้งหมดสมัยยังเป็นเด็กในโรงเรียนที่นัตตี้เล่าให้ฟัง

ปรากฏภาพเด็กคนหนึ่งถูกแกล้งจากเพื่อนๆมาตั้งแต่ประถม เข้ากับใครไม่ได้

น้องยิ้มอีกแล้ว หัวเราะอีกแล้ว “ไม่เป็นไรค่ะ หนูชิน”



เด็กอายุ15 เอ่ยปากว่า “ชินกับความเจ็บปวด”

ทำไมถึงชินได้นะ


ไม่มีใครหรอกหนูเอ๊ยที่จะชินกับความเจ็บปวด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามันเกี่ยวกับหัวใจ


ยิ่งหนูย้ำมากเท่าไรว่าหนูชิน
มันก็ยิ่งบ่งบอกว่าหนูเจ็บปวดมากแค่ไหน


เด็กคนหนึ่งเจอเรื่องมากมายตีย้ำตรงหัวใจมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก จะแยกแยะเรื่องราว ทำความเข้าใจกับผู้คน สงสัยความใจร้ายของคนเราได้มากแค่ไหนกัน


แต่รู้อะไรไหม
หัวใจคนเรามันมีสวิตส์อัตโนมัติ ในการShut Downตัวเอง
เพื่อป้องกันไม่ให้หัวใจเราเจ็บเจียนตาย เพื่อให้ขามันก้าวเดินต่อไปได้




เด็กผู้หญิงคนนี้ เด็กตัวเล็กๆทำก็ได้เพียงแค่นั้น
น้องก็แค่ปิดหัวใจตัวเอง สั่งให้ตัวเองไม่รู้สึก
ทั้งๆที่ภายในใจมันพรั่งพรูด้วยความรู้สึกมากมาย




เมื่อพบเจอเรื่องเดิมๆโดยที่ตัวเองก็แก้ไขเองไม่ได้
เด็กคนหนึ่งก็ต้องเริ่มมีกลไกลป้องกันตัวเอง ในเวลาก้าวไปสู่กลุ่มใหม่ๆ


เมื่อเรามองย้อนกลับไป ภาพหลายๆภาพมันก็ย้อนกลับมาให้รู้สึกได้ชัดขึ้น


นัตตี้เป็นเด็กที่มีเซ้นส์แรงต่อความรู้สึกของคนอื่นที่มีต่อตนเอง ด้วยเรื่องราวที่พบเจอมาก่อนหน้า
น้องถึงได้ “จับ” ความรู้สึกคนรอบข้างแล้วเก็บเอามาทำร้ายตัวเองเสมอ


เหมือนเด็กคนนี้จะกะเกร็งไว้ล่วงหน้าแล้วว่า ตัวเองจะต้องถูกรังเกียจในสักวัน

เราถึงได้เห็นภาพเด็กคนหนึ่งพยายามเหลือเกินที่จะบอกรักใครต่อใคร เอาใจทุกคนไปจนทั่วจนก่อความรำคาญใจเกิดขึ้นมา

เด็กคงคิดไปว่า ถ้ารักเขามากๆ เขาคงจะรักเรากลับมาบ้าง อาจชะลอเวลาที่จะถูกรังเกียจ
โดยไม่รู้ว่าบางทีความรักทีมอบให้เขาไป มันกลับเป็นภาระที่เขาไม่อยากแบกมันเอาไว้
ปฏิกิริยาโต้กลับมันถึงได้รุนแรงขนาดนี้



มีหลายเสียงว่านัตตี้ “ยังเด็ก” ไม่ก็พูดเหมือนราวให้ความเข้าใจทั้งๆที่ไม่อยากจะเข้าใจว่า “น้องยังเด็ก”



ก่อนหน้าเราก็คิดแบบนั้น ก็เด็ก 15 จะให้โตขนาดไหน


แต่มันกลับกลายเป็นว่า นัตตี้ไม่ได้เด็กเลย
เด็กคนนี้เก็บเรื่องราวมาประมวลไว้เยอะแยะไปหมด แล้วก็พยายามเยอะมากที่จะไม่ให้ “ถูกเกลียด”


คนเราอยู่กับความรู้สึกอย่างนี้ได้ไงกัน
ความรู้สึกที่ว่า สักวันเขาจะต้องรังเกียจเรา เขาอาจจะเกลียดเรา

นัตตี้ถึงได้งอแงมากนักในการย้ำแล้วย้ำอีกว่าไม่มีคนรักเขา น้องถึงได้เก็บรายละเอียดไว้ไม่ยอมปล่อย


แล้วเหมือนเฝ้ารอเวลาที่จะให้เขารังเกียจ


ซึ่งพอวันนั้นมาถึงจริงๆ เด็กคนนี้ก็ได้แต่ทำหน้าชื่น ทำเป็นยอมรับได้กับการถูกรังเกียจรังงอน
ออกปากได้แต่ว่า “หนูชินแล้ว” ยิ้มแล้วก็หัวเราะ
จนหัวเราะไม่ออก ยิ้มไม่ได้ น้องก็ได้แต่ปาดน้ำตาป้อยๆ


ทั้งๆที่ความเป็นจริง
เรื่องแบบนี้ไม่ว่าใคร อายุเท่าไร ประสบการณ์มากแค่ไหนจะไม่มีวันชินกับเรื่องโหดร้ายแบบนี้ได้หรอก




เหมือนเราจะมองเห็นว่าน้องรอเวลาแบบนี้มาถึงตลอด วันที่ถูกแอนตี้จากกลุ่มคนที่น้องคิดว่าเขาเป็นเพื่อน
หลอกตัวเองได้ต่อว่ามันก็มาถึงสักที มันก็เหมือนเดิมๆที่เคยเจอมา





ก็มีเหมือนกันจริงไหม
บุคลิกของคนบางคนที่คนเราเพียงแค่เห็นก็ขัดหูขัดตา
ไม่ว่าจะเกิดจากโชคร้ายของบุคลิก หรือการถูกหล่อหลอมมาบางอย่าง

เราบอกตามตรง เราเจ็บเกินจะบอกว่านัตตี้จะเป็นเด็กโชคร้ายแบบนั้น
เราอยากจะคิดว่า น้องโชคดีไม่พอที่ไปอยู่ในกลุ่มคนที่ไม่พร้อมจะให้ความรักตอบแทนคืนกลับมา(บ้าง)มาโดยตลอดมากกว่า
...อย่างนี้ใจเรามันจะเจ็บแทนนัตตี้น้อยลงกว่า





มาเบรคอารมณ์กันดีกว่า สติสตัง(ส์)เริ่มกลับมาเต็มหนึ่งบาทละ เกลียดเวลาตัวเองอารมณ์ท่วมจริงๆ





ตอนนั่งดูไอ้คู่เพื่อนกันบางเวลาปรับทุกข์กันริมสระน้ำนั่น ในอีกวันต่อมาน่ะ

ดูๆอยู่ก็ได้รับchatว่า (โอย...ขำ) “จะอะไรนักหนากับปั๋ม ห๊ะ!”
...ลอกมาเป๊ะทุกตัวอักษร


เราก็ตอบกลับไปว่า “ผิดแล้ว มันต้องเป็นว่า จะอะไรนักหนากับนิว ห๊ะ!”






เหย~ ในขณะที่ปั๋มพยายามสั่งสอน(ใช่...สั่งสอน)ถึงวิธีการพูดจาให้นัตตี้ การรู้จักฟัง คิดแล้วค่อยพูด
เราก็เห็นนัตตี้มันเออออไปอย่างนั้นล่ะ

เพราะ...

เพราะในใจนัตตี้น่ะติดอยู่เรื่องเดียว เรื่องใหญ่ที่สุดในชีวิตตอนนี้ คือ “ปั๋ม” เท่านั้น



ในขณะปั๋มพูดชัดเจน ย้ำให้นัตตี้ “รู้” ให้ได้ว่า ในบ้านหลังนี้น่ะ ปั๋มมีแค่เพื่อนที่พูดคุยได้
แต่ไม่มีเพื่อนที่ “ใช่”


คือถ้าเป็นเรา ก็หยุดแล้วล่ะ ปั๋มชัดเจนแล้ว
ถ้าเราคือนัตตี้ เราก็รู้แล้วว่าปั๋มหมายถึงตัวเราด้วย เราเป็นได้แค่เพื่อนธรรมดาสามัญประจำบ้าน


แต่เราก็เข้าใจไอ้เรื่องติดในใจนัตตี้เหมือนกัน
เราว่านัตตี้ก็พอรู้(ซึ่งก็ควรจะรู้แล้ว...จริงไหม)ว่าปั๋มน่ะไม่ได้ถือตัวเองเป็นเพื่อนสนิทแบบที่ตัวเองรู้สึกกับอีกฝ่าย


ซึ่งเราวิเคราะห์แบบนี้นะ
ประเด็นเรื่องปั๋มไม่เห็นนัตตี้เป็นเพื่อนสนิท
ยังไม่สำคัญเท่ากับว่า ปั๋มอาจจะปันใจ(เอิ้กกกก)ไปให้นิว

เฮ้อ~กลุ้มว่ะ

คือเราได้ยินเสียงในใจนัตตี้ดังออกมาทุกครั้งที่ถามย้ำเรื่องที่ปั๋มไปตัวติดอยู่กับนิวว่า
‘แกไม่รักฉันก็ไม่ว่า แต่อย่าไปรักนิวได้ไหม’




เฮ้อ~กลุ้มอีกที



ปั๋มน่ะเขาชัดเจนมากแล้วนะนัตตี้ เขาไม่มีเพื่อนที่คิดว่า ‘ใช่’ ในบ้านหลังนี้
นั่นหมายถึงทั้งตัวนัตตี้เองและนิวด้วย

แล้วอยากตะโกนบอกว่านิวก็ไม่ได้อะไรกับปั๋มนักหนาหรอก ไม่ต้องวิตกจริตไป



สำหรับปั๋ม เราไม่โทษเด็กเลยที่กดความรู้สึกตัวเองขนาดนี้
ทุกถ้อยคำที่น้องคนนี้สอนนัตตี้เรื่องการแสดงออกต่อเพื่อนในบ้าน
คือสิ่งที่ตัวปั๋มเองปฏิบัติมาโดยตลอด

การระมัดระวังตัวขนาดนี้
เราว่าเราโทษสังคมอินเตอร์เน็ตนี่ล่ะ


เด็กที่เติบโตมากับการดูรายการนี้ รับรองได้ว่าได้เข้ามาอ่านกระทู้มากมายในของทุกปี
กระทู้ด้านลบที่เหล่านักล่าฝันโดนแบบจังๆพวกนั้น โดยเฉพาะนักล่าฝันผู้หญิง
ก็ไม่ต่างจากที่ปั๋มระวังตัวหรอก จับผิด ขุดคุ้ยกัน...นั่นล่ะ ไม่รู้จะพูดไงต่อ คงพอรู้กัน



ก่อนเข้าบ้านอ่านไปก็ไม่อะไรเท่าไรหรอก

แต่เด็กช่างคิดแบบปั๋ม คนที่มีกรอบของตัวเองชัดเจนแบบนี้
ก็ได้แต่ทำแบบปั๋มนี่ล่ะเมื่อเข้ามาอยู่ในบ้าน


ไอ้ความกริ่นเกรงไปล่วงหน้าน่ะ มันน่ากลัวกว่าความเป็นจริงที่ต้องเผชิญตรงหน้าเสียอีก


นัตตี้ถึงได้ย้ำแล้วย้ำอีกไงว่าปั๋มน่ะเปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนรอบ100 คน

ปั๋มคงไม่รู้ตัวหรอกว่าในขณะที่ตัวเองระวังตัวอย่างเหลือแสน
มันก็กลบความสดใสที่ควรจะเป็นไปจนเกือบเกลี้ยง



ตัวเราเองนั่งมองเพื่อนกันสองคนมาตั้งแต่แรกๆ


ไม่ว่าปั๋มจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม
สีของภาพเวลาที่ปั๋มอยู่กันสองคนกับนัตตี้น่ะ มันมีความสดใสและสวยสะอาดไม่ต่างจากสีพาสเทลเลย
มันเป็นสีที่ตัดฉับต่างจากเวลาปั๋มต้องอยู่กับเพื่อนและพี่คนอื่นๆอย่างชัดเจน

ยิ่งเวลานั่งฟังเด็กสองคนนี้พูดกัน ฉันอย่างนั้น แกอย่างนี้ เรื่องโน่นเรื่องนี้
โดยไม่มีสักครั้งที่จะเฉียดไปแง่ลบของบุคคลที่สาม

โอย~น่ารักจะตาย
นี่ล่ะคือโลกที่เราคิดว่าเด็กสิบห้าควรจะเป็นอย่างนั้น


คือด้วยเราก็ไม่ได้รู้จักปั๋มมากนัก แต่ที่เห็นตัวตนบางอย่างของปั๋มนั้นแตกต่างคนละขั้วกับนัตตี้
ซึ่งเราคิดว่ามันเหมาะกันมาก
เหมือนต่างคนต่างก็มีส่วนที่ตัวเองขาด
ไอ้คนหนึ่งก็ชอบกอดชอบสัมผัสคลอเคลียอย่างกับลูกแมว ชอบแสดงออกถึงความรักอันล้นปรี่
อีกคนก็ไม่ชอบให้แตะ ถือเนื้อถือตัว เก็บกักความรู้สึก


ให้พูดตามตรงประสาเด็กที่โตมากับเจป็อบมาจนเป็นเคป็อบในยุคนี้อย่างเรา
คือถ้าเด็กสองคนนี้ได้อยู่ในวงเกิร์ลกรุ๊ปที่นั่นแล้วก็นะ...


คู่ของนัตตี้และปั๋มนี่ล่ะจะทำเอาแฟนคลับคลั่งตายด้วยแฟนเซอร์วิส
โดยเฉพาะเจป็อบนะ...พวกโอตาคุคงนั่งเพ้อไปในความฝันของตัวเอง
รับรองว่าทั้งแฟนฟิคทั้งเวบคู่ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด คอยลุ้นว่าเมื่อไรคู่นี้จะลงเอยกัน
คอยดูว่าเมื่อไรจะกอดจะหอมกัน คอยลุ้นอย่าให้อีกฝ่ายอย่าสะบัดมากนัก...ประมาณนั้นเลย


เฮ้อ~ก็ได้แต่หวังแค่ เมื่อหลุดจากความกดดัน ต่างฝ่ายจะต่างจูนเข้าหากันได้
พี่อยากบอกปั๋มจริงๆว่า ในหนึ่งชีวิตของคนเราน่ะไม่ง่ายหรอกนะที่จะพบเพื่อนสักคนที่ให้ใจเราได้ขนาดที่นัตตี้มอบให้กับปั๋มน่ะ

ถ้าออกมาแล้วหมดซึ่งความกดดัน แล้วคิดว่าความรู้สึกที่นัตตี้มีให้มันมี “ค่า” พอ
ก็ถนอมเอาไว้เถอะน้อง





กลับมาที่เรื่องของนัตตี้ปิดท้าย


ยังจำคืนที่นัตตี้เข้ามาฟ้องผ้าแพรกับต้นเรื่องโดนกระทำด้วยความใจร้ายได้นั่น
จากนั้นด้วยแรงอารมณ์เด็กก็ตะโกนบอกทางบ้านไม่ให้โหวต
พอสติกลับคืนมา น้องก็เข้าไปในห้องสารภาพ ร้องเพลงให้แม่ สอนบวกลบให้น้องชาย บอกให้ยายกินข้าวเยอะๆ

แล้วก็บอกว่าหนูรู้ตัวว่าเข้ามาทำอะไร และจะสู้

คือเราจำทุกถ้อยคำไม่ได้หรอกนะ แต่จำความรู้สึกตัวเองหลังจากเด็กคนนี้เริ่มเวิ่นเว้อได้


แล้วพี่สาวคนนึงก็โทรมาทันทีที่นัตตี้ออกจากห้อง
ไอ้เราก็หลุดหัวเระก๊าก แล้วสวนกลับไปก่อนเลยว่า “ไอ้เด็กคนนี้มันเจ้าเล่ห์”

เรารู้ล่ะ พี่เขาเอ็นดูนัตตี้มากกกกก โทรมาเพื่อจะบอกความปลาบปลื้มในตัวเด็ก
แต่เรามันนิสัยเสียสุดๆ แกล้งพี่แกล้งเชื้อ


ก็จริงๆนี่
นัตตี้น่ะมีความเจ้าเล่ห์ในตัวเอง
เราไม่รู้ว่าด้วยเราเอ็นดูเด็กคนนี้เป็นทุนเดิมหรือเปล่า
แม้ว่าเราจะเห็นความเจ้าเล่ห์ของเด็ก แต่เราก็รู้สึกว่ามันเป็นแค่ความเจ้าเล่ห์แบบเด็กๆ ไม่มีพิษมีภัย

เด็กมันแค่รู้ตัวว่าหลุด ก็เลยพยายามแก้ตัวว่าที่พูดไปไม่ให้โหวตนั่น อย่าเอาจริงนะคะ ไม่ว่าไงหนูก็ยังสู้


แล้วก็มาคืนที่นัตตี้คุยกับครูปุ้ม
แรกๆเราก็เต็มไปด้วยความรู้สึกอย่างที่เขียนไปวันก่อน
ในขณะที่นั่งฟังเรื่องราวที่โดนกระทำ


ลองมองอีกแง่ไหม(หลังจากใช้เวลาทบทวนโดยตัดความรู้สึกเข้าข้างออกไป)

เด็กหนึ่งคนกำลังฟ้องเพื่อนในห้องให้ครูฟัง
ฟ้องว่าตัวเองถูกกระทำ ซึ่งเราก็คิดว่าเป็นเรื่องจริงไม่ได้เต้าข่าวขึ้นมา
...ไอ้ที่เห็นกับตามันก็แรงอยู่เห็นๆ ไอ้ที่ไม่เห็นคงต้องไปถามคนในห้องคอนโทรลละว่าเห็นขนาดไหน


แต่อย่าลืมนะว่านัตตี้น่ะเป็นเด็กคิดมาก
ในหนึ่งการกระทำมีความแรงของอารมณ์อยู่
ซึ่งคนทำแน่นอนล่ะมีในระดับของตัวเอง
แต่ว่าในความรู้สึกของนัตตี้ เรารับรองเลยว่ามีการบวกเพิ่มเข้าไปด้วยใจของตัวเอง


เราพยายามมองในหลายๆมุมนะ
เราให้ความเข้าใจว่า เด็กมันโดนซ้ำๆ แถมไม่ใช่แค่โดนมาในตอนนี้
แต่สะสมมาตั้งแต่เป็นเด็กชั้นประถมด้วยซ้ำ

ทุกอย่างทุกการกระทำ ทุกความรู้สึกจึงมีเงาของอดีตมาซ้อนทับ


นัตตี้ถึงได้รู้สึกรับได้เร็วกับความรู้สึกด้านลบที่คนรอบข้างส่งออกมา

แรกๆเด็กคนนี้พยายามจะบอก แต่ถูกตัดบทไปว่า “คิดมาก” ทุกครั้งไปจากทุกคน


เมื่อได้โอกาสจากครูปุ้ม
...ครูปุ้มเป็นคนที่มักรับฟังอย่างเงียบๆมาเสมอ ไม่ชี้นำ แล้วค่อยๆตบให้เข้าที่โดยไม่ก้าวก่าย


ความเจ้าเล่ห์ของนัตตี้จากการฟ้องเพื่อนให้แม่ฟังจึงเกิดขึ้น


เราว่าเรารู้สึกได้นะว่า.....
นี่คือโอกาสเดียวล่ะที่เด็กคนนี้จะบอกให้โลกรู้ว่าตัวเองโดนกระทำมาแค่ไหน

ไอ้แค่ไหนนี่ต้องเข้าใจด้วยนะว่ามันมาจากความรู้สึกของนัตตี้ฝ่ายเดียว

ซึ่งคนดูที่ไม่ได้เข้าไปสัมผัสโดยตรงไม่มีทางรู้เลยว่า
น้ำหนักแท้จริงที่กดทับใจนัตตี้นั้นอยู่ระดับไหน บวกเพิ่มมาด้วยใจนัตตี้ไปอีกเองแค่ไหน


ซึ่งแม้เราที่เข้าข้างเด็กเจ้าเล่ห์คนนี้ ยังต้องหยุดที่จะคิดถึงความเป็นจริงตรงนี้ด้วย
ไม่อย่างนั้นมันก็ไม่เป็นธรรมกับอีกฝ่าย

ลองใจเย็นลงมันทุกฝ่ายนี่ล่ะ



ถึงตอนนี้เราก็ได้แต่หวังว่าแต่ละฝ่ายจะต่างหยุด
ทิ้งระยะห่างที่ควรจะเป็นของแต่ละคนเอาไว้
โดยมีมือจากคนรอบข้างที่มีประสบการณ์มากกว่าคอยรั้ง คอยตบไม่ให้ล้ำเส้นกันก็พอ


ขอแค่นี้ล่ะ ไม่เอาอะไรแล้ว
เราว่าคนดูเหนื่อยใจจะตายอยู่แล้ว กินมาม่าจนจุก






ด้วยตัวเราเองมีความรู้สึกกับเรื่องราวของนัตตี้เท่าที่ได้รับรู้ว่านี่ไม่ใช่ปัญหาเล่นๆ
การแก้ปัญหาก็ไม่ใช่เรื่องมือสมัครเล่นจะเข้าไปยุ่มย่าม
ปมในใจเด็กคนนี้มันขมวดเป็นปมพันกันยุ่ง
มันต้องใช้เวลาในการสางไปทีละปม อย่างใจเย็น ด้วยการให้ความรักและเข้าใจ
และอาจด้วยมือของมืออาชีพ


ไอ้คนเรียนจิตวิทยาแค่ 101แบบเรา
วิเคราะห์ได้แค่นี้ล่ะ ถูกไม่ถูกก็ไม่รู้แถมแก้ไม่ได้อีกต่างหาก

ทำได้แค่เมื่อนัตตี้ออกจากบ้านมาจะเข้าไปกอดน้องให้แน่นๆ
แล้วกระซิบบอกว่าน้องน่ารักแค่ไหน ทำให้พี่คนนี้รักหนูได้มากแค่ไหนก็เท่านั้น


แล้วสักวันหนูจะไม่ได้เจอแค่ม้าขาวนะ แต่จะได้ครอบครองยูนิคอร์นของตัวเองนะนัตตี้

Create Date : 28 กรกฎาคม 2553		13 comments
Last Update : 30 กรกฎาคม 2553 12:34:20 น.
Counter : 862 Pageviews.
Share Tweet