๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 50 .....๐๐
บทที่ 50
พี่ตุ๊กตา! พี่ตุ๊กตา! ผมร้องเรียกไปรอบๆ ขอความช่วยเหลือ
พี่ทั้งสองยังช่วยตัวเองไม่ได้ นับประสาอะไรจะมาช่วยผม..คนที่ทำเรื่องนี้ต้องมีพลังอำนาจมาก..ใครกันนะ?
กรุ๊กกริ๊ก! เสียงสร้อยลูกปัดแว่วมาจากไหนสักแห่ง ผมพยายามเงี่ยหูฟังหาทิศทาง
พี่ตุ๊กตา.. ผมเรียกอีก
กรุ๊กกริ๊ก.. เสียงพี่ตุ๊กตาหนนี้อยู่แถวทางลงจากผาดิน
พี่อยู่ไหน?.. ผมเดินไปตามเสียงลูกปัด เสียงนำผมลงไปเรื่อยๆ จนถึงหาด
เฮมมมม.. เสียงคล้ายหมู่คนร้องแสดงความยินดีหรือประหลาดใจ แต่ไม่เหมือนนัก
เฮมมม.. เสียงเฮแบบไม่เต็มใจนั้นดังอีกครั้งพร้อมกับมีแสงเรืองขึ้นรอบๆ หาด..มันสว่างขึ้น สว่างขึ้นจนมองเห็นอะไรๆ ได้ชัดเจน
เฮ้!.. คราวนี้เป็นผมเองที่ร้องออกมาค่อนข้างดังด้วยความตกใจ
ท่ามกลางเงาผู้คนที่คลาคล่ำอยู่ริมหาด บ้านหลังหนึ่งตั้งเด่นอยู่..เป็นบ้านชั้นเดียวสีไข่ไก่สลับขาวประดับอิฐแดงบางส่วน ประตูหน้าต่างบานเลื่อนกระจกใสกรอบอลูมิเนียมทันสมัย หน้าบ้านมีลานเทอเรสพร้อมชุดเก้าอี้นั่งเล่นสไตล์โมเดิร์นเข้ากับตัวบ้าน หลังคากระเบื้องสีอิฐสะท้อนแสงดาว สมกับเป็นบ้านพักตากอากาศริมหาด แม้จะเพียงหาดลำน้ำปิงแต่ก็น่ามองไม่แพ้บ้านพักตากอากาศชายทะเลแถบเมดิเตอร์เรเนียนในแคตตาล็อก
กรุ๊กกริ๊ก!..กรุ๊กกริ๊ก!.. เสียงดังถี่มีแววร่าเริงเหมือนกำลังหัวเราะชอบใจที่หลอกผมได้สำเร็จ..ที่แท้พี่ตุ๊กตาวูดูทั้งสองแอบใช้อำนาจของโซบ๊อปเรียกพวกซอมบี้ลุกขึ้นมาทำงานให้ผมอีก..ผมกวาดตาดูซอมบี้เหล่านั้นอย่างเกรงใจ บางร่างเป็นชายฉกรรจ์ หญิงสาว แต่ส่วนมากคือคนสูงอายุทั้งหญิงชาย..ผมรู้สึกอดสูใจขึ้นมาทันที..นี่ผมเกณฑ์แรงงานคนแก่เฒ่า ปู่ย่าตายาย บรรพบุรุษของผมขึ้นมาใช้งานละหรือ..อะไรไม่ว่า เด็กเล็กๆ ก็ยังถูกใช้งาน..พี่ตุ๊กตาเอ๋ย ผมไม่ได้ตั้งใจให้ทำอย่างนี้เลย!
เหมือนจะล่วงรู้ความในใจผม ซอมบี้ทั้งหลายฝืนทำหน้ายิ้มร้องเฮๆ ..ผมรู้ พวกเขากำลังถูกบังคับ..ผมน้ำตาหยดแหมะๆ สัญญาในใจว่าพรุ่งนี้ผมจะใส่บาตรทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้..ทั้งหมดยืนก้มหน้านิ่งรับกระแสจิตของผม สักครู่พากันเดินขึ้นด้านบนไปนอนสงบในป่าแหง้วตามเดิม
กรุ๊กกริ๊ก! เสียงดังออกมาจากบ้านเหมือนเชิญชวนให้ผมเข้าไปดู..ถึงอย่างไรพี่ตุ๊กตาก็หวังดีกับผมที่ต้องการบ้านใหญ่แข็งแรงกว่ากระท่อมไม้ไผ่หลังเดิม
บ้านสวยน่ารักดีครับ ผมชอบ ผมเลื่อนประตูกระจกโผล่หน้าเข้าไปชมเชยแม้จะไม่ยินดีนักกับการใช้แรงงานซอมบี้
กรุ๊กกริ๊ก แสงเรืองจากสร้อยลูกปัดลอยอยู่ระดับเดียวกับตัวผม..เอ้อฮฮฮฮ..พี่ตุ๊กตาพัฒนาตัวเท่าคนธรรมดาแล้วหรือนี่!
ผมขอเดินชมรอบๆ บ้านก่อนนะครับ..เอ่อ..อ้อ ขอบคุณพี่ทั้งสองมากครับ ผมพูดปด รีบปิดประตูเดินออกมา..ผมขอเวลาทำใจสักหน่อย พรุ่งนี้เช้าผมค่อยเข้าไป
ไหนๆ ก็เกือบเช้าแล้วผมจึงขับจักรยานขึ้นบนผาดินออกไปหาอาหารเพื่อเตรียมไว้ใส่บาตร..ว่าแต่จะมีแม่ค้าแม่ขายและพระสงฆ์ให้ผมหรือไม่เท่านั้น..จริงดังคาดจนฟ้าสางเกือบมองเห็นถนนแล้วผมก็ยังไม่พบผู้คน ถึงที่นี่จะไม่ใช่ป่าดงจริงๆ แต่สภาพภูมิประเทศไม่ได้แตกต่างจากนั้นเลย
อะไรอย่างหนึ่งเหลืองๆ โผล่ออกมาจากราวป่า เหมือนจะตรงมาที่ถนน ผมเขม้นมองภาวนาขอให้เป็นอย่างที่ใจนึก..เย้!..ใช่พระสงฆ์จริงๆ ท่านเดินเรียงแถวมาทางผม
ให้ตายสิโรบิ้น! ผมยังไม่มีอาหารสักอย่าง..จะทำอย่างไรดี?
ผมล้าเอาดื้อๆ ถีบจักรยานแทบไม่ออก แข้งขาอ่อนแรง นี่ละนะแม้เราจะคิดดีตั้งใจทำดีแต่ถ้ากรรมเก่ายังมีและสถานการณ์ไม่อำนวยก็ไม่สามารถทำความดีได้..ผมหยุดรถยืนประคองไว้รอให้พระท่านผ่านมา อย่างน้อยๆ ขอพรจากท่าน ท่านคงเมตตา
อะไรนี่! แม้จักรยานก็พลอยหนักหน่วงขึ้นมา ผมเอะใจ ละสายตาจากพระที่กำลังเดินมาถึง..ไม่น่าเชื่อเลยจอร์ช..มันเป็นไปได้ไง?..ที่ตะแกรงหลังมีตะกร้าอาหารผูกติดอยู่ ผมไม่มีเวลาแปลกใจมากนัก พระท่านกำลังถึงตัว ผมจัดแจงแกะตะกร้าออก หันไปนิมนต์พระ
นิมนต์ครับท่าน.. ผมพนมมือค้อมตัวลงทำความเคารพ ตามองอยู่ที่พื้น เท้าเปล่าของพระภิกษุก้าวยืนตรงหน้าผม พลันเอ็นบนหลังเท้าเกร็งขึ้นเล็กน้อยแล้วชักเท้ากลับข้างหนึ่ง ครู่เดี่ยวก็กลับวางสงบเคียงกันตามเดิม..เหมือนท่านลังเลหรือสะดุ้งตกใจอะไรสักอย่าง
ช่างบังเอิญที่ห่ออาหารในตะกร้าพอดีกับจำนวนพระ เมื่อใส่บาตรจนถึงองค์สุดท้ายผมจึงแจ้งเจตนาในการทำบุญครั้งนี้
ผมต้องการอุทิศส่วนบุญนี้ให้กับเจ้ากรรมนายเวร บุพพการีผู้ล่วงลับและทุกดวงวิญญาณที่ถูกฝังอยู่ในป่าแหง้วครับ ผมก้มลงอยู่ตรงหน้าเท้าพระองค์สุดท้ายที่ดูท่าจะอ่อนพรรษากว่าทุกองค์
ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้มีเกิดมีดับไปตามสังขาร โยมอย่าอาวรณ์กับสิ่งที่ล่วงลับไปแล้วเลย แม้แต่ตัวโยมเองก็อย่าได้เสียดายหากต้องละจากโลกนี้ พระองค์น้อยพูดเตือนสติเหมือนรู้ใจผม แล้วพระสงฆ์ทั้งหมดก็ให้พรและจากไปอย่างเงียบๆ เช่นขามา
พี่ตุ๊กตา! พี่อยู่แถวนี้ใช่ไหม? ผมร้องเรียก...มีแต่ความเงียบและสายหมอกอยู่รอบตัว ขอบคุณพี่ตุ๊กตามากที่จัดเตรียมอาหารให้ผมใส่บาตร ผมขออุทิศส่วนกุศลให้พี่ทั้งสองด้วย แต่ที่พี่ทำให้พระท่านตกใจเมื่อกี้ไม่ดีเลย ทีหลังอย่าทำนะครับ
กรุ๊กกริ๊ก..กรุ๊กกริ๊ก.. เสียงลูกปัดรัวถี่
ไม่รู้ละ ผมกลับบ้านดีกว่า ผมปั่นจักรยานกลับอย่างสบายใจ เหมือนรถจะแล่นเร็วผิดปกติทั้งที่ผมไม่ได้ออกแรงเท่าไหร่เลย หมอกรอบตัวฟุ้งกระจายสะท้อนแสงอาทิตย์ที่ส่องลอดใบไม้มารำไร..ผมมีความสุขจริงๆ
เฮ้! บ๊วย ผมตะโกนเข้าไปในบ้านเก่า เลยไปถึงป่าแหง้วผมลุยจักรยานเข้าไปในพงหญ้า น้ำค้างเปียกขากางเกง
ผมทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พี่ป้าน้าอาและทุกๆ ท่านแล้วนะครับ ผมร้องบอกด้วยความสบายใจที่ได้ตอบแทนความช่วยเหลือที่ได้รับจากพวกเขาเหล่านั้น
แสงแดดเช้าส่องต้องหลังคากระเบื้องสีอิฐ บ้านน้อยสีเหลืองอ่อนสดใสอยู่บนหาด ผมหยุดยืนดูบ้าน ทึ่งในความสามารถของพี่ตุ๊กตาและเหล่าซอมบี้ ผมจูงจักรยานไปพิงแผงอิฐแดงด้านข้าง แวะนั่งเล่นบนเก้าอี้ที่ลานเทอเรสหน้าบ้าน ยกขาขึ้นพาดโต๊ะคลายความปวดเมื่อย มันเป็นกิริยาที่ไม่เรียบร้อยถ้าทำต่อหน้าคนอื่น แต่นี่ผมอยู่เพียงลำพังในโลกส่วนตัวของผม ริมหาดแม่ปิงกลางป่าพ้นจากสายตาของใครๆ..ผมเริ่มชินและเหมาว่าที่นี่คือโลกของผมอย่างไม่รู้ตัว
คุณเด่น..พี่เด่นครับ พี่จะชอบโลกของผมหรือไม่..บางทีวันนี้ผมจะเข้ากรุงเทพฯ ไปรับพี่เด่นมาอยู่กับผม กับบ๊วย กับอีกหลายๆ คนในโลกที่อยู่ก้ำกึ่งระหว่างชีวิตจริงและวิญญาณ..คุณเด่นจะอยู่ได้ไหมครับ ผมมองไปที่ลำน้ำปิงรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุพร้อมกับสังหรณ์ใจบางอย่างเกี่ยวกับ โลกของผม
พี่เด่น..ผมจะอยู่กับพี่เด่นที่นี่นะครับ..ผมสัญญา
Create Date : 29 พฤศจิกายน 2551 |
|
6 comments |
Last Update : 29 พฤศจิกายน 2551 13:26:19 น. |
Counter : 742 Pageviews. |
|
|
|
ผมไม่ได้หลอกนะครับ
บทหน้าคุณเด่นมาแน่ๆ ครับ...
ดีน ครับ.....