Bloggang.com : ดอกไม้ของฬีฬา : พะนอขวัญ บทที่ ๑

พะนอขวัญ บทที่ ๑

มาแล้วค่ะ

อ่านกันไปใจเย็นๆ นะค้า อากาศช่วงนี้แสนจะร้อนนนนนน

เดี๋ยวสักพักจะพาไปเที่ยวทะเล ^^

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

พะนอขวัญ บทที่ ๑

หญิงสาวหักใจจากบ้านในฝัน เร่งเครื่องเวสป้าไปตามทางที่ยามหน้าประตูบอก แต่กระนั้นสายตาก็ยังชำเลืองไปยังเรือนไม้สีเหลืองอ่อนอย่างอาวรณ์

ถนนพาอ้อมด้านข้างผ่านสวนซึ่งสะพรั่งไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย แปลกดอกไม้สีสันละลานตา เหมือนปล่อยตามธรรมชาติแต่ไม่รกเรื้อ เพราะถูกจัดและตกแต่งอย่างเชี่ยวชาญ

คนทำสวนบ้านนี้มีความสามารถมากทีเดียว

กลิ่นดอกไม้หอมระเรื่อยตามลมอ่อนๆ ตั้งแต่ผ่านเขตกำแพงสูงเข้ามาในบ้านราวกับหลุดเข้ามาในอีกโลก แทบไม่ได้ยินเสียงอึกทึกภายนอก

‘ยังกับฉากละคร’ หญิงสาวพูดในใจ

เรือนมะนิลาลับจากสายตา เพียงไม่ถึงอึดใจ ถนนโค้งผ่านแนวต้นโมกสูงเกือบสองเมตรซึ่งปลูกไว้เป็นแนวราวกับเป็นกำแพง

ใช่...กำแพงบังตา

เพราะพ้นจากแนวกำแพงโมก เธอก็เห็น ‘เรือนเล็ก’ ที่ว่านั่น พร้อมกับเด็กหนุ่มสองคนยืนโบกไม้โบกมือให้กับเธอ

เรือนเล็ก...ที่ไม่เล็กตามชื่อและทำให้เธอแทบอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

บ้านสไตล์โมเดิร์นสูงชั้นครึ่งโครงสร้างผสมระหว่างคอนกรีต เหล็ก ไม้ และผนังกระจก ดูโปร่งตา สวยในอีกแบบ หากเมื่อเทียบกับเรือนมะนิลาไม้สักด้านหน้าแล้ว

ราวกับอยู่กันคนละมิติ

“เจ๊แพง...” สองหนุ่มประสานเสียง แล้วเข้ามาล้อมหญิงสาว โดยที่ยังไม่ทันได้ลงจากรถ เพียงแต่ดับเครื่องเฉยๆ

“คิดถึงจังเลย...พี่ตองคนสวย” เด็กหนุ่มผมยาวถักเดทร็อค ทรุดตัวลงนั่งยองๆ ลูบตัวถังของ ‘พี่ตอง’ ด้วยสายตาหลงใหล

เธอตั้งชื่อให้เวสป้าคู่ใจตามสีของรถ สีตองอ่อนที่เห็นทีไรก็บาดใจทุกครั้ง

“ดูมันนะแดน พี่เชื้อนี่เคยคิดถึงบ้างไหม” เธอหันไปพยักพเยิดกับเด็กหนุ่มอีกคน ผมที่เคยยาวตามฉบับเด็กศิลปกรรมนั้นถูกตัดสั้นไปแล้ว แถมเป็นสั้นแบบสกินเฮดซึ่งถ้าหน้าตาไม่ดีจริงมีดับอนาถเลยทีเดียว แต่แดนดินนั้นดูโดดเด่น หล่อเข้มขึ้นมากกว่ามาดหนุ่มเซอร์เมื่อก่อน แม้ว่าตอนนี้จะดูโทรมไปบ้าง คาดว่าคงนอนน้อยหรือไม่ได้นอนมาพอสมควร

แดนดินหัวเราะ รู้ว่ารุ่นพี่ซึ่งมีสายสัมพันธ์สนิทชิดเชื้อเพราะเป็นป้ารหัสของเขาเอง พี่รหัสของเขานั้นตัดช่องน้อยรับทุนไปเรียนที่อิตาลีตั้งแต่เขาเป็นเฟรชชี่ ก็ได้รุ่นพี่สาวคนนี้แหละช่วยดูแลมาตลอด ขนาดเรียนจบไปแล้วยังกลับมาช่วยงานเขาอยู่บ่อยๆ

ตอนนี้เขาอยู่ปีสี่แล้ว สาขาออกแบบที่เรียนก็มักจะมีโปรเจคมากมายให้ทำตลอดเวลา

วันนี้ก็เป็นการรวมตัวของสายรหัสเขา เพราะเด็กหนุ่มที่กำลังลูบๆ คลำๆ เวสป้าอยู่นั้นก็เป็นน้องรหัสของเขาเอง

จะว่าไป...เขาก็ชื่นชอบพี่ตองมากเช่นกัน เป็นรถในฝันที่อยากได้มาก แต่ไม่ผ่านการอนุมัติจากบิดามารดา แม้ว่าเขาจะเก็บเงินซื้อเองก็ตาม

ได้แต่ขอยืมพี่ตองจากรุ่นพี่สาวมาขี่บ้างเท่านั้น

“จะคิดถึงทำไม...ก็คุณพะนอขวัญอยู่ในใจผมตลอดเวลา” เด็กหนุ่มหัวเดทร็อคที่บอกว่าตัวเองเป็น ‘หนุ่มเซอร์’ ยืดตัวขึ้น ยิ้มหวานเชื่อมทั้งปากทั้งตา ซึ่งคงทำให้หญิงสาวหลายๆ คนอายม้วนหรือหลงใหลได้ปลื้ม แต่ไม่ใช่กับรุ่นพี่สาวคนนี้

“เจ๊ว่าเลี่ยนไปนะสมคิด” หญิงสาวเอ่ยกลั้วหัวเราะ

“คมคิดไม่ใช่สมคิดครับเจ๊ ชื่อน้องออกจะเท่ห์” คมคิดเลิกยิ้ม ทำหน้ามุ่ยเพราะถูกรุ่นพี่สาวล้อเลียนชื่อบ่อยๆ ก่อนจะแสยะยิ้ม “ใครจะไปชื่อหวานเชื่อมแบบ...คุณพะนอขวัญ...ใช่ไหมเฮีย” เด็กหนุ่มหันไปพยักพเยิดกับพี่รหัส

แดนดินได้แต่หัวเราะ ไม่กล้าออกความเห็น แม้ครั้งแรกที่รู้ว่าป้ารหัสชื่อ ‘พะนอขวัญ’ เขาจะรู้สึกขนลุกอยู่ก็ตาม

ความจริงชื่อกับหน้าตาของ ‘เจ๊แพง’ ก็หวานเข้ากันอยู่หรอก แม้รูปร่างจะไม่ได้ดูบอบบางน่ารักน่าถนอม เพราะเจ๊แพงก็จัดว่าสูงกว่าผู้หญิงทั่วไปนิดหน่อย ไม่อ้วนไม่ผอม แต่ที่ขัดกับชื่อกับใบหน้าก็คือวาจาท่าทางนี่แหละ

คำนิยามของเจ๊แพงสำหรับคนที่รู้จักดีก็คือ

ปากร้าย มือ(เท้า)ไว ใจดี

“เข้าไปในบ้านก่อนดีกว่า” แดนดินเปลี่ยนเรื่องก่อนจะยาวไปมากกว่านี้ เขาหันไปสบตารุ่นพี่สาว “ขอบคุณนะครับเจ๊ที่มาช่วย”

หญิงสาวลงจากรถ แล้วตบไหล่รุ่นน้องเบาๆ

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกน่า...เรื่องแค่นี้ เจ๊เป็นคนสวยและใจดีอยู่แล้ว”

“โห...เจ๊ ช่างกล้า” คมคิดส่ายหน้า เรื่องหลงตัวเองไม่มีใครเกิน จริงๆ ก็เป็นกันทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ อย่าให้ได้มีช่องเชียว

แดนดินหัวเราะชอบใจ ก่อนจะสะดุดกับรอยยิ้มแฝงเลศนัยที่ผุดขึ้นมาของรุ่นพี่

“ถ้าจะให้ดี...เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นแต่งงานกับเจ๊เถอะ”

“เจ๊จะกินเด็กเหรอ...อินเทรนด์สุดๆ” คมคิดอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะจนแทบอยากลงไปนอนกลิ้งเลยทีเดียว

ส่วนคนที่ถูกขอแต่งงาน สีหน้าพิลึกเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง

“เอาจริงเปล่าเจ๊ เดี๋ยวผมให้แม่ยกขันหมากไปขอเลย” แดนดินไม่รู้เหมือนกันว่ารุ่นพี่สาวจะมาไม้ไหน แต่ขอตามน้ำไปก่อน อาจจะมีอะไรสนุกๆ

พะนอขวัญพยักหน้า

“มาเลย...แต่เจ๊ขอสินสอดเป็นเรือนมะนิลานะ”

“เรือนมะนิลา อ๋อ...” แดนดินเอ่ยทวน ก่อนจะเข้าใจ จำได้ว่าพะนอขวัญชอบบ้านไม้โบราณมาก เขาเองอยู่บ้านด้านหน้าตั้งแต่เกิดจนไม่ได้รู้สึกอะไร

ส่วนเรือนเล็กนี่ พ่อกับแม่เพิ่งสร้างหลังจากพี่ชายคนโตเรียนจบกลับมาจากต่างประเทศ เขากับพี่ชายคนรองก็ได้รับอานิสงค์ให้มาอยู่ด้วย

บ้านเก่าสวยก็จริง แต่ทำอะไรต้องระวัง ถ้าเผลอทำอะไรแตกหักไป คงถูกมารดาที่รักบ้านมากบ่นยาวแน่นอน ตอนเด็กๆ เวลาวิ่งทีไรจะได้ยินเสียงโครมคราม แทบจะถูกเคาะตาตุ่มทุกวัน

นัยน์ตาคมแฝงแววขี้เล่นเปล่งประกายวิบวับ

“บ้านหลังนั้นพ่อกับแม่เขาจะให้เป็นเรือนหอพี่ใหญ่ เจ๊คงต้องแต่งงานกับพี่ชายผมแล้วล่ะ เอาไหมเจ๊ พี่ใหญ่ของผมยังโสดนะ นักเรียนอังกฤษ ตอนนี้เป็นกรรมการบริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์ใหญ่ แล้วที่สำคัญ หล่อเหมือนผมนี่แหละ”

“โห...คุณสมบัติพระเอกละครชัดๆ นะเฮีย จะเหมาะกับตัวประกอบอย่างเจ๊ของเราเหรอ” คมคิดแทรกขึ้นมา ทั้งที่ยังหัวเราะไม่หยุด

‘ตัวประกอบ’ หันมาทางคนช่างเปรียบเทียบ ยกมือขึ้นหักข้อนิ้ว และยิ้มเยียบเย็น

“เจ๊ว่า...เจ๊เปลี่ยนเป็นตัวร้ายดีกว่านะ อยากฆ่าพวกตัวตลกฝืดแถวๆ นี้น่ะ”

“เอ่อ... ตัวตลกขอไปเข้าฉากในบ้านก่อนนะครับ” คมคิดรีบถอยฉาก แล้ววิ่งเข้าในบ้านอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงหัวเราะ และตะโกนเรียกหาคนที่อยู่ในบ้าน

“นิคกับว่านอยู่ในบ้านน่ะเจ๊” แดนดินบอก หลานรหัสอีกสองคนของเขาก็มาช่วยงานมาสองสามวันแล้ว ส่วนรุ่นพี่สาวเขาเพิ่งขอให้มา เพราะรู้ว่าพี่เองก็งานเยอะ

พะนอขวัญเป็นนักออกแบบในบริษัทเฟอร์นิเจอร์ที่ขึ้นชื่อเรื่องเฟอร์นิเจอร์จากการใช้วัสดุเก่ามาออกแบบดัดแปลงใหม่ เมื่อปีที่แล้วพะนอขวัญได้รับรางวัลนักออกแบบหน้าใหม่ที่น่าจับตามองด้วย

แต่ตอนนี้จวนตัวจริงๆ เลยขอให้รุ่นพี่สาวมาช่วย และก็ถูกดุว่าทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้

เจ๊แพงปากร้ายแต่ใจดีเสมอ

“อืม...งั้นก็ไปเถอะ เสียเวลาเดี๋ยวเสร็จไม่ทัน” พะนอขวัญพยักหน้า ละเรื่องที่พูดเล่นเมื่อกี้ไป

ถึงจะชอบเรือนไม้หลังสวยมากขนาดไหน แต่จะให้แต่งงานเพราะบ้านนี่ก็ไม่ไหว

ส่วนเมื่อกี้ก็พูดเล่นสนุกๆ

สำหรับแดนดินแล้วเป็นน้องชายที่ดีของเธอเท่านั้น และเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอกับแดนดินแล้วล่ะ

“แต่เรื่องเมื่อกี้ผมพูดจริงนะเจ”

“หือ...” พะนอขวัญเลิกคิ้ว มองใบหน้าคมของรุ่นน้อง เมื่อก่อนแดนดินไว้ผมยาวถึงกลางหลังเลยทีเดียว พวกสาวๆ ก็กรี๊ดหนุ่มหล่อมาดเซอร์ของคณะศิลปกรรม ทั้งสาวในคณะนอกคณะหลงรูปแดนดินครึ่งค่อนมหาวิทยาลัย แต่ตัดผมแบบนี้ดูเปลี่ยนเป็นหนุ่มมาดเข้ม หากแววตาก็ยังดูขี้เล่นปนเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม

“เจ๊มาเป็นพี่สะใภ้ผมเถอะ”

“อย่าเลย...พระเอกละครไม่ใช่แนวของเจ๊” พะนอขวัญหัวเราะ แล้วเดินตามคมคิดที่หายเข้าไปในบ้านแล้ว

ภายใน ‘เรือนเล็ก’ ห้องแรกเป็นห้องโถงเพดานสูง โปร่งด้วยผนังกระจกใส สิ่งดึงดูดสายตากลางห้องคือแกรนด์เปียโนสีขาวที่เธอสงสัยว่าเป็นเครื่องดนตรีหรือเครื่องเรือนประดับบ้านกัน และอีกหนึ่งสิ่งคือชุดโซฟาหนังสีน้ำตาลเข้ม ความเงาวับและกลิ่นหนังบ่งบอกให้รู้ว่าหนังแท้แน่นอน

ตั้งแต่ก้าวผ่านประตูรั้วหน้าบ้านนั่นเข้ามา พะนอขวัญก็แน่ใจแล้วว่า ครอบครัวของหลานรหัสนั้นไม่ธรรมดา ครอบครัวชนชั้นกลางคงไม่สามารถอยู่บ้านที่เนื้อที่กว้างขวางขนาดนี้ในย่านกลางเมืองได้หรอก

ตลอดเวลาที่รู้จักกัน แดนดินก็มักจะดูติดดินตลอด ไม่เคยหยิ่งยโสหรืออวดรวยใดๆ แต่เธอก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างในตัวแดนดินที่บ่งบอกว่าเขาไม่ธรรมดานัก

หากเธอก็ไม่ใส่ใจเรื่องนี้...รู้เพียงว่าแดนดินมีพี่ชายอีกสองคน พ่อแม่ทำธุรกิจเท่านั้น แต่ที่สำคัญคือแดนดินเป็นน้องที่ดีมาก

ตัวเธอเองก็เป็นแค่คนธรรมดาๆ ในครอบครัวชนชั้นกลางต่างจังหวัดเท่านั้น

จะร่ำรวยหรือยากจน ก็สู้มิตรภาพที่มีให้กันไม่ได้

“เปียโนของพี่กลาง” แดนดินเอ่ยเมื่อมองตามสายตาของรุ่นพี่สาว เปียโนยุโรปหลังงามถูกจัดวางอย่างโดดเด่น

“หืม...เป็นนักเปียโนเหรอ” เธอไม่มีความรู้เรื่องเปียโนหรอก แต่เห็นว่ามันสวยมากๆ ดูไม่ธรรมดาเหมือนเปียโนที่เคยเห็น

“ตอนนี้เป็นวิศวกร” แดนดินตอบกลั้วหัวเราะ “เกือบเป็นนักเปียโนอยู่เหมือนกัน แต่เปลี่ยนใจซะก่อน เลยกลายเป็นหนุ่มวิศวะเถื่อนๆ แทน”

“ขนาดนั้น” พะนอขวัญหัวเราะในลำคอ นึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่า ‘พี่กลาง’ ของแดนดินหน้าตาท่าทางจะเป็นอย่างไร เท่าที่กวาดตาดูในห้องนี้ไม่มีรูปถ่ายเลย ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ของตกแต่งกระจุกกระจิกก็แทบจะไม่มี ที่มีบ้างก็คือหนังสือ

“เจ๊ไม่ต้องสนใจพี่กลางหรอก สนใจพี่ใหญ่ดีกว่า พี่ใหญ่ก็เล่นดนตรีเหมือนกัน สีไวโอลินเก่งมาก...” เด็กหนุ่มลากเสียงยาว

“งบโฆษณาเยอะนะเนี่ย” พะนอขวัญเอ่ยแซวที่อีกฝ่ายยังไม่ยอมหยุดพูดถึงพี่ชายคนโต คุณพระเอกละครแบบที่คมคิดว่า

เปียโน...ไวโอลิน...คุณหนูกันทั้งบ้านเลยนะเนี่ย

“แล้วแดนของเจ๊เล่นอะไร อย่าบอกนะว่าไม่มี” เธอถามพร้อมกับดักคอ ขนาดพี่ชายยังมีเครื่องดนตรีประจำตัวทั้งสองคน แดนดินจะรอดไปได้อย่างไร

ไม่รู้ว่าเป็นธรรมเนียมของคนรวยหรือเปล่า...เธอก็เคยเห็นแต่ในละครเท่านั้น

ไม่เคยรู้จักคนรวยจริงๆ สักที

“ก็... กีตาร์คลาสสิค” แดนดินตอบอุบอิบ แต่หลังๆ นี้เขามาชอบแนวร็อกมากกว่า เล่นแต่กีตาร์ไฟฟ้ากับเพื่อนในคณะที่รวมตัวกันเป็นวงดนตรีเล็กๆ

“คุณหนูเล็ก...” พะนอขวัญลากเสียงยาว นัยน์ตาพราวพรายล้อเลียน

“เจ๊น่ะ... คุณหนูอะไร...ห้ามเลยนะ ชื่อนี้น่ะ” แดนดินทำหน้ามุ่ย เพราะถูกล้อ เขาไม่ค่อยอยากจะพูดเรื่องตัวเองก็อย่างนี้แหละ เรื่องล้อนี่เก่งกันนัก ยิ่งชื่อเล่นจริงๆ ของเขา ไม่มีใครไม่ล้อ

พะนอขวัญอมยิ้ม เดินตามรุ่นน้องที่เดินตัดผ่านห้องโถงอย่างเร็ว มองข้างหลังเห็นใบหูแดงๆ ก็นึกขำ นานๆ ทีจะทำให้แดนดินเขินได้

เธอรีบก้าวตามก้าวยาวๆ ไปด้านใน กำแพงกระจกใสทำให้เห็นว่าด้านในนั้นเป็นสระว่ายน้ำ มีเด็กหนุ่มตัวสูงๆ สามคนกำลังง่วนอยู่กับกองอุปกรณ์ข้าวของเต็มไปหมด ถ้ามองไม่ผิดมีกองไม้ไผ่กับเชือกอะไรสุมๆ กันอยู่

“ห้องสตูของเต็ม ก็เลยต้องย้ายออกมาประกอบกันข้างนอกน่ะเจ๊” แดนดินหันมาบอกรุ่นพี่สาว ก่อนจะเลื่อนประตูกระจกออก รอรุ่นพี่สาวก้าวลงบันไดสี่ขั้นลงยังพื้นรอบสระว่ายน้ำ

“สวย...” พะนอขวัญเอ่ยมาได้คำเดียว สายตากวาดไปรอบๆ ทำให้ได้รู้ว่าผังบ้านนั้นเป็นรูปสี่เหลี่ยม ตรงกลางเป็นสระว่ายน้ำ และยังจัดเป็นสวนเล็กๆ ทำให้รู้สึกสดชื่น สบายตาและน่าจะทำให้สบายใจได้ด้วย

“เจ๊แพง...” เด็กหนุ่มสองคนรีบวิ่งมา แล้วหยุดยิ้มแป้นตรงหน้าหญิงสาว

“คิดถึงพี่ตอง เอ๊ย...เจ๊แพงจังเลย” เด็กหนุ่มหน้าฝรั่งแต่พูดไทยชัดยิ้มกว้าง แมทธิวเป็นน้องสุดของสายรหัส เฟรชชี่ของปีนี้ แต่ตัวสูงโย่งที่สุด

พะนอขวัญยกมือขึ้นกวักให้แมทธิวก้มลงมา ไม่รู้ว่าเด็กพวกนี้กินอะไรกันบ้าง เพราะแต่ละคนนั้นสูงไม่ต่ำกว่า ๑๘๐ เซนติเมตร ทำเอาเธอที่เชื่อมั่นเสมอว่าความสูง ๑๖๕ เซนติเมตรของตัวเองว่าไม่เตี้ยนั้น แทบจะกลายเป็นคนแคระเมื่ออยู่กับเด็กกลุ่มนี้

แมทธิวก้มลงมาก็ร้องโอ๊ย

“เจ๊แพงอ่ะ...ใจร้าย พี่ว่านดูสิ” หนุ่มลูกครึ่งโอดครวญ คลำหน้าผากที่ถูกดีดเสียงดัง แล้วหันไปอ้อนพี่รหัสตัวเองที่เอาแต่หัวเราะ ไม่ได้สงสารน้องสักนิด

“ข้อหาคิดถึงเจ๊น้อยกว่าพี่ตอง” พะนอขวัญหัวเราะหึๆ

“ว่านคิดถึงเจ๊แพงที่สุด” วาษิตทำเสียงอ้อนๆ รุ่นพี่สาว แล้วก็ถูกโห่จากทั้งพี่และลุงรหัส “อะไร...อิจฉาใช่ไหมล่ะ ที่เจ๊แพงรักน้องคนนี้ที่สุด”

“หน้าตาโทรมขนาดนี้จะรักลงไหมเนี่ย” พะนอขวัญแกล้งแซว ตอนนี้หน้าตาน้องแต่ละคนเหมือนอดหลับอดนอนกันมา

“ก็เฮียแดนน่ะ ใช้งานน้องหนักมาก...” เขาลากเสียง พยักพเยิดไปทางลุงรหัสที่ยืนกอดอก ยิ้มกวนๆ ไม่ได้สะทกสะท้าน

“ว่าแล้วก็ไปทำงานไป... เรียกมาใช้แรงงานไม่ได้ให้มานอนเล่นนี่” แดนดินชี้หน้าน้องแต่ละคน ก่อนจะหันกลับมายังรุ่นพี่สาว “เจ๊ก็ด้วยนะครับ”

“งานนี้เจ๊ก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะว่าน เป็นแรงงานทาสของเฮียเราเหมือนกัน” พะนอขวัญตบไหล่วาษิตแปะๆ ก่อนจะถอดเสื้อแจ็กเก็ตตัวเก่าซึ่งสวมทับเสื้อยืดสีเข้มออก แล้วหยิบปิ่นไม้ออกมาเกล้าผมซึ่งรวบไว้ง่ายๆ เพราะต้องใส่หมวกกันน็อก เวลาทำงานเธอมักจะเกล้าผมขึ้นเพื่อให้คล่องตัว

“คอยดู...จะแอบตัดผมเจ๊” แมทธิวพึมพำ มองผมยาวถึงเอวของรุ่นที่สาวที่ถูกตวัดขึ้นม้วนไว้บนศีรษะแล้วตรึงด้วยปิ่นไม้อย่างชำนาญ

เป็นที่รู้กันว่าพะนอขวัญหวงผมมาก

“อยากหยุดหายใจก็ลองดูนะจ๊ะ” พะนอขวัญชายตาทำนองขู่ไปยังคนพูดที่ทำท่าสะดุ้งโยง ก่อนจะเดินตามแดนดินไปยังกองข้าวของมากมาย แล้วเริ่มทำงานตามที่แดนดินวางแผนไว้

ถ้าคืนนี้ไม่เสร็จ...แดนดินล่ะที่จะเสร็จเสียงเอง

“โอเคไหมแดน” พะนอขวัญถามเจ้าของโปรเจค ‘ฉากกรอบรูป’ ซึ่งเจ้าตัวอุตสาหะหาไม้ไผ่ เส้นใยธรรมชาติ ทั้งเชือกกล้วย ผักตบชวา เชือกปอ และอีกสารพัดใย มาทำให้ฉากกั้นห้องแบบพับได้สี่ตอนที่ดูธรรมดาให้ไม่ธรรมดาขึ้นมา เพราะสามารถกั้นห้องได้ และยังเป็นกรอบรูปให้ใส่ภาพโชว์ได้ด้วย แถมยังเปลี่ยนตำแหน่งตามต้องการได้

ลวดลายเส้นใยที่บรรดาน้องๆ ช่วยกันถักและสานขึ้นมาก็ทำให้ดูแปลกและสร้างสรรค์ ทุกอย่างดูเหมือนง่ายๆ แต่ไม่ง่ายเลยกับรายละเอียดทั้งหมด

“น่าจะโอเคแล้วล่ะเจ๊แพง” แดนดินพยักหน้าอย่างพอใจ สมกับที่อดหลับอดนอนทำมาหลายวัน ก็เหลือเพียงแค่ขนไปที่คณะพรุ่งนี้ ไม่สิกลายเป็นวันนี้แล้ว และพรีเซนต์แรงบันดาลใจของงานเท่านั้น

“งั้นก็นอนได้แล้วใช่ไหมเฮีย” คมคิดปรือตาขึ้นมา ตอนนี้ก็เกือบตีสี่ได้แล้ว แมธทิวกับวาษิตนั้นสลบเหมือดไปตั้งแต่ก่อนตีสามแล้ว เขาต้องลากเข้าไปนอนในห้องของรุ่นพี่ เพราะขืนปล่อยให้นอนตากน้ำค้างข้างนอกคงไม่สบายแน่

“อืม... ช่วยเฮียยกไปข้างในก่อน แล้วก็ไปนอนได้แล้วล่ะ” แดนดินพยักหน้า

สองหนุ่มช่วยกันยกฉากเข้ามาเก็บไว้ที่ห้องโถงก่อน แดนดินหันไปทางรุ่นพี่สาวที่เดินตามเข้ามา สภาพของพะนอขวัญก็ไม่ได้ต่างจากพวกเขานัก ตาปรือและบวมมากทีเดียว

“เจ๊นอนที่นี่นะครับ ห้ามกลับบ้านตอนนี้นะ” แดนดินเอ่ยก่อนที่พี่สาวจะพูดอะไร “ผมไม่ให้เจ๊ขับรถกลับ แล้วตอนนี้ก็ไม่มีปัญญาไปส่งเจ๊ด้วย” เอาแค่ทรงตัวให้เดินดีๆ ไม่เซไม่ล้มก็ยากเต็มทีเดียว ร่างกายเขาต้องการการพักผ่อนเช่นกัน

พะนอขวัญถอนหายใจ...เธอก็คิดว่าน่าจะกลับไม่ไหวเหมือนกัน

“งั้นเจ๊นอนห้อง...” แดนดินคิด

บ้านนี้มีห้องนอนอยู่สามห้องเท่านั้น เพราะไม่ได้คิดจะรับแขกที่ไหน ห้องตัวเองก็มีน้องสองคนนอนอยู่แล้ว และก็จะมีเขากับคมคิดเข้าไปเบียดอีก คงไม่ไหว ห้องของพี่ชายคนกลางก็ไม่ได้เพราะถึงตอนนี้เขตชลจะยังไม่กลับก็ไม่ใช่ว่าจะไม่กลับตอนเช้ามืด ซึ่งเป็นแบบนั้นบ่อยๆ

“ห้องพี่ใหญ่ก็แล้วกัน”

“ฮะ...” พะนอขวัญหลุดเสียงตกใจ

“อย่าเพิ่งคิดมากนะเจ๊ คือตอนนี้พี่ใหญ่ไม่อยู่ ไปยุโรป กลับอาทิตย์หน้าโน่น เจ๊นอนห้องพี่ใหญ่ก็แล้วกัน สะดวกที่สุดแล้ว” แดนดินรีบแก้ความเข้าใจ

“อืม...ก็แล้วไป” พะนอขวัญพยักหน้า ความจริงจะให้นอนโซฟาตรงห้องโถงก็ได้ เพราะแต่ก่อนก็นอนห้องสตูดิโอของคณะอยู่บ่อยๆ เวลาทำงานกันดึกๆ ดื่นๆ แม้แต่ตอนนี้บางครั้งก็ยังต้องนอนห้องสตูดิโอของบริษัทบ้าง

ร่างสูงถือกระเป๋าใบใหญ่ลงจากแท็กซี่ แล้วเดินขึ้น ‘เรือนเล็ก’ ซึ่งมีเพียงโคมไฟด้านหน้าเท่านั้นที่เปิดไว้ เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เข็มนาฬิกาบ่งบอกว่าเกือบตีห้าแล้ว

ชายหนุ่มใช้คีย์การ์ดเปิดประตู แล้วก้าวเข้าไปในตัวบ้าน มุ่งตรงไปยังห้องนอน

ความรู้สึกอ่อนล้าแล้วปวดศีรษะเป็นมาสักพักแล้ว ทำให้ไม่ได้คิดอะไรนอกจากอยากนอนให้เต็มตาสักตื่น เขาไม่ได้เปิดไฟให้นอน อาศัยเพียงความเคยชิน

เมื่อวางกระเป๋าลงข้างๆ ประตู แล้วถอดเสื้อเชิ้ตโยนไปยังมุมที่เป็นเก้าอี้ยาวสำหรับนอนเล่น และถอดเข็มขัดออก ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง

หลับตาลงแล้วจมลงห้วงนิทราโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว

================================================

Create Date : 08 มีนาคม 2555

Last Update : 8 มีนาคม 2555 22:45:06 น.

41 comments

Counter : 8212 Pageviews.

อ๊ายยยย พี่ใหญ่กะเจ๊แพง ใครจะตื่นก่อนกันนะ เค้าว่าพ่อสื่อแดนดินรู้เห็นเป็นใจแน่ๆเลย !

โดย: นายหญิง IP: 110.49.242.244 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:0:46:36 น.

บ้านไอโซมากอ่ะ ชอบความสัมพันธ์ในเรื่องจังอ่านแล้วคิดถึงตอนเรียนเลย

โดย: sai IP: 182.53.19.226 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:1:25:39 น.

คุณฬี ขอสปีดในการอัพ อาทิตย์ละครั้งแบบนี้ได้ไหมคร้าาาา หนูชอบบบ(หรือมากกว่า 1ครั้งต่อสัปดาห์ก็ได้)

โดย: sai IP: 182.53.19.226 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:1:31:15 น.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อันนี้คงไม่ใช่เสียงเจ๊แพงแน่ๆ หวังว่าพี่ใหญ่คงไม่ดดนถีบลงจากเตียงนะคะ เฝ้าภาวนาให้คุณฬีฬามาต่อเร็วๆเพี้ยงงง

โดย: ปูจ้า IP: 112.202.142.183 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:8:26:55 น.

ว๊ายยย...ดีใจจัง น่ารักอ่ะ รอมาอัพต่อเร็ว ๆ นะคะ

โดย: dekd IP: 10.64.1.202, 202.28.52.134 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:9:15:38 น.

มาอ่าน และจะตามอ่านต่อ

โดย: ห้าสิบป่าย IP: 110.171.8.232 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:14:06:37 น.

ลุ้นตอนต่อไปเลยค้า ตื่นมาจ๊ะเอ๋กัน

โดย: orn IP: 101.108.175.41 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:15:18:37 น.

อ้าววว ตื่นมาใครจะต๊กกะใจมากว่ากันละเนี่ย อย่างเจ๊แพง คงไม่ยั่นอยู่แล้ว

โดย: goldensun IP: 61.91.4.2 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:16:31:04 น.

นิยายของคุณฬีฬา เรียกรอยยิ้มจากคนอ่านคนนี้ได้อีกแล้ว ^^ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

โดย: unna_jung IP: 171.97.161.57 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:21:00:02 น.

มาแล้ว มาแล้ว คิดถึงจัง ^^

โดย: nonny IP: 118.173.136.209 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:22:47:29 น.

ขอถามหน่อยได้ไหมคะว่าเรื่องในห้วงแห่งความทรงจำที่อัพในเว็บเด็กดีได้พิมพ์เป็นหนังสือหรือเปล่าคะ พอดีว่าไปอ่านมาแล้วชอบมากเลย

โดย: ข้าวฟ่าง IP: 14.207.236.184 วันที่: 10 มีนาคม 2555 เวลา:20:47:46 น.

ชอบๆ ตัวละครในนิยายคุณฬีน่ารักทุกตัวเลยค่ะ

ตอบคุณข้าวฟ่างนะคะ อิอิ แอบตอบแทนคุณฬี ว่ายังเขียนไม่จบค่า เราก็รอเรื่องนี้อยู่เหมือนกันค่ะ

โดย: ทิพย์ IP: 49.49.195.136 วันที่: 11 มีนาคม 2555 เวลา:22:26:02 น.

ว้าว! เรื่องใหม่น่าสนุกมาก ท่าทางเจ๊แพงจะได้เรือนมะนิลาจริงๆแล้วสิ อิอิ ว้ายๆตื่นเต้นใครจะตื่นก่อนกันเนี่ย เมี้ยว~

ปล.คุณข้างฟ่าง ชอบเรื่องเรื่องในห้วงแห่งความทรงจำเหมือนกันเลยคะ ได้แต่แอบหวังว่าพี่ฬีฬาจะแต่งต่อ(แอบกดดันพี่ฬีฬา อุฮุฮุ~)

โดย: ของขวัญ...^=A=^... IP: unknown, 10.0.1.101, 203.155.120.92 วันที่: 12 มีนาคม 2555 เวลา:11:20:09 น.

รอมานาน.....มากกกกก...
คิดถึงค่ะ
น่าเก็บไปฝันถึงทั้งคู่

โดย: fiction addict IP: 161.200.107.130 วันที่: 12 มีนาคม 2555 เวลา:14:28:29 น.

มีเรื่องใหม่มาให้ติดตามอีกแล้วนะ ก็ขอให้อัพมากกว่า 1 ตอน ต่อสัปดาห์ได้ไหมคะ น่าติดตามมากค่ะ

โดย: ยุ่งจัง IP: 125.27.2.148 วันที่: 12 มีนาคม 2555 เวลา:21:43:54 น.

น่ารักๆๆๆๆๆ เจอกันเร็วๆๆๆๆเลย

โดย: บ่าบี๋

วันที่: 15 มีนาคม 2555 เวลา:15:13:52 น.

narak mak loei ka,, looking forward

โดย: rucyi IP: 88.90.54.84 วันที่: 19 มีนาคม 2555 เวลา:5:21:37 น.

รอรอรอๆๆๆๆ เฝ้าแต่รอ

โดย: คนแอบอ่าน IP: 110.168.240.53 วันที่: 22 มีนาคม 2555 เวลา:8:07:34 น.

อยากรู้จังใครจะตื่นก่อน

โดย: เพต IP: 110.49.225.13 วันที่: 24 มีนาคม 2555 เวลา:19:28:09 น.

ว้าวววววววววววว คัยจะตื่นก่อนกันเนี่ย
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: คนบ้านิยาย IP: 118.175.198.196 วันที่: 27 มีนาคม 2555 เวลา:16:15:08 น.

คุณฬีฬาเจ้าขาเมื่อเหร่จะมีเรื่องใหม่มาวางแผงคะ รอเรื่องใหม่เจ้าคะ เป็นกำลังใจให้มีแรงเขียนคะ

โดย: ณัฏฐ์ IP: 118.173.134.181 วันที่: 2 เมษายน 2555 เวลา:8:49:26 น.

มาลุ้นต่อคะ ขอบคุณที่มีเรื่องให้ลุ้นอีกเรื่องหนึ่งคะ

โดย: ณัฎฐ์ IP: 223.207.214.14 วันที่: 5 เมษายน 2555 เวลา:19:10:40 น.

กริ๊ดดดดดดดดดดดด

อยากอ่านตอนต่อไปมากกกกกกกก

โดย: คนตามอ่าน IP: 109.156.36.62 วันที่: 7 เมษายน 2555 เวลา:3:31:36 น.

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ แค่เปิดเรื่องมาก็สนุกแล้วค่ะ แต่อยากอ่านแบบรวมเล่มมากกว่านะค่ะ

โดย: GiK IP: 111.84.147.148 วันที่: 17 เมษายน 2555 เวลา:7:44:06 น.

โอ้โห มาแนวนี้เลยเหรอค่ะ น่าสนุกจริง ๆ
ขอบคุณค่ะ คุณฬี นิยายน่ารักมาให้ลุ้นอีกแล้ว

โดย: arso IP: 14.207.245.203 วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:11:57:28 น.

คุณฬีใจร้าย
เมื่อไรจะลงตอนต่อไปคะ

โดย: ฟ้าเคียงเดือน IP: 125.26.174.48 วันที่: 21 เมษายน 2555 เวลา:16:55:51 น.

คุณฬีฬา เจ้าขา รอทั้งสองเรื่อง(โลภแฮะ) อยู่นะคะ

โดย: ณัฏฐ์ IP: 118.173.133.157 วันที่: 25 เมษายน 2555 เวลา:14:57:45 น.

รอ...เหมือนกันค่ะ ต่อค้า..

โดย: คนรอรัก IP: 61.19.22.86 วันที่: 27 เมษายน 2555 เวลา:15:00:53 น.

ใจร้ายให้รอนานมากเลยอ่ะ... หายหน้าหายตาไปนานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: คนรอรัก IP: 61.19.22.86 วันที่: 27 เมษายน 2555 เวลา:15:02:07 น.

เข้ามารอคุณฬีฬาคะ

โดย: ณัฎฐ์ IP: 223.207.205.245 วันที่: 30 เมษายน 2555 เวลา:20:13:34 น.

ขอบคุณไรเตอร์นะคะ ที่มีนิยายดีๆมาให้อ่านค่ะ รอตอนต่อไปของเรื่องนี้และได้เวลารักค่ะ(รอมานานมากๆๆๆๆ) เป็นกำลังใจให้นะคะ

โดย: พี่สุ...จ้า IP: 124.120.145.41 วันที่: 5 พฤษภาคม 2555 เวลา:10:03:54 น.

มาอัพตอนใหม่เร็วๆๆๆ อยากรู้จังว่าใครจะตื่นก่อน

โดย: burin IP: 180.180.24.207 วันที่: 6 พฤษภาคม 2555 เวลา:11:28:41 น.

รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านงานเขียนของคุณฬี เมื่อไหร่จะมีเล่มใหม่ออกมาค๊า ให้รอนานแบบนี้ มาทีขอแบบจัดเต็มนะค๊า ^^ .. ว่าแต่อันนี้นี่มาหลอกให้อยากแล้วจากไปนะเนี่ย รอคอยต่อไปด้วยความหวัง ^__^

โดย: รี IP: 115.87.71.45 วันที่: 9 พฤษภาคม 2555 เวลา:17:36:41 น.

น่ารักมากเลยค่ะ...เพิ่งติดตามได้ไม่นานแต่จะเป็นกำลังใจให้นะคะ

โดย: JJ IP: 192.168.30.40, 119.42.80.186 วันที่: 15 พฤษภาคม 2555 เวลา:13:25:00 น.

มานั่งรอคุณฬีฬามาลงต่อนะค่ะ

โดย: GiK IP: 115.67.192.37 วันที่: 18 พฤษภาคม 2555 เวลา:6:19:38 น.

หนูฬี เขียนให้จบเร็วๆๆทั้งสองเรื่องเทอะอยากอ่านมักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆใจจะขาดแล้วววววววววว

โดย: สิริจารีย์ ขุติวรเชษฏฐ์ IP: 58.64.50.162 วันที่: 23 พฤษภาคม 2555 เวลา:14:09:41 น.

อ่านตอนเดียวก็ติดซะแล้ว ปูเส่ือรอตอนต่อไปนะคะ

โดย: Pupe IP: 115.67.0.62 วันที่: 28 พฤษภาคม 2555 เวลา:11:22:32 น.

พี่ฬีขา หายไปไหนคะ คิดถึงมากๆๆ
ได้เวลารักก็อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้วคะ

โดย: บ่าบี๋

วันที่: 29 พฤษภาคม 2555 เวลา:10:47:21 น.

รอยคอ รอคอยค่ะ คิดถึงมาก ๆ ค่ะ

โดย: hayee IP: 124.120.156.136 วันที่: 2 มิถุนายน 2555 เวลา:16:32:16 น.

เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆค่ะ ยิ้มตลอดเวลาที่อ่าน รอลุ้นอยู่นะคะ:-)

โดย: darunja IP: 27.55.9.236 วันที่: 3 มิถุนายน 2555 เวลา:22:05:12 น.

เจ๊แพงจะถูกผู้ชายจับซะละมั้ง

โดย: nasa IP: 202.28.78.180 วันที่: 30 มิถุนายน 2555 เวลา:10:17:51 น.