Bloggang.com : ดอกไม้ของฬีฬา : นางฟ้าในดวงใจ ตอน ๔

นางฟ้าในดวงใจ ตอน ๔

นางฟ้าในดวงใจ ตอน ๕
ความหลังยังฝังใจ

ดวงตากลมโตกะพริบ สีน้ำตาลเข้มสะท้อนแสงยามเช้าเป็นประกายสีทอง รอยยิ้มเล็กๆ ผุดบนริมฝีปากสีชมพูสดกับร่างสูงหนาบนเตียงกว้างที่ยังหลับสนิท ดวงตาโตเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างสูงเพรียวยืนอยู่ที่ผนังด้านหนึ่ง คิ้วบางๆ สีเดียวกับนัยน์ตาขมวด

เอ...ใครน่ะ

เด็กหญิงครุ่นคิด เพราะไม่รู้สึกคุ้นหน้า ไม่ใช่ ‘พี่ชาย’ ทั้งหลาย แต่ว่าถ้าไม่ใช่พี่ชายแล้วใครจะเข้ามาในห้องนอนของปาป้าได้

ใบหน้าขาวหากดูซีดเผือดซึ่งอยู่ชิดผนังด้านหนึ่ง มองใบหน้าเล็กๆ แล้วเลิกคิ้ว ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มกว้าง

“พี่ชาย... เหรอคะ” นางฟ้าตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ ไม่เคยมีอะไรที่เธอเคยหยุดชะงักด้วยความสงสัยมาก่อน นางฟ้าชอบเข้าไปเข้าไปหาความสงสัยแล้วคลีคลายมากกว่า

ยกเว้นความทรงจำ ที่พยายามค้นเท่าไร เค้นเท่าไรก็ไม่เคยเจอ

“เปล่า... ไม่ใช่พี่ชาย”

ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยความงุนงง

“ไม่ใช่พี่ชาย...แล้วใครล่ะคะ”

“อืม... เรียกแองเจิ้ลก็ได้” ตอบเสียงขลุกขลักกลั้นหัวเราะกับนัยน์ตาแจ่มแจ๋วของอีกฝ่าย

“แองเจิ้ล... เหมือนนางฟ้าเลย” เด็กหญิงหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ แล้วก็หันควับวิ่งตื้อกลับไปที่เตียงซึ่งชาญชนนท์พลิกตัว ควานหาแล้วไม่เจอร่างเล็กๆ ก็ตื่นขึ้นทันที

“ตื่นแล้วเหรอนางฟ้า”

เด็กหญิงพยักหน้ายิ้มแป้น นางฟ้าตื่นก่อนปาป้าเพราะฉะนั้นปาป้าทิ้งนางฟ้าไม่ได้แน่

“ดีจัง ถ้าอย่างนั้นรอเดี๋ยวเดียว ปาป้าไปล้างหน้าล้างตาก่อน” ชาญชนนท์ลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มซึ่งเมื่อแสงยามเช้ากระทบจะเห็นสีทองเป็นประกายอย่างน่าดู

นางฟ้ากำลังจะอ้าปากบอกเรื่องแองเจิ้ลก็ชะงัก เมื่อเหลียวไปอีกครั้งที่ผนังกลับว่างเปล่า ไร้ร่องรอยของผู้ใด

ชาญชนนท์ขยี้ผมนุ่มเบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะลุกจากเตียง

“อือ...แล้วแองเจิ้ลหายไปไหน” เด็กหญิงพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ไม่ทันเห็นว่าผนังด้านเดิมมีกรอบโครงร่างจางๆ ปรากฏ ดวงหน้าขาวเผือดที่คงเค้าคมคายไว้มีรอยยิ้มกว้างอย่างถูกใจ

เด็กหญิงยิ้มแป้นเห็นฟันซี่เล็กๆ สีขาวสะอาดเรียงเป็นระเบียบ เมื่อมาถึงที่ทำงานของชาญชนนท์ มือเล็กๆ ซุกอยู่ในมือใหญ่แสนอบอุ่น

“ต๊าย....เจ้านายขา ไปขโมยลูกสาวใครมาฮ้า น่ารักมากๆ” เสียงห้าวหากถูกบีบให้แหลมสูงทำให้ชาญชนนท์เกือบสะดุ้ง เด็กหญิงหันหาต้นเสียงเหลอหลา

บรรณาธิการหนุ่มส่ายหน้ากับผู้ช่วยหัวหน้าฝ่ายแฟชั่น เกรซ หรือที่จะโกรธทันทีถ้าใครเรียกชื่อคมกริช

“เบาๆ ก็ได้ยายเกรซ เดี๋ยวน้องเขาตกใจหมด”

เกรซค้อนให้เจ้านายหนุ่ม หากความสนใจกลับอยู่ที่เด็กหญิงหน้าตาแบบลูกครึ่งที่เจ้านายจูงมาด้วย เปลือกตาซึ่งเคลือบด้วยหลากสีหลายชั้นกะพริบถี่ๆ กับรอยยิ้มหวานของเด็กหญิง

“โอ๊ย... เกรซอยากมีลูกสาวอย่างนี้มากเลยค่ะเจ้านาย”

“น้อยๆ หน่อยยายเกรซ หล่อนมีลูกกับเขาได้เหรอยะ” นนทิยา ใช้กระดาษในมือตีไหล่ผู้ช่วยอย่างหมั่นไส้

“แหม...พี่ยาก็ ความฝันสูงสุดของเกรชเลยนะฮ้า”

นนทิยาหัวเราะกับท่าค้อนของลูกน้องลูกครึ่ง แต่เป็นครึ่งสาวครึ่งชาย หล่อนพิศดวงหน้าของเด็กหญิงที่อยู่ข้างเจ้านายก็เห็นด้วยกับผู้ช่วย เด็กหญิงหน้าตาน่ารักมาก โดยเฉพาะยิ้มที่เห็นแก้มบุ๋มลงเล็กๆ

“ตกลงลูกสาวเจ้านายเหรอคะ”

ชาญชนนท์หัวเราะเบาๆ ไม่รู้จะแนะนำนางฟ้าว่าอย่างไร ที่มาของนางฟ้านั้นไม่สามารถบอกกับใครได้

“อืม...คงอย่างนั้นมั้ง”

นนทิยาตาโต ส่วนตัวผู้ช่วยนั้นเกือบกรี๊ดลั่นกองบรรณาธิการ

“นางฟ้าคะ รู้จักพี่ยากับพี่เกรซนะคะ” เขาย่อตัวลงพูดกับเด็กหญิง ดวงตาสีน้ำตาลแกมทองมองผู้ช่วยของเขาอย่างสนใจ

“พี่ยา...พี่เกรซ”

“ต๊าย... น่ารักจริงๆ ชื่อนางฟ้าด้วยเหรอฮ้าเจ้านาย” เกรซรีบย่อลง แตะแก้มเนียนอย่างเอ็นดู

“ฮื่อ...ชื่อนางฟ้านั่นแหละ” เขาพยักหน้า “เดี๋ยวนางฟ้าไปห้องทำงานของปาป้าก่อน แล้วค่อยไปดูอย่างอื่นนะคะ”

ร่างสูงใหญ่จูงเด็กหญิงเดินขึ้นบันไดไปแล้ว สองสาวแท้และเทียมฝ่ายแฟชั่นหันมาสบตากัน

“ตกลงเจ้านายเรามีลูกสาวตัวโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”

“นั่นสิฮ้าพี่ยา เกรซล่ะงง”

หากข่าว ‘ลูกสาวของเจ้านาย’ ก็แพร่ไปทั่วกองบรรณธิการอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่งเสียอีก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง...ไม่มีใครในพวงผกาที่ไม่รู้จัก ‘เด็กหญิงนางฟ้า’

ชาญชนนท์อมยิ้มกับเด็กหญิงที่กำลังสนใจกับคอมพิวเตอร์ จนต้องยกโน้ตบุ๊กให้ไป นางฟ้านอนเหยียดบนโซฟาตัวนุ่มในห้อง ตาจ้องจอโน้ตบุ๊กอย่างให้ความสนใจเต็มที่

“หิวหรือยังคะนางฟ้า”

ใบหน้าเล็กๆ โผล่ขึ้นจากจอมอนิเตอร์ เขาหัวเราะเบาๆ กับตาสีน้ำตาลเข้มเจือทองกะพริบงงๆ สีหน้าของเด็กหญิงทำให้เขากระหวัดคิดถึงคำพูดของลูกพี่ลูกน้องเมื่อวันก่อน คอมพิวเตอร์เหมือนดาบสองคม คมหนึ่งใช้งานมีประโยชน์ หากอีกคมก็สามารถย้อนกลับมาบาดตัวเองได้หากใช้ไม่เป็น

สงสัยอาจจะต้องไปดูนายธิษณ์บ้างแล้วละมัง

“เที่ยงแล้วนะคะ ไปหาอะไรทานกันดีกว่า” ชายหนุ่มปิดแฟ้มเอกสารที่อ่านไปได้กว่าครึ่ง งานของเขาต้องการความถูกต้องมาก โดยเฉพาะเรื่องของข้อมูลและสำนวนภาษา เขาจึงต้องใช้เวลาและสมาธิค่อนข้างมาก

“อุ๊ย... จริงเหรอคะ มิน่านางฟ้าหิวจัง”

ชายหนุ่มหัวเราะ

“ถ้าอย่างนั้นก็ลุกขึ้น แล้วก็ไปกันได้แล้วค่ะ”

นางฟ้ายิ้มกว้าง ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่าของเล่นใหม่จะน่าสนใจแต่ปาป้าน่าสนใจกว่าตั้งเยอะ นางฟ้าจับมือใหญ่อย่างคุ้นเคย

“กินไอติมได้ไหมคะ” เด็กหญิงเอ่ยเสียงใสกับของโปรด

ชาญชนนท์ยิ้มกับคำเรียกง่ายๆ ของเด็กหญิง นางฟ้าเริ่มเริ่มมีศัพท์แสลงเพิ่มขึ้น เพราะคลุกคลีกับกรกฎมากไปหน่อย

“ของหวานเอาไว้ทีหลัง ทานข้าวกันก่อนนะคะ”

“ว้า... แต่นางฟ้ารอก็ได้”

“งั้นไปกันค่ะ” เขากระชับมือเล็กๆ

ชาญชนนท์เลือกร้านอาหารซึ่งอยู่ไม่ห่างจากสำนักงานนัก ตัวร้านดัดแปลงจากบ้านในยุคเมื่อหกสิบปีก่อน ลักษณะคล้ายวิลล่าตากอากาศ ชั้นล่างจัดเป็นร้านอาหารตกแต่งด้วยบรรยากาศสบายๆ คล้ายกับรับประทานอาหารอยู่ที่บ้าน

เจ้าของร้านเข้ามาทักทายเขาอย่างคุ้นเคย ทั้งสามีภรรยาตัดสินใจลาออกจากงานในวัยสี่สิบกว่า หันมาเปิดบ้านเป็นร้านอาหารตามที่ชอบ

“แหม...วันนี้คุณชาส์ลพาลูกสาวมาด้วย น้องอะไรคะ...น่ารักจริงๆ”

ชาญชนนท์ยิ้ม รู้สึกแปลกใจว่าทำไมทุกคนเข้าใจว่านางฟ้าเป็นบุตรสาวของเขา แต่เขาก็ไม่คิดจะแก้ความเข้าใจผิดนี้

“น้องนางฟ้าครับ ไหว้คุณป้ากับคุณลุงนะคะ” เขาตอบแล้วบอกเด็กหญิงให้ทำความเคารพเจ้าของร้านทั้งสอง ซึ่งก็ทำตามอย่างน่ารัก แม้ว่าจะดูเก้งก้างไปหน่อย ก็พอเข้าใจได้เพราะนางฟ้านั้นดูเหมือนจะรู้จักอะไรที่เป็นไทยๆ น้อยมาก

“น่าเอ็นดูจังค่ะ มา...เดี๋ยวป้าทำของอร่อยๆ ให้กินนะลูก”

เด็กหญิงยิ้มแป้น ยิ่งทำให้ได้ใจเจ้าของร้านมากยิ่งขึ้น ชาญชนนท์หัวเราะหึๆ กับลูกสาวจำเป็นของเขา ไม่เห็นมีใครที่ไม่หลงเสน่ห์นางฟ้าตัวน้อยนี้

“เป็นยังไงบ้างวิลล์ พอจะได้อะไรคืบหน้าไหม”

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังง่วนอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ซึ่งได้มาจากผู้อำนวยสถาบันเงยหน้าขึ้น ใบหน้าภายใต้แว่นกระจกใสคือชายหนุ่มหน้าตาดี แต่เจ้าตัวไม่ค่อยจะใส่ใจกับรูปลักษณ์ของตัวเองนัก เส้นผมสีทองปรกหน้าอยู่ตลอดเวลา กับเสื้อผ้าที่มักจะยับยู่ยี่อยู่เสมอ

หากไม่รู้จัก คงไม่มีใครนึกว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นถึงนักศึกษาปริญญาเอกในวัย ๒๔ ปี ความจริงวิลล์ควรจะเรียนจบตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนด้วยซ้ำถ้าเจ้าตัวไม่เอาแต่แบกเป้เที่ยวไปทั่วโลก

“โปรเฟสเซอร์แบรนดอน...” เขายืนขึ้นเมื่อเห็นเป็นผู้อำนวยการของสถาบันที่เข้ามาในห้องทำงานของเขา นอกจากเรียนแล้วเขายังเป็นผู้ช่วยวิจัยอยู่ในสถาบันด้วย “โปรเฟสเซอร์เวรอสซินี...” วิลล์ยิ้มกว้างให้กับใบหน้าสวยหวาน หากหมองเศร้าอย่างที่เขาไม่สบายใจ

เขาชื่นชอบโปรเฟสเซอร์โรซาริน่า เวรอสซินี มานานแล้ว ติดตามทั้งงานวิจัยและบทความต่างๆ ชื่อของโปรเฟสเซอร์เวรอสซินีติดอยู่ในทำเนียบนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์แถวหน้าของโลก เขาดีใจอย่างมาที่ได้เขามาศึกษาและทำงานในสถาบันแห่งนี้

“ก็พอมีเบาะแสนิดหน่อยครับ มีอะไรแปลกๆ ที่ผมอยากถามโปรเฟสเซอร์เวรอสซินี” เขามองไปที่ประตูซึ่งยังเปิดค้าง จึงเดินไปปิดล็อก

“เชิญนั่งกันก่อนครับ ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้ควรจะให้หลุดรอดออกไปไหม”

โรซาริน่ากัดริมฝีปากน้อยๆ นัยน์ตาจ้องไปยังชายหนุ่ม

“คุณได้อะไรบ้างเมอสัน”

วิลล์ยิ้มปลอบ เขารู้ว่าแองจี้มีความสำคัญต่อโปรเฟสเซอร์สาวมาก และเขาเองก็นึกเอ็นดูแองจี้อยู่ไม่น้อย จึงพยายามอย่างมากที่สุดในการหาที่มาของอีเมลฉบับนั้น

ในโลกของอินเตอร์เน็ต...ไม่ว่าจะพลางตัวอย่างไรก็มักจะมีร่องรอยเล็กๆ น้อยเสมอ เพียงแต่ว่าจะมองเห็นหรือมองข้ามไปเท่านั้น

“ผมขอถามตรงๆ นะครับโปรเฟสเซอร์ ขอให้คุณพูดความจริง” เขาหยุดนิ่ง สบตาคู่งามของโปรเฟสเซอร์สาวที่พยักหน้าน้อยๆ “คุณชอบท่องอินเตอร์เน็ตไหมครับ”

โรซารินี่ส่ายหน้า

“ฉันใช้ในการหาข้อมูลวิจัยเป็นส่วนใหญ่ แล้วก็ติดต่อกับโปรเฟสเซอร์ต่างๆ” การใช้อินเตอร์เน็ตสำหรับหล่อนนั้นเฉพาะความจำเป็นเท่านั้น

“มีอะไรอย่างนั้นเรอะเมอสัน” คริสโตเฟอร์ถามอย่างติดใจกับท่าทางของชายหนุ่ม

“คือ...ผมลองตามร่องรอยของอีเมลฉบับนั้นดู” วิลล์ถอนใจเบาๆ เขาใช้เวลามากกว่าปกติเกือบสามเท่าในการตามจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ฉบับนั้น แสดงว่าผู้เป็นเจ้าของนั้นก็มีความเชี่ยวชาญไม่แพ้กัน

“ผมไปเจอกับเว็บไซด์อันหนึ่ง” เขาสบสายตาของทั้งสอง “ตอนแรกเหมือนกับเว็บไซด์ขายของออนไลน์ทั่วไป แต่พอเข้าไปลึกๆ มันชักไม่ใช่ของทั่วไปแล้ว ผมก็เลยอยากรู้ว่าโปรเฟสเซอร์เวรอสซินีเคยเข้าไปในเว็บไซด์นี้หรือเปล่า”

โรซาริน่าส่ายหน้าโดยไม่ต้องนึก

“ถ้าอย่างนั้น...นอกจากโปรเฟสเซอร์แล้วมีใครใช้แล็บท็อปเครื่องนี้อีกไหมครับ”

“ก็... แองจี้”

วิลล์ยกมือขึ้นคลึงขมับ เด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นอย่างนั้นหรือ เขารู้ว่าสถาบันนี้รวมเอาผู้คนที่มีความสามารถไว้มากมาย ภายในสถาบันเข้มงวดเรื่องความปลอดภัยอย่างมาก หากภาพเด็กหญิงที่เดินเข้าออกสถาบันก็เป็นภาพชินตาของเจ้าหน้าที่ทุกคน

“มีอะไรเรอะเมอสัน เว็ปไซด์นี้มีอะไรผิดปกติ” คริสโตเฟอร์ถามย้ำ รู้สึกถึงกลิ่นผิดปกติบางอย่าง

“คือ ผมเกรงว่า...” นักฟิสิกส์หนุ่มกลืนน้ำลาย “มันจะเป็นเว็บไซด์ที่เป็นแหล่งขายของผิดกฎหมาย”

“อะไรนะ...” โรซาริน่าร้องอย่างตกใจ

“ผมยังไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์นะครับ ต้องขอเวลาหน่อยเพราะการเจาะเข้าไปนั้นลำบากทีเดียว” คนสร้างเว็บไซด์นี้มือชั้นเซียน การเข้าไปในส่วนลึกของเว็บไซด์ทำได้ไม่ง่ายนัก เขาเองก็ต้องระมัดระวังตัวอย่างมากไม่ให้ใครติดตามร่องรอยได้ง่ายๆ

“ผมถามอีกข้อนะครับ แองจี้...ใช้คอมพิวเตอร์เก่งแค่ไหน”

โรซาริน่าหันไปสบตาผู้เป็นดังบิดา

“ฉันไม่แน่ใจ...” แองจี้ไม่เคยพูดอะไร แต่แองจี้ก็ชอบมาขอแล็บท็อปของเธอไปเล่นเกมบ่อยๆ ทั้งๆ ที่เด็กหญิงเองก็มีคอมพิวเตอร์ของตัวเอง หล่อนไม่ได้สงสัยอะไรมาก่อน “แต่แองจี้ชอบเล่นเกม...ชอบเล่นกับตัวเลข” ตั้งแต่เด็กมาแล้ว ตัวเลขต่างๆ เป็นสิ่งที่เด็กหญิงโปรดปราน

วิลล์ครุ่นคิด... เขากำลังสงสัยว่าเกมที่แองจี้เล่นนั้นจะไม่ใช่เกมคอมพิวเตอร์ธรรมดาๆ เสียแล้ว ก็ถ้าโปรเฟสเซอร์เวรอสซินีเป็นหนึ่งในอัจฉริยะของโลก จะแปลกใจอะไรกับแองจี้ที่จะมี ‘อะไร’ ซ่อนอยู่ในตัวบ้าง

“ผมขอเวลาอีกหน่อยนะครับ แล้วก็ขอตรวจสอบแล็บท็อปเครื่องนี้อีกครั้ง” เขารู้สึกสะกิดใจอย่างไรกับแล็บท็อปเครื่องนี้เช่นกัน

“ได้...แต่ขอให้เธอเร่งมือหน่อย เพราะเราเป็นห่วงแองจี้กันมาก” ศาสตราจารย์แบรนดอนเอ่ยขรึมๆ ข้อมูลเล็กน้อยที่ได้มาทำให้เขาเริ่มหนักใจ

สิ่งของผิดกฎหมายอย่างนั้นหรือ...แองจี้ไปเกี่ยวข้องอะไรด้วย

หันไปทางโรสแล้วก็ยิ่งสงสารกับใบหน้าขาวเผือด ดวงตาคู่งามมีแต่รอยคล้ำ เรือนร่างผอมบางลงไปอย่างน่ากลัว

เขาและภรรยาเองก็ไม่ต่างไปจากนี้นัก...ไม่สามารถกินและนอนหลับได้อย่างสบายใจ ตราบใดที่หาแองจี้ไม่พบ

บ้านชั้นเดียวขนาดกะทัดรัดรายล้อมด้วยต้นไม้ดอกไม้ สวยน่ารักราวกับกระท่อมในสวนจากจินตนาการ หากบรรยากาศยามนี้กลับเงียบเหงา ด้วยเสียงหัวเราะใสๆ นั้นหายไป

โรซาริน่านั่งกอดเข่าอยู่บนม้านั่งหน้าบ้าน หันไปทางบ้านหลังใหญ่ซึ่งอยู่ถัดไป บ้านซึ่งหล่อนเติบโตมาหลังจากบิดาและมารดาเสียชีวิตไปแล้ว คริสโตเฟอร์และภรรยาเลี้ยงดูหล่อนมาราวกับเป็นบุตรสาว

หญิงสาวนั่งเหม่อลอยไม่สนใจว่าเวลาผ่านไปเท่าไร พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วหากโรซาริน่าก็ไม่คิดจะขยับตัว จนกระทั่งแม่บ้านของบ้านใหญ่เมียงมองมา แล้วเดินเข้ามาหา

“คุณหนูโรสคะ ไปทานข้าวได้แล้วค่ะ” แม่บ้านผิวดำเข้ามาเรียกหญิงสาวด้วยเสียงนุ่มๆ นางรู้ว่าโรสไม่มีจิตใจจะอยากกินอะไร หากก็ต้องเคี่ยวเข็ญ เพราะถ้าเกิดโรสเป็นอะไรไปคงยิ่งน่าเป็นห่วงมากขึ้น

“ฉันยังไม่หิวเลยแนนนี่”

“ไม่หิวก็ต้องกินค่ะ ไม่อย่างนั้นจะมีแรงช่วยกันคิดตามหาคุณหนูแองจี้เหรอคะ” นางต้องใช้ชื่อเด็กหญิงมาขู่ ซึ่งก็พอจะได้ผล นัยน์ตาเศร้าสร้อยคู่นั้นมีประกายขึ้นมาบ้าง

“ฉันคิดถึงแองจี้ หากไม่มีแองจี้แล้วฉันจะอยู่ยังไงแนนนี่”

แม่บ้านร่างท้วมลอบถอนหายใจ

“ป้าถึงบอกว่าคุณหนูโรสต้องกินให้พอนอนให้พอยังไงคะ คุณหนูแองจี้รอให้คุณหนูโรสไปรับอยู่นะคะ ถ้าคุณไม่สบายคุณแองจี้คงร้องไห้แน่...ไปค่ะ ไปกับป้าเร็ว” นางคว้าข้อมือกลมกลึง ฉุดเบาๆ ให้หญิงสาวลุกขึ้น

นางเห็นหญิงสาวมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แม้ว่าโรซาริน่าจะฉลาดปราดเปรื่องมากแค่ไหน แต่ก็เพียงในสาขางานวิชาการเท่านั้น หากในชีวิตจริงแล้วโรซาริน่านั้นประสบการณ์ชีวิตอ่อนกว่าผู้หญิงวัยเกือบสามสิบปีด้วยกันมามากนัก

นางรู้เพราะว่าชีวิตของโรซาริน่านั้นอยู่แต่ในสถาบันวิจัย แทบไม่ได้รู้จักโลกภายนอกจริงๆ เลย ตั้งแต่เด็กด้วยความที่ฉลาดเหนือกว่าคนวัยเดียวกันทำให้การเรียนของโรซาริน่าเป็นไปอย่างก้าวกระโดด ซึ่งไม่แปลกเลยกับสถาบันซึ่งคุณแบรนดอนทำงานอยู่ เจ้านายของนางส่งเสริมบุตรสาวของเพื่อนรักเต็มที่

แต่ด้วยชีวิตที่ก้าวกระโดดนี่แหละที่ทำให้พัฒนาการทางสังคมของโรซาริน่านั้นน้อยมาก วิถีชีวิตมีเพียงบ้านและสถาบันซึ่งอยู่ห่างกันไม่ถึงบล็อกถนน

นางยังจำได้เมื่อหลายปีก่อนที่โรซาริน่าอยากลองสัมผัสโลกภายนอก ออกไปไกลจากบ้านถึงคนละมุมของประเทศคนเดียวโดยไม่มีพี่เลี้ยงเป็นครั้งแรก หญิงสาวกลับมาพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย

หากไม่มีแองจี้...ก็ไม่แน่นักว่ากุหลาบงามดอกนี้จะมีชีวิตรอดจากช่วงนั้นมาได้อย่างไร

ชายหนุ่มยกมือขึ้นไขว่คว้า หากร่างสูงโปร่งนั้นกลับเลือนหายไป มีเพียงความว่างเปล่าในอ้อมกอด เขาตะโกนก้อง

“นางฟ้า...”

ชาญชนนท์สะดุ้ง ผุดลุกขึ้นนั่ง ลืมตากว้างมองตรงหากไม่มีจุดหมาย หายใจหอบอย่างเหนื่อยจัดราวกับวิ่งขึ้นเขาสูงมานาน หัวใจเต้นรัวแรงจนแทบได้ยินเสียง

“ปาป้า...” เสียงงึมงำของเด็กหญิงที่นอนอยู่ข้างๆ ทำให้ชาญชนนท์หัวขวับ สีหน้าอ่อนโยนลงกับนัยน์ตาหรี่ปรือ เขาก้มลงจูบหน้าผากเด็กหญิงเบาๆ

“ไม่มีอะไรค่ะ นางฟ้านอนนะคะ”

เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกให้เด็กหญิงซึ่งหลับไปอย่างรวดเร็ว ถอนใจเบาๆ เมื่อลุกออกจากเตียง ร่างสูงใหญ่ก้าวไปยังหน้าตา มองผ่านกระจกใสไปยังด้านนอกซึ่งเป็นสวน

ความฝัน... ที่ทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจ

วินาทีหนึ่งเหมือนเธออยู่ตรงหน้า...หากอีกวินาทีเธอกลับหายไป

เขามาขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้าง... นานเท่าไรแล้วที่เขามองท้องฟ้านี้หากความคิดของเขาไม่ใช่ท้องฟ้าแห่งนี้ เขาเคยคิดจะลืม...หากยิ่งอยากลืมกลับยิ่งจำได้

ความทรงจำครั้งนั้นยังแจ่มชัด

รอยยิ้มหวานยังติดตา เสียงหัวเราะสดใสยังติดหู กลิ่นหอมอ่อนๆ ยังติดจมูก ไออุ่นของผิวเนียนนุ่มยังติดกาย จนเพ้อ... มองเห็นใครต่อใครเป็นเธอมาหลายครั้ง

ความสุขที่มากมาย...มากจนเจ็บปวดแทบปางตายเมื่อเสียเธอไป

เขายังจำได้ดี...ริมฝีปากนุ่ม หอมหวานที่เขาได้สัมผัสเป็นครั้งแรก เขาจ้องลงไปในนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแกมทองคู่งามล้ำ

“ชื่อของคุณแปลว่านางฟ้า...ผมขอเรียกคุณว่านางฟ้า”

รอยยิ้มสดใสของนางฟ้าจารึกอยู่ในหัวใจของเขา...ไม่เคยลืมเลือน

Create Date : 25 มิถุนายน 2550

Last Update : 25 มิถุนายน 2550 15:58:01 น.

17 comments

Counter : 1360 Pageviews.

แองเจิ้ลที่นางฟ้าเห็นใช่คุณปู่สิทธิเทพอ่ะป่าวคับ

โดย: aew IP: 222.123.125.29 วันที่: 25 มิถุนายน 2550 เวลา:17:48:05 น.

เอาล่ะสิ..สงสัยนางฟ้า เป็นลูกของชาร์ลกับโรสแน่ๆ
ว่าแต่สาวน้อยคนนี้มีซิกเซนส์เหมือนเพลงพิณด้วย..แฮะๆ งานนี้สนุกแน่ๆ

โดย: alan IP: 58.9.4.61 วันที่: 25 มิถุนายน 2550 เวลา:18:26:35 น.

แอบหลงรักชาลล์มานาน ที่ไหนได้ ชาลล์ปันใจให้สาวอื่นตลอด

แต่ทำใจได้ค่ะ ถ้าสาวเจ้าเป็นต้นตอที่มาของน้องหนูนางฟ้าผู้น่ารัก

โดย: fah IP: 202.28.9.80 วันที่: 25 มิถุนายน 2550 เวลา:23:11:07 น.

อ๋อ ที่ชาร์ลไม่สนใจใครก็เพราะมีความรักความหลังนี่เอง แล้วทำไม่ไม่ตามหาล่ะคะ

โดย: pumpam IP: 58.8.76.161 วันที่: 26 มิถุนายน 2550 เวลา:11:35:14 น.

ทำไมชาร์ลถึงนึกความหลังไม่ออกซักทีอ่ะ แล้ว ชาร์ลจะรู้ไหมเนี่ยว่าลูกใคร

โดย: werana IP: 203.113.17.149 วันที่: 26 มิถุนายน 2550 เวลา:12:04:47 น.

น้องนางฟ้าต้องเป็นลูกของชาลส์กับโรสจริงๆนั้นแหละ แต่ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรที่ทำให้ทั้ง 2 คนเข้าใจผิดกันและกัน อยากรู้จังเลย และเมื่อไหร่พระนางจะได้เจอกันอีกครั้งสักทีนะคะ

โดย: ngek IP: 203.144.220.252 วันที่: 26 มิถุนายน 2550 เวลา:12:46:07 น.

อยากให้ตอนเช้าเป็นวันจันทร์ ตอนบ่ายเป็นวันพฤหัสฯ ทุก ๆ วัน จะได้อ่านนิยายทุก ๆ วัน (ลุ้นมาก ๆ )

โดย: โอ๋ IP: 202.57.188.3 วันที่: 26 มิถุนายน 2550 เวลา:12:46:54 น.

ลุ้นๆๆๆๆค่ะ ตกลงนางฟ้าเป็นลูกชาลส์หรือเปล่าค้า ไม่น่าทำกับเราได้ชาลส์ทำมัยเป็นคนอย่างนี้หละ คนเค้าเสียใจนะ

โดย: ตุ๊กตาตัวน้อย IP: 61.19.222.33 วันที่: 26 มิถุนายน 2550 เวลา:14:10:50 น.

อย่างนี้แน่นอนอย่างที่คิดแองจี้ต้องเป็นลูกชาส์ลกับโรส

โดย: mimny IP: 124.157.133.230 วันที่: 26 มิถุนายน 2550 เวลา:19:48:25 น.

ใช่ๆๆๆๆๆ เราก็คิดเหมือนหลายๆ คนข้างบนแหละว่าโรสต้องเป็นนางฟ้าของชาส์ลแน่ๆ เลย แล้ว นางฟ้าตัวน้อยของชาส์ลก็ต้องเป็นแองจี้ของโรสแน่เลย และสาวน้อยน่ารักก็ต้องเป็นลูกของทั้งสองคยที่ได้รับพันธุกรรมอัจฉริยะมาจากแม่แน่ๆ แต่เอ...ความสามารถในการเห็นผีนี่มันถ่ายทอดกันได้หรือเปล่าเนี่ย???? แล้วได้มาจากไหนกันหว่า อิอิอิ

ฬีฬาจ๋า อย่าพลิดเรื่องล่ะ