.... ลวงใจ .... (บทที่ 37)

.... บทที่ 37 ....





ความจริงกับความฝันนั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่..ชีวิตคนเราก็เหมือนกับความฝัน สักวันต้องตื่นและรับรู้ว่าไม่มีอะไรเป็นจริงเลย


จรยืนอยู่หน้าประตูเหมือนครั้งแรกที่มาถึง..เจนอยู่ข้างๆ..มังกรอยู่ด้านหลัง มือหนึ่งเกาะไหล่จร

“ยกโขยงมาเยี่ยมบ้านผม” ชัยชนะจอดมอเตอร์ไซค์ตำแหน่งเดิมที่เคยจอด

“เจน!..” จรหันไปหา..มีเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าหลายอัน “รูสึกเหมือนจรไหม?”

“ฮือ..” เจนรับคำ งง เหมือนถูกป้ายยา

“ทำไมไม่บอกว่าจะมาที่นี่?” มังกรถามจรแต่เหลือบมองชัยชนะ “จะไปไหนมาไหนช่วยบอกกันหน่อย”

“ขอโทษ!..” จรไม่อธิบายว่ามาที่นี่ทำไมเพราะสิ่งที่ได้เห็นเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อถ้าเล่าให้ใครฟัง มีเขาและเจนเท่านั้นที่รู้ว่าเป็นจริง

“ไหนๆ มาถึงที่แล้วเข้าบ้านก่อนสิ” ชัยชนะลงจากรถเดินไปเปิดประตู

“กลับเถอะ” เจนกระซิบ..ไม่อยากเห็นโลงใบนั้นอีก

“ฮื่อ..” จรชักไม่อยากรับรู้อะไร..ที่จู่ๆ กลับออกมายืนหน้าบ้านก็หาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้แล้ว

“จอห์น!..” เจนกระตุกแขน..ถึงไม่อยากมองแต่ทั้งสองคนก็เห็นภาพข้างในประตูอยู่ดี

“ไงล่ะ?..” ชัยชนะผายมือเช้าไปในห้องที่สวยงาม..ผนังไม้ฉำฉา พรมลายหนังเสือและเฟอร์นิเจอร์สีโอ๊ก

“กลับไร่!..” มังกรเสียงเข้ม เดินนำไปที่ TZ-M..จรและเจนคามไปแต่โดยดี





“เจนล่ะ?” มังกรตะเบ็งเสียงถาม

“อยู่ค่ะ” เจนร้องตอบ สองมืออยู่ที่เอวมังกร

“ไหน?” มังกรเอี้ยวคอดูแวบหนึ่ง..เจนซ้อนกลางอยู่จริงแต่เขาไม่รู้สึกสัมผัสร่างของเธอเลย

“ผมก็มาด้วยนะ” จรตะโกนบอก

“แบ่งมาคันนี้บ้างก็ได้!..” ชัยชนะเร่งรถเคียงรถมังกร “ซ้อนคันผมไหมคุณเจน”

“คงไม่มีใครซ้อนหรอก พี่ไปรอที่บ้านเถอะผมมีเรื่องจะคุยด้วย”





“ไปไหนกันมา!..” ป้าก้อนหน้าตื่น

“อะไรป้า?..” มังกรจอดรถ

“คุณกิ่งทองแย่แล้ว..”

“พี่ชัย..” มังกรชะงักคำพูด รีบไปที่ห้องกิ่งทอง

“อ้าว!..” จรเดินตามเข้ามา ประหลาดใจเมื่อเห็นชัยชนะยืนพิงผนังห้องอยู่แล้ว..ประหลาดใจกว่านั้นคือ ชัยชนะมองเฉยกับอาการทุรนทุรายของคนรัก อดไม่ได้ที่จะหลุดปากเรียกชื่อด้วยความรู้สึกดูแคลน “คุณชัยชนะ!”

ป้าก้อนมองตามสายตาจรไปที่ผนังห้อง พึมพำกับตัวเอง “คุณจรมองเห็นอะไร..คงไม่ได้เห็นพี่ชายคุณมังกรมารอรับคุณกิ่งทองหรอกนะ”

“คุณกิ่งทอง..” จรเข้าใกล้ ลังเลว่าจะกอดหญิงสาวดีหรือไม่..วิธีที่เขาเพิ่มพลังชีวิตให้มังกรอาจใช้กับกิ่งทองได้..แต่สายตาหลายคู่ที่ได้เห็นจะเข้าใจหรือ เขาอาจกลายเป็นคนเลวในชั่วพริบตา


“จร!..ทำอะไรน่ะ!..” มังกรตกใจกับการที่จรก้มลงไปกอดร่างสั่นเทิ้มของกิ่งทอง “พี่ชัยชนะ!” มังกรหันไปทางผนังห้อง

“อีกคนแล้ว..” ป้าก้อนมองผนังแล้วกลับมาที่จรบนร่างกิ่งทอง “นี่ก็อีกคน เป็นอะไรกันหมด!”

“พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ?” มังกรถามชัยชนะ..เสียงร้อนรน

“ไม่..” สายตาจ้องอยู่ที่สองร่างประกบกันบนเตียง “เห็นไหม..กิ่งทองหยุดดิ้นแล้ว”

“แต่..ผมไม่เข้าใจ..” เดินไปดึงไหล่จรขึ้นจากร่างกิ่งทอง “ทำไมถึงทำอย่างนี้?”

“ผม..” จรลุกขึ้นยืนตามแรงดึง “ผมไม่ได้เป็นอย่างที่มังกรเข้าใจ แต่..ผมอธิบายไม่ได้จริงๆ”

“กิ่งทองเป็นปกติแล้ว..” ชัยชนะเดินออกนอกห้อง “ตามมาทั้งสองคน ไม่อยากให้ป้าก้อนงงไปมากกว่านี้”



“ชั้นเห็นมาหลายครั้ง พอเดาได้ว่าคุณจรมีอำนาจบางอย่างที่ใช้ต่อชีวิตหรือบรรเทาความป่วยไข้ได้” สามคนยืนอยู่หน้าห้อง

“จริงหรือ..” มังกรหันไปถามจร “อำนาจอะไร?”

“ไม่รู้สิ..” จรนึกย้อนไปเมื่อครั้งมังกรรถคว่ำก้านคอบาดเจ็บ “ครั้งแรกผมทำไปเพราะตกใจกลัวใครคนหนึ่งจากไปต่อหน้าต่อตา..ก็แค่กอดแน่นๆ เท่านั้น”

“ใครจากไป..กอดใครหรือ?” มังกรไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาเลย

“ครั้งต่อๆ มาก็กับคนเดิม..จนมาถึงคุณกิ่งทองนี่ละ”

“คนนั้นคือใคร”

“___” จรไม่ตอบ เกรงเรื่องจะยาวไปมากกว่าที่เป็นอยู่ กลัวจะกระจ่างในเรื่องที่เขาไม่อยากรู้

“จะคือใคร..” ชัยชนะนึกรำคาญ “ก็นายไง ที่รถคว่ำคราวนั้น”

“ทำไมผมจำไม่ได้”

“นอนโรงพยาบาลหลายวัน ก้านสมองบาดเจ็บ..คอ..หัก..” ชัยชนะลำดับเหตุการณ์

“คอ หัก..ไม่ตาย..” มังกรยกมือคลำต้นคอ

“คุณชัยชนะ!..” จรกลั้นใจ ไม่อยากได้ยินชัยชนะพูดต่อ

“ไม่ตายเหรอ..ฮะ..ฮะ..” ชัยชนะหัวเราะอย่างมีเลศนัย

“คุณชัยชนะ!..” อีกครั้งที่จรเรียกชื่อ..เขาจะห้ามอย่างไร ในเมื่อไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่ชัยชนะจะพูดต่อมาคือสิ่งที่เขาคิดสงสัย



“คุณกิ่งทอง!” ป้าก้อนออกมาขัดจังหวะ

“อะไรหรือป้า?” ชัยชนะลืมตัวถาม..ป้าก้อนมองไม่เห็นเขา

“เข้าไปดูหน่อยสิ!” ป้าก้อนกระตุกแขนมังกร

“เมื่อกี้ดีแล้วนี่นา” จรเดินตามเข้าห้อง

กิ่งทองนอนอยู่บนเตียงตามปกติ ไม่มีอาการอะไรน่าตกใจ แต่เมื่อมองใกล้ๆ เหมือนเธอจะไม่หายใจ

“กิ่งทอง!..” มังกรเป็นคนแรกที่รู้สึกได้..รองมือใต้จมูก จับชีพจรที่ลำคอ “กิ่งทอง!”

“เมื่อกี้..” จรพูดไม่ออก คิดว่าเขารักษากิ่งทองได้แล้ว “ให้ผมลองอีกที..” ก้มลงที่ร่างไร้ลมหายใจ

“ไม่ต้องเลย..” มังกรผลักจรออก “ทำอะไรลงไป กิ่งทองตายแล้ว จรกอดจนหายใจไม่ออก”

“ปล่อยเขา..” ชัยชนะพูดกับจรที่ล้มอยู่บนพื้น “ผมรู้ดีว่าวันนี้ต้องมาถึง..ที่กลับมาอีกครั้งก็เพื่อรอรับกิ่งทองไปอยู่ด้วย”

“ผมไม่เข้าใจคุณเลย” จรเห็นชัยชนะเย็นผิดปกติในขณะที่มังกรทุกข์ใจเพราะการเสียชีวิตของกิ่งทอง

“คุณจรรักษาคนให้หายจากการป่วยไข้ไม่ได้หรอก แต่ชุบชีวิตคนที่ตายไปแล้วให้ฟื้นขึ้นมาได้”

“ยิ่งไม่เข้าใจ” จรยืนขึ้น

“ผมรู้..ถ้าคุณกอดกิ่งทองอีกครั้งเธอจะกลับมีชีวิตขึ้นมาอีก แต่คุณจะต้องคอยกอดเธอเรื่อยๆ เหมือนที่ทำกับมังกร..” พูดกับมังกรที่หันมาฟัง “และจะมีประโยชน์อะไรถ้าฟื้นขึ้นมาในสภาพเดิมให้เป็นภาระกับทุกคน”





“กิ่งทองตายเพราะจรกอดจนหายใจไม่ออก..ผมไม่เข้าใจว่าคุณกอดกิ่งทองทำไม” คำพูดและสายตาของมังกรทำให้ต้องคิดมาก..จรนั่งคลำกระเป๋าเสื้อผ้ารอการตัดสินใจของตัวเอง

“เมื่อเขาไม่ต้องการเราแล้วก็กลับบ้านเถอะ..” เจนท่าทางอิดโรย “เจนเห็นทุกอย่าง”

“ไปยังไง?” อารมณ์น้อยใจทำให้สมองจรตื้อขึ้นมา

“ใช้วิธีเดียวกับที่พาเจนไปบ้านคุณชัยชนะสิ”

“กรุงเทพฯ นะ ไม่ใช่หมู่บ้านถัดไป” จรหน้าเครียด

“ไม่ลองไม่รู้”

“ลองก็ลอง..” จรลุกขึ้น มือหนึ่งจูงเจน มือหนึ่งกำหูกระเป๋าเสื้อผ้า ก้าวเดิน..เดินอย่างรวดเร็ว..วิ่ง..ตัวเบา..ปลิวลม

“จอห์นทำได้..อิๆ..” เสียงเจนลิงโลดอยู่ในสายลม

“เจน!..” จรร้องกึ่งตกใจกึ่งแปลกใจ..บางอย่างผิดปกติ แต่เขาหยุดเพื่อย้อนกลับไปไม่ได้





“คุณมังกร..” ป้าก้อนร้องเรียก..ทุกคนกำลังเตรียมตัวพาร่างกิ่งทองไปวัด “มีคนมาจากกรุงเทพฯ”

“สวัสดีครับลุงยง..” มังกรจำได้ “มาหาจรหรือครับ?”

“เอ่อ..” ลุงยงเริ่มงง

“ผมเรียกให้ครับ คงอยู่ในห้อง” โดยไม่รอคำตอบ มังกรเดินไปที่ห้องพักของเจน “ทำเรื่องแล้วหลบเงียบเชียว สองสามชั่วโมงแล้วนะจร”

“สามชั่วโมงที่แล้ว..” ลุงยงพึมพำ “คุณจรอยู่ที่บ้านนี่นา”

“จร..จร..” มังกรเรียกสองครั้งแล้วถือวิสาสะเดินผ่านประตูห้องที่เปิดอยู่ “อ้าว!”

“มีคุณจรอีกคนหนึ่งอยู่ที่นี่หรือครับ?” ลุงยงเดินตามมา..งง..สงสัยมากมาย

“จรไม่ได้อยู่ในห้องครับ..” มังกรกลับออกมา “จร..จร..อยู่ไหน..” มังกรเดินร้องเรียกทั่วบ้าน “ผมไม่โทษคุณแล้ว ออกมาเถอะ..” จนออกมานอกบ้านโดยมีลุงยงเดินตาม “จร..จร”

“คุณมังกร..” ป้าก้อนลากกระเป๋าใบหนึ่งมา “ป้าเห็นกระเป๋าใบนี้หล่นอยู่”

“กระเป๋าคุณจรผมจำได้!..” ลุงยงตรงเข้าไปเปิดกระเป๋าเพื่อความแน่ใจ “ใช่จริงด้วย”

“ทำไมกระเป๋าเสื้อผ้าของจรถึงอยู่นอกบ้าน แล้วตัวเขาหายไปไหน?” มังกรพูดขึ้น

“คุณจรอยู่กรุงเทพฯ ใช้ให้ผมมาเอากระเป๋า” ลุงยงพูดขึ้นบ้าง

“หา!..” มังกรตาโตด้วยความประหลาดใจ “ลุงว่าอะไรครับ..จรอยู่กรุงเทพฯ ได้ไง เมื่อครู่ใหญ่ๆ เขายังทำเรื่องปวดหัวให้ผม”

“ผมสิน่าแปลกใจมากกว่า คุณจรอยู่กรุงเทพฯ แท้ๆ คุณมังกรกลับบอกว่าอยู่ในห้อง..ฮะ..ฮะ..” ลุงยงลากกระเป๋าไปที่รถ “ได้กระเป๋าแล้วผมต้องขอตัวกลับกรุงเทพฯ ก่อนนะครับ”

“แน่ใจหรือครับว่าจรอยู่กรุงเทพฯ” มังกรไม่อยากเชื่อ

“แน่ใจครับ..ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ด้วยสิ ไม่งั้นผมจะให้คุยกันให้รู้เรื่อง”

“ใช่สิครับ..ถ้ามีสัญญาณผมต้องคิดว่าจรโทรฯ ไปเรียกลุงยงมารับกลับแน่ๆ” มังกรกุมขมับ “แต่..งงครับ”

“กลับละครับ..” ลุงยงปิดประตูรถ “ผมก็งงพอๆ กับคุณมังกร..” เปิดกระจกหน้าต่าง “คุณจรยังพูดแปลกๆ ว่ากระเป๋ามีมวลแน่นเกินกว่าจะพาไปด้วย”

“สวัสดีครับ” มังกรแน่ใจว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลัง และจรคงอยู่ไม่ไกลจากเขา


“แล้วจะเล่าให้ฟัง..” เสียงชัยชนะดังขึ้นหลังจากรถลุงยงลับตา

 

Create Date : 13 มีนาคม 2556		2 comments
Last Update : 13 มีนาคม 2556 13:09:58 น.
Counter : 1970 Pageviews.
Share Tweet