..กระถินกลิ่นขี้ควาย..บทที่ 23

บทที่ 23





ไม่ง่ายนักกับสองแรงสี่มือที่จะช่วยกันฟื้นฟูที่ดินเกือบยี่สิบไร่ให้ออกดอกออกผลอย่างที่เคยเป็น


“พลั่วๆ..ปึกๆ..” ทุยยกชายผ้าขาวม้าเช็ดเหงื่อ “ร้อน”

“ไม่ต้องจริงจังขนาดนี้ก็ได้..” ถิ่นพรวนดินอยู่ใกล้ๆ “ทำไปเท่าที่เราจะไหว ได้ผลเท่าไหร่ก็เท่านั้น มันไม่ใช่จะสำเร็จได้ง่าย..” เช็ดเหงื่อบ้าง “ยังไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ทุยจะยอมให้เราทำไหม”

“แหม..หมู่นี้เรียกเสียห่างเชียว..พ่อแม่ทุย”

“ไม่ใช่แค่เรียกห่าง ความรู้สึกก็ห่างออกด้วย..” ถิ่นปลดข้าวม้าจากเอวขึ้นพันหัว “ไม่กล้ารู้สึกว่าคือตายายจริงๆ แล้วละ”

“ร้อนนักก็พักก่อน..” ทุยทิ้งจอบกับพื้น เดินนำเข้าร่มไม้ “จะเที่ยงแล้วมั้ง”

“หาอะไรกินกัน..” ถิ่นเดินตาม ผงกหัวงึกๆ ยิ้มกับแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยเหงื่อของทุย “ข้าวกากหมูกะปิหอมแดงไหม?”

“ฮึ!..” ทุยสั่นหัว “เราไม่ชอบกิน..” มองไปทางปั้มริมถนน “กินก๋วยเตี๋ยวดีกว่า..” คว้าข้อมือถิ่นออกวิ่ง “ไปกัน!”



“ฮะ..ฮะ..” กว่าจะถึงปั้มหอบตัวโยนทั้งสองคนแต่ไม่วายหัวเราะร่วน

“เมื่อคืนได้ยินเสียงอะไรไหม..” กินไปได้สักพัก ถิ่นพูดขึ้น “ครางเหมือนคนร้องไห้”

“ได้ยินเหมือนกัน นึกว่าฝันถึงเล้าหมูตอนที่ยังมีหมูอยู่ เสียงอี๊ดๆ งี๊ดๆ”

“ฝังใจจริงนะกับเล้าหมู..ฮะ..ฮะ..” ถิ่นจี้เอวทุย..แกล้งพูด “กินไวๆ สิ จะได้กลับบ้านไปเล้าหมูกัน”

“ไปจริงแน่นะ เราจะได้รีบกิน..” ทุยรับมุขแต่ตาวาว “อยากไปเหมือนกัน”

“เมื่อเช้าเราย่องไปดูไอ้ต้อย จะผูกมิตรให้มันมาช่วยงานไร่..” ถิ่นตาโต “รู้ไหมเห็นอะไร?”

“ตรงซอกเล็กก่อนจะถึงห้องพี่เบิ้มน่ะหรือ..” ทุยวางช้อน “มันเป็นช่องให้ลมวิ่งผ่าน ไอ้ต้อยชอบนอนตรงนั้นจะได้ยืนแอ่นเยี่ยวตอนกลางคืนไม่ต้องลุกไปไหน”

“จะบอกใช่ไหมว่ามีกลิ่นเยี่ยวคลุ้ง เผลอๆ มีลูกหลงเปียกกองผ้าห่มของมันด้วย” ถิ่นดักคอ

“อือ..ใช่ไหมล่ะ?”

“ไม่ใช่แค่นั้น!..” ถิ่นกลืนน้ำลาย “ผ้าห่มไอ้ต้อยมีเลือดเปื้อนอยู่ด้วย”

“แกะสิวที่ก้นมั้ง”

“สิวอะไรเลือดเยอะมาก”

“ต้องถามมันดู” ทุยสรุป “เผื่อบาดเจ็บอะไรจะได้หายาใส่ให้”




ดูเผินๆ เหมือนถิ่นไม่ร้อนใจกับชะตาชีวิตที่นับจะยุ่งยากขึ้นทุกวัน..ที่ผ่านมาน้อยนักถ้าเทียบกับที่จะเกิดขึ้น

“ให้เราพูดอีกครั้งนะ..” ถิ่นดึงตัวทุยลงนั่งบนท่อนซุงที่แทบจะงอกรากลงดิน..ความคิดที่จะพูดเกลี้ยกล่อมให้ทุยไปกรุงเทพฯ เรียนหนังสือต่อใกล้พ่อแม่เปลี่ยนไปเมื่อสัมผัสท่อนซุงที่ใช้นั่งเล่นตั้งแต่เด็ก “ใครจะไปก่อนกันนะ” ถิ่นตบลงบนไม้ลื่นมัน

“พูดแบบนี้อีกแล้ว..” ทุยตาคว่ำ “เราว่าทั้งนายและซุงริมถนนนี่คงอยู่ตลอดไปน่ะแหละ เจ้าหน้าที่เขาคงลืมไปแล้วว่าทิ้งพวกมันไว้ตรงนี้”

“เหมือนที่พ่อแม่ลืมว่าวางเราไว้ตรงไหน..” ถิ่นลูบท่อนซุงอีกครั้ง “เจ้านี่ดีกว่าที่มีใครต่อใครมาหาบ่อยๆ แต่เราไม่ ..ไม่มีใคร”

“โอ๊ย!..” ทุยเด้งตัวขึ้น “ไม่อยากคุยด้วยแล้ว..” เดินกลับบ้าน “แล้วเราไม่ใช่ใครที่นายมี ที่ต่างให้ความอบอุ่นแก่กันและกันหรือ?..” เสียงค่อนข้างดัง “น้อยใจโว้ย!”

“ไม่ใช่อย่างนั้น..” ถิ่นตามง้อ “เราหมายถึงพ่อแม่เราน่ะ”

“พ่อนายถูกตำรวจยิงตายไปแล้ว..ฮึ!..” ทุยสะบัดแขนออกจากถิ่น “นายหมายถึงเจ้าป๋องนะสิ ทำไมเราจะไม่รู้”

“เราไม่เคยมีอะไรกับป๋อง นายอย่าโมเม..” ถิ่นนึกงอนบ้าง “ใช่สิเรามันลูกโจรก็ต้องชอบลูกโจรเหมือนกัน”

“เฮ้ย!..” เอาเข้าจริงทุยก็ตกใจที่จู่ๆ ถิ่นวิ่งไปในที่รกร้างข้างทาง “จะไปไหน?”



ท่ามกลางความมืดที่ปกคลุม แสงจันทร์เสี้ยวพอเห็นลางๆ ถิ่นวิ่งลุยไปทางบ่อใหญ่ แม้จะมืดแต่ก็เดาทางได้ มีสะดุดบ้างเซบ้าง

“กลับมาเถอะถิ่น..” เสียงทุยอยู่ด้านหลัง “มันมืดเราตามไปไม่ถูก..กลับมาเถอะ เราขอโทษ”

“ลูกโจร!..” ถิ่นวิ่งไปร้องไป..เขาไม่ได้โกรธทุย แต่น้อยใจตัวเองที่เกิดเป็นลูกโจร “ก็ดีที่ไม่ตามมา..” ถิ่นอดเหลียวหลังดูไม่ได้ “ห่างกันเดี๋ยวนี้ ถึงเวลาจากกันจริงจะได้ไม่ต้องเสียใจมาก”

“ฮือ..อือ..”

“คืนนี้จะนอนข้างนอกที่แหละ..” ถิ่นทิฐิแรงจนไม่ได้ยินเสียงๆ หนึ่ง “ไม่กลัวหรอก ไม่ว่าสัตว์ร้าย คนหรือผี..อะ..อุ๊บ!..” ถิ่นสะดุดบางอย่างล้มลง

“ฮือ..ฮือ..” เสียงเดิมดังชัดขึ้น “กลัวแล้ว เจ็บ..อย่าทำผมเลย..ฮือ..ฮือ..กลัวแล้ว”

“ไอ้ต้อย!..” ถิ่นจำเสียงเด็กของจันได้ “ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้..” เพ่งนานเข้าจึงเห็นสภาพบอบช้ำของต้อย เลือดแห้งกรังตามตัวโดยเฉพาะด้านหลัง

“พี่เบิ้ม..พี่เบิ้มทำร้ายผม..ข่มขืนผม..ฮือ..ผมหนีมาตั้งแต่เมื่อคืน”

“ทำไงดี?..” ถิ่นลืมความทุกข์ของตัวเองสนิท “อยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะเดี๋ยวชั้นกลับมาช่วย”

ถิ่นตัดสินใจวิ่งกลับบ้านตั้งใจไปเอาไฟฉาย ยา อาหารและเสื้อผ้ามาให้ต้อย แต่แล้วต้องเปลี่ยนใจเมื่อพบเบิ้มกับทุยกำลังเถียงกันอยู่หลังบ้าน ส่วนที่ติดกับห้องพักของเบิ้ม

“ผมไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น..” ทุยหน้าแดง “พี่เบิ้มคิดได้อย่างไรว่าถิ่นกับไอ้ต้อยหนีไปด้วยกัน”

“ทำไมจะไม่คิด..” เบิ้มพาลหาเรื่องเพราะฤทธิ์ตันหาที่ไม่มีทางปลดปล่อย “คืนก่อนเห็นไอ้ถิ่นแอบลงมาซุกเยี่ยวไอ้ต้อย”

“พี่จันเขาเพิ่งออกลูก พี่เอาไม่ได้ละซิถึงได้งุ่นง่านไปทั่วบ้าน” ทุยเหลืออด

“วอน!..” เบิ้มเข้าขย่ำคอทุย “วอนเสียแล้ว..ถ้าไม่ใช่น้องกูจัดการมึงแน่” กระชากกางเกงทุยออก “เอากับไอ้ถิ่นทุกคืนคงทนกูได้..” ตาแดงก่ำ ผลักทุยกระเด็น “ไม่เหมือนไอ้ต้อย ฉีกตายไปแล้วมั้ง..ฮะ..ฮะ..”



ถิ่นโหนตัวขึ้นระเบียงหน้าบ้าน คะเนกำลังว่าปีนขึ้นถึงชั้นบนได้โดยอาศัยยึดเหนี่ยวเถากระดังงา แต่ตู้ยาอยู่ชั้นล่างตรงที่พักบันไดถึงจะเสี่ยงเข้าไปก็ไม่ได้อยู่ดีเพราะประตูระเบียงชั้นล่างปิด วิธีเดียวคือเข้าประตูระเบียงชั้นบนที่ไม่ได้ปิดแล้วลงบันไดไปหยิบยา

ความแข็งแรงเป็นประโยชน์ให้ถิ่นปีนขึ้นระเบียงได้ มีเสียงเถากระดังงาหักบ้างแต่ทั้งเบิ้มและทุยไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่โต้เถียงกัน

“จุ๊..จุ๊..” ถิ่นส่งเสียงนำทางเข้าห้อง เผื่อเจ้าบอนนอนอยู่จะได้ไม่ส่งเสียงทัก..น่าแปลกที่ไม่มีเจ้าบอน “คงไปเสนอหน้าดูเขาทะเลาะกันข้างล่าง”

ถิ่นย่องลงบันไดไปหยิบยา แอบข้างเสาดูหน้าห้องเบิ้มแต่ไม่มีใครอยู่แล้ว..ทำใจกล้าเดินเข้าครัวหยิบไฟฉาย ขวดน้ำ และอาหารที่เหลือในตู้กับข้าว ทุกอิริยาบถเงียบที่สุด

“เบิ้ม!..” ถิ่นสะดุ้งสุดตัว แม้เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงจันที่ดังลอดมาจากห้อง

“ทำไม?” ไม่เห็นก็เดาได้ว่าเบิ้มหงุดหงิดแค่ไหน

“พี่มีนิสัยอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“นิสัยอะไร?” เบิ้มเสียงอ่อน

“หลับนอนกับผู้ชายด้วยกัน..ฮึ..” ลุกขึ้นเปิดประตูห้อง

“เฮ้ย!..” ถิ่นโจนเงียบออกจากครัว

“เมื่อกี้ฉันได้ยิน พอเดาได้ว่าพี่ข่มขืนไอ้ต้อยและอยากมีอะไรกับถิ่นและบางทีถ้าหน้ามืดจริงอาจมีกับน้องชายตัวเองด้วย”

“มานี่..” เบิ้มลากจันเข้าห้อง “มันเริ่มจากตอนพี่ไปเป็นทหารเกณฑ์ ไม่ใช่รสนิยมที่แท้จริงของพี่..แต่เพราะสองสามวันนี้พี่ทำอะไรจันไม่ได้ความต้องการแบบนั้นจึงกลับมาอีก”

“ไอ้ต้อยเป็นหลานของจันนะ จะเจ็บปวดแค่ไหนไม่รู้”

“ถ้าไม่อยากให้ไอ้ต้อยบาดเจ็บหรือไม่ให้พี่ไปยุ่งกับถิ่น..จันยอมพี่ได้ไหมล่ะ”


ไม่มีเสียงตอบจากจัน..ไม่รู้ว่าเบิ้มแสดงความรักกับจันด้วยวิธีการไหนกันแน่!

Create Date : 11 สิงหาคม 2557		0 comments
Last Update : 11 สิงหาคม 2557 10:58:23 น.
Counter : 1438 Pageviews.
Share Tweet