|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
รหัสรักในดวงใจ ตอน ๒๓
สวัสดีวันจันทร์ค่ะ
คงต้องเอ่ยขอโทษอีกครั้งค่ะที่ทำให้ต้องรอเก้อเมื่อวันพฤหัสที่แล้ว
ก็หวังอยู่ค่ะว่าจะไม่ต้องเอ่ยอีก
เกิดพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกเล็กน้อยถึงปานกลางค่ะ จึงเบี้ยวนัดไป(ครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้)
ขออภัยจากหัวใจค่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++
รหัสรักในดวงใจ ตอน ๒๓
ธีร์ละสายตาจากโน้ตบุ๊ก เอ่ยอนุญาตให้คนที่เคาะประตูเข้ามาในห้องได้ นิพนธ์เข้ามาในห้องอาจารย์รุ่นน้องพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
มีอะไรหรือเปล่าครับ
ไม่มีอะไรหรอก เห็นไฟเปิดอยู่ก็เลยเข้ามาดู พักนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน นิพนธ์ตอบยิ้มๆ ก้าวเข้ามานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของธีร์ เขามองเจ้าของห้องก่อนจะกวาดตามองเร็วๆ แล้วต้องสะดุดตาที่จานแซนด์วิช ซึ่งมีแซนด์วิชในห่อกระดาษวางอยู่กับกระดาษห่อเปล่าๆ
งานยุ่งครับ พักนี้เคสเยอะ ธีร์ตอบ พับหน้าจอโน้ตบุ๊กลง
อาจารย์รุ่นพี่พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะปรายตาไปยังจานแซนด์วิช นัยน์ตาพราวขึ้นด้วยอารมณ์ขัน
แต่ก็ยังมีเวลาหาอะไรกิน...พัฒนาขึ้นนี่ เขารู้ว่าธีร์ไม่ได้พัฒนาขึ้นหรอก
ธีร์ยิ้ม ชำเลืองไปยังแซนด์วิชที่ยังเหลือ พักหลังจำนวนแซนด์วิชเพิ่มขึ้นราวกับกลัวว่าเขาจะกินไม่อิ่ม ก่อนหันมาสบตายิ้มๆ ของนิพนธ์ที่บอกว่า รู้ที่มาที่ไปของแซนด์วิชพวกนี้
มีอะไรในภาควิชานี้ที่รอดหูรอดตานิพนธ์ไปได้บ้างไหมนะ
แล้วพี่ล่ะครับ...เป็นไงบ้าง ธีร์เปลี่ยนเรื่องเสียเลย ก่อนที่จะเข้าเนื้อไปเปล่าๆ ซึ่งก็ได้ผลเพราะนิพนธ์ยอมเปลี่ยนเรื่อง
ก็โอเค ช่วงนี้ไม่ต้องเหนื่อยกับพวกเด็กๆ เท่าไร นิพนธ์พูดถึงนิสิตปริญญาโทสาขาที่เขารับผิดชอบอยู่ซึ่งมักเป็นหัวข้อสนทนาระหว่างอาจารย์ในภาควิชา พวกปีสามปีสี่ขยันเก็บซับเจคกันดี ส่วนพวกปีสองเริ่มเอาหัวข้อพรอบโพรซอลมาให้ดูบ้างแล้ว ยังคิดอยู่ว่าถ้าช้ากว่านี้จะเปิดสัมมนาซะหน่อย
ธีร์หัวเราะเบาๆ เข้าใจความหมายของคำว่าสัมมนาที่รุ่นพี่ใช้ดี เพราะไม่ได้หมายถึงการประชุมความคิดเห็นอะไรหรอก แต่เป็นการเปิดฉากอบรมกะเทาะสนิมขี้เกียจที่ติดอยู่ในตัวเด็กๆ แบบภาครุนแรงสักหน่อย
คนไหนมีสนิมเยอะ...อาจจะเจอสัมมนารายตัวได้
แต่ที่ทำไปก็เพราะต้องการให้ลูกศิษย์กระตือรือร้นกันนั่นแหละ ปล่อยป่ะนักก็เฉื่อยแฉะกัน
เหลือพวกปีหนึ่ง ช่วงนี้ก็ปล่อยให้เจ้าอภินันท์ถล่มไปก่อน นิพนธ์หัวเราะเบาๆ เมื่อพูดถึงอาจารย์รุ่นน้องอีกคน ลูกศิษย์ของเขาคงโอดโอยไปกับการนำเสนอรายงานให้ได้ตามมาตรฐานสูงลิบของอภินันท์ แต่รุ่นนี้ก็พอใช้ได้ ยังไม่สร้างปัญหา เหลืออยู่อย่างเดียว
อะไรครับ ธีร์เลิกคิ้ว
จะทำลายอาถรรพ์สาขาที่เรียนจบไม่ครบรุ่นได้หรือเปล่า นิพนธ์บอก ไม่รู้ว่าจะมีใครลาออกไปแต่งงานก่อนหรือเปล่า นายว่าไงธีร์
ถ้ากำลังดื่มน้ำอยู่เขาคงสำลักไปแล้ว
ธีร์สบตาพราวของรุ่นพี่แล้วโคลงศีรษะ
ไม่รู้สิครับ
ก็นึกว่ารู้...ได้ข่าวว่าสนิทกับเด็กปีหนึ่งดี
ของขวัญโบกมือให้กับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาในร้านกาแฟไม่ห่างจากโรงพยาบาลซึ่งเป็นสถานที่นัดหมายระหว่างหล่อนกับเพื่อนในตอนบ่ายซึ่งวันนี้ไม่มีเรียน แต่เครื่องดื่มบนโต๊ะของหล่อนคือช็อกโกแลตเย็นของโปรด ฝ่ายนั้นโบกมือตอบก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
เป็นไงบ้างยายขวัญ
ก็สบายดี ไม่เจ็บไม่ไข้ ของขวัญตอบเจ้าของเสียงที่บีบแหลม ทำให้รอยยิ้มของสาวๆ หลายคนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ หล่อนเปลี่ยนเป็นสีหน้าเซ็งๆ
คณิตเป็นเพื่อนสนิทของหล่อน เพราะจับคู่ทำแล็บกันบ่อยๆ ในตอนเรียนปริญญาตรี แม้จะเรียนจบมาแล้วก็ยังติดต่อกันสม่ำเสมอ คงเพราะคณิตชอบทำตัวเป็นเพื่อนสาวมากกว่าเพื่อนชายตามเพศจริงยิ่งทำให้สนิทกันเข้าไปใหญ่
เบื่อจริงจริ๊งไอ้คำตอบแบบนี้ เอาแบบซู่ซ่าฮือฮาสักหน่อยก็ไม่ได้ อ้าวนี่... คณิตทรุดนั่งลงก่อนจะกรีดนิ้ววางซองเอกสารที่ถือมาด้วยตรงหน้าของขวัญ ของที่ขวัญอยากได้น่ะ
ขอบใจมากจ้ะ ของขวัญรับซองเอกสารมาเปิดดู คณิตเป็นหนึ่งในเพื่อนที่เลือกการทำงานเป็นตัวแทนจำหน่ายพวกสารเคมีและอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์แทนการเป็นนักเทคนิกการแพทย์ แล้วก็ดูจะเจริญก้าวหน้าอยู่มากทีเดียว ซึ่งหล่อนไม่แปลกใจ เพราะนิสัยของคณิตเหมาะกับงานขายมากกว่างานที่เรียนมา
ไอ้สารพวกนี้ มีแต่บริษัทฉันเท่านั้นแหละที่เป็นตัวแทน คณิตบอก ก่อนจะหันไปสั่งกาแฟกับพนักงาน
เขาไม่ถามของขวัญว่าทำไมถึงอยากได้ข้อมูลการสั่งซื้อสารเคมีบางอย่าง เพราะถ้าของขวัญอยากบอกเหตุผลก็จะบอกตั้งแต่ต้น แต่ถ้าไม่บอก...ถามให้ตายยังไงก็ไม่มีทางหลุดออกมากจากปากแน่ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงละก็เขาไม่ปฏิเสธเพื่อนคนนี้ นอกจากจะเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว...เขายังเป็นหนี้ของขวัญอยู่หลายอย่าง เรียกว่าถ้าไม่มีของขวัญ เขาก็ไม่ได้มาอยู่ตรงนี้หรอก
งั้นก็ฟันกำไรเละเลยน่ะสิ ของขวัญงึมงำ กวาดสายตามองเอกสารเร็วๆ ก่อนจะเก็บใส่ซองเช่นเดิม หล่อนจะต้องอ่านให้ละเอียดอีกครั้ง
แน่สิยะ คณิตหัวเราะ นี่มันธุรกิจจ้า ไม่อย่างนั้นเซลตาดำๆ อย่างพวกฉันจะหาเงินจากที่ไหนมาผ่อนบ้านผ่อนรถ...ผ่อนผู้ชาย
ของขวัญโคลงศีรษะเพราะประโยคสุดท้ายของเพื่อน...ที่ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น คณิตเคยมีปัญหาเรื่องผู้ชายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดมาแล้ว
อย่าผ่อนจนหมดตัวล่ะ หล่อนกึ่งเย้ากึ่งเตือน
โอ๊ย...ไม่แล้ว เดี๋ยวนี้เจ๊นิดวิชาแก่กล้าแล้ว คณิตโบกไม้โบกมือ เขาเคยถูกคนที่เคยคิดว่ารักหลอกจนแทบหมดตัวและยังถูกทำร้าย ถ้าไม่ได้ของขวัญก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
ผู้หญิงตัวนิดเดียวคว่ำผู้ชายตัวโตๆ ได้ง่ายราวกับปลอกกล้วย และเขาไม่รู้ว่าของขวัญทำอย่างไร แต่ผู้ชายเลวๆ คนนั้นไม่เข้ามาใกล้เขาอีกเลยทั้งๆ ที่ขู่เขาเอาไว้มาก
จ้า...ขอให้แก่กล้าขึ้นเรื่อยๆ นะ ของขวัญส่ายหน้า จุดอ่อนของคณิตก็คืออารมณ์อ่อนไหวนี่แหละ
แน่นอน คณิตเสียงหนักแน่น ก่อนจะมองพนักงานหนุ่มที่เข้ามาเสิร์ฟกาแฟตาหวาน
คุณคณิต ของขวัญลากเสียงกึ่งขำกึ่งระอา
แหม...อย่าเรียกซะเต็มยศอย่างนั้นสิ แสลงใจน่ะ
ของขวัญหัวเราะท่าสะบัดค้อนของเพื่อนสนิท หล่อนคุยกับคณิตอีกครู่ใหญ่ ซึ่งล้วนแต่เป็นการพูดถึงเรื่องราวของเพื่อนๆ ที่แยกย้ายกันไปหลังจากเรียนจบ คณิตเป็นศูนย์รวมข่าวสารอย่างดี ไม่นานคณิตก็ขอตัวเพราะต้องไปพบกับลูกค้าต่อ
ว่างๆ ไปกินหมูกระทะกันนะเจ๊นิด ของขวัญโบกมือลา เพื่อนสาว ที่เดินจากไป แล้วหันไปสั่งช็อกโกแลตเย็นเป็นแก้วที่สอง ก่อนจะหยิบเอกสารออกมาอ่านอีกครั้ง
ตอนแรกหล่อนก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำให้คณิตลำบากใจหรือเปล่าในการหาข้อมูลนี้มาให้หล่อน แต่คณิตก็บอกว่าทำได้โดยไม่ถามหล่อนสักนิดว่าจะเอาไปทำอะไร ถึงแม้จะถามหล่อนก็คงไม่สามารถให้คำตอบแท้จริงได้หรอก แต่หล่อนก็บอกคณิตไปว่าจะไม่ทำให้บริษัทของคณิตเสียหายแน่นอน
หล่อนเพียงแค่ต้องการข้อมูลบางอย่างเท่านั้น
ของขวัญไล่สายตาไปตามรายชื่อลูกค้าที่ย้อนหลังไปสามปี หล่อนใช้เวลาอ่านอย่างละเอียดขณะดื่มช็อกโกแลตแก้วที่สอง หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ เมื่อเก็บเอกสารใส่ซอง แล้วนั่งละเลียดช็อกโกแลตเย็นต่อไปเพื่อให้ลูกค้าโต๊ะข้างๆ ซึ่งน่าจะอยู่ในรัศมีการได้ยินออกจากร้านไปก่อน
หล่อนมองแก้วช็อกโกแลตเย็นหวานเข้มข้น แต่ไม่ได้ทำให้หล่อนสดชื่นอย่างที่ควรจะเป็น
ของขวัญใช้เวลาในการละเลียดช็อกโกแลตไปเกือบครึ่งชั่วโมง รอบตัวของหล่อนก็ว่างไม่มีลูกค้าของร้านอีก ของขวัญจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายไปหาญาติผู้พี่ รอเพียงอึดใจก็ได้ยินสัญญาณว่าอีกฝ่ายกดรับ
พี่เม่น... มีช็อกโกแลตสักกล่องไหมคะ ของขวัญเอ่ยทันทีที่นพนันท์รับโทรศัพท์
เอาไว้พี่จะซื้อไปฝากนะ เสียงห้าวๆ ตอบกลับมาแล้วเขาก็วางสายไป ของขวัญวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ สายตามองเหม่อผ่านผนังกระจกของร้านไปยังถนน รถแล่นผ่านไปมาอย่างคึกคักแม้จะเป็นช่วงเวลาทำงาน
บ่ายนี้หล่อนไม่มีเรียน...แต่ก็ไม่ได้ว่างเสียทีเดียว
ของขวัญถอนใจยาว จิบช็อกโกแลตเย็นที่ยังเหลืออีกเล็กน้อยแล้วปรายตามองนาฬิกาข้อมือ หล่อนจะต้องสั่งแก้วที่สามหรือเปล่านะ
พี่เม่นยังไม่โทรกลับมาอีก...
เสียงเพลงจากโทรศัพท์ดังขึ้น หล่อนจึงรีบกดรับสาย เสียงห้าวๆ ของนพนันท์ดังมา
จะให้พี่ซื้อช็อกโกแลตรสอะไร
ขวัญอยากให้พี่ช่วยตรวจสอบอะไรให้หน่อย ของขวัญไม่ได้ตอบว่าหล่อนจะให้เขาซื้อช็อกโกแลตอะไรให้ เพราะคำถามของนพนันท์แปลว่าหล่อนพร้อมจะพูดกับเขาหรือเปล่า เช่นเดียวกับคำพูดของหล่อนในตอนที่โทรศัพท์หาเขาก็เป็นการถามเช่นกันว่าเขาว่างที่จะคุยกับหล่อนไหม นพนันท์ตอบกลับมาว่ายังไม่ว่างแต่จะโทรศัพท์กลับโดยเร็วที่สุด
บทสนทนาที่ใครได้ยินก็คงจะไม่นึกสงสัยอะไร...ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นว่าหล่อนชอบช็อกโกแลต
อืม...ว่ามาเลย
ของขวัญเคาะนิ้วบนซองเอกสาร แม้จะไม่มีใครอยู่ใกล้พอที่จะได้ยินว่าหล่อนพูดอะไรแต่หล่อนก็ลดเสียงให้เบาลงกว่าปกติเช่นเดียวกับนพนันท์ซึ่งขอตัวออกจากห้องประชุม ก่อนจะโทรศัพท์กลับมาหาญาติสาวโดยไม่ให้ใครได้ยินบทสนทนานี้
เมืองขวัญตามคู่แฝดลงมาจากห้องแล็บ เขากดอกเมื่อของขวัญหยุดอยู่กลางห้องโถงด้านล่างแล้วหันไปดูปีกตึกฝั่งห้องพักอาจารย์
มีแสงไฟลอดออกมาจากห้องของธีร์
หมอบ้านี่ก็ไม่รู้จักเวล่ำเวลากลับบ้านซะเลย
เมืองขวัญหน้าบึ้ง...ของขวัญไม่เดินลงจากตึกทันทีทั้งๆ ที่จะมืดอยู่แล้ว
ของขวัญ...
นั่นไงล่ะ...ฉากเดิมไม่มีผิด เมืองขวัญเม้มริมฝีปาก คู่อริของเขาออกมาจากห้อง แล้วตรงเข้ามาหาของขวัญ
ของขวัญสบตาสีอำพันแล้วลอบถอนหายใจ หล่อนนึกถึงการปรึกษานพนันท์เมื่อคืน การคุยกันที่ยาวนานกว่าจะได้ข้อสรุป
จะทำอะไรก็ระวังไว้หน่อยแล้วกัน นพนันท์ไม่ค่อยเห็นด้วยกับความคิดของหล่อนเท่าไรนัก แต่ก็ไม่ได้คัดค้านเสียทีเดียว
ชีวิตก็ต้องมีการเสี่ยงกันบ้าง
เพียงแต่คราวนี้หล่อนคงไม่ได้เสี่ยงแค่ชีวิต...แต่ยังรวมถึงหัวใจไปด้วย
จะกลับแล้วใช่ไหม ธีร์ก้าวยาวๆ เขาเดินทะลุร่างโปร่งแสงของเมืองขวัญที่ก้าวเข้ามาขวางทาง เมื่อไหร่คู่แฝดของขวัญจะเข้าใจเสียทีนะ เขาเว้นระยะห่างจากของขวัญเกือบสองก้าว ทั้งๆ ที่อยากยืนให้ชิดหล่อนมากกว่านี้
ค่ะ... ของขวัญพึมพำตอบรับ อาจารย์ล่ะคะ
ผม...ยังกลับไม่ได้ เขายังไม่วางใจในอาการของคนไข้ที่เพิ่งผ่าตัดไปเมื่อตอนเช้า เพราะคนไข้อายุมากและยังมีโรคประจำตัวอื่นอยู่ด้วย เขานั่งทำงานไปเรื่อยๆ เผื่อจะมีโทรศัพท์ตามตัวด่วน
อีกอย่างก็คือ...เขารอเวลาที่ใครบางคนจะลงมาจากห้องแล็บ
เกือบออกมาไม่ทันเสียแล้ว...
เหนื่อยไหมคะ ของขวัญได้ยินเสียงใครบางคนเอ่ยถามอย่างอ่อนหวาน
บางทีก็มีบ้าง ธีร์ตอบประกายตาวาววับ เสียงใสหวานๆ ก็ทำให้เขารู้สึกดี เหมือนกับได้ลิ้มรสช็อกโกแลตอร่อยๆ สักชิ้น เขาชักจะติดใจช็อกโกแลตเสียแล้วสิ แต่มีงานอะไรบ้างที่ทำแล้วไม่เหนื่อยล่ะ
นั่นสิ...มีงานอะไรที่ทำแล้วไม่เหนื่อย บางครั้งหล่อนยังรู้สึกล้าจนแทบละทิ้งทุกอย่าง
ถ้าอย่างนั้น...ไปทานข้าวแก้เหนื่อยกันไหมคะ
ธีร์กะพริบตา เขาหูฝาดไปหรือเปล่า...แต่ไม่หรอก เพราะได้ยินเสียงเมืองขวัญโวยวายคัดค้าน
ของขวัญ... เขาลากเสียงนิดๆ สบตาสีนิลวาว
ถ้าอาจารย์ไม่หิว...ขวัญก็ขอตัวกลับก่อนนะคะ ของขวัญได้ยินเสียงใครบางคนอีกนั่นแหละ มันฟังแสนงอนอย่างไรบอกไม่ถูก
ผมกำลังจะบอกว่าหิวอยู่พอดีต่างหาก สงสัยแซนด์วิชจะหมดฤทธิ์ไปแล้ว
เมื่อกลับมาถึงบ้านธนกิจจานั้นยังหัวค่ำ ของขวัญพบว่าคุณลุงคุณป้ากำลังรับประทานอาหารเย็นกันสองคนจึงนึกตำหนิตัวเองที่ไม่ได้กลับมารับประทานอาหารกับท่านทั้งสอง
มาๆ...ทานข้าวกันลูก คุณนันทนาเอ่ยทันทีเมื่อเห็นหลานสาวก้าวเข้ามาในห้องอาหาร ป้าเห็นว่าใกล้เวลายาของลุงเขาแล้วก็เลยทานกันเสียก่อน ไม่ได้รอเรา
ของขวัญเข้ามานั่งที่โต๊ะ หล่อนปฏิเสธเมื่อสาวใช้ขยับจะเข้ามาตักข้าวให้ แล้วหันไปทางคุณป้าซึ่งขมวดคิ้วนิด
เอ่อ...ขอโทษค่ะคุณป้า ขวัญทานมาแล้วค่ะ ของขวัญเอ่ยเสียงเบา
งั้นเหรอจ๊ะ ผู้เป็นป้าชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยอย่างร่าเริงเช่นเดิม ถ้าอย่างนั้นก็กินผลไม้ไหม เธอหันไปพยักหน้าให้สาวใช้ยกจานผลไม้มาให้หลานสาวก่อน
ของขวัญไม่ปฏิเสธน้ำใจท่าน หยิบส้อมมาจิ้มสับปะรดกินเป็นชิ้นแรก
อร่อยจังค่ะ
งั้นก็ทานเยอะๆ นะจ๊ะ
คุณธนัทมองยิ้มกว้างของภรรยาแล้วต้องยิ้มตาม พอของขวัญกลับมาภรรยาเขาก็ร่าเริงขึ้นมาทันที เขาออกเห็นใจเธออยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่เขาป่วยหล่อนก็ดูแลเขาอย่างดี ไม่เคยทิ้งเขาเลยสักครั้ง ถ้าเขาไม่กระตุ้นให้เธอออกไปพบปะเพื่อนบ้างก็คงจะอยู่บ้านกับเขาตลอด
เขามองไปทางหลานสาว...นี่ก็เป็นหนึ่งในความสุขของภรรยาเขา
พี่เม่นยังไม่กลับอีกเหรอคะ หล่อนถามหาญาติผู้พี่
ยังจ้ะ ป้าให้ไปงานเลี้ยงบริษัทลูกค้าแทนลุงเราน่ะ คุณนันทนาตอบยิ้มๆ ก่อนจะถามในสิ่งที่ติดใจสงสัย ไปทานข้าวกับเพื่อนมาเหรอจ๊ะ
ค่ะ ของขวัญตอบ พยายามไม่ให้เผยพิรุธใดๆ ออกมา
เพื่อนคนเดียวกับคนเมื่อวานหรือเปล่าจ๊ะ คุณนันทนายิงคำถามต่อมา เธอได้คุยกับคุณนาเดียแล้วจึงได้รู้ว่าเพื่อนที่ของขวัญไปทานข้าวด้วยเมื่อวานเป็นใคร
เอ่อ...ค่ะ ของขวัญตอบถนอมเสียง หากแววตาเจิดจรัสของคุณป้าหลังจากคำตอบของหล่อนทำให้ของขวัญชักสงสัยว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่
คุณธนัทอยากรู้ว่าของขวัญจะรับมือภรรยาเขาอย่างไรถ้ารู้ว่าผู้เป็นป้ามีแผนการอะไรเตรียมไว้ให้
ของขวัญหันไปยังคุณลุง ท่านก็มองตอบหล่อนยิ้มๆ จนของขวัญสงสัย ทั้งสองท่านจะต้องมีลับลมคมนัยอะไรแน่ๆ และเรื่องนั้นจะต้องเกี่ยวข้องกับหล่อน
เมื่อรับประทานอาหารเรียบร้อยคุณนันทนาและคุณธนัทย้ายไปพักผ่อนที่ห้องนั่งเล่น ส่วนของขวัญขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนจะลงมาห้องนั่งเล่นอีกครั้ง ผู้เป็นลุงกำลังดูข่าวจากโทรทัศน์ส่วนผู้เป็นป้านั้นกำลังเปิดดูหนังสือแฟชั่นอย่างเพลิดเพลิน
มาดูชุดกับป้าหน่อยสิยายขวัญ
ของขวัญเข้านั่งโซฟาข้างๆ มองดูหนังสือที่ผู้เป็นป้าชี้ชวน ภาพนางแบบในชุดราตรีที่ใช้ผ้าไทยในการตัดเย็บสวยแปลกตา ภาพพื้นหลังซึ่งเป็นเรือนไม้แบบไม่คุ้นตานักภายใต้แสงสวยงาม หากที่สะดุดตาของขวัญมากที่สุดก็คงจะเป็นใบหน้าของนางแบบ
เด็กคนนี้สวยจริงๆ แต่งผ้าไทยแบบนี้แล้วยิ่งสวย คุณนันทนาเอ่ยชมนางแบบ เหลือบมองหลานสาวที่ดูสนใจมาก ก็สมแล้วล่ะที่จะเป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้านวรรณวิจักษ์
สวยมากค่ะ ของขวัญเห็นด้วย เพลงพิณตัวจริงก็สวยน่ารัก ไม่นึกว่าจะเป็นนางแบบด้วย
ไม่ได้เป็นจริงๆ จังๆ หรอกจ้ะ คุณนันทนาบอก เห็นว่าจะถ่ายแฟชั่นชุดนี้แค่ครั้งเดียว คงเพราะเป็นหนังสือของพวกวรรณวิจักษ์ล่ะมั้ง ทั้งนางแบบ ช่างภาพ ดีไซเนอร์ แล้วก็บรรณาธิการเล่มเป็นคนของบ้านวรรณวิจักษ์ทั้งหมด ขวัญรู้จักบ้านวรรณวิจักษ์ใช่ไหม เธออธิบายก่อนจะยิงคำถามที่ให้ของขวัญชะงักไปเลยทีเดียว
เอ้อ...ก็พอรู้จักค่ะ หล่อนตอบแบบอึกอัก
คุณนันทนายิ้มหวาน
นั่นสินะ ขวัญรู้จักกับหมอธีร์นี่นา ป้าก็ลืมไป
ของขวัญยิ้มแห้งๆ พยายามเกลื่อนสีหน้าไม่ให้มีปฏิกิริยาเพราะชื่อของคนที่ผู้เป็นป้าเอ่ยขึ้นมา เพียงแค่ได้ยินชื่อ...ภาพของคนที่มองหล่อนด้วยแววตายิ้มๆ ตลอดเวลาที่รับประทานอาหารเย็นด้วยกัน
เอ่อ...คุณลุงคุณป้าคะ พรุ่งนี้ขวัญกลับบ้านนะคะ ไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว ของขวัญรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะเข้าเนื้อเรื่องบ้านวรรณวิจักษ์มากไปกว่านี้
หันไปทางไหนก็มีแต่บ้านวรรณวิจักษ์ขวางทางอยู่ทั้งนั้น
อ้าว...อย่างนั้นเหรอจ๊ะ คุณนันทนาอุทานอย่างผิดหวังเล็กน้อย เพราะอุตส่าห์เตรียม แผน ไว้สำหรับหลานสาวแล้ว แต่เธอก็เข้าใจ...ของขวัญก็คงอยากกลับบ้านเหมือนกัน ฝากความคิดถึงถึงปู่กับพ่อเราด้วยนะจ๊ะ
ได้ค่ะ...ปู่กับพ่อก็พูดถึงคุณลุงคุณป้าบ่อยๆ บอกว่าอยากให้ไปพักผ่อนแถวนั้นบ้างค่ะ
อืม...ก็ดีเหมือนกันนะคุณนัน ไม่ได้ออกไปเที่ยวกันนานแล้ว คุณธนัทพยักหน้า ตั้งแต่ป่วยมาเขาก็พักผ่อนอยู่กับบ้านตลอด
ค่ะ...แต่พรุ่งนี้คุณมีนัดพบหมอนะคะ คุณนันทนาเตือน เอาแบบนี้ไหมคะ อาทิตย์หน้าว่างๆ เราค่อยไปกัน
ปู่กับพ่อคงดีใจมากๆ ค่ะ ของขวัญยิ้มกว้าง หากนึกโล่งใจที่คุณลุงคุณป้าไม่ไปบ้านหล่อนพรุ่งนี้ เพราะของขวัญต้องแวะไปสถานที่แห่งหนึ่งก่อนจะกลับบ้าน
ธีร์เดินกลับมายังตึกภาควิชาด้วยความรู้สึกอ่อนระโหย แสงแดดอ่อนๆ ของยามเช้ากับลมเย็นๆ โชยแผ่วเบาน่าจะทำให้เขาสดชื่นขึ้น...แต่ไม่เลย
หัวใจของเขายังหนักอึ้งต่อการสูญเสีย...เขาไม่อาจยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้อีกครั้ง แม้จะมีคนพูดว่าบรรดาหมอและพยาบาลน่าจะชินกับความตาย สำหรับเขาแล้ว...ไม่ใช่เลย
ความตายอาจจะไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเขา...แต่เขาไม่สามารถมองมันอย่างเมินเฉยได้
หากธีร์รู้ว่าไม่ควรจมอยู่ในอารมณ์โศกเศร้านาน...เขายังมีคนไข้อื่นที่ต้องการให้เขาทุ่มเทความสามารถเต็มร้อยในการรักษา
ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป
นายแพทย์หนุ่มถอนหายใจเบาๆ เมื่อเดินพ้นมุมตึกมาถึงลานจอดรถด้านหลังตึกภาควิชา มีรถของเขาจอดอยู่เพียงคันเดียว
ของขวัญ... ธีร์พึมพำ มองให้แน่ใจว่าหญิงสาวที่เดินขึ้นตึกนั้นเป็นของขวัญจริงๆ ไม่ใช่ว่าความเหนื่อยล้าทำให้เขาตาฝาดไป เขาแน่ใจว่าเป็นของขวัญแน่ๆ
หล่อนมาทำอะไรในวันหยุด...หรือมาช่วยแล็บของรุ่นพี่เหมือนสัปดาห์ที่แล้ว
ไม่ใช่...เมื่อวานหล่อนบอกว่าจะกลับบ้าน
ธีร์ไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัย เขารีบเดินขึ้นตึกทันทีเพื่อให้ทันของขวัญ หากที่ธีร์แปลกใจก็คือประตูเหล็กฝั่งปีกห้องปฏิบัติการใหญ่ยังปิดสนิท ในเวลาไม่กี่วินาทีที่เขาตามหลังหล่อนมา ไม่น่าทำให้ของขวัญไขกุญแจและผ่านเข้าไปไปยังห้องพักสาขาซึ่งอยู่ส่วนในได้
หรือว่า...
ถอยไปเมืองขวัญ ธีร์เอ่ยรอดไรฟัน มองเมืองขวัญที่ยืนขวางบันได นายก็รู้ว่านายขวางฉันไม่ได้
เมืองขวัญไม่ขยับและไม่พูด
นายจะเอายังไง ธีร์ยังใช้เสียงกระซิบ เขาได้ยินเสียงขยับของประตูเหล็กจากชั้นบน
ไม่เอายังไง เมืองขวัญเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนๆ เขาไม่รู้ว่าทำไมจึงทำอะไรธีร์ไม่ได้ แต่เขาสามารถถ่วงเวลาได้
ธีร์หรี่ตา มองใบหน้าเฉยชาของอีกฝ่ายก่อนจะพยักหน้า
ได้...งั้นเรามารอของขวัญกันดีกว่า
ธีร์ยืนกอดอก พิงผนังข้างประตูลิฟต์ มองไปยังประตูซึ่งเปิดสู่ด้านหลังของตึก เขายืนเงียบมองเข็มนาฬิกาเคลื่อนไปเรื่อยๆ โดยไม่เอ่ยอะไรกับวิญญาณเด็กหนุ่มซึ่งยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา
เมืองขวัญเม้มปาก เขาเดาใจ ไอ้หมอบ้า ไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรกันแน่จึงไม่ฝ่าเขาขึ้นไปข้างบน จึงได้แต่ยืนเผชิญหน้ากันอยู่ตรงนี้ ส่วนคู่แฝดของเขานั้นคงเข้ากำลัง มองหา อะไรที่หล่อนคิดไว้นั่นแหละ
เมืองขวัญ... ของขวัญกำลังทำอะไรที่ไม่อยากให้ใครรู้อยู่หรือเปล่า ธีร์เอ่ย เขาไม่ได้มองร่างโปร่งแสง แต่มองรถสีขาวที่กำลังแล่นเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ
เมืองขวัญเม้มริมฝีปาก ไม่ตอบ
ดร.รวินันท์กำลังมา...ของขวัญอยากเจอแอดไวเซอร์ตอนนี้ไหมล่ะ ธีร์เสียงเข้ม เมืองขวัญหันขวับ มองรถสีขาวที่มาจอดเคียงข้างรถสีดำของธีร์
ของขวัญจะเจออาจารย์ที่ปรึกษาในห้องแล็บตอนนี้ไม่ได้...เพราะของขวัญไม่มีกุญแจห้องแล็บ
เมื่อวาน...ตอนที่ออกจากห้องแล็บ ปรากฏว่าเจ้าหน้าที่ตึกล็อกประตูเหล็กของปีกตึกด้านห้องแล็บไปแล้ว ดร.รวินันท์จึงให้กุญแจสำรองสำหรับเปิดประตูเหล็กมา
ของขวัญจึงมาที่ห้องแล็บ... ประตูห้องแล็บไม่ได้เป็นอุปสรรคหรอก
ว่าไงล่ะ ธีร์ย้ำ
เมืองขวัญเม้มริมฝีปาก ก่อนจะหายตัวไปยังห้องแล็บมองคู่แฝดกำลังดาวน์โหลดข้อมูลในคอมพิวเตอร์ของห้องแล็บออกมา
วิญญาณเด็กหนุ่มปรากฏตัวตรงหน้าธีร์อีกครั้ง
สิบนาที เขาบอกธีร์ ห้านาทีสำหรับการดาวน์โหลดข้อมูลจากตัวเลขประมาณการของคอมพิวเตอร์และเขาเผื่อเวลาสำหรับของขวัญจะปิดห้องและลงมายังชั้นล่าง
เขาไม่อยากร่วมมือกับ ไอ้หมอบ้า เลยสักนิด
ธีร์เหลือบมองนาฬิกา ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูหลัง แล้วก้าวลงไปยังลานจอดรถ พอดีกับที่รวินันท์ก้าวออกมาจากรถคันงาม
ของขวัญกำลังทำอะไรที่ไม่อยากให้ดร.รวินันท์เห็น
ธีร์เปิดยิ้มให้อาจารย์สาวสวยที่หันมาสบตาเขาพอดี
สวัสดีครับอาจารย์
ของขวัญกะพริบ หัวใจเต้นจังหวะเพี้ยนไปกับภาพหนุ่มหล่อสาวสวยที่กำลังยืนคุยกันในลานจอดรถ ดวงหน้าผุดผาดของอาจารย์สาวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ของขวัญเห็นใบหน้าของธีร์เพียงแค่ด้านข้าง ไม่รู้ว่าเขากำลังยิ้มให้อาจารย์สาวหรือเปล่า
เพียงแค่คิด...ของขวัญก็รู้สึกหายใจติดขัด
อ้าว... ของขวัญ รวินันท์อุทานเบาๆ เมื่อปรายตามายังประตูตึกแล้วเห็นลูกศิษย์สาวยืนยิ่งมองตรงมา ธีร์ค่อยๆ หันไป เขาเหลือบมองนาฬิกาแล้วลอบยิ้ม
สิบนาทีพอดี...เขากำลังคิดอยู่พอดีว่าจะหาเรื่องอะไรมาคุยต่อจากเรื่องโครงการวิจัยที่กำลังประชุมทีมกันอยู่
ของขวัญเดินลงไปยังลานจอดรถ ทำความเคารพอาจารย์ทั้งสองด้วยสีหน้าปกติ
มาทำอะไรคะ วันนี้วันหยุดนี่ รวินันท์ถามยิ้มๆ เหลือบมองร่างสูงใหญ่ข้างกาย ธีร์บอกว่าเขากำลังจะกลับบ้านพอดี
ขวัญลืมของไว้ในห้องพักน่ะค่ะ ก็เลยรีบมาเอา
รวินันท์พยักหน้า หล่อนพยายามมองลูกศิษย์ตัวเองกับธีร์ หากทั้งสองมองเมิน ไม่สบตากัน
ทำท่าทางแปลกๆ ทั้งคู่...
เอ่อ...ขวัญขอตัวก่อนนะคะอาจารย์ ของขวัญรีบไหว้ลาสองอาจารย์ ก่อนจะเดินดุ่มๆ ออกไป
รวินันท์หันกลับมายังธีร์ แล้วยิ้มหวาน
อาจารย์ก็คงจะกลับเหมือนกันล่ะสิคะ
ธีร์ยิ้มตอบคำถามดักคอนั้น... พยายามตีหน้าเฉย
ครับ... กำลังตาสว่างต้องรีบขับรถ เดี๋ยวง่วงขึ้นมาจะกลับไม่ถึงบ้าน
ถ้าอย่างนั้นก็เชิญอาจารย์เถอะค่ะ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
ธีร์ค้อมศีรษะ ก่อนจะกลับไปที่รถของเขา พยายามข่มใจไม่ให้รีบ เพราะรู้ว่าสายตาของอาจารย์สาวมองตามมา เขาขับรถออกจากลานด้านหลังตึก หากไม่ได้ตรงไปยังประตูทางออก เขาเลี้ยวไปทางลานจอดรถใหญ่หลังโรงพยาบาล
ลานจอดรถโล่งจึงมองเห็นรถคันเล็กของของขวัญจอดอยู่และเจ้าตัวกำลังเปิดประตู
ธีร์เร่งความเร็วและไปจอดรถเทียบกับรถของขวัญ เขาเปิดประตู ก้าวลงจากรถไปยังที่นั่งด้านข้างคนขับของรถคันเล็กแล้วเปิดออก พาตัวเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็ว
เอ๊ะ...อาจารย์
ธีร์หันไปยังคนอุทาน
ผมเหนื่อย...คุณขับไปสิ
++++++++++++++ จบตอน ๒๓ ค่ะ +++++++++++++++
| Create Date : 28 กันยายน 2552 |
| Last Update : 28 กันยายน 2552 11:20:16 น. |
|
53 comments
|
| Counter : 1369 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: Nu Pat Tha Ma IP: 117.47.5.244 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:11:28:57 น. |
|
|
|
| โดย: หนอนฮับ IP: 202.12.73.13 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:11:41:03 น. |
|
|
|
| โดย: sai IP: 58.137.154.162 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:12:00:04 น. |
|
|
|
| โดย: โนโตะ IP: 119.42.86.171 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:12:15:17 น. |
|
|
|
| โดย: ซานต้า IP: 124.121.161.16 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:12:19:17 น. |
|
|
|
| โดย: ส้ม IP: 192.168.10.107, 124.157.215.71 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:12:20:09 น. |
|
|
|
| โดย: ส้ม IP: 192.168.10.107, 124.157.215.71 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:12:21:25 น. |
|
|
|
| โดย: so6jp IP: 61.47.16.162 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:12:34:40 น. |
|
|
|
| โดย: คนตามอ่าน=gift IP: 125.24.111.235 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:12:48:37 น. |
|
|
|
| โดย: PooH_PooH IP: 58.10.9.3 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:13:02:45 น. |
|
|
|
| โดย: hlee IP: 125.24.133.203 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:13:05:03 น. |
|
|
|
| โดย: อัน IP: 58.8.171.182 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:13:26:41 น. |
|
|
|
| โดย: pauline IP: 58.8.78.125 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:13:33:13 น. |
|
|
|
| โดย: hayee IP: 124.120.119.196 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:13:37:37 น. |
|
|
|
| โดย: ปุ๊ IP: 115.67.12.152 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:13:41:34 น. |
|
|
|
| โดย: นู๋หยง IP: 192.168.20.120, 202.143.150.93 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:13:52:24 น. |
|
|
|
| โดย: ตากุ๊ก IP: 58.9.44.245 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:13:52:57 น. |
|
|
|
| โดย: blackcrab IP: 58.8.242.94 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:14:05:04 น. |
|
|
|
| โดย: jinx IP: 158.108.235.110 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:14:06:12 น. |
|
|
|
| โดย: โอ้เอ้ ศาลาลอย IP: 118.174.10.73 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:14:29:29 น. |
|
|
|
โดย: tuk_ora  วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:14:39:41 น. |
|
|
|
| โดย: กระต่าย IP: 192.168.1.31, 115.31.144.221, 117.121.208.2 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:15:35:50 น. |
|
|
|
| โดย: nuch0001 IP: 125.25.127.134 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:15:40:26 น. |
|
|
|
| โดย: ตาลาลา IP: 124.122.149.111 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:16:19:40 น. |
|
|
|
| โดย: panon IP: 203.158.141.254 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:16:40:10 น. |
|
|
|
| โดย: นู๋เต่า IP: 58.8.249.253 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:16:45:28 น. |
|
|
|
| โดย: ดารัตน์ IP: 125.27.147.75 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:17:20:07 น. |
|
|
|
| โดย: Moji IP: 58.8.158.5 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:17:21:58 น. |
|
|
|
| โดย: เจี๊ยบ IP: 118.173.13.245 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:17:33:48 น. |
|
|
|
| โดย: ning IP: 118.172.65.91 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:18:07:52 น. |
|
|
|
| โดย: belle le weekend IP: 61.90.94.251 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:18:56:25 น. |
|
|
|
| โดย: ฟ้า IP: 124.121.121.220 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:19:18:05 น. |
|
|
|
| โดย: greenery IP: 58.9.147.45 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:19:29:18 น. |
|
|
|
| โดย: หนอนนิยาย IP: 119.31.126.141 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:20:51:51 น. |
|
|
|
| โดย: ngek IP: 125.25.191.160 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:21:14:15 น. |
|
|
|
| โดย: สา IP: 110.49.159.88 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:21:36:00 น. |
|
|
|
| โดย: นกกระเต็น IP: 222.123.161.36 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:21:52:38 น. |
|
|
|
| โดย: meddy IP: 202.149.25.225 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:22:53:30 น. |
|
|
|
| โดย: coffee_lovestory IP: 115.67.200.18 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:22:53:56 น. |
|
|
|
| โดย: zalapao IP: 125.25.142.203 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:23:03:17 น. |
|
|
|
| โดย: วัลภา ผู้น่ารัก IP: 117.47.212.211 วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:0:18:05 น. |
|
|
|
| โดย: Nina_Varadee IP: 115.87.71.178 วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:0:27:10 น. |
|
|
|
| โดย: กระรอกจัง IP: 76.85.167.28 วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:1:02:08 น. |
|
|
|
| โดย: nOOnie IP: 58.8.74.202 วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:9:35:30 น. |
|
|
|
| โดย: yau IP: 125.26.149.131 วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:12:51:55 น. |
|
|
|
| โดย: วีริน IP: 202.176.81.127 วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:14:08:02 น. |
|
|
|
| โดย: รัชต์ IP: 58.9.109.235 วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:14:49:18 น. |
|
|
|
| โดย: momtu IP: 58.10.128.49 วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:17:05:28 น. |
|
|
|
| โดย: MadamMim IP: 203.149.31.118 วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:14:25:32 น. |
|
|
|
| โดย: โบ IP: 115.67.11.63 วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:17:43:02 น. |
|
|
|
| โดย: Nina_Varadee IP: 124.122.153.121 วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:11:20:33 น. |
|
|
|
| โดย: พรายทะเล (ตัวจริง) IP: 119.31.126.141 วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:20:02:08 น. |
|
|
|
| โดย: pin IP: 110.164.13.146 วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:10:10:11 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 84 คน [
เฮ้อ !!! รอตั้งนาน
อยากอ่านใจจะขาดอยู่แล้ว
ขอบคุณมากนะค่ะ