Bloggang.com : Quaver : พี่สอนน้องร้องเพลงempire state of mind

พี่สอนน้องร้องเพลงempire state of mind

สองพี่น้องเริ่มฟังเพลง empire state of mind ด้วยกัน

ตัวเล็กร้อง
~ Concrete jungle where dreams are made of
There's nothing you can't do
Now you're in New York~

สักพักก็เริ่ม...บ่น(ตามประสา) “เหนื่อยแล้วอ่ะ เหนื่อยมาก”
พี่ต้นที่กำลังฟังน้องสาวร้องอย่างตั้งใจก็ต้องเลยเชียร์อัพ
“เพลงนี้นัตตี้ร้องได้ดีอยู่แล้ว”

แล้วพี่ต้นเริ่มขีดเน้นลงบนกระดาษเนื้อเพลงให้

‘หนูอุตส่าห์บ่น เอ๊ย ขอความเห็นใจ
...ทำไมพี่ต้นไม่ปลอบหนูก่อนล่ะ’
ตัวเล็กเหลือบมอง

น้องสาวเลยต้องบ่น(จ๊ะ...บ่น)ต่อให้พี่ต้นได้ยินชัดๆอีกครั้ง
“เหนื่อย~!” ตัวเล็กคำราม “เหนื่อยจริงอะไรจริง”

พี่ต้นก็ยังไม่ให้ความสนใจในการเรียกร้องความสนใจของน้อง เพราะหน้าที่นั้นใหญ่หลวงนัก
“ตรงนี้สำคัญ ตรงนี้ร้องให้เพราะดีดีได้เลย”
น้องสาวเลยต้องโฟกัสตามที่พี่ชายชี้ให้ดู
แต่ว่า....

‘พี่ต้นยังไม่ปลอบหนูเลยอ่ะ’ น้องสาวเหลือบอีกรอบ ‘หนูจะงอนแล้วนะ’

และขอพยายามอีกครั้งหวังว่าพี่จะสนใจ(บ้าง)
“จะเป็นลม”
พี่ต้นก็ยังไม่ให้ความใส่ใจกับการโอดครวญ ยังไม่ยอมโอ๋หนูสักนิด
...ก็เล่นบ่นจนพี่เขาชักจะชินแล้วน่ะสิอีหนู

เพราะพี่ต้นยังคงมุ่งมั่นในหน้าที่พี่ชายที่แสนดี
“ท่อนตรงนี้สำคัญ เก็บรายละเอียดดีดีนะ มันไล่เสียง”

‘พี่ไม่ยอมปลอบหนู งั้นหนู...ยอมแพ้ก็ได้’

น้องสาวยอมหยุดงอแงละ พยักหน้ารับคำสั่ง
“ไล่เสียงให้เพราะๆ” พี่ต้นกำชับพร้อมให้กำลังใจ “จะดูเก่งเลย”

นัตตี้ร้องไล่เสียงให้ฟัง แต่แล้วเจอปัญหาทำไม่ได้ตามคำสั่งพี่ชาย เลยต้องออกตัวสักเล็กน้อยว่า
“ไม่ครบอ่ะ”

แต่พี่ต้นฟังแล้วกลับไปสะดุดอีกเรื่อง ตามแก้ให้อีกอย่าง
“Put your lighters in the air”

น้องสาวรีบพูดแก้ให้ถูกต้องโดยไม่เกี่ยงงอน แถมด้วยหัวเราะคิกแก้เขิน
พี่ต้นยิ่งสอนยิ่งเข้มงวด ให้ยอมให้ผ่านง่ายๆ
“ลูกเล่นเยอะ” พี่ชายออกคำสั่ง “ลองเปิดใหม่ดู”

นัตตี้เริ่มร้องใหม่แต่ต้นตามคำสั่ง
~No place in the world that can compare
Put your lighters in the air, everybody say yeah, yeah, yeah, yeah~

พี่ต้นฟังแล้วก็ยังไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร(เข้มงวดของจริง อะไรจริง) “ใส่ไดนามิกให้เยอะๆเลยตรงนี้อ่ะ
น้องสาวร้องเน้นลงหนักให้ตามใจพี่ ~New Yooork~
แล้วก็...ยอมแพ้ “ยากอ่ะ” ตัวเล็กมันบ่นอีกรอบ(ที่เท่าไร) “ไม่เอาอ่ะ...เหนื่อย” แล้วขอทรุดตัวลงนั่งพัก(ดีกว่า)

พี่ต้นเสียบหูฟัง...ฟังให้อีกรอบ
“มันหายใจไม่ทัน” น้องสาวเหลือบมองพี่แล้วแก้ตัว
พี่ต้นไม่ยอมมองหนูอีกละเลยต้องอธิบายเสียงอ่อยลง
“มันไม่รู้จะหายใจตรงไหนแล้ว ท่อนฮุคอ่ะ”
“เดี๋ยวก็เจอเอง” พี่ต้นบอกเสียงเบาแต่เข้มจัด

ตัวเล็กชักเสียว ลุกขึ้นยืนร้องต่อทันที
พี่ต้นฟังเพลงน้องไปหลายรอบให้ความเห็น
“ดนตรีไม่ค่อยช่วย เปียโนอย่างเดียวเลย”
“แล้วเพลงก็มาอย่างแรงเลยนะ” นัตตี้ยิ้มร่าเพราะรู้สึกพี่ต้นชักเข้าข้างและเห็นใจหนูบ้างละ “ยากจริงอะไรจริง”

น้องสาวปล่อยให้พี่ชายทำงานให้
ตัวเองโดนหันเหความความสนใจ
ด้วยใครบางคนเข้ามาในองศาการมอง
ตัวเล็กยืนด้วยท่าทางปานนักเลงโต(จัง)
พร้อมยิ้มทักทายให้พี่ฝรั่งที่กำลังเดินผ่าน

...ทั้งหน้าตาทั้งท่าทาง...อีหนูเอ๊ยเป็นเด็กเป็นเล็กจะเก๋าไปไหน
โตเป็นสาวแล้วจะหายไหมวะเนี่ย
ยิ้มแบบสาวสวยรวยเสน่ห์กับเขาไม่เป็น

ในขณะพี่ต้นเดอะเทรนเนอร์ก็ดึงความสนไอ้ตัวแสบขาโจ๋กลับคืนมาด้วย
“เนี่ย...สองอันนี้ร้องกระซิบกระซิบ แล้วสองอันนี้ใส่ไดนามิกเยอะๆเลย”
ลูกศิษย์จอมขี้บ่นจึงทรุดตัวลงนั่งข้างๆอย่างเรียบร้อย(!?)ก็เริ่มทำตามโดยไม่ต้องบ่นนำร่องอย่างเคย

เพียงแต่ว่าหลังจากทำตามคำสั่งพี่ชายจนครบถ้วนแล้ว
ก็...ความเหนื่อยอ่อนก็ทำให้สภาพเช่นนี้ตามมา

เป็นสาวเป็นนาง หาวทีปิดปากหน่อยเถอะลูก ดีนะที่พี่ต้นเขาไม่ได้หันมาเห็นเข้า
แค่นี้ก็ขายออกยากแล้วอีหนู
โดนพี่แกล้งอีกแล้วเห็นไหม

เราเหงาจัดเลยไปขุดกรุเอาแผ่นมานั่งดู เลือกเอาช่วงที่เราเผ่นแน้บหนีไปมันกลางคันวีคนิวยอร์คนี่ล่ะ
จำไม่ได้แล้วว่าหนีไปเพราะอะไร แต่จำความรู้สึกได้ว่า ถ้ายังอยู่ดูต่อนี่ตูต้องเข้าพบจิตแพทย์แทนเด็กแน่นอน
พอได้ตั๋วเครื่องบินก็เผ่นไม่เหลียวหลังเลย

ก็ไม่นึกเลยว่าจะได้มานั่งดูย้อนเร็วขนาดนี้
กะไว้ว่าตอนจบซีซั่นจะค่อยๆทยอยเปิดดู(ซึ่งจริงๆคงไม่ได้ดูหรอก พูดไปงั้นเหมือนทุกปีนั่นล่ะ)

แต่พอเปิดหน้าจอเจอพี่ต้น...ฮืม~...ต้นจ๊ะ
ถ้าน้องยังอยู่ น้องกวนต้นแน่ไอ้การร้องเพี้ยนของต้นน่ะ...แซว แซว

เอาจริงนะ...เปิดเจอต้นทีไร คิดถึงตัวเล็กมันทุกที
ไม่มีนัตตี้มาคอยทำให้ใจกระตุกจนเริ่มกลายเป็นความเคยชินนี่มันก็เลยโหวงพิกล
ดูรายการแบบไร้อารมณ์ความรู้สึกร่วมมันเป็นแบบนี้นี่เองเน้อ

ขอพูดถึงempire state สักกะนิด
เรานั่งเสียดาย
...เสียดายที่เสียงของน้องขาดพลังไปเยอะเลย ช่วงhigh notes ก็เลยแตะไม่ถึงทั้งๆที่มันคือจุดพีค

นัตตี้น่ะเป็นเด็กชอบลองวิธีใหม่ๆ เพิ่มเทคนิคชั้นสูงให้ตัวเอง
โดยที่ยังไม่สามารถเอามารวมกับวีธีการร้องพื้นฐานได้
พอจับอย่างหนึ่ง อีกอย่างก็เป๋
ลองผิดลองถูกจนแบบเราอยากบอกให้น้องช่วยปูพื้นฐานการร้องให้แน่นไว้ก่อนจะดีกว่า
...แต่ก็เพราะนัตตี้เป็นเด็กแบบนี้ล่ะ เราถึงอยากเห็น อยากฟังการร้องในอีกสองสามปีข้างหน้า
เด็กที่กระหายต่อความสำเร็จแบบนี้ น่าเฝ้ามองอนาคตจริงๆ

พอถึงตอนนั้น ลองร้องเพลงนี้ดูอีกสักครั้งนะนัตตี้
ฟังเพลงบูลส์เยอะๆ แล้วจะจับวิธีการใช้อารมณ์ในการเอื้อนโน้ตได้เข้าใจขึ้น
เพราะblue noteน่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องเทคนิค แต่คือการนำอารมณ์ตอนนั้นๆขณะร้องมาเอื้อนตามความรู้สึก
คือถ้าเทคนิคพื้นฐานแน่นแล้ว เด็กที่มีสัญชาติญาณการร้องแบบนัตตี้นี่ เราว่าน่าสนใจในการร้องเพลงพวกนี้เลยล่ะ

เอ่อ...ถ้าโอกาสมี ลองไปสัมผัสนิวยอร์คดูสักครั้งด้วยตาตัวเองนะ
ไม่มีเมืองไหนในโลกใบนี้อีกแล้วที่จะเหมือนนิวยอร์ค
นิวยอร์คเกอร์ก็ไม่ได้จะเป็นกันง่ายๆ เพราะแค่ทำงาน แค่อาศัยอยู่ที่นั่น จะเรียกตัวเองว่าเป็นนิวยอร์คเกอร์ก็ยังไม่ได้เลย
มันมีจิตวิญญาณบางอย่างที่บอกเล่าให้ฟังไม่ได้ มันต้องลองไปสัมผัสเอง
เป็นมหานครที่คนมีฝันอยากไปทำความฝันตัวเองให้เป็นจริงที่นั่นแต่มีน้อยคนที่จะทำได้สำเร็จ
แล้วเมื่อคนหนึ่งจากไป คนมีความฝันคนใหม่ก็เดินเข้ามา
เพราะนิวยอร์คคือเมืองที่กลืนกินความฝันของคนเป็นอาหาร

พี่อยากฟังตัวเล็กเปล่งคำว่านิวยอร์คได้เข้าใจความเป็นนิวยอร์คเกอร์ดูสักครั้ง

Create Date : 03 กันยายน 2553

Last Update : 9 กันยายน 2553 11:59:15 น.

1 comments

Counter : 1120 Pageviews.

น่ารักดีค่ะ

โดย: บางส้มเปรี้ยว

วันที่: 3 กันยายน 2553 เวลา:16:02:14 น.