Group Blog
 
 
กรกฏาคม 2551
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
11 กรกฏาคม 2551
 
All Blogs
 
๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 4 .....๐๐



บทที่ 4



เย็นนั้นขณะกำลังเตรียมตัวจะไปวัด เด็กๆ พรวดเข้ามาในร้าน


“พี่เด่นขา..” อ๊ะนั่นแน่!รู้จักชื่อผมด้วย

“พี่วาดรูปนางเงือกกับผีเสื้อสมุทรให้ กำลังรอเรามารับอยู่เหมือนกัน” ผมเดินไปส่วนทำงานของผม

“พี่วาดให้หนูบ้างสิคะ” ทั้งโขยงกรูตามผม

“โอ้โห! สวยจัง” เสียงอุทานจากใจ?

“พี่จะไปธุระ ไม่ว่างเลย ไว้วันหลังละกันนะ” เนยเขียวปัดส่งสายตา

“พี่ขา พายเมื่อเช้าอร่อยจัง มีเหลืออีกมั้ยคะ หนูเหมาหมด” เข้าใจนะเข้าใจ..นังนู๋!

“ได้สิคะ เดี๋ยวพี่จัดการให้” โอ๊ย! เนยเหลวเป็นน้ำแระ “จะกินหมดหรือคะนี่?” เธอโกยพายใส่ถุงทั้งถาด

“ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวเพื่อนๆ ช่วยเหมือบ” หันมาขยิบตากับกลุ่มที่รุมล้อมผมอยู่

“งั้นพี่แถมคุกกี้ถั่วให้ถุงนึงค่ะ” ไอ้ไม่สวยส่งตาหวานไมตรีร้ายให้ผม “เด่นอยู่ช่วยวาดรูปให้น้องๆ นะ ชั้นไปสองคนกับแก้วก็ได้” อ้าว! แล้วกัน!

“โห! พี่ขา ใจดีจัง” พวกเธอย่อเข่ากระพุ่มมือไหว้แม่เพื่อนดี้

“ไหงงั้น!” ผมเกาหัวแกรก...

“ไม่ต้องรอชั้นสองคนนะ ปิดร้านได้เลย” ยังมีหน้าตะโกนสั่ง

“เย้!...” จะใครซะอีกล่ะ...เอาเข้าไป!



ไม่รู้กี่รูปที่ผมวาดไป 5B เกือบหมดแท่ง รูปหลังๆ เจอมั่วเหมือนกัน ก่อนจะกลับออกไปสาวหนึ่งใจกล้าจุ๊บแก้มขอบคุณผม..ได้กลิ่นพายไก่แหม่งๆ

มืดมากแล้วที่ผมปิดร้าน เด็กๆ กลับบ้านเวลานี้ไม่กลัวกันบ้างรึไง ผมเองยังแว่วว่ามีสายตาแอบมองอยู่ในความมืดข้างนอก..อยู่กับวัดมาตั้งนานยังกลัวอีก

“กริ้ง กรี้ง...” เสียงกริ่งโทรศัพท์ยังโบราณอยู่ตามเจ้าของตึก (อิอิ)

“เฮ้ย! ทำไมไม่โทรเข้ามือถือ ดีนะที่ชั้นยังอยู่ข้างล่าง” โทรมาสั่งงานละซี

“ชั้นรู้ย่ะว่าสาวๆ คงไม่กลับไปง่ายๆ หรอก นายเด่นมณีปี่ (เซ็นเซอร์)”

“บ้า! มีไรว่ามา ง่วงนะ” ผมแกล้งตัดบท

“ไม่ได้หวง ไม่ได้ห่วงหรอกนะ มีเรื่องแปลกๆ จะเล่าให้ฟัง..แต่ไว้พรุ่งนี้ดีกว่า ดูร้านดีๆ ละอย่าให้สาวๆ บุกเข้าไป ฮะ ฮะ..”

“เออ!” ผมชิงวางสายก่อน


ผมอยากออกไปเที่ยวนอกบ้านเหมือนกัน ใจหนุ่มมันเรียกร้อง แต่จะไปไหนดีล่ะ? ถึงผมอยู่กรุงเทพฯ มานานแต่อยู่ในกรอบ เดี๋ยวนี้พอมีอิสระผมก็บินไม่เป็นเอาดื้อๆ นายเด่นไก่อ่อน!

หลังจากอาบน้ำสระหัวทำความสะอาดร่างกายปลดปล่อยอารมณ์เรียบร้อย ผมเดินกลับเข้าห้องผ่านระเบียงทางเดินเล็กๆ..ไม่รู้นึกอย่างไรชะโงกหน้าลงไปดูข้างล่างหน้าร้านเห็นเงาคนตะคุ่มอยู่ แต่พอเพ่งมองให้ชัดเงานั้นกลับหายไป..ขนลุกซู่ทั้งตัว ผมที่เพิ่งสระแทบจะแห้งเดี๋ยวนั้น



“ติ้งต่องๆๆๆ” กริ่งประตูร้านรัวถี่

“โอ๊ยๆๆๆ จะเล่นงี้ทุกวันเลยหรือแก” ผมแทบง้างเปลือกตาออกจากกัน

“เฮ้ย!” ผมกระเด้งปึ๋งออกจากเตียง สายมากแล้ว แสงแดดส่องจ้าถึงที่นอน นึกจะคว้ากางเกงเซ็กซี่แต่พอมองแดดอีกทีจึงวิ่งเข้าห้องน้ำ บ้วนปากพรวดๆ วักน้ำลูบหน้าปาดคราบมันสองข้างจมูก เสยผมสองที กลับเข้าห้องใส่กางเกงยีน คว้าทีเชิ้ตวิ่งปุเลงลงบันได

“ติ้งต่องๆ”

“เออๆ มาแล้วๆ” ผมวิ่งพลางแคะขี้ตา ใส่เสื้อระหว่างขั้นบันได

“พรืดดดด...” ผมแทบจะยกมือค้างไว้ตั้งแต่ประตูเลื่อนบานแรก..มีชายกลางคนยืนเคาะประตูกระจกอยู่ ดีที่ผมแต่งตัวเรียบร้อย

“วันนี้เปิดสายนะคุณ” คำทักทายแรกเมื่อเดินเข้าในร้าน

“ครับ รอสักครู่ให้ผมเปิดร้านก่อนนะครับ” ผมเปิดแอร์ เปิดบานเลื่อนอีกสองบาน

“ช่วยจัดช่อดอกไม้ให้สักช่อ” ออเดอร์เฉยเลย

“คือ..อะ..อ่า..คือ..” ผมจะทำไงดี ปฏิเสธไม่ได้เด็ดขาด เงินนะ ประเดิมด้วยซี

“ดอกอะไรก็ได้ผมไม่ค่อยถนัด”

“คือว่า...” ผมตัดสินใจไม่ถูก

“ราคาเท่าไหร่ก็ได้ ให้คนพิเศษน่ะ” เงิน เงิน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าชมพู่..เอ้ย! ค่าเช่าตึกยายชมพู่

“เชิญนั่งคอยก่อนครับ มีการ์ดสวยๆให้เลือก เชิญตามสบายครับ” เป็นไงเป็นกันวะ เคยเห็นอยู่ทุกวันนี่นา ลองดูซักตั้ง

“ไม่เป็นไร ผมชอบดู” ยืนกอดอกพิงเสาร้านตั้งท่าจริงจัง

ผมเลือกดอกไม้ในตู้แช่ คะเนโทนสีเข้ากันอย่างที่ได้ร่ำเรียนมา ใช้สีตัดกันแซมบ้างนิดหน่อย “แม่จ้วยเปิ้ลจิ่ม!” ผมร้องให้แม่ช่วยในใจ มือเริ่มสั่นแทบจะเอามือซ้ายจับมือขวาให้ทำงานซะงั้น

“จัดเก่งเหมือนกันนะครับ” เก่งกะผีอะไร ผมสั่นเหมือนเจ้าเข้างี้ยังมองไม่ออกอีก


ในที่สุดก็เสร็จจนได้!

“สวยจัง เท่าไหร่ครับนี่?” โชคดีที่มองแต่ดอกไม้ ไม่สังเกตเห็นผมเหงื่อแตกพลัก

“หนึ่งพันบาทครับ” ช่างกล้านะนายเด่น..ค่าขึ้นครูน่า..เกี่ยวกันมั้ย?

“ไม่แพงครับ ขอบคุณ”

“ขอบคุณครับ”



“พลุ๊ป! ตุ๊บ!...” จู่ๆ ลูกค้าคนนั้นล้มลงบนฟุตปาทหน้าร้าน

“คุณ! คุณ!”
ชายอีกคนหนึ่งเดินมาพอดี ก้มลงช่วยพยุงร่างที่ปวกเปียกนั้น..ผมตกตะลึงยืนมองเฉย

“คุณเด่น! เกิดอะไรขึ้นคะ” แม่เบเกอรี่หวานจ๋อยอารมณ์ดีกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางผม..และ..เลยไปที่ชายสองคนริมถนน

“................” ผมหูอื้อเพราะความงุนงง ไม่ได้ยินแคนดี้พูดอะไรกับชายแปลกหน้า เธอเรียกรถเท็กซี่พาคนเจ็บไปพร้อมกับชายคนนั้น...


“นั่นไงคุณเด่น เจ้าของพวงหรีดยี่สิบเจ็ดพวง เรื่องแปลกที่จะมาเล่าให้เด่นฟังไง” ดอกแก้วมาถึงพอดีเห็นเหตุการณ์


“คุณเด่น!” ที่ผมตกตะลึงก็เพราะนายเด่นคนนี้นั่นเอง.....





Create Date : 11 กรกฎาคม 2551
Last Update : 24 กรกฎาคม 2551 10:47:34 น. 2 comments
Counter : 962 Pageviews.

 
มาเคาะประตู เชิญมาเยี่ยมมาเยือนบล๊อกแม่ค้าหนังสือมือสองจ้า


โดย: หนังสือมือสอง (AngelTomorrow ) วันที่: 19 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:21:11 น.  

 
เด่นทับซ้อน

เริ่มแกล้งคนอ่านแล้วไม๊หละ นายเด่น เอ๊ย คุณเด่น


โดย: sandhurst IP: 58.10.131.123 วันที่: 31 กรกฎาคม 2551 เวลา:11:14:05 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ดาเรน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add ดาเรน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.