|
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 46 .....๐๐
บทที่ 46
จัสท์ ซิ้งค์ มี ดีส ซอง แอนด์ ยู โว้นท์ บี อะโลน ฟอร์เอฟเวอร์ แอนด์... ผมตกใจตื่นรีบตะครุบมือถือหล่นจากโต๊ะหัวเตียง
เผละ! มือถือใจเสาะแยกออกจากกัน แบตกระเด็นไปอีกทาง ผมกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง หายงัวเงียมองหาแบต
วะ! อะไรอีก ร้องอย่างหัวเสียเมื่อหยิบมือถือขึ้นมา..ซิมไม่น่าจะหลุดก็หลุดเฉย
ผมลงคลานหาบนพื้น พบแต่แบตไม่พบซิม..แล้วผมจะโทรติดต่อใครได้ละนี่ เบอร์ทั้งหลายอยู่ในนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจำเบอร์ของใครเลย ของตัวเองยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ที่สำคัญใครนะโทรมาเมื่อกี้..โชคดีที่ผมจดเบอร์เจ้าของที่ๆ จะซื้อไว้ ไม่ได้เมมเข้าเครื่อง ไม่งั้นคงต้องกลับไปจดเบอร์อีกครั้ง..จริงสิ..ผมหยิบสมุดพกออกมา
สวัสดีครับ..เบอร์ของเจ้าของที่ๆ ประกาศขายใช่ไหมครับ? ผมใช้บริการโทรศัพท์ของโรงแรม
อะ..เอ่อ..ค่ะ..เดี๋ยวนะ.. เสียงอึกอักตอบกลับมา
ครับ..ว่าอย่างไรครับ? เสียงอู้อี้ของชายสูงอายุเข้ามาแทนที่
ผมโทรมาจากโรงแรมในอำเภอ เจ้านายผมสนใจอยากได้ที่ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจโกหกแต่ไม่รู้ทำไมถึงพูดออกไป
รู้ใช่ไหมว่าอยู่ตรงไหน ราคาเท่าไหร่ เสียงดุตอบกลับมา
นายบอกว่ามีคนต่อแล้วสิบสี่ล้าน แต่นายมีแค่เก้าล้านเองครับ นายอยากได้มากๆ นายผมคือคุณเด่นไงผมเพิ่งนึกออก..ผมไม่ได้โกหก
คู้ณ!! เสียงผสมกันระหว่างดุ ตกใจ สมเพชคู่สนทนา
ครับ.. ผมทำหน้าด้านซะงั้น
นี่มันกี่โมงยามแล้วรู้หรือเปล่า พรุ่งนี้ค่อยติดต่อมาใหม่แล้วกัน! สัญญาณขาดหายทันที
อะไรกันวะ โมโหง่ายจัง จะเอายังไงก็ไม่บอก ผมเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ..ชิบ! ตีหนึ่งพอดี..ก็น่าจะถูกกระแทกหูใส่ละนะไอ้เด่น
ผมตาสว่างเกินกว่าจะหลับแต่ไม่รู้จะทำอะไรในเวลาดึกๆ อย่างนี้ ออกจากห้องพักลงไปล็อบบี้ก็แทบไม่มีผู้คน เดินดูสินค้าในตู้กระจกร้านค้าจนทั่ว แวะดื่มกาแฟที่ค๊อฟฟี่ช้อป..ในที่สุดกลับเข้าห้องพักตามเดิม
ทำความสะอาดร่างกายอีกครั้ง เปลี่ยนใส่ชุดนอนของโรงแรม ตายิ่งโพลง ผมนอนมองเพดานอย่างไม่มีจุดหมาย..ผมชักไม่แน่ใจว่าจะสามารถทำอะไรได้ตามลำพัง มันไม่ใช่แค่ซื้อที่ซึ่งยังไม่รู้ออกหัวออกก้อย ไหนจะสร้างบ้าน ขอไฟขอน้ำ ดำรงชีวิตอยู่คนเดียว อันตรายจะมีมาเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว ถึงจะมีพี่ตุ๊กตาวูดูและบ๊วยอยู่ใกล้ๆ..เอาเข้าจริงๆ คนย่อมชนะสิ่งไม่มีตัวตนไม่ว่าจะเป็นอะไร
ยังร่างคุณเด่นอีกที่ผมจะนำมาจากกรุงเทพฯ จะนำมาอย่างไรไม่ให้เป็นที่สงสัยของคนอื่น แล้วจะนำมาทำอะไร? ทำอย่างไร?..โอ๊ย!ผมเลิกล้มแผนการทั้งหมดดีไหม? คุณเด่นไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรนอนนิ่งอยู่ในลิ้นชัก คงเป็นผมที่คิดที่เห็นภาพทั้งหลาย ปะติดปะต่อเรื่องราวสนองความต้องการของตัวเอง ไม่ใช่ความต้องการของคุณเด่น
หรือผมรักคุณเด่นจึงสร้างภาพและเรื่องราวต่างๆ ขึ้น โยนความผิด ต้นเหตุความเบี่ยงเบนให้คุณเด่น..หรือผมเองที่ปิดบังความจริงของตัวเอง..ผมขนลุกขึ้นทั้งตัวกับความคิดประหลาดๆ นี้!
สรุปแล้วผมคือตัวการงั้นหรือ?..ไม่ใช่!..ไม่ใช่! ผมยืนยันกับตัวเองหนักแน่น ก่อนนี้ผมคือชายหนุ่มธรรมดาๆ คนหนึ่ง..ต่อมาเมื่อได้พบคุณเด่น..มันไม่ผิดไม่ใช่หรือที่คนเราจะรักครอบครัว รักพี่รักน้อง..จะระดับไหนก็ตาม..คือพี่น้อง..และผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม คุณเด่น พี่เด่นต่างหากสอนผม ให้ผมรู้จักรักอีกชนิดหนึ่ง..พี่รักน้อง น้องรักพี่..ถ้าบ๊วยรักผมอีกคนล่ะผมจะว่าไง ผมก็ต้องรักบ๊วยด้วยสิถึงจะถูกต้อง..เฮ้อ!..
คิดอีกที..ผมเลิกล้มทุกสิ่งดีกว่า..กลับไปกรุงเทพฯ จัดการกับร่างคุณเด่นตามประเพณี ทำมาหากินร่วมกับดี้แก้ว ดำเนินชีวิตต่อไปตามความเป็นจริง หมั่นทำบุญทำทานอุทิศส่วนกุศลให้กับคุณเด่น..
แปะ! น้ำหยดหนึ่งหล่นลงบนแก้มผม..น้ำจริงๆ ผมมั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป ความคิดยังอยู่กับเรื่องเดิมไม่ได้เฉไฉไปไหน
เด่น.. เสียงเครือแผ่วๆ ของคุณเด่นอยู่ข้างหู เหมือนกำลังร้องไห้..น้ำตาอีกหยดหนึ่งบนไหล่ผม
คุณเด่น!..พี่เด่นใช่ไหม? พลันผมนึกเสียใจกับความคิดเมื่อครู่..คุณเด่นคงรับรู้ ผมขอโทษครับ..
ไม่มีเสียงตอบกลับมานอกจากกระไออุ่นที่ผมรู้สึกได้..สัมผัสอ่อนโยนนั้นลามไล้ไปทั่วร่างกาย ..ผมลืมเรื่องข้องใจกับชีวิตข้างหน้า ลืมปัญหาทั้งหลายที่คิดวิตกกังวล..จะเป็นอะไรก็ชั่งเถิดผมจะสู้ต่อไป...
เช้าวันรุ่งขึ้นผมโทรติดต่อกลับไปเรื่องที่..น่าแปลกที่ลุงคนนั้นยอมขายให้ผมในราคาเก้าล้านบาท..ผมไม่ได้กดขี่หรือเอาเปรียบลุง มารู้ทีหลังว่าที่นั้นมีไม่ถึงยี่สิบแปดไร่อย่างที่แสดงไว้ในโฉนด..ไม่มีใครหลอกลวงใคร ก่อนนี้ที่นั้นมีครบจำนวนไร่ ต่อมาโดนน้ำกัดเซาะจนทำให้ที่ขาดหายไป ถ้ามองโลกในแง่ดีผมเป็นเจ้าของหาดบางส่วนที่ยื่นไปในแม่ปิง
ผมซื้อเสื้อผ้าใหม่อย่างดีทั้งชุดรวมทั้งรองเท้าและกระเป๋าทำงานธุรกิจ เช่ารถเบนซ์หรูพร้อมคนขับ ไปธนาคารขอซื้อแคชเชียร์เช็คราคาเก้าล้านบาทตรงดิ่งไปกรมที่ดินตามที่นัดหมายกับลุงเจ้าของที่
ถ้าทำตามขั้นตอนคงจะไม่ทันเวลาทำการของธนาคาร ผมจึงอภินันทนาการค่าเหนื่อยจำนวนหนึ่งการซื้อขายจึงจบลงอย่างรวดเร็ว ทั้งนี้ทั้งนั้นผมต้องพาลุงไปธนาคารเพื่อให้เจ้าหน้าที่ยืนยันว่าเช็คมีเงินจริงจึงกลับไปทำการซื้อขายต่อ เสร็จเรื่องต้องพาลุงกลับไปธนาคารอีกเพื่อนำเช็คเข้าบัญชีของแก..ต่างคนต่างเครียด ก็เงินตั้งมากขนาดนั้น ไม่เคยมีทั้งคนซื้อคนขาย
ที่ผมต้องทำตัวโก้หรูก็เพื่อแสดงตัวเป็นเจ้านายของนายเด่นคนดูแลที่..นายเด่นกระจอกที่ไม่มีอะไรนอกจากเป้และรถถีบเฒ่า การดำรงชีวิตอยู่ที่นั่นของนายเด่นจึงจะปลอดภัยในระดับหนึ่ง..นายเด่น..ไอ้เด่นคนเฝ้าที่ของคุณเด่น..ความยุ่งเหยิงเริ่มปรากฏรำไร
ตกค่ำ หลังจากกินอาหาร ทำความสะอาดร่างกาย ชื่นชมกับโฉนดยี่สิบแปดไร่ ผมก็เตรียมตัวเข้านอน..สบายใจไปเปลาะหนึ่งกับแผนการชีวิตพี่ๆ น้องๆ ของผม..เข้านอนสไตล์ไอ้เด่น ไม่ใส่อะไรเลย...
มาเถอะ! ไม่ว่าคุณเด่นหรือบ๊วย คืนนี้จะมารุมกินตับผมหรืออย่างไรก็เชิญ ผมคงไม่มีปัญญารับรู้อะไรทั้งนั้น...ผมเหนื่อยจริงๆ ครับพี่เด่น...
| Create Date : 19 ตุลาคม 2551 |
|
17 comments |
| Last Update : 19 ตุลาคม 2551 20:17:13 น. |
| Counter : 686 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
บทนี้ไม่มีภาษาเมืองวันละคำ...
บทหน้าคงมีละครับ..ไอ้เด่นคนเฝ้าที่ลุยแหลก...
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ผมครับ...
ดีน ครับ.....