Group Blog
 
<<
กันยายน 2551
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
 
2 กันยายน 2551
 
All Blogs
 
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 23 .....๐๐



บทที่ 23



“ใช่! ผมมีพ่ออีกคนหนึ่ง” คุณเด่นลุกขึ้นนั่งตามปกติ


“ผมยังไม่เคลียร์เรื่องแม่ คุณก็นำเรื่องพ่อสองคนมาให้ปวดหัวอีก” ผมปวดหัวมากจริงๆ ไม่ใช่แกล้งพูด

“ทำไมต้องปวดหัวด้วย..แม่เราคุณยังยืนยันว่าไม่ใช่ พ่อสองคนคุณจะสนใจอะไร!” งอนน้อยใจหรือกำลังทดสอบผมกันแน่

“ผมปวดหัวจริงๆ ไม่ได้แกล้ง” ผมเอนลงนอน “โอ๊ย!”

“เหมือนจัง! ฮะ ฮะ” คุณเด่นหัวเราะ

“โอ๊ย! โอ๊ย!” กุมหัว เริ่มดิ้น มองเห็นสีหน้าตกใจของคุณเด่นลางๆ

“เฮ้ย! เอาจิงว่ะ” คุณเด่นกดปุ่มเรียกพยาบาล

“โอ๊ย..โอย..” ส่ายหัวไปมา ร้องคราง

“อดทนหน่อยนะ..” รู้สึกเย็นสลับร้อนกับมือคุณเด่นที่บีบนวดไปทั่ว


“ก๊อกๆ..” พยาบาลเข้ามา ไม่พูดอะไรกับคุณเด่น รีบดูอาการ จับชีพจร เปิดเปลือกตา หันไปชนคุณเด่นที่ยืนนัวเนียเกะกะแทบกระเด็น กดปุ่มสนทนากับพยาบาลอีกคน..สักครู่มีพยาบาลตรงเข้ามาสอดยาเม็ดเข้าใต้ลิ้นเหมือนที่เคยทำ..ผมเริ่มคลายความปวด เริ่มสงบ และเคลิ้มหลับไป...



ดึกมากแล้วที่ผมรู้สึกตัว คุณเด่นฟุบหลับข้างเตียง กุมมือผมไว้แน่น

“ดีขึ้นแล้วหรือ” เหมือนจะยิ้ม แต่ไม่! น่าแปลกที่ผมหายปวดหัวเป็นปลิดทิ้ง

“ครับ” ยังไงผมก็ไม่ชินกับคุณเด่นอยู่ดี

“พอจะรับฟังอะไรได้บ้างหรือยัง”

“ได้สิ” ผมบีบมือตอบ ถึงอย่างไรคุณเด่นก็ตั้งใจดีกับผมจริงๆ

“เรื่องแม่น่ะนะ..” คุณเด่นเหมือนจะได้ใจ..(ช่างเถอะ!)..ขึ้นนอนบนเตียงข้างผม..เตียงไม่ได้ใหญ่อะไรแต่คุณเด่นก็นอนได้พอดีทั้งที่ผมยังไม่ได้ขยับที่ให้

“เพื่อความโปร่งใส ขอย้ำก่อนว่าคุณเป็นพี่ชายผมแน่นะ!” ดักคอเพราะไม่แน่ใจทีท่าคุณเด่น

“ชัวร์ ปึ้ก! กำลังนอนกอดน้องชายอยู่นี่ไง” คุณเด่นพลิกตัวกอดผมดื้อๆ

“เฮ้ย! จะดีหรือ!” ผมอึกอัก

“ฮะฮะฮะ ล้อเล่น..” คุณเด่นพลิกตัวกลับไป “เห็นกลัวผมตลอดเวลา..ไม่ทำงั้นหรอก มีตัวอย่างให้เห็นตำตาทุกวัน มันเหมือนชิน มันเหมือนจะซึมซับเข้าไปจนเป็นเรื่องธรรมดา ยอมรับว่าบางทีก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง”

“ไหนว่าจะพูดเรื่องแม่” ผมว่าคุณเด่นอารัมภบทเพื่อเข้าเรื่องอื่นมากกว่า

“ใจเย็นๆ เด่นหล้ามีเวลาอีกตั้งเยอะ เด่นเก้ามีเวลาแค่คืนนี้คืนเดียวยังไม่ใจร้อนเท่าเลย” คุณเด่นยิ้มกับเพดาน

“พูดอะไรผมไม่เข้าใจ” อ้อนหรือ?

“ช่างเถอะ..” สอดแขนเข้าใต้ไหล่โอบกุมไหล่อีกข้างกอดกระชับ “พ่อเล่าให้ฟังว่าแม่หนีเข้ากรุงเทพฯ กับชายชู้ หายสาบสูญไป..ผมได้ยินอย่างนั้นซ้ำๆ ตั้งแต่เล็กจนโต และเชื่อสนิทว่าแม่เป็นคนไม่ดี”

“ไม่จริง!” เถียงทันที

“เออ..รู้..” เหลียวมองผมขำๆ “ผมอยู่กับพ่อและคนใหม่ของพ่อจนเป็นหนุ่ม โตพอจะรู้จักโลกและวิถีชีวิต เริ่มมองรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ผิดถูกอย่างไร ประกอบกับคำบอกเล่าของเพื่อนบ้านและญาติที่พอมีจึงสรุปได้เองว่าสิ่งที่ผมเห็นอยู่ทุกวัน สิ่งที่พ่อได้ทำลงไปและยังทำอยู่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง จริงอยู่ถึงแม้จะไม่ผิดแต่ก็ไม่ถูก”

“พ่อทำอะไรถูกบ้างล่ะ?” ลูกอกตัญญูรีบซ้ำเติม

“อย่างน้อยที่ทำให้เราเกิดมาไง! ตั้งใจทำนะ ไม่ใช่ผลพวงของความใคร่ พ่อตั้งใจให้เราเกิดมาจริงๆ ตั้งใจมากเกินไปจนได้ทีเดียวสองคน..หึหึ” เสียงหัวเราะฟังขมขื่น “และเพราะไอ้ลูกสองคนนี่แหละที่ทำให้พ่อเปลี่ยนไป..ไม่ดี?”

“ยังไง?” ยิ่งพูดผมยิ่งไม่เข้าใจ

“พ่อเล่าว่า ตอนนั้นฐานะเราค่อนข้างลำบากการกินอยู่ไม่ดีนัก แม่ไม่ได้รับการบำรุงเท่าที่ควร ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะมีลูก ซ้ำมีลูกแฝดแม่จึงเกือบตาย..มีคนๆ หนึ่ง ชอบพอกับครอบครัวเรา ที่สำคัญมีฐานะดีกว่ามาหลงชอบพ่อและเจ้าลูกแฝด พ่อจึงตัดสินใจหอบลูกคนโตไปอยู่กับเขาอีกจังหวัด ทิ้งเงินจำนวนหนึ่งไว้ให้แม่..ทั้งนี้โดยความยินยอมพร้อมใจ พร้อมจำใจของแม่ ที่เห็นแก่ลูกๆ และข้ออ้างของสามี..เฮ้อ!” ถอนใจ ตะแคงข้างกอดผม “สงสารแม่นะ..”

“แต่พ่อไม่ควรใส่ร้ายแม่ว่าหนีตามผู้ชาย..บอกว่าเด่นเป็นลูกของเมียใหม่พ่อก็สิ้นเรื่อง เด็กจะได้ไม่มีปัญหาในวันข้างหน้า” สมควรที่ผมจะอคติกับพ่อ “แล้วต้องมาวุ่นวายตามหาแม่หาน้องอย่างนี้”

“มันไม่ใช่อย่างนั้น” คุณเด่นขมวดคิ้ว

“อย่างนั้นละ” ผมเริ่มกวน

“มันไม่ง่ายอย่างเด่นพูด มันทำไม่ได้” ลุกขึ้นนั่งกุมหัวใช้ความคิด

“ทำไม” ผมลุกขึ้นตาม..ไม่ต้องนอนกันละวะคืนนี้

“จะอธิบายอย่างไรดี?” คุณเด่นงึมงำ

“พวกพ่อ!” ผมโวยใส่

“เรื่องเวลาตายของแม่ที่ไม่เหมือนกัน” คุณเด่นใจเย็นกับวาจาของผม

“ก็คนละคนจะเหมือนกันได้ไง ผมไม่อยากเป็นพี่น้องกับคุณแล้ว..เข้าข้างความผิด!” ไอ้เด่นของขึ้น

“ก็ยังดีที่เคยยอมรับ..ตอนไหนนะ?..สงสัยตอนผมกอดอย่างนี้” ปุ้ปปั้ปกอด

“เฮ้ย!” ผมผลักออก

“อย่างที่รู้ว่าแม่ร่างกายอ่อนแอ ไหนจะต้องเลี้ยงเด่นหล้าไหนจะต้องทำมาหากิน หลายปีถัดมาแม่ตายลง ที่เด่นบวชหน้าไฟให้นั่นแหละ..พ่อรู้ข่าวไปตามหาลูก แต่เด่นหนีเข้ากรุงเทพฯ แล้ว..ตอนนั้นผมยังไม่รู้อะไรเลย ทั้งเรื่องแม่และเรื่องเด่น” เอื้อมมือเสยผมห้อยย้อยบนหน้าผากไอ้เด่น

“งั้นก็โกหกที่บอกว่าแม่คุณเพิ่งตาย”

“ผมไม่ได้พูดสักหน่อย เข้าใจกันไปเอง” เลิกคิ้วหมายว่า..ใช่มะ?

“โกหก!” จนป่านนี้ไอ้เด่นยังไม่เลิก

“จำได้ไหมครั้งหนึ่งที่เราคุยกัน ผมยังพูดว่า ไม่จริง ผมบอกแล้วว่าไม่จริง แต่คุณฟังเป็นว่าๆ คุณพูดไม่จริง ฮะฮะ”

“ลูกเล่น!” ผมยอมจำนน

“ผมเพิ่งมารู้ความจริงเรื่องแม่และเด่นหล้าเมื่อปีที่แล้วนี้เอง..ผมเสียใจมากที่เข้าใจแม่ผิดๆ มาตลอด ออกตามหาน้องชายที่เผชิญโลกตามลำพังในกรุงเทพฯ..เด่นไม่รู้หรอกว่าผมเองว้าเหว่ขนาดไหน ไม่มากไม่น้อยไปกว่าเด่นเลย..ในที่สุดผมก็พบน้อง..ผมรักเขามาก..ไม่รู้จะรู้ตัวไหม?” มาไม้นี้หรือคุณเด่น..ไม่ได้ผลร๊อก!

“ต่อ..เรื่องแม่” ผมทำเฉยกับมือคุณเด่นที่เข้ากอดผมอีก

“ผมรู้สึกสำนึกผิดทั้งของตัวเองและรู้สึกแทนพ่อจึงจัดงานศพแม่ขึ้นที่วัดที่เด่นเคยอยู่ หวังว่าเด่นจะแสดงตัวออกมา..แต่เด่นดื้อเหลือเกิน..จนป่านนี้..จนเดี๋ยวนี้ ไม่รู้ว่ายอมรับผมหรือยัง” คุณเด่นมองผมเศร้าๆ

“เอ่อ..” ผมพูดไม่ออก หลายความรู้สึกประดังเข้ามา เรื่องใหม่ๆ ที่เพิ่งรับรู้ บางอย่างที่ยังกำกวม และตัวคุณเด่นเอง แม้จะพูดเต็มปากว่าผมอยู่ในฐานะน้องชายแต่ก็ถือโอกาสลวนลามตลอดเวลา..หรือผมคิดมากไป!

“พรุ่งนี้ผมจะไปแล้ว ไม่รู้จะได้มาอีกเมื่อไหร่ เด่นช่วยจัดการเรื่องงานแม่ด้วยนะ ค่าใช้จ่ายต่างๆ ผมจัดการเรียบร้อยแล้วแม้แต่ค่ารักษาพยาบาลของน้องชายสุดที่รักของผมคนนี้..” คุณเด่นพูดทะแม่งๆ แต่ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรกับการกอดรัดเหมือนผมเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่งของพี่ชาย อะไรๆ ที่คุณเด่นมอบให้ ทั้งความรู้สึกดีๆ ความรักและเมตตา มันมากเกินกว่าที่ผมจะนึกรังเกียจขัดขวาง..พี่เด่นเก้าจะทำอะไรก็ทำเถิด..เด่นหล้า..เด่นหล้า...

กำลังเคลิ้มกับความรู้สึกที่เพิ่งเคยพบ ผมนึกสงสัยอะไรบางอย่าง

“ไม่มีร่างแม่แล้วจะเผาอะไร?” เสียงแผ่วจางเหมือนอยู่ในความฝัน

“มีสิ..อย่าลืมเปิดดูนะ...” เสียงอู้อี้เบาหวิวตอบมา


ผมนึกจะถามต่อ แต่ความรู้สึกทั้งมวลเริ่มเลือนลาง..ร่างคุณเด่นจางหายไป..ตัวผมอยู่ที่ไหน..เรากำลังทำอะไรกันอยู่..คุณเด่น..เด่นเก้า..พี่เด่นเก้า!...





Create Date : 02 กันยายน 2551
Last Update : 2 กันยายน 2551 20:23:57 น. 6 comments
Counter : 649 Pageviews.

 
แม้ๆๆๆอิจฉาพี่น้องคู่นี้นะรักกันจริงๆ
แต่ก็ชอบแปลกๆดีแปลกทั้งเด่นหล้า เด่นเก้า และก็คุณดีนที่แต่งนิยายแปลกๆให้อ่าน อ่านไปก็ปวดหัวไปเพราะเริ่มงง เอาไว้คุณดีนแต่งเสร็จเมื่อไหร่จะอ่าอีกรอบ

รัลค่ะ


โดย: รัลดา IP: 203.144.187.18 วันที่: 2 กันยายน 2551 เวลา:18:50:52 น.  

 
คุณเด่น จะไปไหนล่ะ กลับมาก่อน
อย่าเพิ่งทิ้งน้องเด่นไป

ฮือ ฮือ ร่างคุณเด่นจางหายไปแล้ว แล้วจะกลับมาอีกมั้ยอ่ะ


โดย: น้ำค้าง IP: 202.41.167.246 วันที่: 3 กันยายน 2551 เวลา:8:26:44 น.  

 
มาทำให้นายเด่นปวดหัวอีกแล้วนะคุณเด่น

ไม่ยอมจริงๆด้วย มาทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้ได้ไง ฮึ !!

มาตา = แม่ของสองพี่น้องนี่ใช่หรือเปล่าคะ



โดย: sandhurst IP: 58.136.48.125 วันที่: 3 กันยายน 2551 เวลา:11:27:29 น.  

 
พี่แซนด์ครับ...
คุณน้ำค้างครับ...
คุณรัลดาครับ...

"ปริศนามาตา" นี้ ความจริงเป็นพล็อตเรื่องสั้นจากข้อมูลจริงของร้านดอกไม้ร้านหนึ่ง...

เรื่องสวยนั้นจริงทุกประการ ช่างดอกไม้เลี้ยงไว้จนโต รอดบ้างตายบ้าง...

พวกหรีดเก้าพวงส่งสามวันติดกันชื่อเดียวกันทุกพวงก็เรื่องจริง...

ไม่มีแขกในงานก็เรื่องจริง...

จากความฉงนในเหตุการณ์นี้ ผมจึงผูกเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา...

ขณะนี้ถึงจุดหักเหของเรื่องอันนำไปสู่บทอวสาน...

ผมทำใจไม่ได้ที่จะเขียน..ใจร้ายเกินไปไหม? ทำร้ายจิตใจผู้อ่านไหม?...

ที่สำคัญผมเองใจแข็งพอจะกดแป้นคอมพ์ละหรือ...

เขียนแล้วลบ..เขียนแล้วลบ...

รอให้ผมทำใจอีกนิดนะครับ...

ดีน ดาเรน ครับ...

(เว่อร์ไปไหมนายดีน!)


โดย: ดาเรน IP: 124.121.178.28 วันที่: 3 กันยายน 2551 เวลา:20:05:26 น.  

 
เว่อร์ คะเว่อร์

เวอร์มากๆเลย

55 ...


โดย: sandhurst วันที่: 4 กันยายน 2551 เวลา:20:41:26 น.  

 
พี่ครับ...

ก็งี้ละ...

ไม่งั้นไม่ใช่ไอ้เด่นซิพี่)))))

ว่าเค้า!..เด๋วฟ้องเด่นเก้านะครับ...

เด่น มาเอง ครับ.....



โดย: ดาเรน IP: 124.121.176.164 วันที่: 4 กันยายน 2551 เวลา:23:00:33 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ดาเรน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add ดาเรน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.