Bloggang.com : ดาเรน : ๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 65 อวสาน .....๐๐

๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 65 อวสาน .....๐๐

บทที่ 65 (อวสาน)

ผมรู้สึกอุ่น ร้อนแถวใบหน้าและลำตัวท่อนบน...ผมอยู่ที่ไหนกัน...จำได้ว่ากำลังดื้อกับคุณเด่นท่ามกลางพายุร้าย

“ตื่นแล้วหรือครับ?” เสียงคุณเด่นอื้อๆ อยู่ในหู

“ยังไม่ตื่น” ผมยังหลับตาอยู่แท้ๆ รู้ได้ไง

“เห็นตากระพริบยุกยิก..” คุณเด่นลูบหัวผม “ถ้ายังไม่ตื่นก็นอนต่อแลัวกัน..” ไล้มาที่ใบหน้า แก้ม ริมผีปาก

“ฮึ! อย่างนี่ใครจะไม่ตื่น เล่นจ้องตลอดเวลา แถมมืออยู่ไม่สุขอีก” ผมผงกตัวจากครึ่งอกครึ่งตักคุณเด่นที่ผมนอนทาบทับอยู่ “มิน่ากลิ่นตุ่ยๆ ที่แท้นอนผิงไฟอยู่บนนี้นี่เอง” ผมแย็บหมัดลงบนหน้าท้องร้อนๆ นั้น

“ใครกันแน่ที่เหม็น..ออกอย่างนั้น ยังไม่รู้ตัว..ฮะ..ฮะ..” คุณเด่น..ผม อารมณ์ดีเหมือนไม่ได้เพิ่งผ่านอะไรร้ายๆ มา..หรือไม่มีอะไรเกิดขึ้น..เอ๊ะยังไง! ผมรีบมองไปรอบๆ

ผาดินและหาดเชิงผาสงบนิ่ง มีเพียงน้ำในลำปิงเท่านั้นที่เปี่ยมฝั่งกว่าปกติ เพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ ประกายนวลของเพชรใต้น้ำยังอยู่ แสดงว่ามีเหตุการณ์เกิดขึ้นจริง..พักนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจอะไรที่เห็น ที่รู้สึก

ชายหาดร่นขึ้นเกือบถึงเชิงผาที่ผมและคุณเด่นนั่งอยู่ มีทีท่าว่าจะร่นขึ้นมาอีก

“สงสัยเราต้องขึ้นข้างบนแล้วละ น้ำคงท่วมมิดหาดแน่ๆ..ไปกันเถอะเด่น” คุณเด่นฉุดผมขึ้นยืน

“ผมก็ว่าอย่างนั้น” ผมลุกตามอย่างว่าง่าย น้ำเกือบจะถึงตัวแล้ว

“เจ็บไหม?” คุณเด่นยื่นหน้ากระซิบข้างแก้ม

“อะไร! อะไร!..” ผมรู้ทัน รีบเดินไปทางถนนขึ้นผา

“ที่ผมชกเมื่อเช้าน่ะ เจ็บไหม?” คุณเด่นร้องถาม

“จิ๊บๆ!” ผมเผลอลูบคางที่เจ็บระบม

“เจ็บล่ะซึ้ ผมชกตั้งหลายหมัด แรงซะด้วย..ขอโทษนะครับน้องชาย..” คุณเด่นเดินตามทันผม “น้องชายสุดที่รัก”

“อ๊ะ!” ผมหยุดเดินกะทันหัน ยืนนิ่งงัน ไม่ใช่เพราะ ‘สุดที่รัก’ จากคุณเด่น แต่เพราะอะไรอย่างหนึ่งในน้ำตรงสุดทางลงจากผา

“อะไรหรือ?” คุณเด่นมองตามผม อะไรอย่างหนึ่งลอยปริ่มน้ำอยู่ ผมลุยเข้าไปใกล้ คุณเด่นตามมาติดๆ

วงกลมดำๆ คล้ายวงล้อจักรยานโผล่ขึ้นมา..ใช่จักรยานจริงๆ ด้วย..มันลอยขึ้นมาทั้งคันจากแรงดันของน้ำ

“รถถีบเฒ่าของลุงโก๊ะ! ตกไปตั้งแต่เมื่อไหร่นี่? สงสัยจากลมพายุเมื่อคืน..หรือเมื่อเช้า” รถถีบขึ้นเกยฝั่ง คลื่นลูกหนึ่งวิ่งไล่หลังมาพร้อมเสียงป๋องแป๋ง

“เด่น..ดูอะไรนั่น” เสียงคุณเด่นไม่เหมือนตกใจ ไม่ประหลาดใจกับกระป๋อง หม้อกระทะที่ถูกซัดเข้าหาด...และร่างๆ หนึ่ง

“บ๊วย!” ผมตกใจที่เห็นบ๊วยลอยตามขึ้นมา

“เด่น!..” แทนที่จะประหลาดใจหรือเข้าไปดู คุณเด่นกลับกอดผมแน่น วงแขนสั่นจนรู้สึกได้ “ไม่ต้องตกใจนะ” คงตกใจมากกว่าผม

“ฮึ๊! คุณเด่นเป็นอะไรไป..” ผมแกะมือคุณเด่นออกตรงไปที่ร่างบ๊วย

“ดูให้ดีๆ ซิว่าใคร!” คุณเด่นตามประกบ

“เหมือนผม เหมือนคุณเด่นอย่างนี้จะเป็นใครได้นอกจากบ๊วย..แต่..” เสื้อผ้าที่บ๊วยใส่อยู่มันชุดเดียวกับที่ผมใส่อยู่นี่นา แม้กระทั่งรองเท้า..เอ๊ะ! ยังไง!

“จำตัวเองไม่ได้หรือ” คุณเด่นยิ่งกอดแน่น “ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องเสียใจนะ”

“นั่น!..นั่น!..นั่นตัวผมจริงๆ หรือ..ไม่!..ไม่!..ไม่ใช่ผม..ไม่ใช่ผม..ทำไม!..เมื่อไหร่?..” ผมเริ่มสติแตก สั่นไปทั้งตัว

“ใช่เด่นจริงๆ..ลองนึกดูให้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น..ใจเย็นๆ นะ” คุณเด่นเขย่าตัวผมปลอบใจ

“ไม่ใช่..ไม่ใช่..” ผมยังไม่อยากเชื่อว่าร่างซีดขาวคอเอียงบิดเบี้ยวนั้นคือผม แต่ใจหนึ่งคิดได้ว่าบ๊วยตายตั้งแต่เกิดแล้ว..ร่างคุณเด่นก็อยู่ในลิ้นชักที่โรงพยาบาล..เพราะฉะนั้น...ผมทิ้งตัวลงนั่ง “โฮ..โฮ..ฮือ..ฮือ...”

“บอกแล้วว่าไม่ต้องเสียใจ..นะเด่น..” คุณเด่นติดลงบนพื้นทรายกับผม “อยู่กับผมไม่ต้องกลัว ไม่เสียใจนะ..”

“ฮือ..ฮือ...” ผมนึกไม่ถึงว่าจะมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น “ฮือ..ฮือ...” ผมคู้ตัวลงกับพื้นทราย น้ำซัดมาพร้อมร่างเปื่อยยุ่ยกระแซะเข้าใกล้..ผมแช่น้ำเปียกไปทั้งตัว..เหมือนวันนั้น...

เช้าวันนั้น...จำได้ว่า

ผมขับรถถีบเฒ่าของลุงโก๊ะลงจากผาดินเพื่อนำถ้วยชามหม้อกระทะมาล้างในลำน้ำ..ขณะกำลังบีบเบรก บังคับแฮนด์ ประคองรถให้อยู่บนทางวิบาก ผมรู้สึกมีความสุขกับธรรมชาติและชีวิตที่เป็นอยู่ พอใจกับความสุขที่เกิดจากความไม่มีอะไร คิดเล่นๆ ว่าถ้าผมจะหายไปจากโลกในขณะนั้นก็ไม่เสียดายอะไร..แต่ในใจลึกๆ ยังไม่อยากตายด้วยมุ่งมั่นว่าจะต้องช่วยคุณเด่นให้ฟื้นขึ้นมาให้ได้

จำได้...ผมลิ่วลงแม่ปิงพร้อมรถถีบ..รู้สึกแวบหนึ่ง..ไม่เจ็บปวด ไม่รู้สึกผิดแปลกอย่างใด...ผมคงตายตอนนั้น..ที่ไม่รู้ตัวเพราะความมุ่งมั่นที่จะช่วยคุณเด่นนั่นเอง...ต่อมาผมได้พบหยีและสามารถทำอะไรต่ออะไรได้อย่างไม่น่าเชื่อ เช่นการไปหาคุณเด่นที่กรุงเทพฯ และพากันกลับมาด้วยวิธีมหัศจรรย์...ผมน่าจะเอะใจ

“ผมจึงพาเด่นกลับมานี่ ไม่นึกอาลัยอาวรณ์กับร่างที่นอนอยู่ในลิ้นชักนั่นไง” คุณเด่นฉุดผมขึ้นจากน้ำที่ค่อยๆ ลดลง ซากของผมลอยออกจากหาดตามแรงคลื่นและค่อยๆ จมหายไป

“ลาก่อนครับเด่น..” ผมพึมพำลาตัวเอง

“ดีใจที่เด่นทำใจได้” คุณเด่นจูงผมเดินไล่ตามน้ำที่ลดลงอย่างรวดเร็ว

“คุณเด่นรู้มาตลอดหรือว่าผมตาย”

“ก็ตั้งแต่เด่นดึงลิ้นชักผมออกมาครั้งสุดท้ายนั่นแหละ พอผมเห็นเด่นผมก็รู้ทันทีว่าน้องผมอยู่สถานะเดียวกับผมแล้ว”

“ทำไมไม่บอก..ดีใจละซีที่ผมตาย” ผมเริ่มพาล

“ผมไม่เห็นแก่ตัวขนาดนั้นหรอก..อยู่หรือตายไม่มีใครบอกใครได้ ตัวเองเท่านั้นที่จะรู้สึก..แหมๆ..ถ้าไม่เห็นกับตาตัวเองจะเชื่อไหมนี่..อย่าทำมาต่อว่าเลย นายเด่นดื้อ ฮะ..ฮะ..”

“จริงอย่างคุณเด่นว่า ถ้าผมไม่เห็นร่างตัวเองเมื่อกี้ผมก็คงจะดื้อต่อไป” ผมมองลงไปในน้ำอีกครั้งตรงตำแหน่งที่ร่างผมจมหายไป "คุณเด่นดูสิ!..” ผมร้องอย่างประหลาดใจ “แสงสว่างในน้ำหายไป เพชรเม็ดนั้นหายไปแล้ว”

“บอกแล้วไงว่าโซบ๊อปคือคนที่มีอำนาจมนต์ดำไม่ใช่วิญญาณ เมื่อเด่นรู้ตัวว่าตายพวกเขาจึงไม่ต้องการเด่นอีกต่อไป..เด่นเกือบทำให้กฎของโซบ๊อปเปลี่ยนแปลง” คุณเด่นโอบไหล่ผมเดินไปริมหาด ละอองฝนลอยลงมาเบาๆ

“ธรรมชาติช่วยจัดการร่างของผมไปแล้ว แต่..ร่างของคุณเด่น”

“เห็นหลายวันเข้าทางโรงพยาบาลคงพยายามติดต่อกับเด่น ซึ่งคงถามไปที่ร้าน ที่สุดดี้และแก้วคงรับจัดการเสียเอง..เงินของผมที่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงยังเหลืออยู่มากในบัญชีที่ดี้ถือไว้”

“น่าสงสารดี้และแก้ว จะรู้ไหมว่าผมตายแล้ว” ผมมองผิวน้ำที่นิ่งสงบคิดถึงเพื่อนและร้านของผม

“วันหนึ่งโอกาสเหมาะๆ เราคงสื่อสารถึงเขาได้ ไม่ต้องเป็นห่วง” คุณเด่นมองตามผมไปยังผิวน้ำลิบๆ เบื้องหน้า

“แล้วเราจะไปไหน? จะทำอย่างไร?” เป็นครั้งแรกที่ผมจนหนทาง

“เราคงทำอะไรไม่ได้นอกจากรอเวลาให้วัฏจักรของชีวิตวิญญาณจัดการอย่างไรสักอย่าง..ไม่มีใครรู้นอกจากจะประสบกับตัวเอง” คุณเด่นหน้าเศร้า

“ผมกับคุณเด่นจะได้พบกันไหม?” ผมสงสารคุณเด่นที่พยายามทำทุกอย่างให้ได้ใกล้ชิดผมทั้งเมื่อยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว แต่ก็ต้องจากกันตามกรรมของแต่ละคนอยู่ดี

“ใครจะรู้ล่ะครับ..” คุณเด่นหันกลับมาที่ผม..ผมรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ผมเต็มใจ..คนที่ปรารถนาดีและมีความพยายามมากอย่างคุณเด่นสมควรได้รับผลตอบแทนไม่ใช่หรือ “แต่ตอนนี้..” คุณเด่นกอดผมเบาๆ น้ำตาไหลนองแก้ม

“ผมรักพี่ชายของผมมากครับ” ผมกอดตอบอย่างจริงใจ

ฝนหยุดตก แสงทองส่องลอดทิวเมฆ อากาศแจ่มใสสดชื่น เสียงนกร้องจุ๊กจิ๊ก ใบไม้พัดพลิ้วเบาๆ...บนฟ้าสีครามมีโค้งรุ้งปรากฏขึ้นสวยงาม

“ไม่รู้ใครนิยามความรักอย่างผมดั่งสายรุ้ง มันก็สวยดีนะ แต่ความรู้สึกของผมมันไม่หลากสีอย่างนั้นหรอก” คุณเด่นแหงนหน้ามองรุ้ง “มันเป็นสีเดียวเช่นความรักทั่วไป..ความรู้สึกชนิดเดียวกันที่เกิดขึ้นกับทุกคน ทุกเพศวัย ทุกชั้นวรรณะ”

“แต่ถึงอย่างไร..” ผมไม่ควรขัดขึ้นมาเลย

“ใช่..มันไม่เป็นไปตามธรรมชาติของการสืบสายพันธุ์ แต่มันมีมานานแล้วนะ อาจจะพร้อมๆ กับการอุบัติของมวลชีวิตก็ว่าได้” มือข้างหนึ่งกอดผมไว้ สายตายังอยู่กับโค้งรุ้ง “ไม่มีใครฉุกคิดบ้างหรือว่าธรรมชาติอาจจงใจสร้างสายพันธุ์นี้ขึ้นมาเพื่อเป็นตัวชะลอการเติบโตของมวลชีวิต”

“ไม่คิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยหรือครับ?” ไหนๆ ก็ไหนๆ

“ก็อาจจะใช่..แต่เด่นคงรู้และยอมรับความจริงที่ว่า ครึ่งหนึ่งหรือเกือบทั้งหมดของชีวิตที่เกิดขึ้นบนโลกนี้เกิดจากความหฤหรรษ์ของการเสพกาม หรือพูดง่ายๆ คือ ชีวิตส่วนใหญ่เกิดจากความสนุกของการมีเพศสัมพันธ์ สนุกกับการสืบพันธุ์..ขืนปล่อยให้สนุกกันอย่างนั้นอีกหน่อยชีวิตพันธุ์ก็จะล้นโลก”

“อื้อ! คุณเด่นพูดน่าเกลียดๆ อย่างนี้เป็นด้วยหรือ..มองโลกในแง่ร้ายไปมั้งครับ”

“ก็มันจริง..ถ้ามองให้ลึกลงไป โลกโหดร้ายกับทุกชีวิตที่เกิดมา ถ้าไม่อยากพบกับสิ่งเลวร้าย มีทางเดียวคือไม่ต้องเกิด..แต่มันยากที่จะเป็นอย่างนั้น”

“ครอบครัวที่ไม่มีลูก หรืออย่างคุณเด่นคือผู้ที่ทำให้คนไม่ต้องเกิดมาพบความโหดร้ายของโลกละซีครับ..ฮีโร่ซะงั้น” ผมแหย่

“เฮ้ย! อย่ามากระแนะกระแหน..ฮะ..ฮะ..” คุณเด่นหัวเราะ หันมากอดผมเต็มอ้อมแขน “เค้าก็เกิดจากครอบครัวอื่น จากคนอื่นอยู่ดี”

“ถ้างั้น..” ผมอ้าปากต่อความ

“ไม่ต้องเลย!” คุณเด่นแนบแก้มปิดปากผม “ ผมไม่รู้อะไรต่อจากนั้น ไม่ต้องสงสัยอะไรอีก ผมแค่คิดเล่นๆ เท่านั้นเอง” ริมฝีปากคุณเด่นอู้อี้อยู่ข้างหู “เวลานี้รู้เพียงอย่างเดียวว่ารักเด่น..รักน้องชายของผม..รักหมดหัวใจ ตลอดไปเท่าที่เวลาจะมีเหลือ”

“เท่าที่เวลาจะมีเหลือ..” ผมทวนคำ

“เด่นรักผมไหม?” คุณเด่นกอดแน่น

“รักพี่ชายคนนี้มากครับ” ผมกอดตอบ

“เท่านั้นหรือ?”

“ครับ”

“โธ่!”

~~~~~~~~~~~~~~~

Create Date : 11 มกราคม 2552

Last Update : 11 มกราคม 2552 16:26:37 น.

15 comments

Counter : 2335 Pageviews.

สวัสดีครับเพื่อนๆ พี่ๆ...

แง..แง..จบแล้วครับ...

อย่างไรก็คิดถึงเด่น คุณเด่นตลอดไปนะครับ...

ดีน ครับ.....

ป.ล. คุณน้ำค้างและพี่แซนด์อย่าลืมส่งที่อยู่ไปให้ผมนะครับ...

ดีน ครับ.....

โดย: ดาเรน (ดาเรน

) วันที่: 11 มกราคม 2552 เวลา:12:04:17 น.

จบแล้วอย่างประทับใจค่ะ

คุณเด่นเนี่ยช่างคิดนะ น่ารักน่าหยิกจริงๆ

จะติดตามเรื่องต่อไปของคุณดีนนะคะ

ปล. ส่งที่อยู่ให้ทางไหนล่ะคะ ไม่ได้เป็นสมาชิกของพันทิปค่ะ ให้ตรงนี้ละกัน คงไม่มีใครไปบุกบ้านของเราหรอก
คุณศิริทัศน์ ฉัตรภูติ
63/1036 หมู่บ้านเคหะธานี 4 ถนนสุขาภิบาล 3 เขตสะพานสูง กทม.10240 แค่นี้ก็ถึงแล้วค่ะ

โดย: น้ำค้าง IP: 124.120.35.34 วันที่: 11 มกราคม 2552 เวลา:13:10:36 น.

ในที่สุดก็จบเนอะ เอานายโตนกลับมาได้รึยัง รออยู่นะ

โดย: ป้าลี IP: 114.128.44.114 วันที่: 11 มกราคม 2552 เวลา:17:30:51 น.

สวัสดีครับคุณน้ำค้าง

ดีใจที่ประทับใจคุณน้ำค้างครับ ( ไม่ทราบถูกใจท่านอื่นหรือเปล่า)

อย่างไรก็อย่ามองตู้ไปรษณีย์มากนะครับ

แปลกอยู่อย่างหนึ่ง..ผมเคยคอยจดหมาย คอยแล้วคอยเล่าก็ไม่มา

อีกวันไม่ได้สนใจ เธอก็มาทันที..มันน่า...

รอที่อยู่ของพี่แซนด์อะครับ จะได้ไปส่งพร้อมๆกัน

พี่เค้าคงไม่อยากได้ของผม..แง..แง..

ดีน ครับ.....

โดย: ดาเรน (ดาเรน

) วันที่: 12 มกราคม 2552 เวลา:11:25:41 น.

สวัสดีครับป้าลี...

ดีใจที่คุณป้าลีติดตาม ปริศนามาตา จนจบ และให้กำลังใจผม

ถามจริงๆ ครับ..ยังอยากรู้เรื่องนายโตนต่อหรือ..ไม่เบื่อหรือครับ

พล็อตยังไม่เต็มเรื่องเลยครับ

แต่ถ้าป้าลีต้องการรู้เรื่อง "เณร โตน" ที่เขียนแบบ ไปตายเอาดาบหน้า

ผมก็ยินดีจะโพสท์ให้อ่านกันครับ

เมื่อกี้ลองเขียนได้หนึ่งหน้า ก็แปลกๆ ดีครับ

แต่อย่างที่ผมบอก..ไปตายเอาดาบหน้า..

แทบทุกเรื่องที่ผมเขียนมักจะมาจากวิธีนั้น รวมทั้ง สโตน เฮนจ์ ด้วย

พอดีฟลุ๊กอะครับ ก็จึงจบได้ทุกเรื่อง

คอยอ่าน "เณร โตน" นะครับ (ชื่อเรื่องยังไม่แน่ใจเลยครับ)

ดีน ครับ.....

โดย: ดาเรน (ดาเรน

) วันที่: 12 มกราคม 2552 เวลา:11:35:59 น.

พอดีสนใจหนังสือของน้องอยากติดต่อทำหนังสือให้น้องหากน้องสนใจรายละเอียดกรุณาติดต่อมาที่pinkge-333@hotmail.com โดยด่วนที่สุด

โดย: thaibookcafe IP: 125.25.229.51 วันที่: 12 มกราคม 2552 เวลา:22:07:13 น.

น้องติดต่อหาพี่อีกครั้ง
พอดีไม่อยู่เลยไม่ได้คุยกับน้อง
พี่มาน้องก็แอดออกไป
แอดไปคุยกับพี่ใหม่นะ
ด่วนที่สุดวันนี้นะ
pinkge-333@hotmail.com

โดย: thaibookcafe IP: 125.25.229.51 วันที่: 13 มกราคม 2552 เวลา:13:27:37 น.

มาแล้วค๊า มาแล้วววววววววววววววววว

กว่าจะเข้ามาได้ รถติดเหลือเกิน คุณดีนจะรู้ไหมนะ ว่าฮอตมากๆ หุหุหุ

จบแบบนี้ ไม่ร้องไห้เลยคะ แต่ยิ้มแบบปลื้มและประทับใจมาก

จบเนียน จบสวย จบแบบใจไม่สลาย

ขอบคุณอีกครั้งที่เขียนเรื่องดีๆให้พวกเราอ่าน ขอบคุณจริงๆคะ และรออ่านเรื่องต่อไป "เณร โตน"

ว่าแต่คุณดีนจะส่งอะไรให้คุณน้ำค้างกับพี่ล่ะคะ ถ้าเป็นไปได้ พี่ขอ นายเด่นจอมซกม๊กของพี่ ตัวเป็นๆได้ไหมคะ งิงิ

ปล. - อยากบอกคุณน้ำค้างว่า บ้านเราอยู่ใกล้ๆกันเลยค่ะ แซนด์ อยู่พูนสินธานี เลยคุณน้ำค้างขึ้นไปนิดเดียวเอง ดีไม่ดี เราอาจเคยเจอกันแล้วก็ได้นะคะ ดีใจจริงๆเลยคะ

โดย: sandhurst IP: 58.10.131.155 วันที่: 13 มกราคม 2552 เวลา:14:28:00 น.

ดีใจจังค่ะที่บ้านคุณแซนด์อยู่ใกล้กับเรา เคยเข้าไปในม.พูนสินหลายครั้ง ไปส่งเพื่อนน่ะค่ะ ว่าง ๆ เอ็มมาคุยกันมั่งสิคะ ผู้ที่ชื่นชอบเรื่องของคุณดีนเหมือนๆ กัน ที่นี่เลยค่ะ
siritas_chatt@hotmail.com
คุณดีนขา จะรอเรื่องต่อไปนะคะ ขอน่ารักแบบคุณเด่นอีกนะ ยังร้ากคุณเด่นอยู่เสมอ
ปล. ถ้าได้พิมพ์เล่มบอกด้วยนะคะ จะซื้อเอาไว้อ่านค่ะ

โดย: น้ำค้าง IP: 124.120.37.183 วันที่: 13 มกราคม 2552 เวลา:19:15:17 น.

เปิดรับสมัครนักเขียนหน้าใหม่ที่มีจินตนาการ และมีใจรัก ด่วน!

ทางบริษัทลีออมพ์ เอนเตอรเทนเม้นท์ มีความต้องการรับนักเขียนหน้าใหม่ที่มีความสามารถในการเขียนบท หรือเขียนเรื่องสั้นได้หลากหลายแนว ไม่จำกัดรูปแบบทางความคิด มีความใฝ่ฝันอยากจะถ่ายทอดผลงานให้ออกมาในรูปแบบของ Animation 3D หากท่านมีความสนใจหรือมีเพื่อนของท่านสนใจสามารถติดต่อมาได้ที่บริษัท กำหนดรับสมัคร วันนี้ถึงวันที่ 20 มกราคม 2552 รับจำนวนจำกัด

สำหรับผู้ที่สนใจมาร่วมงานกับทางบริษัท
โปรดระบุ ชื่อ นามสกุล อายุ สถาบันศึกษา รูปถ่าย(ถ้ามี) เบอร์โทร(ที่สามารถติดต่อได้) อีเมลล์ และผลงานเรื่องสั้น หรือ นวนิยาย ที่ท่านเป็นผู้แต่ง
ส่งผลงานหรือโทรมาสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม ได้ที่ เบอร์ 085-1148446 (9.00น. – 18.00น.) เรียนสายคุณพงศกร e-mail&msn : -SKP@windowslive.com และทางเราจะทำการคัดเลือกเพื่อมาร่วมงานกับทางบริษัท ผู้ที่ได้รับการคัดเลือกแล้วทางบริษัทจะติดต่อกลับไป

Website ของทางบริษัท //www.leomps.com
(-SKP@windowslive.com)

โดย: SKP IP: 124.120.176.135 วันที่: 14 มกราคม 2552 เวลา:14:05:08 น.

สวัสดีค่ะ พี่เป็นคนจากสำนักพิมพ์ Thaibook cafe พี่สนใจในนิยายของน้อง แต่เนื่องจากตอนนี้มีคนแอบอ้างว่าเป็นคนจากThaibook cafe ทำให้กระทบกระเทือนกับชื่อเสียงของThaibook cafe อย่างมาก หากน้องมีความไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ยังอยากมีความสนใจที่จะตีพิมพ์กับทาง Thaibook cafe กรุณาติดต่อเรากลับมาเพื่อคุยรายละเอียดกันที่ pinkge-333@hotmail.com (ทิ้งเบอร์ไว้นะค่ะ)
www.Thaibookcafe.com

โดย: Thaibook cafe IP: 125.27.55.117 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:16:35:49 น.

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ที่ลงมาให้อ่านค่ะ

โดย: 2in1 IP: 124.121.153.225 วันที่: 15 มกราคม 2552 เวลา:22:25:09 น.

คุณดีนคะ ได้รับของแล้วค่ะ

ขอบคุณมากนะคะ ไม่ทราบจะขอบคุณที่ไหน เลยมาตอบที่นี่ละกัน

โดย: น้ำค้าง IP: 124.121.239.55 วันที่: 22 มกราคม 2552 เวลา:19:07:32 น.

คุณจินตนาการอ่านถึงไหนแล้วครับ ...

หรือจบแล้ว .. ไม่บอกไม่กล่าวกันมั่งเลย ...

โดย: ดาเรน (ดาเรน

) วันที่: 10 กรกฎาคม 2554 เวลา:11:13:43 น.

อ่านจบแล้วครับเมื่อคืน

แล้วสาวๆเขาเป็นอย่างไรบ้างคิดถึงดี้และแก้ว
สนุกมากเลย นะครับ

โดย: จินตนาการ IP: 221.128.100.58 วันที่: 10 กรกฎาคม 2554 เวลา:13:32:49 น.