ตะกี้มันอะไรของมันหนอ...เราไปกดอะไรผิดอีท่าไหนไม่รู้ ทุกอย่างที่พิมพ์หายวับไปในพริบตา นั่งอึ้งสองวิ นี่ชั้นต้องเขียนใหม่หมดเลยหรือ แทบอยากร้องไห้...ฮือๆๆๆ

เอาล่ะ...รำพึงรำพันมาแยะแล้ว...(ความจริงเขียนไปเยอะนะนั่น) เฮ้ออออ....

เราแค่อยากจะบันทึกไว้เท่านั้นเอง...ว่า ณ วันนี้ เราได้เริ่มต้นเดินบนเส้นทางที่ฝันเอาไว้ 'เต็มตัว' ช่ายยยย.... ตอนนี้เรากลายเป็นนักเขียนเต็มตัวแล้วล่ะ เริ่มต้นตั้งกะต้นเดือนมีนาคม 2549 ที่ผ่านมานี้นั่นแหละ ลาทีกับชีวิตมนุษย์เงินเดือน เป็นคุณเลขาฯ ที่ต้องทนกับอารมณ์เจ้านายที่คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์รวมของจักรวาล (ไม่รู้คุณเจ้านายแกเคยอ่านหนังสือของ ฮ. นิกฮูกี้ หรืออย่างไร...กูคือพระเจ้า ไงล่ะ) ตอนนี้เราต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง ด้วยการหาเลี้ยงตัวเองด้วยความสามารถของเราเองล้วนๆ นั่นคือ...ถ้าเราขยัน เขียนหนังสือได้อย่างที่วางแผนเอาไว้ เราก็จะสบาย เพราะจะมีผลงานออกมาต่อเนื่อง ไม่ขาดตอน...

แหะๆ ที่วางแผนไว้ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ตั้งกฎกับตัวเองไว้ว่า วันหนึ่งต้องเขียนให้ได้อย่างน้อย หนึ่งบท ถ้าวันไหนยังเขียนไม่จบบท ก็เท่ากับว่าเวลางานของเรายังไม่เลิก ต้องเขียนต่อจนจบเสียก่อน อืมมมม...ทำได้หรือเปล่าเหรอ? ทำได้ดิ....เขียนวันละบท ไม่เท่าไร แต่ที่จริงเราน่ะอยากเขียนให้ได้วันละสองบทมากกว่า แต่ยังทำไม่ได้ เพราะว่าเราเริ่มงานช้า...กว่าจะเริ่มงานก็สิบโมงไปแล้ว กินกาแฟ กินหนมปัง เช็คเมล อ่านข่าว เฮ้อออ....เวลาก็หมดแล้ว สงสัยเราคงต้องนอนเร็วขึ้น ตื่นเช้าขึ้นสักหน่อย ทุกวันนี้แปดโมงถึงจะอัญเชิญวิญญาณเข้าร่างได้ น่าเสียดายเวลาชะมัด.... แต่นะ...ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป เดี๋ยวก็คงจัดการเรื่องเวลาได้เข้าทีเอง

แค่นี้ก่อนดีกว่า...ไปทำงานก่อนล่ะ...ว่าจะแก้บทที่เขียนเมื่อวานอีกนิดหน่อย แล้วถึงจะต่อบทใหม่ ไปแระ...