กว่าจะได้มีเวลามาเขียนบล็อกถึงแม่ก็จวนจะสิ้นวันเสียแล้ว...
ไม่ได้ซื้อพวงมาลัยดอกมะลิให้แม่ ไม่ได้พาแม่ออกไปทานข้าวที่ไหน ไม่ได้ซื้อของขวัญใดๆ ให้แม่เลยเพราะความที่อยู่ห่างไกลกัน ทำได้ก็เพียงแต่โทรศัพท์ไปหา ไปอวยพรขอให้แม่มีสุขภาพแข็งแรง มีความสุขและอยู่กับลูกไปนานๆ
ตั้งแต่เด็กๆ แล้วที่เป็นคนติดแม่ แม่เคยเล่าให้ฟังว่าเวลาไปไหนมือหนึ่งก็มักจะจับชายกระโปรงแม่ไว้...กลัวแม่จะหาย ทุกวันนี้โทรศัพท์คุยกับแม่วันละสองครั้ง บางวันก็โทรสามเวลาหลังอาหารเหมือนกินยาเลย บางทีก็ไม่รู้จะคุยอะไรนะแต่ขอให้ได้โทร ได้คุยกับแม่สักหน่อย ได้รู้ว่าแม่เป็นอย่างไรบ้าง และให้เขารู้ว่าลูกเป็นห่วงและคิดถึงเสมอ...
ไม่ต้องพูดถึงความรักของแม่ที่มีต่อลูกหรอกว่ามากมายหรือยิ่งใหญ่ขนาดไหน เพราะไม่มีคำพูดใดจะพรรณนาออกมาได้ลึกซึ้งเท่าความรู้สึกในหัวใจ แต่ก็เชื่อว่าคนเป็นลูกทุกคนคงรู้สึกและระลึกถึงความรักอันบริสุทธิ์นั้นทุกลมหายใจ เพราะตั้งแต่เราเกิดก็รับรู้ถึงความรักของแม่แล้ว...เป็นรักโดยไม่มีเงื่อนไข ไม่ว่าเราจะเป็นอย่างไร แม่ก็ยังรักเรา...เสมอ...
จำได้ถึงวันที่รู้จากหมอว่าแม่เป็นมะเร็ง วันนั้นหมอนัดไปฟังผลที่ รพ. ตอนเก้าโมง แต่ตอนเช้ามีโทรศัพท์มาที่บ้าน รับสายเองปรากฏว่าเป็นหมอ หมอไม่บอกอะไรแค่ถามว่า...เป็นอะไรกับแม่? พอบอกว่าเป็นลูก หมอก็บอกให้มากับคุณแม่ด้วยนะ...ประโยคสั้นๆ แค่นั้นแต่ทำให้หายใจได้ยากลำบากเหลือเกิน พยายามบอกตัวเองว่า...ไม่มีอะไร...แต่ใจมันเสียซะแล้ว
ไม่ได้บอกแม่หรอกเก็บไว้กับตัวเองตลอดทางจากบ้านไป รพ. เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่ามันยากลำบากเหลือเกินที่จะปั้นหน้ายิ้มชื่น
พอไปถึง รพ. พบหมอและได้รับคำยืนยันว่าผลตรวจชิ้นเนื้อเป็น...เนื้อร้าย...แม่เป็นมะเร็งปากมดลูก!
นิ่งงันไปทันที น้ำตาพากันมาอออยู่ที่ขอบตาแต่ก็พยายามกลั้นไว้ ไม่อยากร้องไห้ให้แม่เห็น ตอนนั้นใจเสียเหลือเกิน แม่คุยกับหมออีกสองสามคำก็กลับ พอออกจาก รพ. ขึ้นรถเท่านั้น...ที่กลั้นไว้ก็พังทลาย แม่เสียอีก...เข้มแข็ง ไม่ร้องไห้
ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีความสุขเลย กลัวแม่จะเป็นอะไร คงทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น
วันคืนเหล่านั้นผ่านพ้นไปแล้ว วันนี้แม่สบายดีแล้ว สุขภาพแม้จะไม่แข็งแรงสมบูรณ์เพราะมีโรคหัวใจกับความดันแทรกตามประสาคนสูงอายุ แต่ก็ไม่มีโรคร้ายรุมเร้า ทุกวันทุกคืนก็ได้แต่สวดภาวนาให้แม่อยู่กับลูกไปนานๆ อยู่กับหลานไปนานๆ
เพราะแม่คือร่มโพธิ์ร่มไทรในชีวิตของลูก ถ้าไม่มีแม่...ลูกก็คงจะไม่มี...วันนี้...
- - รักแม่นะคะ - -
Note
เริ่มต้นเขียนตอนห้าทุ่มกว่าของวันที่สิบสอง
แต่กว่าจะได้โพสกลายเป็นว่าพ้นวันแม่ไปแล้ว
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
นิยายออนไลน์ 
