ลองไปหาหมอดูนะคะ จะได้รู้ชัดๆไปเลย

ถ้าเป็นอะไรจะได้รักษาได้ทัน

ปล.เราก็ซุ่มซ่ามเหมือนกัน ไม่ต่างกันเล้ย

อาการเดียวกะหงส์แดงเลยเนอะ เป๋ทั้งอาทิตย์

อ่านแล้ว - -" ปวดหัวแทนอ่าคุณเป้

พิมเนี่ยก็ขาซุ่มซ่ามเหมือนกันนะคะ ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ ไปไหนมาไหน คนที่บ้าน ไม่ว่าจะปู่ย่า ตายายจะต้องบอกพิม ก่อนพิมออกจากบ้านว่า "เดินดี ๆ นะ อย่าไปเหยียบอ่างกะปิใครเขาแตกเขาล่ะ" ........ T__T

พิมเองก็เคยแอบ ๆ คิดว่า สายตาเราไม่ดีหรือเปล่า หรือว่าเราเผลอเรอไปหรือเปล่า เพราะบางช่วงก็เป็นบ่อยมาก อย่างวันก่อน พิมเดินดีๆ ก็เอาง่ามนิ้วโป้งนิ้วชี้ ไปกระแทกง่ามขาโต๊ะซะงั้นอ่าค่ะ ปวดพอควรเลย - -"

ผ่านไปไม่ถึง 5 นาที ทำมีดสับหมู หล่นใส่เท้าตัวเองค่ะ ดีว่า ตรงส่วนที่หล่นใส่เท้าเป็นด้ามนะคะ ไม่ใช่คมมีด ไม่งั้นล่ะก็ ฮือๆๆ ไม่อยากคิดเลยค่ะ

และก็ยังมีอีกเยอะแยะอ่าค่ะ

.........

สาเหตุพิมคิดว่า บางทีช่วงเวลานั้น สติเราอาจจะมีไม่พอก็ได้นะคะ เราอาจจะเผลอเรอ คิดโน่นนี่เพลินไป

ยังไงลองดูอีกสักนิด อย่าเพิ่งกังวลไปนะคะ หรือไม่งั้นเพื่อความสบายใจ ลองไปหาหมอทางด้านสายตาดูนะคะ

โห...น่าสงสารจัง

บรรยายได้เห็นภาพเลยค่ะ....

นิดก็เป็นค่ะโรคซุ่มซ่าม ไม่ว่าตกบันได เดินๆไปเป๋ หกล้มทั้งๆ ที่ไม่ได้มีอะไร ปิดตู้ชนเข่า เดินเตะโน่นเตะนี่

ทั้งหมดทั้งสิ้นคิดว่าเป็นเพราะเราไม่ระวังเองน่ะค่ะ แบบ
อาจจะคิดอะไรแว๊บไปจากสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ก็ได้นะค่ะ
ก็เลยทำให้เกิดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไอ้เรื่องเขียว ช้ำ รอย
จ้ำๆ นี่เป็นบ่อยค่ะ จนถ้าแบบคนไม่รู้จักกันถ้าเห็นเค้า
จะว่ายัยนี่โดนแฟนซ้อมมาแน่ๆ ขั้นนั้นอ่ะค่ะ

ต้องเรียกสติกลับมา โดย ฝึกสมาธิครับ

ลองให้หมอเช็คก็ดีเหมือนกันนะคะ

ส่วนตัวเองแล้วก็ซุ่มซ่ามเหมือนกัน

โต๊ะทำงานเนี่ยเดินชนได้ทุกวัน
อีกวันก็จะเป็นจ้ำๆ เขียวๆ
บางที งง เป็นได้งัย จำไม่ได้ว่าไปชนอะไรตอนไหน


...

อ่า แบบนี้ต้องฝึกสมาธิ หรือโยคะ อะนะ

สวัสดีค่ะ

เคยเหมือนกันเดินชนขอบโต๊ะ

ต้องไปสำรวจตัวเองบ้างแล้ว

คิดว่าการระวังตัวให้มากขึ้นอาจจะพอช่วยได้บ้างนะคะ

ง่า...จะบอกว่าคุณป้าชอบลืมโทรศัพท์ไว้ในตู้เย็นอ่ะ คุณป้าจะเป็นอัลไซเมอร์ป่าวเนี่ย

เรื่องซุ่มซ่ามคุณป้าก็เป็นบ่อยค่ะ เท่าที่อ่านดูคิดว่าไม่รุนแรงเท่าไหร่นะคะ อยู่ที่ความระมัดระวังตัวเองเป็นหลักมากกว่ามั้งคะ แฮ่ๆๆ คิดในแง่ดีไว้ก่อนไง

น้องเป้ ... เห็นภาพเลยนะจ๊ะ ยิ่งขาว ๆ อย่างน้องเป้
รอยพวกนั้นคงช๊าดดด มาก ๆ แน่เลย


ของพี่เพิ่งโดนสด ๆ เมื่อวานซืน
นิ้วนางข้างซ้ายเสยกับกะทะ เพราะพยายาม
ห่อไข่ ให้สามี ...... ( อย่าคิดไกล )




ไข่ยัดไส้อะจ๊ะ

สาว ๆ หลายคนก็เป็นนะอย่าไปคิดมาก 555

โห รุนแรงจังเลยนะคะ

ถ้าเป็นติดกันบ่อยๆ สงสัยต้องไปหาหมอ (รักษาความซุมซ่าม) ซะแล้ว

เรื่องซุ่มซ่าม เราเองก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน
(ทั้งตัวมีแต่แผล)

เพลงนี้เพราะมากๆค่ะ ชอบ

ลองไปหาหมอดูดีไหมจ๊ะ บางครั้งอาการเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ก็มีสาเหตุนะ ...รักษาสุขภาพนะจ๊ะ

เราว่าเป็น อาการของ โรคอ้วนตัวพองแน่เลยค่ะ เพราะว่าของทุกอย่างอยู่ที่เดิม ขนาดเท่าเดิม แต่ตัวเราขยายใหญ่ขึ้นเลยทำให้การกะระยะของเราผิดพลาด

วั้ย อย่าเตะเราน้า... ล้อเล่นนนนนน...


เราว่าคงไม่เป็นอะไรมากหรอก ช่วงนี้คงมีเรื่องให้คิดเยอะหรือเปล่า มัวแต่คิด เลยใจลอย ไม่ได้สนใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เราก็เป็นนะ บางทีจดจ่อมากไป คิดว่าจะต้องลืม ไอ้นี่แนๆ แล้วก็ลืมจริงๆ ฮ่วย เลยไม่รู้จะกังวลไปทำไม เอิ๊ก ลองดูอีกสักพักละกัน แต่ถ้าไม่หาย ก็น่าจะลองไปเช็คๆ ดู อาจจะเป็นโรค "อยากมีคนดูแลเยียวยารักษาใจ" ก็ได้นะ

น่าจะใจลอยเฉยๆครับ คงไม่ใช่โรคอะรัยหรอก

ค่อยๆทำอะไรที่ล่ะหย่าง อย่ารีบร้อน รนหรือเปล่า ถ้าเป็นคนคล่องแคล่วปราดเปรียวไม่ชอบทำอะไรช้าตัวเองเป็น แล้วมันรีบเลยกลายเป็นประมาท สะเพร่า เพราะไม่ทันระวัง เอาเป็นตั้งสติ เข้าสมาธอได้ยิ่งดีค่ะ ยินที่ที่ได้รู้จักค่ะ ปล.ระวังรักษาอวัยวะร่างกายให้อยู่ครบด้วยน่ะค่ะ เป็นห่วงอย่างมาก

จ๊ะเอ๋ ..
หนี่ฯแอบบบ คิถึงค่ะ
อิ .. อิ..

เอ้อ เรื่องซุ่มซ่ามนี่ผมเป็นบ่อย
แถมขี้หลงขี้ลืมอีกตะหาก

ปรกติมั้งครับ


ลป...เมื่อคืนหงส์ชนะแระ กิ๊วๆๆ

บางทีนะคะ การกะระยะผิด อาจจะมาจากการที่ "อ้วนขึ้น"
เลยกะผิดไปน่ะ ว่าปกติ ชั้นก็เดินของชั้นแบบนี้ทุกวัน
แล้วคราวนี้ทำไมชั้นต้องชนด้วยล่ะ อะไรประมาณนี้

ชนนั่น ชนนี่...เร่งรีบเกินไปรึเปล่าคะ
รีบไปเข้าห้องน้ำ รีบไปรับโทรศัพท์ อะไรแบบเนี้ยอ่ะค่ะ

คราวหน้านะคะ รู้ว่าเราอาจจะชนสิ่งนั้นแน่ๆ
จับมันไว้เลยค่ะ

เช่นว่า เปิดตู้มาเนี่ย ก็เอามือนึงจับตู้ไว้ อีกมือค่อยหาของในตู้
และจะปล่อยมือจนกว่าจะปิดตู้ไป เป็นต้น

เอาไปใช้ได้ในทุกกรณีนะคะ




ปล. ชอบรูปตรงคอมเมนต์จังเลยค่ะ ภาพสวยดีอ่ะ

มาแซวรูปใหม่ กิ้วๆ เด๋วหนุ่มๆ จะแห่กันมาตรึมนะคะ คุณกาน้ำชาฯ อิอิ

ผมก็เคยเป็นคล้ายๆคุณเลยครับ บางทีก็ลืมโทรศัพท์ว่าวางไว้ตรงไหนของบ้านเดินหาสักพักหาไม่เจอจึงโทรศัพท์ไปที่เบอร์ตัวเองครับ เป็นบ่อยซะด้วย จะเปิดประตูบ้านบางทีก็ชนประตูบ้านเสียงดังกรึ้ม!!!!(ประตูไม้)เลยล่ะครับ เคยชนรั้วกั้นสุนัขเพราะก้าวขาหลบไม่พ้นก็บ่อยมากครับ และเคยชนถ้วยชามที่จัดกันอย่างเป็นระเบียบที่ในครัวด้วยครับ ตอนเด็กๆผมก็จำได้ครับว่าเคยลืมของเล่นไว้ในตู้เย็น ถามน้องสักพักน้องเปิดตู้เย็นก็พบว่ามีของเล่นที่หายไปอยู่ในนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าของเล่นตัวนี้เมื่อ4วันก่อนเราเป็นคนนำไปแช่ไว้นี่หน่า (ภาพความทรงจำฉายขึ้นมาเลยล่ะครับ) และสมัยยังเด็กเคยเดินชนประตูจนเลือดออกบ่อยครั้งมากที่บริเวณนิ้วโป้งเท้า บ้าง นิ้วชี้เท้าบ้าง ความเจ็บนั้นยังจำได้ดีครับ ผมอยากจะปรึกษาว่า ผมอาจจะเป็นโรคเก่ี่ยวกับความจำหรือป่าวครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ