Bloggang.com : ดอกไม้ของฬีฬา : พลับพลึงสีรุ้ง ตอน ๑

พลับพลึงสีรุ้ง ตอน ๑

สวัสดีค่ะ ญาติมิตรนักอ่านทั้งหลาย...ฬีฬาขอกลับมาอีกครั้งค่ะ

ก่อนอื่นต้องขอขอบพระคุณทุกท่านที่ให้การต้อนรับ นางฟ้าในดวงใน ผลงานลำดับที่ ๘ ของฬีฬาเป็นอย่างดีค่ะ

คราวนี้ ฬีฬา ขอส่งพลับพลึงสีรุ้ง นิยายโรแมนติกสไตล์ฬีฬามาให้ท่านทั้งหลายลองอ่านกันค่ะ หากมีข้อใดผิดพลาด บกพร่อง รวบกวนให้คอมเมนต์ และข้อชี้แนะทั้งหลายให้กับฬีฬาด้วยนะคะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++

พลับพลึงสีรุ้ง ตอน ๑

โมกหยิบแฟ้มเสนองานแฟ้มสุดท้ายที่เลขานุการจัดเตรียมให้มาอ่าน คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน สายตาไล่ไปตามตัวอักษรบนกระดาษขาว เขาอ่านทวนถึงสามรอบเพื่อให้แน่ใจว่าเข้าใจไม่ผิด โมกลุกขึ้น ฉวยแฟ้ม ก้าวตรงไปยังประตูห้อง แล้วเปิดออกทันที

“คุณบัวนี่มันอะไรกัน”

ปัทมาผุดลุกอย่างตกใจที่จู่ๆ เจ้านายก็เปิดประตูผลัวะออกมา แถมด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่นานครั้งจะได้เห็นบนใบหน้าคมคายของโมก หล่อนมองแฟ้มเอกสารที่เจ้านายยื่นพรวดมาแทบจะทิ่มหน้าหล่อนก็พอจะเข้าใจสาเหตุ คาดเอาไว้แล้วว่าเจ้านายคงไม่พอใจแน่ เพียงแต่ไม่นึกว่าจะโมโหขนาดนี้

“ก็...จดหมายลาออกคะ” ปัทมาตอบ แต่ไม่ได้ทำให้คิ้วขมวดของเจ้านายคลายลงสักนิด

“จดหมายลาออก” โมกแทบตะโกน น้ำเสียงเรียบๆ ตามปกติของเลขานุการที่ทำงานกับเขามาเกือบสี่ปีทำให้ยิ่งรู้สึกเคืองใจ เขาอ่านกระดาษแผ่นนี้แล้วสามรอบ เข้าใจข้อความไม่ผิดแน่ แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือทำไมปัทมาต้องลาออก “ทำไมคุณบัว...คุณมีปัญหาอะไรคับข้องใจก็บอกผมมา อย่าทำกับผมอย่างนี้”

ปัทมายิ้มแหย เสียงเจ้านายดังขึ้นอีกเป็นเท่าตัว หล่อนอดชำเลืองมองรอบตัวไม่ได้ ก็เห็นพนักงานในชั้นสำหรับผู้บริหารนี้หลายคนมองมาอย่างสนใจใคร่รู้

โมกเพิ่งรู้สึกว่าเผลอตัวโวยวายมากไป เขาพยักหน้าให้กับปัทมา

“ไปคุยกันในห้องดีกว่า”

“ค่ะ...คุณโมก” ปัทมาถอนหายใจ ลุกขึ้น เดินอ้อมโต๊ะทำงานตามร่างสูงสง่าเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านาย

ใครนะมาอิจฉาว่าหล่อนได้ทำงานกับคุณโมก มธุรธาร...กรรมการผู้จัดการของมธุรธารซิลเวอร์ กลุ่มธุรกิจผู้ผลิตเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารและของตกแต่งบ้านจากเครื่องเงินเพื่อการส่งออก นักธุรกิจรุ่นใหม่ซึ่งกำลังเป็นที่จับตามองของวงการธุรกิจ และวงสังคมเองก็ให้ความสนใจหนุ่มโสดคุณสมบัติครบครันอย่างมากเช่นกัน

แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าหล่อนต้องผจญอะไรบ้างในสี่ปีที่ผ่านมาในการทำงานกับโมก

ปัทมาเดินตัวลีบเข้ามาในห้องทำงานของเจ้านาย ยิ้มแหยๆ มองแผ่นหลังกว้างใต้เสื้อเชิ้ตสีครีมเรียบกริบของโมกที่กำลังเดินตรงไปยังโต๊ะทำงาน ห้องนี้ตกแต่งด้วยโทนสีเขียวและขาวซึ่งเป็นสีโปรดของโมก ทั้งพรมนุ่มราวกับพื้นหญ้า ผนังห้องด้านหนึ่งเป็นสีเขียวครีมนุ่มนวล อีกด้านกรุกระจกใสมองเห็นทิวทัศน์ภายนอก ตอนนี้มีม่านผ่าโปร่งสีขาวกรองแสงไว้ชั้นหนึ่ง ส่วนเฟอร์นิเจอร์หลักๆ ล้วนเป็นงานกระจกและโลหะสีเงินแนวร่วมสมัยตามรสนิยมของโมก ห้องจึงดูโปร่งสบาย

แต่เวลานี้หล่อนกลับรู้สึกไม่ค่อยสบาย!

ปัทมาทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้หรูหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเจ้านายอย่างไม่เป็นสุข แม้จะรู้สึกหวั่นเกรงสายตาของโมกแต่หล่อนก็อดเหลือบมองใบหน้าคมเข้มอย่างชื่นชมไม่ได้

เจ้านายของหล่อนมีรูปร่างสูงใหญ่และเครื่องหน้าคมเข้ม คิ้วดกหนา จมูกโด่งขึ้นสันได้รูปสวย ริมฝีปากบางเฉียบบ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นเจ้าอารมณ์อยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะดวงตาคมกริบสีดำวามวาวล้อมด้วยแพขนตาหนาและยาวที่ทำให้คนสบตาสะท้านได้ไม่ยาก และสาวๆ ก็อ่อนระทวยทั้งกายทั้งใจมานักต่อนัก

“เอาล่ะคุณบัว... ช่วยอธิบายได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” โมกเปิดฉาก นัยน์ตาคมจับร่างเล็กทว่าได้สัดส่วนของเลขานุการสาว แม้จะไม่ใช่คนสวย แต่ปัทมาก็มองดูรื่นตา น่ารักในแบบของหล่อน โดยเฉพาะนัยน์ตาโตที่เปล่งประกายสดใส ทำให้หล่อนดูดีกว่าผู้หญิงสวยๆ อีกหลายคน

“คือ...” ปัทมากลืนน้ำลาย ปกติหล่อนไม่เคยอ้ำอึ้งต่อหน้าโมกเลย “บัวขอลาออกค่ะ แต่คุณโมกไม่ต้องห่วงนะคะ บัวลาล่วงหน้าหนึ่งเดือนค่ะ รับรองจะสอนงานคนใหม่ให้คล่องเลยค่ะ” ปัทมาเร็วปรื๋อตบท้ายด้วยยิ้มหวานที่เจื่อนลงเพราะเจ้านายยิ่งตีหน้าบึ้งเข้าไปใหญ่

“ผมไม่อนุมัติ...คุณบัวมีปัญหาอะไรก็คุยกับผมได้นะไม่ต้องเกรงใจ...ทุกเรื่อง” เขาย้ำ การจะหาเลขานุการเก่งๆ สักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แล้วปัทมาก็เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาต้องการ เรียกว่าขาดปัทมาไปเขาคงแย่แน่ๆ

เห็นตัวเล็กๆ หน้าอ่อนๆ อย่างนี้ หล่อนเป็นคนเก่ง สู้งาน ใจเย็น แกร่งแล้วก็อึดมากที่สุด คุณสมบัติประการหลังนั้นทำให้เขาพอใจอย่างมาก ไม่เช่นนั้นหล่อนคงบอกเลิกศาลาไม่ทำงานกับเขาไปตั้งนานแล้ว เลขานุการอย่างปัทมาหายากยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

“คุณโมก...” ปัทมาอุทานเสียงแผ่ว

“ใครทำอะไรให้คุณไม่พอใจก็บอกมา หรือว่ามีใครมาให้ข้อเสนอ หรือ...”

“ไม่ใช่ค่ะคุณโมก” หล่อนรีบขัดก่อนที่เจ้านายจะเดาไปไกล “คือ... บัวจะแต่งงานน่ะค่ะ”

“แต่งงาน...” โมกทวน พิศใบหน้าอ่อนๆ ที่แดงขึ้นมา “แล้วทำไมต้องลาออกด้วย สมัยนี้ผู้หญิงทำงานนอกบ้านเยอะไป”

ปัทมาหัวเราะแห้งๆ ไม่สบตาขุ่นมัวของเจ้านาย

“แฟนของบัวเขาได้เลื่อนตำแหน่งค่ะ ต้องไปประจำที่ต่างประเทศ บัวเลยต้องตามเขาไปค่ะ”

โมกหรี่ตา... นึกทบทวนถึงคนรักของปัทมา เขาจำได้ว่าเคยเห็นหน้าอยู่ไม่กี่ครั้ง ผู้ชายรูปร่างสันทัด ผิวขาว ใส่แว่น ดู...จืดสนิททีเดียวในสายตาของเขา ปัทมาเคยบอกว่าทำงานอยู่กระทรวงต่างประเทศ

“ก็เห็นไปต่างประเทศบ่อยอยู่แล้วนี่” เขาแย้ง ปัทมาเคยบอกว่าหลังๆ ไม่ค่อยได้เจอคนรักบ่อยนัก แต่ก็ยังคบหากันได้ยืดยาว

“ก็...คราวนี้ไปนานนี่คะ ตั้งสองปีแน่ะ แล้วยังไม่รู้เลยว่าจากนั้นจะต้องไปประเทศไหนต่อ เราก็เลยปรึกษากันว่าคงจะต้องแต่งงานกันเสียทีนะค่ะ”

โมกจ้องเลขานุการนิ่งก่อนจะถอนหายใจ นึกเกลียดขี้หน้าไอ้หนุ่มแว่นจืดนั่นขึ้นมาตงิดๆ ที่ทำให้เขาต้องเสียปัทมาไป

“ผมห้ามคุณไม่ได้ใช่ไหม...ไม่ต้องยิ้ม” เขาดักคอ

“ขอบคุณค่ะคุณโมก” ปัทมารีบเอ่ยก่อนอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

“ไม่ต้องรีบขอบคุณ...ผมให้คุณออกก็ได้ แต่มีข้อแม้” มุมปากของโมกยกขึ้นนิดๆ

ปัทมากลืนน้ำลาย ประกายวาววับในดวงตาคมคู่นั้นที่ทำเอาหล่อนเสียวสันหลังชอบกล

“อะ...อะไรคะ”

“คุณต้องหาคนที่เหมือนคุณมาแทน... ไม่อย่างนั้นละก็ ผมรับรองว่าคุณไม่ได้แต่งงานอย่างสงบสุขแน่”

ปัทมาตาค้างกับน้ำเสียงข่มขู่ของเจ้านาย ท่าทางโมกบอกว่าเอาจริง แล้วหล่อนก็รู้ว่าเวลาโมก ‘ร้าย’ น่ะไม่หยอกทีเดียว เขาสามารถทำอะไรก็ได้เพื่อเป้าหมายที่ต้องการ

แล้วนี่จะไปหาคนที่เหมือนหล่อนมาจากไหน...ปัทมาถามตัวเอง โมกไม่ได้ต้องการคนที่หน้าตาเหมือนหล่อนแต่เป็นความอึด ถึก และทนทายาดต่างหากที่โมกต้องการ

โอย...ไม่นะ งานแต่งงานในฝันของหล่อน

ปัทมามองหาเพื่อนสนิททั่วร้านหนังสือภายในศูนย์การค้าอันเป็นสถานที่นัดหมาย หากไม่เจอร่างคุ้นตา ทั้งที่ก่อนออกจากที่ทำงานหล่อนได้โทรศัพท์คุยกันแล้วว่าอีกฝ่ายมาใกล้ถึงร้านแล้ว หวังว่าหล่อนคงไม่ได้มาช้ามากจนเพื่อนเปลี่ยนใจกลับเสียก่อนนะ

“ยายบัว...”

เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ปัทมาหันขวับ นัยน์ตาเบิกกว้างขึ้น อุทานอย่างตกใจ “เอ๊ะ... พลับพลึง”

พลับพลึงโคลงศีรษะอย่างระอา ก็เสียงเพื่อนสนิทดังค่อยหยอกอยู่เมื่อไร หล่อนเห็นสายตาลูกค้าในร้านเมียงมองมาดูหน้าคนชื่อ ‘เชย’ ระเบิดอย่างหล่อน ยุคนี้จะมีใครชื่อพลับพลึงอยู่อีกไหม

ในโลกนี้มีเพียงสองคนที่เรียกหล่อนเต็มยศ คนหนึ่งคือเพื่อนรักที่คบหากันมาตั้งแต่ประถม ส่วนอีกคนก็คือคนที่ตั้งชื่อแสนเชยนี้ให้หล่อน

“ตายแล้วพลับพลึง...ไปทำอะไรมาน่ะ”

พลับพลึงเลิกคิดที่จะให้ปัทมาเรียกหล่อนสั้นๆ ว่า ‘พลับ’ เช่นเดียวกับเพื่อนคนอื่นไปนานแล้ว หล่อนยกมือขึ้นเสยผมสั้นแทบจะติดหนังศีรษะ สาเหตุที่ทำให้ปัทมาอุทานอย่างตกอกตกใจ

“ก็ตัดผมไง...”

ปัทมาค้อนให้กับคำตอบของเพื่อนสาว เมื่อวันก่อนที่เจอกันยังเห็นพลับพลึงผมยาวระต้นคออยู่เลย แต่ตอนนี้กลับสั้นกุด อีกนิดเดียวก็กลายเป็นสกินเฮดไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ใบหน้าที่พูดได้เต็มปากว่าสวยและทรวดทรงที่ออกจะอวบอิ่มในส่วนที่ผู้หญิงควรจะมีละก็ ใครๆ คงเข้าใจผิดได้ว่าเป็นไอ้หนุ่มที่ไหน

“แล้วทำไมตัดสั้นขนาดนั้น”

พลับพลึงยิ้ม มือยังลูบผม หล่อนไม่ได้อกหักรักคุดหั่นผมประชดใคร รู้สึกแต่ว่ารำคาญผมนักก็เลยให้ช่างตัดออกเสีย...แต่คงเยอะไปหน่อยล่ะมัง

“ก็มันร้อนไง” หล่อนให้เหตุผลแบบขอไปที

ปัทมาค้อนอีกรอบ แต่ก็รู้สึกว่าผมสั้นจนเกือบจะเกรียนของเพื่อนสาวนี้ไม่ได้ทำให้พลับพลึงน่าดูน้อยลง คงเพราะเจ้าตัวมีศีรษะทุยสวยตัดผมสั้นอย่างนี้ก็เลยพอเหมาะ รวมทั้งรูปร่างสูงกว่าผู้หญิงทั่วไปและท่าทางคล่องแคล่ว ทำอะไรว่องไว สมกับเป็นนักกีฬาตั้งแต่สมัยประถม มัธยม จนกระทั่งมหาวิทยาลัย จนบางทีมีสาวๆ มากรี๊ดอยู่บ่อยๆ

วันนี้พลับพลึงสวมชุดเสื้อผ้าฝ้ายสีเขียวอ่อน คอตั้งสูง ผ่ากลางติดกระดุม ชายเสื้อยาวคลุมสะโพก กางเกงยีนส์แนบขาเรียวยาวและรองเท้าสาน เครื่องประดับหนึ่งเดียวคือกำไลหยกสีเขียว สลักลายหงส์กับดอกโบตั๋น ที่เจ้าตัวถือว่าเป็นเครื่องรางมากกว่าเป็นเครื่องประดับ

โดยรวมแล้วทรงผมใหม่ทำให้พลับพลึงดูเป็นสาวเปรี้ยวและเก๋ไก๋ สวยไปอีกแบบ

“แล้วนี่หม่าม้ารู้หรือยังล่ะว่าพลับพลึงตัดผมแบบนี้” หล่อนหัวเราะ ยิ้มที่เจื่อนลงทันทีของเพื่อนสนิท แปลได้ว่าหม่าม้าหรือคุณพวงหยกมารดาของพลับพลึงยังไม่ได้รู้ว่าลูกสาวสุดที่รักไปทำอะไรกับผมมาบ้าง “คราวนี้ล่ะ ได้ร้อนของจริง”

พลับพลึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ครอบครัวหล่อนมีเชื้อสายจีน อากงทั้งสองมาจากเมืองจีนและแต่งงานกับสาวไทย ทั้งบิดามารดาจึงเป็นลูกครึ่งจีนไทย เรียกว่าหล่อนกับพี่ชายมีเลือดจีนเข้มข้นไม่เบา แต่บิดามารดานั้นกลับเลี้ยงลูกทั้งสองคนอย่างสมัยใหม่ ไม่ได้รักแต่ลูกชายเพียงคนเดียว ลูกทั้งสองได้รับความรักเท่าเทียมกัน โดยเฉพาะมารดานั้นปลาบปลื้มมากที่มีอาหมวยน้อยมาเป็นแก้วตาดวงใจ

แต่หล่อนกลับทำให้มารดานั้นถอนใจแล้วถอนใจอีกตั้งแต่เกิดมา แทนที่หล่อนจะเป็นอาหมวยผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราอย่างที่คุณพวงหยกหวังไว้ แต่หล่อนกลับรับเชื้อสายไทยแท้บ้านสวนของคุณย่ามาเต็มๆ ทั้งผิวคล้ำ ตาคม ที่ดูเป็นจีนหน่อยก็คือคิ้วที่พาดเฉียงขึ้น แล้วพอโตขึ้นก็สูงเอาๆ ไม่ได้ดูเป็นหมวยน้อยน่ารักบอบบางสมชื่อพลับพลึงที่มารดาตั้งให้เลย ผิดกับพี่ชายซึ่งอายุมากกว่าสามปีนั้นผิวขาวจั๊วะ แถมยังอินเทรนด์เป็นตี๋หล่อ ให้สาวๆ สมัยนี้ได้กรี๊ดกร๊าดกัน

“ไม่เอา...อย่าเพิ่งพูดถึงหม่าม้าให้ใจแป้ว ตอนนี้ไปหาของกินกันดีว่า ฉันกะถล่มนายกริชให้ยับเลยวันนี้ บังอาจมาขโมยบัวของฉันไปเมืองนอกตั้งหลายปี” พลับพลึงเปลี่ยนเรื่อง

ปัทม์หัวเราะคิกคัก ตั้งแต่บอกเรื่องหล่อนกับกริชจะแต่งงานกัน พลับพลึงก็ได้ข้ออ้างกินฟรีอยู่เรื่อย แต่หล่อนรู้ดีว่าพลับพลึงนั้นยินดีกับหล่อนยิ่งกว่าใคร

สองสาวเลือกร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากร้านหนังสือที่นัดกันนัก ขณะกำลังเพลิดเพลินกับอาหารกริชก็ตามมาทัน พลับพลึงยิ้มกับสีหน้ากระจ่างขึ้นมาทันตาของเพื่อนสาว ปัทมาคบหากับกริชมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยและคบกันยืดยาวไม่เลิกรากันไปเสียก่อนเหมือนคู่รักมหาวิทยาลัยหลายๆ คู่

“ไหน...มีอะไรเหลือให้เรากินบ้าง” กริชทรุดตัวนั่งลงข้างคนรัก ก่อนจะเบิกตาเมื่อสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของพลับพลึง

“ไม่ต้องถาม...ไม่ต้องหัวเราะ” พลับพลึงแกล้งเสียงเข้มขึ้นก่อน

กริชกลั้นยิ้ม... พลับพลึงมีอะไรมาให้แปลกใจอยู่เรื่อย

“อุตสาห์จะชมซะหน่อย” ว่าแล้วก็เปลี่ยนมาแกล้งชะโงกมองอาหารบนโต๊ะ “โห...ไม่คิดจะรอกันเลยใช่ไหมเนี่ย”

พลับพลึงหัวเราะในลำคอกับเสียงโอดครวญแบบไม่จริงจังนัก

“อยากมาช้าเองนี่...อยากกินอะไรก็สั่งเพิ่มสิ” หล่อนหันไปสบตาบริกรสาวในชุดกิโมโน ขอรายการอาหารให้กับกริช แล้วเอ่ยต่อยิ้มๆ “ยังไงกริชก็จ่ายอยู่แล้ว”

กริชตีหน้าครึ่งยิ้มครึ่งบึ้งอย่างที่สองสาวรู้ดีว่าแกล้งเก๊กไปอย่างนั้น

“เห็นใจข้าราชการจนๆ อย่างกระผมมั่งสิขอรับ... ผมไม่ใช่อนาคตเถ้าแก่เนี้ยใหญ่อย่างคุณนายพลับพลึงนา” ข้าราชการหนุ่มหัวเราะหึๆ ขำท่าทางของเพื่อนสาว

พลับพลึงถอนหายใจเฮือก วางตะเกียบบนจาน

“แผนตัดกำลังของกริชได้ผลนะ ดูสิพลับพลึงอิ่มไปเลย” ปัทมาหัวเราะเบาๆ

“พอกันเลยคู่นี้... ระวังเถอะฉันจะป่วนงานแต่งให้ดู” พลับพลึงแกล้งคำราม เรื่องเถ้าแก่เนี้ยเป็นเรื่องที่กริชเอามาล้อหล่อนอยู่ได้บ่อยๆ เพราะรู้ดีว่าหล่อนดิ้นรนถ่วงเวลาในการสืบทอดกิจการอู่รถแท็กซี่ซึ่งเป็นกิจการหลักของครอบครัว ก็พี่ชายนั้นตัดช่องน้อยหนีไปเป็นนักบินให้เตี่ยกับหม่าม้าปลื้มอกปลื้มใจ เอาไปคุยอวดเพื่อนๆ ในวงโต๊ะจีนได้ทุกครั้ง หล่อนจึงเป็นความหวังสุดท้ายในการดูแลงานของที่บ้าน

เตี่ยกับหม่าม้าไม่เคยดูถูกลูกผู้หญิง เพราะหม่าม้าเองก็เป็นผู้หญิงแกร่งและเก่งมีความสามารถช่วยงานเตี่ยได้มากมาย เตี่ยบอกว่าผู้หญิงก็ทำงานเก่งเยอะแยะไป ยิ่งสมัยนี้พวกตระกูลใหญ่ๆ ก็เห็นมีแต่ทายาทผู้หญิงกัน

แต่หล่อนน่ะสิที่เป็นปัญหา...

ตั้งแต่เล็กจนโตหล่อนก็เห็นอู่แท็กซี่ซึ่งอยู่ติดกับบ้าน เห็นพี่ๆ น้าๆ ลุงๆ คนขับรวมทั้งช่างทั้งหลายจนชินตาและรู้จักและสนิทสนมดี เมื่อก่อนหล่อนยังเคยไปเป็นลูกมือช่างบ่อยๆ แต่หล่อนอยากลองทำในสิ่งที่อยากทำก่อน อยากหาสิ่งท้าทายให้ชีวิต บิดามารดาพอจะรู้ใจจึงปล่อยให้ทำอะไรตามใจมาตลอด

หลังจากเรียนจบหล่อนก็ได้เข้าทำงานอยู่ในฝ่ายผลิตของโรงงานรถยนต์ยี่ห้อดังที่ขึ้นชื่อเรื่องการคัดพนักงานพร้อมกับเรียนต่อปริญญาโทบริหารธุรกิจไปพร้อมกัน แม้ว่าจะเหนื่อยแต่หล่อนก็สนุกกับสิ่งที่ทำ ทุกอย่างกำลังไปได้ดีแต่หล่อนกลับรู้สึกเหมือนหมดความท้าทาย จึงตัดสินใจลาออกเมื่อทำงานครบสองปีท่ามกลางความตกใจและแปลกใจของทุกคน

พลับพลึงพกปริญญาวิศวกรรมศาสตร์สาขาอุตสาหการและปริญญาโทบริหารธุรกิจเดินเข้าบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าผู้จัดการเห็น ‘ความแปลก’ ในตัวหล่อนหรืออย่างไร หล่อนจึงได้เข้าไปเป็นหนึ่งในครีเอทีฟ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเรียนเกี่ยวกับด้านนี้มา หล่อนก็ทำให้ใครๆ แปลกใจด้วยการลาออกอีกครั้งหลังจากเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปปีครึ่ง

ก่อนจะหันมาลองทำงานอิสระของตัวเอง โดยร่วมหุ้นกับเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเปิดร้านหนังสือกึ่งร้านกาแฟ เพราะเพื่อนคนนี้ชอบหนังสือและคลั่งกาแฟอย่างมากเมื่อทำงานเก็บเงินได้ก้อนหนึ่งจึงออกจากงานมาทำตามความฝัน แม้ตอนแรกเกือบจะขาดทุนแต่หลังจากพยุงตัวไปได้หกเดือน ร้านก็ดีขึ้นเรื่อย ราวกับหมดความท้าทายหล่อนจึงเริ่มมองหางานอื่นอีกครั้ง

พลับพลึงเข้าเป็นพนักงานประจำ ในตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายบริหารของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่ง เป็นอีกประสบการณ์หนึ่งที่หล่อนได้เรียนรู้ และอีกครั้งที่หล่อนลาออกหลังจากทำงานไปได้เกือบสองปี

ตอนนี้หล่อนอายุยี่สิบแปด ผ่านงานมาหลายอย่าง เตี่ยกับหม่าม้าจึงอยากให้หล่อนเข้าไปทำงานที่อู่เสียที

“พลับพลึงไม่ต้องลงมือหรอก เพราะเรามีตัวป่วนชั้นดีอย่างเจ้านายอยู่แล้ว” เสียงอ่อนๆ ของปัทมาแทรกเข้าไปในห่วงความคิด

พลับพลึงกะพริบตา

“อ้าว... ก็ไหนว่าเจ้านายของบัวให้ลาออกได้ไง” หล่อนถามกลับงงๆ ขณะที่หล่อนเปลี่ยนงานมาหลายอย่าง แต่ปัทมากลับทำงานอยู่ที่เดียว จากพนักงานธรรมดาจนกลายเป็นเลขานุการของผู้บริหาร

“ก็ให้ลาออก...แต่มีข้อแม้ว่าต้องหาคนมาแทนปัทม์ให้ได้” ปัทมาตอบเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงระโหย อาหารอร่อยตรงหน้าดูเหมือนจะไร้รสชาติลงไปทันที

สีหน้างุนงงของพลับพลึงทำให้กริชหัวเราะเบาๆ

“เจ้านายของบัวเขายังไม่ถูกใจคนที่บัวจะหามาแทนสักคนน่ะ” เขาอธิบายแทนคนรัก ตลอดสัปดาห์นี้ปัทมาบ่นเรื่องนี้อยู่เรื่องเดียว

“ใช่... คนนั้นก็ไม่ชอบ คนนี้ก็ไม่เอา เดี๋ยวไม่ถูกชะตา หาว่าสวยไปก็มี” ปัทมาเอ่ยเสียงกระแทก หล่อนอุตส่าห์เฟ้นหาคนเก่งๆ มาให้เจ้านายเลือก แต่ท่านก็ไม่ชอบใจสักคน “โอ๊ย... ขืนเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ละก็ บัวแย่แน่เชียว”

ก็การถ่ายโอนงานนั้น...ใช่วันสองวันจะทำกันได้เสียเมื่อไร โดยเฉพาะงานของหล่อนที่ไม่ใช่เพียงแค่การพิมพ์งานตามคำสั่งเจ้านายเฉยๆ อย่างที่หลายคนเข้าใจ

“อ้าว... แล้วไงล่ะ ไม่ใช่ความผิดของบัวสักหน่อย” พลับพลึงท้วง เท่าที่รู้ก็เห็นปัทมายื่นใบลาออกก่อนหนึ่งเดือนตามกฎของบริษัททุกอย่าง

“พลับพลึงไม่รู้จักคุณโมกเหมือนบัวนี่... คุณโมกน่ะน่ากลัวจะตาย” ปัทมาห่อไหล่ นึกถึงเจ้านายหนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรของโมกเป็นสิ่งลวงตาให้ผู้คนเข้าใจผิด

ไม่...โมกไม่ถึงกับเป็นซาตาน แต่ก็จัดได้ว่าเป็นเทพบุตรเกเร

ก่อนจะมารับตำแหน่งผู้บริหารของมธุรธารซิลเวอร์ หล่อนได้ยินมาว่าโมกสมัยยังวัยรุ่นนั้น ‘ร้าย’ พอตัวอยู่เหมือนกัน ถึงบัดนี้หล่อนรู้ว่าความร้ายกาจของเขาไม่ได้ลดลง แต่มันซ่อนอยู่อย่างแนบเนียนต่างหาก

“ดูท่าเจ้านายบัวนี่จะไม่ค่อยมีเหตุผลนะ” พลับพลึงเปรย ปัทมาเล่าเรื่องเจ้านายให้ฟังอยู่เหมือนกัน แต่หล่อนก็ไม่ค่อยได้สนใจในตัวพ่อเทพบุตรรูปทองในสายตาของสาวๆ ทั้งหลายนัก

“มีไม่มี...บัวก็ต้องหาเลขาคนใหม่ให้ได้ภายในอาทิตย์นี้ ไม่อย่างนั้นบัวเตรียมงานแต่งงานอย่างไม่สบายใจแน่”

กริชหัวเราะเบาๆ แม้จะกังวลใจอยู่เช่นกัน เขาไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับเจ้านายของคนรัก แต่ก็พอจะได้ยินกิตติศัพท์ของโมกมาไม่น้อย

“แล้วสเปกเจ้านายของบัวเป็นไงล่ะ ทำไมถึงเรื่องมากนัก” เรื่องของเพื่อนรักทำให้พลับพลึงหยุดสนใจเรื่องตัวเองชั่วคราว

กริชหรี่ตา… คำถามของพลับพลึงทำให้เขาเหลือบมองหล่อน รูปลักษณ์ภายนอกของพลับพลึงกับปัทมาไม่มีสิ่งใดเหมือนกันเลย แต่เขารู้ว่าสองสาวนั้นนิสัยคล้ายกัน โดยเฉพาะความอดทนและความตั้งใจมั่น กล้าสู้กล้าลุย และฉลาดทันคน

“ก็ประเภท...อึด ถึก ทนทายาด” กริชเอ่ยกลั้วหัวเราะ “เหมือนบัวกับพลับไงล่ะ”

ปัทมาตาโต หันมามองคนรักที่หลิ่วตาให้

“แน่ใจนะว่านั่นเป็นคุณสมบัติของเลขาน่ะ” พลับพลึงงึมงำ ไม่ทันเห็นสายตาของเพื่อนสนิทที่มองหล่อนด้วยแววตาใคร่ครวญความเป็นไปได้บางอย่าง

.......... จบตอน ๑ ค่ะ ..............

เป็นยังไงบ้างคะ สำหรับเรื่องใหม่...ชอบ หรือไม่ชอบ อย่าลืมคุยกันนะคะ

อ้อ... พบกับพลับพลึงสีรุ้งได้ทุกวันจันทร์นะคะ

ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาค่ะ

Create Date : 28 เมษายน 2551

Last Update : 28 เมษายน 2551 0:22:07 น.

53 comments

Counter : 1484 Pageviews.

จะให้พลับพลึงเป็นเป็นเลขาแทนใช่มั้ยบัวเกรงว่าจะไปตีกับเจ้านายนะสิ

โดย: mimny IP: 117.47.6.249 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:0:49:03 น.

โหยคุณฬี ขอสองตอนให้มาตอนเดียว ไม่สะจายเลยอ่ะ

ตะมาเร็ว ๆ ทุกวันจันทร์กะไม่ว่ากัน ฮา

หนุกดีนะคะ ตะคุ้น ๆ ไงพิกล เหมือนกับ เคยจะพับโครงเรื่องนี้ไปแว้วนิคะ ก๊าก

โดย: ยุ้ย IP: 58.64.78.74 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:1:02:42 น.

แวะมาเยือน

โดย: คนสาธารณะ

วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:3:09:17 น.

อืมแค่ตอนแรกก็เร้าใจแล้วคะ แต่เข้าใจตั้งชื่อนะคะ ดอกไม้ทั้งนั้นเลย เอ๊ะ พลับพลึงเนี่ยจะเป็นเพื่อนกะใบไผ่ไหมคะจบสาขาเดียวกันเลย

โดย: yoye IP: 61.19.121.50 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:3:18:19 น.

มาแล้ว มาแล้ว เรื่องใหม่

น่าติดตาม น่าติดตาม

โดย: werana IP: 118.172.196.223 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:7:03:54 น.

ดีใจจังได้อ่านอีกแล้ว ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องนึกว่าจะเหมือนเรื่อง พลับพลีงสีชมพูซะแล้ว....
เจอกันว่าจันทร์หน้าค่ะ

โดย: keroobob

วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:8:23:31 น.

เย้ๆ มาแล้วๆ รอตั้งนาน...น๊าน...นาน ตอนหน้าพลับพลึงจะเจอคุณโมกรึยังคะ อยากรู้อ่ะว่าบัวจาทำไงให้พลับพลึงไปเป็นเลขาแทน ^___^ ตอนหน้ามาเร็วๆ น้า พลีสสสสสสสส

โดย: นู๋แก้วเพชร IP: 58.8.194.229 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:8:45:37 น.

คุณฬีฯ สนุกมากๆๆ ค่ะ แต่ขอติงหน่อย สั้นไปนะคะ ยาวไมสมกับที่ทั้งขู่ทั้งปลอบเลยอ่ะ ่

“ก็...จดหมายลาออกคะ” ปัทมาตอบ

หางเสียงมันสูงไปหน่อยมั้ยคะ น่าจะเป็น

1) “ก็...จดหมายลาออกไงคะ” ปัทมาตอบ หรือ
2) “ก็...จดหมายลาออกค่ะ” ปัทมาตอบ

จะฟังรื่นหูกว่ามั้ยคะ

“ก็...คราวนี้ไปนานนี่คะ ตั้งสองปีแน่ะ แล้วยังไม่รู้เลยว่าจากนั้นจะต้องไปประเทศไหนต่อ เราก็เลยปรึกษากันว่าคงจะต้องแต่งงานกันเสียทีนะค่ะ” นะค่ะ

ลงท้ายอันนี้ก็แปร่งๆ เหมือนกันค่ะคุณฬีฯ ถ้าเป็น

“ก็...คราวนี้ไปนานนี่คะ ตั้งสองปีแน่ะ แล้วยังไม่รู้เลยว่าจากนั้นจะต้องไปประเทศไหนต่อ เราก็เลยปรึกษากันว่าคงจะต้องแต่งงานกันเสียทีน่ะค่ะ”

จะฟังดูไม่ขัดหูมั้ยคะ

โดย: Milky_bread IP: 58.10.198.162 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:10:31:18 น.

โดย: ฟุน IP: 125.24.76.130 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:10:56:03 น.

อ่านอีกรอบก็เจออีกอันค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะใช่หรือเปล่านะคะ ปัทมาชื่อเล่นชื่อบัว แล้วก็แทนตัวเองว่าบัวจะเจ้านาย ไม่รู้ว่าอันนี้จงใจให้แทนตัวว่าปัทม์หรือเปล่านะคะ หรือควรจะแทนว่าบัว

“ก็ให้ลาออก...แต่มีข้อแม้ว่าต้องหาคนมาแทนปัทม์ให้ได้” ปัทมาตอบเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงระโหย อาหารอร่อยตรงหน้าดูเหมือนจะไร้รสชาติลงไปทันที

ขอบอกว่าชอบมากกก แต่จะให้ชอบมากกว่านี้ถ้าคนเขียนใจดีลงให้ยาวๆ

โดย: Milky_bread IP: 58.10.198.162 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:10:58:02 น.

เย้ เย้ (ปรบมือ) ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องใหม่แล้ว เรื่องใหม่แค่เริ่มเรื่องก็รู้แล้ว ว่าต้องสนุกแน่ๆเลย รีบมาอัพนะคะ สักสัปดาห์ละ 2 ตอนไม่ได้เหรอค่ะ

โดย: ngek IP: 203.121.167.241 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:11:29:29 น.

กรี๊ดดดดดดดด
พลับพลึงมาแล้ว แค่ตอนแรกก็สนุกแล้วง่ะ คงจะติดงอมแงมอีกตามเคย เอิ๊กๆๆ

โดย: ฟ้าคราม IP: 124.157.186.133 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:11:36:47 น.

เรื่องสนุกมากเลยอยากอ่านตอนสองไวๆ

โดย: ห้อยศรี IP: 124.120.101.45 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:12:26:42 น.

สนุกม๊ากมากเลยค่ะ ชอบมากกกก

อยากตอน 2 เร็ว ๆ จังเลย

โดย: ปลายฝน IP: 58.8.37.101 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:12:39:33 น.

อืมมม..น่าหนุกแฮะ น่าติดตาม รอนานเหมือนกันน๊า อาทิตย์ละครั้ง เฮ่อ ไม่น่าหลวมตัวมาอ่านเล้ย รู้งี้รอรวมเล่มดีก่า คิคิ

โดย: Jaisai IP: 210.213.42.142 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:12:42:18 น.

เริ่มต้นก็สนุกแล้ว
มาต่อเร็วนะค่ะ

โดย: sweeT IP: 125.25.209.199 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:13:03:46 น.

อ่านแล้วสนุกมาค่ะ
อยากอ่านต่อเร็วๆจังเลยยยย

โดย: fordear

วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:13:37:17 น.

เรื่องสนุกๆมาอีกแล้วคับท่าน

โดย: ข้าว IP: 117.47.88.131 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:14:13:20 น.

สนุกๆๆๆๆๆ ขอ2ตอน/วันจันทร์ไม่ได้หรือค่ะ ตอนเดียวม่ะสะจายเลย

โดย: ตัวเล็ก IP: 124.120.65.34 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:15:06:06 น.

สนุกมากค่ะ อย่าลืมมาต่อเร็วๆนะคะ

โดย: rada IP: 80.56.59.56 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:15:19:16 น.

สนุก+น่ารักดีจ๊ะ อาทิตย์ละตอนก็โอเคนะ แล้วจะคอยติดตามจ๊ะ + คอยทวงด้วย ถ้าไม่ทำตามสัญญา อิ..อิ..

โดย: Minnie IP: 203.148.162.193 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:16:41:49 น.

มาแล้ว น่าสนุกจังเลยค่ะ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
น่าจะอาทิตย์ละสองตอนกำลังดี

โดย: นริวรา IP: 121.114.11.17 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:18:18:57 น.

สนุกดีค่ะ อยากอ่านเร็ว ๆ

โดย: หนอนน้อย IP: 58.137.129.220 วันที่: 28 เมษายน 2551 เวลา:18:49:36 น.

โอ้โห เรื่องใหม่สนุกจังเลยฮะ ดีใจจังที่พี่ฬีฬากลับมาเขียนเรื่องใหม่อีกแล้ว อิอิ

โดย: หนุมารน้อย IP: 203.153.169.41 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:0:37:33 น.

สะสมระเบิดไว้ต่อไป เอาไว้เวลาที่นู๋ฬีฬาเกเร.....

โดย: นู๋ติ๋ว...จ้า IP: 58.137.129.220 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:7:23:59 น.

แอบอ่านมา 3 เรื่องแล้วค่ะ และซื้ออ่านอีกต่างหาก ถูกใจคุณฬีมากเลย

โดย: โกบี IP: 58.10.64.154 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:8:20:57 น.

ท่าทางจะมีวีรกรรมเยอะแน่เลย ทั้งพระทั้งนางเลยเน๊อะ

คุณฬีจะลงสัปดาห์ละตอนเหมือนเดิมรึเปล่าคะ

โดย: aomaam IP: 210.246.186.9 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:8:52:57 น.

มารอตอนต่อไปค่ะ พี่ฬี

โดย: Fai IP: 124.120.53.67 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:9:10:22 น.

คุณฬี จะออกทันงานหนังสือเดือนตุลาไหมคะ จะตามไปสะสมลายเซ็นต์ อีกหนึ่งเล่มอ่ะ (เวอร์ป่ะเนี่ย)

โดย: โอ๋ IP: 202.57.188.3 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:12:26:05 น.

ติดตามต่อไป ลุ้นไปเรื่อย ๆ

โดย: คนชอบนิยาย IP: 122.0.3.111 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:12:38:30 น.

เป็นเรื่องแรกนะเนี่ยที่ลองอ่านจากเว็ป.....ถูกใจมากค่ะโดยเฉพาะ "พลับพลึง"

โมกไม่ถึงกับเป็นซาตาน แต่ก็จัดได้ว่าเป็นเทพบุตรเกเร

ชอบประโยคนี้จัง....น่ารักดีค่ะ

โดย: อิ๋ว IP: 124.122.203.197 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:14:28:05 น.

น่าสนุกดีค่ะ
คาดว่าพลับพลึง...น่าจะมาเป็นเลขา แทน คุณบัว..ใช่ป่ะ

โดย: Pa_A IP: 118.173.181.127 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:16:51:55 น.

ว้าวววว เรื่องใหม่มาแล้ววว ดีใจดีใจจังเลยค่ะ อิอิอิ

โดย: นู๋เต่า IP: 58.8.65.79 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:19:21:15 น.

มาแล้วสาวพลับะลึง ฮึๆ

โดย: ต้อ IP: 58.136.88.149 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:20:06:24 น.

อ๊าก อ่านแล้วอยากอ่านอีก หุหุ

โดย: น่ารักจัง...งิ (ไลแลต..

) วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:20:53:45 น.

แอบน่ารักจริงๆ ชอบสาวมั่นๆถึกๆอย่างนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อิอิ
รอ..ร๊อ...รอ วันจันทร์ เฮ้อ

โดย: yoko IP: 124.121.178.134 วันที่: 29 เมษายน 2551 เวลา:21:35:54 น.

มาให้กำลังใจค่ะ ชอบพระเอกแนวคุณโมก

โดย: ปูน IP: 125.26.74.32 วันที่: 30 เมษายน 2551 เวลา:10:45:20 น.

เข้ามารอ ร๊อ รอ เมื่อไหร่จะถึงวันจันทร์ซะทีน่ะ เฮ้อ!!!

อยากอ่านพลับพลึงเร็ว ๆ จังเลยค่ะ

โดย: ปลายฝน IP: 58.8.36.199 วันที่: 30 เมษายน 2551 เวลา:12:50:11 น.

พระเอกท่ำจะเป็นเจ้านายที่หน้ากลัวน่าดูนะเนี่ย เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

โดย: เด็กหลังเขา IP: 118.172.89.192 วันที่: 30 เมษายน 2551 เวลา:22:13:17 น.

นางเอกพลับพลึง ก็ดูท่าจะร้ายกว่านะค่ะ

โดย: ปลายฝน IP: 203.155.54.249 วันที่: 1 พฤษภาคม 2551 เวลา:15:24:36 น.

ทามมัยคุณสมบัติของนางเอกของเราถึงได้เหมือนรถกระบะอย่างงั้นอ่ะ แบบว่า อึด ถึก ทนทายาด คุณโมกของเราจาสู้ไหวป่าวนี่

โดย: hayee IP: 124.120.114.183 วันที่: 2 พฤษภาคม 2551 เวลา:10:24:06 น.

พลับพลึงมาหรือยังค่ะ เข้ามาเฝ้ารอค่ะ ..

อ้าว! ยังไม่ใช่วันจันทร์เหรอนี่ หยุดไป 1 วัน เลยนึกว่าวันนี้เป็นวันจันทร์ที่จะได้อ่านพลับพลึงซะแล้วซิ อิอิ

โดย: ปลายฝน IP: 58.8.33.170 วันที่: 2 พฤษภาคม 2551 เวลา:12:46:39 น.

ติดตามผลงานคุณฬีมาทุกเรื่องเลยค่ะ ชอบมาก
ตอนต่อไปมาไวๆนะค่ะ

โดย: nung IP: 124.120.226.79 วันที่: 2 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:20:17 น.

ชอบจัง อึด ทึก แบบนี้

โดย: วิทย์ IP: 58.9.248.225 วันที่: 2 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:28:53 น.

คุณโมกเจ้าขา เลขาของคุณจะไปแต่งงานน่ะค่ะไม่ใช่ไปรบที่อิรักสักหน่อย ให้เข้าแต่งงานกันดีๆๆก็ไม่ได้ เป็นเจ้านายที่รักลูกน้องมากเลยน่ะเนี่ย

^O^

ปล.ชอบจังมาต่อเร็วๆๆน่ะค่ะ

โดย: ป.ปลาทองความจำสั้น IP: 124.120.97.54 วันที่: 3 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:04:50 น.

เอาใจช่วยให้บัวทำสำเร็จนะจ้ะ...

โดย: yaya IP: 58.147.78.130 วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:10:51:07 น.

น่าอ่านมาก ๆ เลยจ้า

รับรองต้องมีในครอบครองแน่นอนเลย

โดย: poomai IP: 125.24.115.217 วันที่: 10 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:54:53 น.

อุอุ....เค้าจะแต่งงาน
มีการห้ามและขู่เข็นอีกต่างหาก
ไร้เหตุผลจังเลยคุณโมก...เอาแต่ใจอีกต่างหาก
อ่านแล้วเคืองแทนปัทมา
แต่ก็นะ...เข้าใจ พระเอกพิมพ์นิยม..ต้องหล่อ รวย และไร้เหตุผลแบบนี้

ว่าแต่ว่า..ตอนจบนางฟ้าในดวงใจอยู่ตรงไหนเอ่ย
อ่านมาถึงตอนที่ยี่สิบเก้า...หาตอนจบไม่เจอ

โดย: nikanda

วันที่: 23 พฤษภาคม 2551 เวลา:6:15:01 น.

ว้าว .... แค่เริ่มก็สนุกแล้ว

โดย: ส้ม IP: 202.91.23.3 วันที่: 23 มิถุนายน 2551 เวลา:9:43:40 น.

ชอบพลับพลึงมากคะ ลงอาทิตย์ละ 3ตอนได้ใหมคะ

โดย: บุญมา IP: 118.172.70.127 วันที่: 7 มกราคม 2552 เวลา:13:52:59 น.

ดีคั๊ฟฟ

^-^
แวะเข้ามาอ่านทักทายอืม...
หนุกๆๆอ่าฮะ

โดย: เด็กสถาบันเดียวกัน IP: 125.26.102.194 วันที่: 21 มกราคม 2552 เวลา:21:38:53 น.

พลับพลึงไม่เห็นดูอดเลยค่ะ
เปลี่ยนงานบ่อย ดูจับจดออก
แม้ว่าคุณฬีีฬาจะพยายามเขียนว่าพลับพลึงเ่ก่งแค่ไหน
แต่ในการทำงานจริง ๆ แค่ปีสองปี ไม่สามารถ "เก่ง" ในสายงานหนึ่งได้หรอกค่ะ แค่กำลัง "จะ" เก่งเท่านั้น ก็ชิงลาออกเสียแล้ว ..

โดย: Yada IP: 124.121.123.183 วันที่: 31 พฤษภาคม 2552 เวลา:8:56:24 น.

ชอบพระเอกแนวนี้ แบบร้าย ๆ หน่อยอ่ะค่ะ
ขอบคุณนะคะ

โดย: arso IP: 171.7.185.60 วันที่: 19 เมษายน 2555 เวลา:11:16:54 น.