Bloggang.com : ดอกไม้ของฬีฬา : พะนอขวัญ บทที่ ๒

พะนอขวัญ บทที่ ๒

กลับมาอีกแล้วค่ะ...

พะนอขวัญ บทที่ ๒

แดนดินเดินโซเซออกมาจากห้องพร้อมกับรุ่นน้องทั้งสามคน แม้จะล้างหน้าล้างตากันแล้วแต่ก็ยังคงง่วงอยู่ หากต้องตื่นเพราะจะต้องขนโปรเจคไปที่มหาวิทยาลัย และบางคนก็ต้องเข้าเรียนด้วย

แสงแดดที่ผ่านผนังกระจกใสเข้ามาทำให้ต้องหยีตา สายแล้วแต่ในเรือนเล็กนี่ยังเงียบ คงเพราะแทบไม่มีคนอยู่ แม่บ้านที่มาดูแลความสะอาดก็จะทำอะไรเงียบๆ เสมอ เมื่อทำเสร็จแล้วก็กลับเรือนใหญ่ ยกเว้นจะถูกเรียกมาเป็นพิเศษ

เขากวาดสายตาไปรอบๆ ไม่มีคนอยู่ ไม่รู้ว่าพี่คนกลางของเขากลับบ้านหรือไม่ แล้วก็ยังไม่เห็นรุ่นพี่สาว ไม่รู้ว่าตื่นแล้วหรือยัง

วันนี้ไม่ใช่วันหยุดเสียด้วย

“พวกนายไปหาอะไรในครัวกินก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวเฮียไปดูเจ๊แพงก่อน” เขาสั่งแม่บ้านไว้ตั้งแต่เมื่อวานว่าให้จัดอาหารเช้าไว้ให้ด้วย

“ครับ...” เด็กหนุ่มทั้งสามตอบเสียงยานคาง พยายามลืมตาให้ได้มากที่สุด แม้ว่าจะไม่ค่อยได้รับความร่วมมือจากดวงตาก็ตาม

แดนดินยังไปหมุนตัวกลับเพื่อไปดูพะนอขวัญอย่างที่บอก ก็เห็นว่ามีคนก้าวเข้ามาในห้องโถง เด็กหนุ่มเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแล้วรีบตรงไปหา

“คุณแม่ มีอะไรหรือเปล่าครับ”

ปกติมารดาเขาไม่ค่อยมาที่เรือนเล็กนัก เพราะพี่ชายกับเขาก็มักจะไปรับประทานอาหารที่บ้านใหญ่เกือบทุกวันอยู่แล้ว หรือถ้ามีเรื่องเร่งด่วนพวกเขาก็มักจะไปหาท่านที่บ้านใหญ่มากกว่า

เมื่อมารดามาถึงเรือนเล็ก เขาจึงเกรงจะเป็นเรื่องด่วน

คุณวรัญญาแย้มริมฝีปากน้อยๆ มองบุตรชายที่ดูเหมือนเพิ่งตื่น เธอทำใจเรื่องการใช้ชีวิตของบุตรชายคนเล็กอยู่พอควร ก็ยังดีขึ้นที่ตอนนี้แดนดินยอมตัดผม แม้จะสั้นมากไปก็ตาม เธอก็ยัง ‘รับได้’ มากกว่าผมยาวรุงรังอย่างที่เคยไว้มาสองสามปีก่อนนี้

“ก็มีนิดหน่อย แต่ไม่ใช่กับเล็กหรอก”

แดนดินเลิกคิ้ว ไม่ใช่กับเขาแล้วกับใครล่ะ

“ไม่ใช่กับเล็ก...แล้ว”

“ก็พี่ใหญ่ของเราไง ตื่นหรือยังจ๊ะ”

“พี่ใหญ่...พี่ใหญ่กลับอาทิตย์หน้านี่ครับ” แดนดินตอบอย่างงุนงง

“กลับมาเมื่อตอนเช้ามืดแล้วจ้ะ แม่มีเรื่องจะคุยด้วยอย่างด่วนเลย” เมื่อครู่เธอรับโทรศัพท์จากเพื่อน ทำให้รู้ว่าบุตรชายคนโตกลับก่อนกำหนด และยามก็รายงานว่ามาถึงบ้านตั้งแต่เช้ามืด นั่งแท็กซี่มาจากสนามบินเอง

นี่แหละที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องมาหาบุตรชายคนโตที่เรือนหลังเล็ก

“กลับมาเมื่อเช้า...” แดนดินทวนงงๆ ก่อนจะตาเบิกโต “เจ๊แพง...” เขาตะโกน แล้วหมุนตัววิ่งตรงไปยังห้องพี่ชาย

เขาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพี่ชาย ยกมือขึ้นจับลูกบิดประตู พบว่าไม่ได้ล็อกซึ่งเป็นปกติของพวกเขาอยู่แล้วที่มักจะไม่ล็อกประตูห้อง แต่ก็ไม่มีใครถือวิสาสะเข้าห้องง่ายๆ

หวังว่าคงจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิดนะ

เด็กหนุ่มเปิดประตูเข้าไป สายตาหยุดอยู่ที่เตียงกว้าง ร่างสูงใหญ่ของพี่ชายคนโตนอนหลับอยู่กลางเตียง โดยมีร่างหญิงสาวหลับซบอยู่กับอกกว้าง แม้ไม่เห็นใบหน้าแต่เขาก็รู้จักเธอดี

เป็นเรื่องแล้ว!

แดนดินยืนตัวตรง กลืนน้ำลายลงคอ สายตาเหมือนเบลอไปหมด สมองขาวโพลน สติแทบหลุดลายไป ได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าดังที่ด้านหลัง

มารดาเขาตามมาพอดี แต่ที่เสียงดังก็คือรุ่นน้องทั้งสามที่ตามมาตอนไหนเขาก็ไม่รู้สึกตัว

“เฮ้ย...เจ๊แพง” สามเสียงประสานกันดังลั่น

น่านฟ้าลืมตาเพราะได้ยินเสียงรบกวน ยังรู้สึกอ่อนเพลียและง่วง และผลจากการเปลี่ยนเวลากะทันหันเพราะเพิ่งเดินทางมาจากอีกทวีป ความคิดยังไม่แจ่มชัดนัก

นอกจากนั้นยังมีความรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรบางอย่างทับตัวอยู่ แต่ยังไม่ทันได้หาว่าเพราะอะไรก็ได้ยินเสียงมาจากทางประตูห้องดังขึ้นก่อน

“ตาใหญ่...” คุณวรัญญาก้าวผ่านบุตรชายคนเล็กเข้ามามาในห้อง เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ สายตาเพ่งไปยังเตียงหลังใหญ่ ภาพตรงหน้าคือหญิงสาวหลับซบอยู่บนอกกว้าง เส้นผมสีดำยาวกระจายเป็นแพรบนตัวของบุตรชายคนโต ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

น่านฟ้ากะพริบตาแล้วสบสายตามารดาก่อนจะมองเลยไปข้างหลังซึ่งมีร่างสูงของน้องชายคนเล็กกับเด็กหนุ่มอีกสามคนจ้องเป๋งมายังเขา

“เจ๊แพง...” แดนดินเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ มองรุ่นพี่สาวซึ่งซบอยู่บนอกกว้างของพี่ชายคนโตขยับเหมือนจะรู้สึกตัว

พะนอขวัญพลิกตัวขึ้น ลืมตาแล้วกะพริบปริบๆ ไล่ความง่วง เหมือนมีเสียงอะไรดังรบกวนการนอน เธอมองหาที่มา เธอเห็นสตรีสูงวัยท่าทางภูมิฐานอยู่ตรงหน้าประตู ด้านหลังคือรุ่นน้องยืนเต็มทางเข้า

“ฮือ...มีเรื่อง...” ยังไม่ทันจะเอ่ยจบประโยค เธอก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง หมอนข้างที่กอดไว้ตอนหลับไม่ควรจะแข็งและอุ่นจนร้อนแบบนี้

พะนอขวัญรู้สึกเหมือนเวลาเดินช้าลงเมื่อหันกลับมาก็สบเข้ากับนัยน์ตาคมกล้า

เธอแทบจะนอนเกยทับอยู่บนตัวของผู้ชาย...ที่เธอไม่รู้จัก

ก่อนที่สมองจะประมวลผล แต่แขนกับมือก็ขยับไปตามสัญชาตญาณ

“เฮ้ย...” แดนดินดินตะโกน เมื่อเห็นพี่ชายกลิ้งตกลงจากเตียงหล่นลงบนพื้นห้องซึ่งเป็นไม้ปาเก้ น่าจะเจ็บไม่น้อย

“โหย...เจ๊แพงสุดยอด” เสียงห้าวๆ ดัง มาจากเบื้องหลัง เด็กหนุ่มสามคนส่งเสียงฮือฮา ก่อนจะเงียบไปอีก หากทุกสายตาจ้องมองมาในห้องราวกับลุ้นฉากระทึกขวัญ

พะนอขวัญรีบลุกขึ้นจากเตียง มายืนหอบอยู่ข้างๆ เตียงอีกฝั่ง พลางก้มสำรวจตัวเองอย่างรีบเร่ง เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ยังอยู่ในสภาพเดิมเหมือนก่อนที่จะหลับไป

ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร...คิดว่าอย่างนั้น

เธอลอบถอนหายใจ

แต่ก็ไม่ได้สบายใจขึ้นเท่าไร

ยังมีเรื่องที่ต้องสะสางอีกมาก

หญิงสาวหันขวับไปยังรุ่นน้อง แม้ว่าตอนนี้จะมีผู้คนอออยู่หน้าประตูห้องหลายคน แต่เธอก็จ้องเขม็งไปที่แดนดินคนเดียว

“แดนดิน...” น้ำเสียงกดต่ำพร้อมกับแววตาเข้มขุ่นคลั่กทำให้แดนดินกลืนน้ำลายอย่างหวาดๆ เขาเคยเห็นตัวอย่างเวลารุ่นพี่สาวอาละวาดมาแล้ว ผู้ชายทั้งคณะแทบกระเจิง

หวังว่า...เขาจะรอด

“เอ่อ...คือว่า...คือ” เด็กหนุ่มได้แต่อึกอัก

“พูดมาดีๆ ชัดๆ เคลียร์ๆ ก่อนจะไม่ได้พูด” พะนอขวัญเน้นเสียงหนัก

แดนดินกลืนน้ำลาย

“ก็พี่ใหญ่บอกว่าจะกลับอาทิตย์หน้า ผมก็เลยให้เจ๊นอนห้องนี้ ไม่คิดว่า...” เขาเหล่ตามองพี่ชายที่ค่อยๆ ลุกขึ้นมา ก่อนจะรีบหลบตา เพราะสีหน้าแววตาของพี่ชายก็ไม่ได้ต่างจากรุ่นพี่สาวนัก

“แปลว่าเป็นความผิดของพี่...งั้นเรอะ” น่านฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หากคนเป็นน้องกลับรู้สึกเย็นยะเยือก เสียวสันหลังวูบ

งานนี้เขาตายแน่!

“เล็กไม่ได้ว่าอย่างนั้น...” แดนดินแก้เสียงอ่อย “เล็กไม่ได้ตั้งใจให้พี่ใหญ่กับเจ๊แพง...” เขายกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วชี้สองข้างชนกัน

“นายเล็ก...”

“แดนดิน”

สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน

พะนอขวัญหันขวับไปทางคนที่ส่งเสียงเหมือนคำรามขึ้นมาพร้อมกับเธอ ก็สบเข้ากับนัยน์ตาคมกล้าที่ตวัดมาเช่นกัน เธอไม่รู้เหมือนกันว่าอาการร้อนวูบที่ใบหน้านั้นมาจากอะไร

แต่นั่น...เอาไว้ก่อน ต้องคิดถึงเรื่องเร่งด่วนในตอนนี้

เอาล่ะ...เท่าที่ประมวลความคิดได้ก็คือ ผู้ชายที่กำลังสบตาเธออยู่คือพี่ชายของแดนดิน

หน้าตาคล้ายคลึงกันทั้งพี่น้อง แต่ดูเข้มและดุกว่าแดนดินมาก

คงเป็นคุณพระเอกละครที่ว่า

แต่...พะนอขวัญน่าจะไม่ใช่นางเอกละคร

เธอหันไปทางรุ่นน้อง

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นล่ะ...” หางเสียงเบาลง เพราะไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์เท่าไร และอดปรายตากลับไปยังคู่กรณีไม่ได้

เธอสบสายตาที่อ่านไม่ออก ไม่รู้ว่าเจ้าของสายตานั้นคิดอะไรอยู่

เป็นอีกครั้งที่พะนอขวัญรู้สึกว่าสู้สายตาคมกล้านั้นไม่ไหว จึงลดสายตาลงแล้วก็คิดว่าตัวเองพลาดไป เมื่อเห็นแผ่นอกแกร่งแน่นด้วยกล้ามเนื้อ อาจจะไม่เท่ากลับคนที่เล่นกล้าม แต่ก็มากพอที่จะทำให้ผู้ชายทั่วไปอิจฉาได้

และยัง...ผู้ชายอะไรขาวกว่าเธออีก

พะนอขวัญเปรียบเทียบกับตัวเอง เพราะผิวเธอนั้นเป็นผิวขาวเหลือง แต่อีกฝ่ายทั้งๆ ที่เป็นผู้ชายกลับผิวขาวยังกับนมสด

เอ่อ...นั่นไม่ใช่ประเด็นที่เธอต้องสนใจ

ตอนนี้สิ่งที่ ควรทำก็คือ ‘เคลียร์’ เรื่องที่เกิดขึ้นให้กระจ่าง

“พี่ใหญ่...” แดนดินหันไปหาความมั่นใจทางฝั่งพี่ชายด้วย เมื่อวานเขาอาจจะเย้ารุ่นพี่สาวเรื่องให้มาเป็นพี่สะใภ้ ความจริงถ้าเป็นไปได้เขาก็ดีใจ แต่ต้องไม่ใช่เพราะ ‘อุบัติเหตุ’

น่านฟ้ายักไหล่

“ไม่รู้สิ”

“อ้าว...พูดแบบนี้ได้ไง” พะนอขวัญอุทาน เงยหน้าขึ้นมองคนพูดทันที

“ก็ผมพูดตามจริง มาถึงผมก็หลับจะรู้ได้ยังไงว่าใครทำอะไรผมบ้าง” น่านฟ้าตอบด้วยใบหน้านิ่งๆ พรางรอยยิ้มและความขบขันที่เกิดขึ้นในสถานการณ์หมิ่นเหม่ไว้มิด

น่านฟ้าไม่คิดเหมือนกันว่าทำไมเขาจึงรู้สึกสนุก

สายตากวาดเร็วๆ จับความรู้สึกของผู้ร่วมเหตุการณ์ โดยเฉพาะผู้หญิงที่ทำเขาตกเตียงเมื่อกี้

ไม่ได้เจ็บเท่าไรหรอก...แต่ก็เสียหน้าไม่น้อย โดยเฉพาะตอนได้ยินเสียงหัวเราะผสมโห่ร้องของเด็กหนุ่มที่ยืนออกันอยู่หน้าประตูห้อง และตอนนี้ก็จับจ้องมาอย่างสนอกสนใจ

พะนอขวัญเบิกตาโพลงจากคำพูดของชายหนุ่ม

“ฉันนี่นะ...จะทำอะไรคุณ” เธอชี้ตัวเอง รู้สึกโมโหขึ้นมาจนปากคอสั่น

น่านฟ้ากลั้นยิ้ม สายตาของอีกฝ่ายราวกับจะเอามีดมาปักคอเขาอย่างนั้น นานๆ จะมีผู้หญิงมองเขาด้วยสายตาแค้นเคือง

“ก็ผมบอกแล้วว่าไม่รู้ยังไงล่ะ” เขายักไหล่อีกครั้ง รู้แก่ใจว่าจงใจก่อกวนหญิงสาว แต่ก็รู้สึกว่าสนุกจนห้ามตัวเองไม่ได้

พะนอขวัญระงับใจไม่ให้ถลาเข้าไปบีบคออีกฝ่ายอย่างยากเย็น

นี่มันวันโลกาวินาศอะไรกันแน่

“ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ใครอธิบายให้แม่ฟังสักคนสิ” คุณวรัญญาเอ่ยขึ้นในที่สุด หลังจากที่ตั้งสติพิจารณาสถานการณ์ให้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนี้กันแน่

เธอมองหญิงสาวแปลกหน้าในห้องบุตรชายอย่างพิจารณา

“อ้อ...ออกมาคุยกันข้างนอกจะดีกว่า”

พะนอขวัญหลุบตามองถ้วยกาแฟที่แดนดินวางตรงหน้า ถ้าไม่เพราะตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤติเธอคงยกถ้วยกาแฟขึ้นมาพิจารณาอย่างชื่นชม เนื้อกระเบื้องสีขาว เขียนลายเครือกุหลาบสีน้ำเงินฝีมือประณีต เครื่องกระเบื้องเป็นหนึ่งใน ‘สิ่งโปรด’ ของเธอ

แต่ตอนนี้ หญิงสาวยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเรียกพลัง ก่อนจะค่อยเงยหน้าขึ้น เหลือบมองคนรอบกายซึ่งตอนนี้ย้ายจากห้องเกิดเหตุมายังห้องโถง ยกเว้นเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่แดนดินไล่ต้อนให้ไปอยู่ในห้องครัวซึ่งมีอาหารเช้าเตรียมไว้แล้ว

ทว่าในห้องที่สว่างไสวเพราะผนังสองด้านเป็นกระจกใส ด้านหนึ่งคือสวน อีกด้านคือสระว่ายน้ำนั้นบรรยากาศในห้องยังคงครึ้มฟ้าครึ้มฝน

แดนดินทรุดลงนั่งโซฟายาวข้างผู้เป็นมารดา เธอนั่งอยู่โซฟาเดี่ยวด้านหนึ่งและอีกด้านคือผู้ชายเจ้าของนัยน์ตาคมที่ตอนนี้สวมเสื้อเรียบร้อยแล้ว สายตาคมนั้นมองมายังเธอตลอดเวลา แต่เธอไม่สามารถอ่านได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

พะนอขวัญรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องอีกแล้ว

“เอาล่ะ เธอ...เอ่อ หนูเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของเล็กใช่ไหม” คุณวรัญญาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ปรับให้ละมุนลง เพราะดูท่าแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นน่าจะเป็นฝีมือของบุตรชายเธอ

ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ฝ่ายผิดก็ต้องเป็นบุตรชายของเธอ

พะนอขวัญรีบพนมมือไหว้ทันที เธอเพิ่งได้ไหว้มารดาของรุ่นน้อง แม้จะรู้สึกว่าสถานการณ์จะไม่อำนวยให้สักเท่าไร

“ค่ะ หนูเป็นรุ่นพี่ของแดน...เอ๊ย...เล็กค่ะ”

“เจ๊... เอ๊ย พี่แพงเป็นป้ารหัสของผมครับแม่” แดนดินรีบเสริม

คุณวรัญญารับไหว้ พยักหน้าน้อยๆ การที่พบบุตรชายคนโตเธออยู่กับหญิงสาวที่มีที่มาที่ไปดี นับเป็นเรื่องใหญ่เลยทีเดียว

เธอหันไปทางบุตรชายคนเล็ก แดนดินยิ้มแหยๆ ก่อนจะเอ่ย

“คือ...เมื่อวานพี่แพงกับพวกน้องๆ มาช่วยผมทำโปรเจคครับ กว่าจะเสร็จก็เกือบตีสี่ ผมก็เลยขอให้พี่แพงพักที่นี่ก่อน แล้ว...ทีนี้ ผมก็เลยให้พี่แพงนอนห้องพี่ใหญ่เพราะเห็นว่าพี่ใหญ่จะกลับมาอาทิตย์หน้า” แดนดินอธิบายเรื่องราวอีกครั้ง

เพราะมัวแต่ห่วงเรื่องโปรเจค เขาไม่ได้คิดเรื่องที่หลับที่นอนของรุ่นพี่สาวไว้ เพราะปกติพวกเขาก็สามารถนอนที่ไหนก็ได้ไม่มีปัญหา เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงว่าจะเกิดปัญหาแบบนี้

“แล้วใหญ่ว่ายังไงล่ะ” เธอสบตาบุตรชายคนโต ซึ่งกำลังจิบกาแฟด้วยท่าทางนิ่งๆ เขาเลิกคิ้วนิดๆ ตอบกลับมา

“ผมเสร็จงานแล้วก็กลับ ไม่นึกว่าจะมีปัญหาอะไร”

คุณวรัญญามองสีหน้าเรียบเฉยกับน้ำเสียงเรียบๆ ของบุตรชาย ไม่ใช่แค่ ‘ปัญหา’ ตรงหน้านี้หรอก แต่ยังมี ‘ปัญหา’ ที่น่านฟ้าทิ้งไว้ที่ต่างประเทศแล้วกลับมา ปัญหาที่ทำให้เธอต้องมาเรือนเล็กเพื่อถามกับน่านฟ้าเอง

“แล้วใหญ่กับหนูแพง...เอ่อ” เธอก็ไม่สามารถเอ่ยมาได้เต็มปากนักเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อครู่

น่านฟ้ายกมุมปากน้อยๆ เห็นความอึดอัดภายใต้สีหน้าหวานละมุนเช่นปกติของมารดา เขารู้ว่ามารดากำลังกังวลว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับผู้หญิงคนนั้นจริงหรือไม่

เขาชำเลืองไปทางหญิงสาวที่แดนดินบอกว่าเป็นรุ่นพี่

“ผมไม่รู้” เขาใช้คำตอบเดิม กลั้นรอยยิ้มที่เห็นคู่กรณีตาเบิกโผลง และถลึงตาใส่เขา รวมถึงริมฝีปากขมุบขมิบคาดว่าน่าจะไม่ใช่คำพูดดีๆ สักเท่าไรหรอก

เป็นผู้หญิงที่ดูแปลกตาดี ไม่ได้สวยจนสะดุดตา แต่ก็มองแล้วดูเพลินตา

หากที่น่าสนใจก็คือปฏิกิริยาของเธอกับเรื่องที่เกิดขึ้นต่างหาก

น่านฟ้าไม่ได้หลงตัวเอง แต่เขารู้ว่าตัวเองมีคุณสมบัติที่หญิงสาวหลายคนต้องการสำหรับการเป็นคนรัก หรือกระทั่งเป็นสามี

มีผู้หญิงหลายคนพยายามเข้ามาในชีวิตของเขาด้วยรูปแบบต่างๆ

การที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับผู้หญิงที่มีประวัติดีๆ สักคนบนเตียง

เรื่องมันจะจบลงในทางเดียวก็คือ...

“ไม่มีอะไรค่ะ” พะนอขวัญแทรกขึ้น เธอรู้สึกว่าเรื่องราวกำลังดำเนินไปในทางที่ไม่น่าจะดีนัก เธอยังไม่ต้องการเปลี่ยนชีวิตของตัวเอง

และต้องไม่ใช่จากเรื่องเข้าใจผิดแน่นอน

“คุณแน่ใจ...” น่านฟ้าสบตาโตๆ ของอีกฝ่าย

แปลกดีที่เขายิ่งรู้สึกสนุกขึ้นทุกวินาที

“ก็....” พะนอขวัญอึกอัก “แน่ใจ...มั้งคะ”

คุณวรัญญาระบายลมหายใจ ค่อยๆ ใคร่ครวญว่าจะทำอย่างไรดี ดูท่าทางบุตรชายเธอไม่รู้ร้อนหรือหนาวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ถ้าอย่างนั้น ผมรับผิดชอบก็ได้” น่านฟ้าเอ่ยนิ่งๆ ทำให้ทุกสายตาจ้องมาที่เขา

“รับผิดชอบ” พะนอขวัญทวนงงๆ ยังตามเจ้าของสายตาอ่านไม่ออกนั้นไม่ทัน

มุมปากยกขึ้นน้อยๆ เมื่อสบตากับมารดา ก่อนจะเบนสายตามายังหญิงสาวที่ตื่นมาพร้อมกับเขา

“เราก็แต่งงานกัน”

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

ปล. ตอนนี้ไปขุดหลุมอยู่ที่ facebook บ่อยกว่าบล็อกค่ะ

ชื่อเฟซ " ฬีฬา ฮาเร็มดอกไม้ " จะไปเยี่ยมเยียนก็ยินดีค่ะ

Create Date : 27 มิถุนายน 2555

Last Update : 27 มิถุนายน 2555 13:33:19 น.

18 comments

Counter : 5493 Pageviews.

อ๊ายยยยย ดีใจจังเลยยได้อ่านนน

เฮียใหญ่ เค้าเอา จะเอาเจ๊แพง มากันอะไรอ่ะป่าวหว่าาาา อิอิ

โดย: sai IP: 58.137.154.162 วันที่: 27 มิถุนายน 2555 เวลา:15:18:57 น.

รอตอนต่อไปค่ะ มาไวๆ นะคะ ^^

โดย: นู๋เต่า IP: 110.168.236.16 วันที่: 27 มิถุนายน 2555 เวลา:17:51:15 น.

ชอบมากๆๆๆๆ รอเลยค้า อยากรู้ว่าพี่แพงจะแก้เกมยังไง

โดย: orn IP: 125.27.14.153 วันที่: 27 มิถุนายน 2555 เวลา:18:40:29 น.

เห็นแล้วต้องรีบตามเข้ามาอ่าน
แรกเจอก็เป็นเรื่องซะแล้ว งานนี้แทนที่ใหญ่จะปฏิเสธ กลายเป็นรีบมัดซะ จะหนีใครรึเปล่า

โดย: goldensun IP: 61.91.4.2 วันที่: 27 มิถุนายน 2555 เวลา:22:09:07 น.

เอางี้เลยเหรอพี่ใหญ่

โดย: mimny

วันที่: 27 มิถุนายน 2555 เวลา:23:47:17 น.

ดีใจคะ ที่ได้อ่านนิยายของคุณฬีฬาอีกครั้ง คราวนี้อย่าหายไปนานนะคะ

โดย: unna_jung IP: 82.245.50.51 วันที่: 28 มิถุนายน 2555 เวลา:1:15:33 น.

อ้าย พี่ใหญ่ กะ เจ๊แพง
รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ (อย่าหายไปนานๆนะ)

โดย: มู๋อ้วน IP: 118.174.138.117 วันที่: 28 มิถุนายน 2555 เวลา:3:10:55 น.

พี่ฬีฬากลับมาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ

โดย: บ่าบี๋

วันที่: 28 มิถุนายน 2555 เวลา:17:04:50 น.

กลับมาแล้ว......เรารอมาน๊าน..นาน...คิดถึง
แอบยิ้มกว้างที่เปิดดู blog ทุกวัน...
3 เดือนเอง

โดย: fiction addict IP: 49.0.96.37 วันที่: 28 มิถุนายน 2555 เวลา:19:58:06 น.

คิดถึงคุณฬีฬาจังเลยค่ะ หายไปนานเลยนะคะ

โดย: bijin-k IP: 125.25.212.141 วันที่: 28 มิถุนายน 2555 เวลา:20:41:22 น.

มาแล้วววววววววววววว ^_^
รอมานาน ในที่สุด...
จะรอตอนต่อไปค่ะ

โดย: mal IP: 202.143.157.6 วันที่: 29 มิถุนายน 2555 เวลา:14:01:18 น.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด......กรี๊ดดดดดดดดดดด
ในที่สุด..พี่ฬีของหนอนก็กลับมา....เรื่องนี้น่ารักมากเลยคะ..ชอบๆๆๆ

โดย: หนอนฮับ IP: 101.109.221.61 วันที่: 29 มิถุนายน 2555 เวลา:15:49:26 น.

สนุกจัง ชอบมากเลย อยากอ่านต่อ

โดย: dhv' IP: 10.183.1.169, 10.176.253.226, 223.27.233.126 วันที่: 29 มิถุนายน 2555 เวลา:16:16:30 น.

อยากอ่านอีกน่ะ หนูฬี รอนะจ๊ะ

โดย: สิริจารีย์ ขุติวรเชษฏฐ์ IP: 58.64.50.172 วันที่: 4 กรกฎาคม 2555 เวลา:21:33:13 น.

สนุกมากเลยค่ะ ชอบบ บ ติดตามผลงานมานานแล้ว เป้็กำลังใจให้นะคะ
น
มาอัพบ่อยๆ นะ อิอิ

โดย: เอิงเอง IP: 119.46.191.7 วันที่: 5 กรกฎาคม 2555 เวลา:15:13:15 น.

โดย: เอิงเอง IP: 119.46.191.7 วันที่: 5 กรกฎาคม 2555 เวลา:15:26:40 น.

ดีใจค่ะที่เปิดมาเจอ

โดย: คนตามอ่าน IP: 86.129.38.38 วันที่: 18 สิงหาคม 2555 เวลา:7:30:51 น.

สวัสดีคะ
อยากรบกวนถามว่า facebook คุณฬีฬาชื่อว่าอะไรคะ อยากเข้าไปกด likeเพื่อติดตามค่ะ ขอบคุณค่ะ

โดย: แม่เต้ย IP: 61.90.42.10 วันที่: 24 กรกฎาคม 2557 เวลา:12:07:39 น.