๐ ... จันทร์ครึ่งดวง ... ๐ ( บทที่ 23)

บทที่ 23




กลิ่นดอกประดู่หอมเย็นไม่ชวนให้สดชื่นเหมือนเคย...เม่าตื่นเต้นทุกครั้งที่ดอกประดู่บาน มานั่งนอนเล่นใต้ต้น เก็บดอกร่วงใส่กระทงใบไม้แห้งเล่นขายของเหมือนเด็กๆ เณรพลอยเล่นด้วยเพราะเม่ากระเตงใส่เอวมาใต้ต้น...น้องชายอกตัญญู

นอกจากเล่นขายของบางทีเม่าเล่นเป็นแม่ด้วย ยัดนมใส่ปากน้องชายที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวดูดเอาดูดเอา...เณรพอจำได้ จนโตขึ้นหน่อย จนแม่ห้าม เม่าจึงไม่กล้าเล่นอย่างนั้นอีก

ริ้วผ้าสีกรมท่ายังแขวนอยู่บนกิ่งประดู่ มันเป็นส่วนหนึ่งของชุดหลวมๆ ที่เม่าชอบใส่ ส่วนที่เหลือหล่นอยู่ในพงหญ้าใต้ต้น เณรหยิบขึ้นมาดู นึกเห็นภาพเสื้อคลุมตัวตัวนี้อยู่บนตัวเม่า มันเคยโลดแล่นให้เขาวิ่งไล่จับ..เม่าเอ๋ย

เณรฉีกเสื้อเม่าออกริ้วหนึ่ง มันขาดง่ายๆ เพราะความเปื่อยของผ้า..ทำไมมันไม่ขาดออกเวลาเม่าใช้แขวนตัวเอง เณรลองพันที่คอของเขาแล้วดึง มันเหนียวเหมือนกันแต่คงขาดถ้าเป็นเขาแทนเม่าที่ห้อยต่องแต่งอยู่ข้างบน..ไม่รู้อะไรทำให้เณรคิดอย่างนั้น

ถึงเขาจะเสียใจเรื่องเม่า หาไม่พบหนทางชีวิตที่จะดำเนินต่อไปแต่ไม่คิดจะทำอย่างเม่า..อีกหน่อยนานเข้าพ่อก็คงหายโกรธ เขาจะไปที่โรงเรียนเพื่อปรึกษากับคุณครูเรื่องสถานที่อดยา จะมีชีวิตต่อไปเพื่อตัวเอง แม่ และดีดี เขาต้องเลิกกินยา

เณรล้มตัวลงโคนประดู่ ร่มเงาและลมโชยทำให้หนังตาเริ่มหรี่ลง ระหว่างนี้เขาคงต้องอาศัยดงไม้แถบนี้หลบซ่อนตัว จนกว่าจะเลิกยาได้จึงจะแสดงตัวทวงสิทธิ์ของความเป็นลูกพ่อลูกแม่ จะอดทนสู้กับคำด่าและพิษสงแข้งของพ่อ เรื่องอื่น คนอื่น เรื่องกัน จะไม่อยู่ในสมองอีกต่อไป




กันสะดุ้งอย่างไม่มีเหตุผล..สะโพกที่เคล็ดช้ำเริ่มดีขึ้นเพราะยากินยาทาที่หมอจัดมาให้ ร้านปิดสองวัน เป็นสองวันที่กระวนกระวายใจมาก เขารู้ดีว่าเณรต้องกลับไปที่บ้าน ถึงแม้จะไม่รู้แน่ชัดว่าอยู่ตรงไหนแต่กันแน่ใจว่าคงอยู่ในซอยที่เณรเคยให้เขาขับรถเข้าไป มันคงหาไม่ยาก..เขายังขยับตัวแทบไม่ได้ นัยคงไม่พาไปแน่

ล่าสุดที่ได้เผชิญกับความสับสนของเณร กันยิ่งสงสารและอยากได้ตัวมาปกครอง แน่ละเณรมีพ่อแม่ มีครอบครัว แต่คงไม่อบอุ่นและขาดผู้ชักนำที่ดี การชักนำของเขาก็ไม่ใช่ว่าดีนักโดยเฉพาะในเรื่องของอารมณ์รัก มันเป็นสิ่งผิดปกติของธรรมชาติชายหญิง ผิดปกติทางสังคม แต่ไม่ผิดในเรื่องของหัวใจ ความรักเกิดขึ้นได้เสมอ ไม่มีความผิดถ้าใครจะรักใครถ้าไม่ทำให้ใครเดือดร้อน อย่าว่าแต่ความรักในเพศเดียวกันเลย แม้ความรักต่างเพศตามปกตินั้นถ้าประเจิดประเจ้อและมีอันตรายต่อคู่ของตัวและผู้อื่นแล้วก็ถือว่าไม่ถูกต้อง สมควรได้รับคำติเตียน

เพราะความที่โตเป็นผู้ใหญ่ระดับหนึ่งทำให้กันสังเกตเห็นว่าเณรกำลังติดยา เขาอยากได้ตัวเณรมารับการบำบัดก่อนที่จะดำดิ่งลงไปมากกว่านี้

“เอ๊ะ!..” ภาพเด็กหนุ่มบนถนนทำให้รู้ว่าทำไมถึงสะดุ้ง กันกำลังใช้วอล์กเกอร์พยุงตัวหัดเดินอยู่ในส่วนทางเชื่อมห้องนอนครัว “เณร!..เณร!..” เสียงเรียกไม่ดังพอลอดผนังกระจกครัวออกไป..ถึงออกไปได้เณรก็คงไม่สนใจ


แม้ไม่อยากผ่านร้านกันเณรก็ต้องทำเพราะเป็นทางไปโรงเรียน..อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง..ม่านหน้าต่างครัวขยับอยู่ เณรรีบเดินให้พ้นๆ

เณรแอบสังเกตการณ์อยู่ในพุ่มไม้..โรงเรียนยังอบอุ่นเหมือนเดิม นักเรียนเริ่มทยอยมา ทุกคนดูเป็นเด็กกว่าเขามาก น่ารัก สะอาด ยิ้มแย้มสดใส ไม่แก่กร้านเกินอายุอย่างเขา..คุณครูประจำชั้น คุณครูอื่นๆ ทยอยมาเช่นกัน เณรลังเล ไม่กล้าเข้าไปหา

จนสายแทบไม่มีใครมาโรงเรียนแล้วเณรจึงตัดสินใจ รวบรวมความกล้าเดินเข้าไป

“ไอ้เณร!..” ป๋องคู่ปรับเก่ามาสายอย่างเคย ประหลาดใจที่เห็นอดีตลูกไล่ “ครูครับ!..เณรมาโรงเรียน” ตะโกนฟ้อง..คงไม่ได้ดีใจที่เห็นเพื่อนมา

“เฮ้ย!” เท่านั้นเองที่ออกจากปาก..เณรเลิกล้มความตั้งใจ วิ่งแนบ


เณรชะลอฝีเท้าเมื่อใกล้ถึงร้านกัน..หรือเขาจะเข้าไปขอความช่วยเหลือเรื่องสถานที่อดยาจากกัน..ไม่!..เหตุการณ์เมื่อสองคืนก่อนยังจำได้รางๆ..เขาไม่อยากเจ็บปวดอีก..กลับเร่งฝีเท้าเร็วกว่าเดิม

“ปรื้น..ปรืน..” เสียงมอเตอร์ไซค์คุ้นหูอยู่ข้างหน้า เณรยิ่งเร่งฝีเท้า..รถของกันสวนมา..คนขับเหลียวหลังมองเมื่อผ่านไป

“ฮึ!..คนรักใหม่”



“ผมเห็นเด็กเณรวิ่งผ่านไป..” นัยวางถุงอาหารเช้าลงบนเคาน์เตอร์ครัว “มาหาคุณหรือ?”

“เปล่า..” กันไม่แปลกใจเหมือนเมื่อเช้า “คงกลับจากโรงเรียน” กันคาดคะเนได้ถูกต้อง เณรไม่มีที่ไหนไปมากนัก

“ไม่รู้คุณพูดความจริงหรือเปล่า..ผมอยากเตือน..” นัยตัดสินใจพูดเรื่องที่สงสัย “ดูๆ เขาเหมือนคนติดยานะ อาจทำร้ายคุณอีก”

“ก็พอเดาได้เหมือนกัน แต่เณรไม่มีวันทำร้ายผมแน่” พูดไปแล้วเพิ่งนึกได้ว่ากำลังเจ็บอยู่ไม่หาย

“อะนะ?” สำเนียงแดกดัน

“ถ้าติดยาจริง ผมอยากพาเขาไปสถานบำบัด” กันลองหยั่งเชิง

“ก็ดี” ไม่มีอะไรต่อ หยิบถ้วยชามเตรียมใส่อาหารที่ซื้อมา

“ขับรถพาผมไปหน่อยได้ไหม พอจะรู้ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน” หวังว่านัยคงไม่ใจร้ายกับเณร

“อีกสองสามวันให้คุณดีกว่านี้ เดี๋ยวจะแย่ลงอีก..” พูดไม่มองหน้า “มัวห่วงคนอื่นไม่รู้จักรักตัวเอง..ระวังจะเหมือนชาวนากับงูเห่า”



ทางเข้าซอยตามปกติคงใช้ไม่ได้..แม้ผู้คนกำลังวุ่นวายจับจ่ายซื้อข้าวของ พ่ออาจกำลังยุ่งอยู่มองไม่เห็นเขา แต่เณรก็เป็นที่รู้จักและถูกร่ำลือในแง่เสียหาย ทั้งจากเรื่องเกียงและเรื่องเม่า ทางที่ดีที่สุดคือที่รกร้างด้านข้างซอย เณรภาวนาอย่าให้ใครโผล่ออกมาจากหลังห้องแถวเลย เขาอาจกลายเป็นหัวขโมยติดยาไปได้ง่ายๆ จากลมปากชาวบ้าน

จนได้!..เมื่อผ่านร้านกาแฟของแป๊ะไหน มีเงาคนวูบเข้าประตูไป..ช่างเถอะเมื่อไม่มีเสียงโวยวายอะไร เณรค่อยๆ ย่างสวบไปบนพื้นเฉอะแฉะด้วยน้ำครำและเศษขยะ

วกเข้าทางปกติเมื่อพ้นเขตตลาดและชุมชน เลี้ยวเข้าทางสะพานข้ามลำกระโดงก่อนถึงบ้านเพื่อล้างคราบสกปรกที่ขา ล้างไปล้างมาเณรกลับลงแช่น้ำทั้งตัว หวังให้ความเย็นชุ่มฉ่ำช่วยให้นึกอะไรที่ดีออก เกี่ยวกับชีวิตเขา

“ไอ้เณร!”

“โอ๊ะ!” เณรสะดุ้งกับเสียงเกียง..นี่หรือคือสิ่งดีสำหรับชีวิตเขา

“คิดถึงกูหรอมาเล่นน้ำที่นี่” เกียงทำตาหวาน

“เปล่า..ฉันมาล้างขา” ตอบห้วน นึกถึงสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาไปจากบ้าน

“ตูม!” น้ำแตกเป็นวงกระจาย

“กูอาบด้วยนะ” ไม่พูดเปล่า กระแซะเข้าใกล้ จับเป้าเณร

“ซรูป!” เณรพุ่งตัวขึ้นตลิ่งทันที

“ไอ้เณร..กูเห็นมึงกำลังขโมยของแถวหลังบ้าน..กูจะแหกปากร้อง..จะฟ้องพ่อมึง” เสียงเกือบกรี๊ด

“ฮึ!” เณรไม่ต่อล้อต่อเถียง วิ่งไปบ้าน มาถึงขั้นนี้แล้วเขาไม่กลัวคำขู่ใดๆ จากใครทั้งนั้น



ทันทีที่เห็นหน้า แม่บ่นปวดหัว...หลังจากกินข้าว หาข้าวให้ดีดี เณรมานอนเล่นในพงหญ้าใต้ตันประดู่นึกถึงสีหน้าผิดหวังของแม่เมื่อเขาปฏิเสธว่าไม่มียาแก้ปวดเหลืออีก ความจริงมันก็เกือบจะหมดแล้วเขาต้องรีบหาทางไปสถานที่อดยาให้ได้ ไม่เช่นนั้นเขาคงต้องซมซานกลับไปที่โรงงานนรก ที่ซึ่งความตายจ้องเล่นงานอยู่..ทันทีที่คิดถึง เณรหยิบยาเข้าปากสองเม็ด เดี๋ยวนี้เม็ดเดียวแทบไม่มีความหมาย

ความคิดซ้ำซากหวนกลับมา ทั้งเรื่องผู้คน เรื่องชีวิต และความต้องการ..ฮะ..ฮะ..เมื่อกี้ถูกลูบไล้จากเกียง..แม้เพียงนิดเดียวก็ปลุกความรู้สึกให้กรุ่นขึ้น..อื้อ..อือ..ยากระมังทำให้เณรกระสันสมจริงทั้งที่มือสองข้างช้อนรองหัวตัวเองอยู่

“เณร..” เสียงกระซิบเบาๆ

“หือ..” ครางตอบ..ใครล่ะ..กัน..พี่คนคุมงาน..หัวหน้า..เถ้าแก่ หรือไอ้บ้าวายร้ายคนไหน..ช่างเถอะ..ใครก็ได้..แค่ความต้องการ ไม่ใช่ความรัก..ความรัก..ความรัก..ไม่มี..ไม่มีสักหน่อย..ไม่เคยมี

“ไอ้เณร..” เสียงดังกว่าเดิม

“เฮ้ย!..” เณรสะดุ้ง รู้ว่าใคร เกร็งตัวขึ้นปัดมือเกียงออก

“เณร..กูอยากทำ” เกียงเสียงอ่อน

“อึ๊..” ความจริงเณรกำลังมีความต้องการเหมือนกัน แต่เวลานี้เกียงอยู่ในฐานะเมียพ่อเขาคนหนึ่ง

“น่านะ ทำกับกูนะ” ไม่อ้อนเปล่าเกียงก้มหน้าลงเข้าหาตำแหน่งที่กำลังลูบไล้

“อึ๊..อือ..อือ..” ใครหัดให้เกียง พ่อหรือใคร เณรกำลังหมดความอดทนเพราะริมฝีปากอิ่มๆ ของเกียง

“เณร..” เกียงคราง ถอดกางเกงเณรออก

“เดี๋ยว!..” เณรกระเถิบหนี

“ทำไม?” โถมน้ำหนักลงที่เณรทั้งตัว..อย่างนี้จะหนีไปไหนได้

“ขออะไรหน่อย” เณรไม่อยากพูดอย่างที่คิดเลย

“ได้..ได้..จะให้ทำอะไร อย่างเมื่อกี้อีกใช่ไหม หรืออย่างไหนๆ กูก็ทำเป็น”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น..” เหมือนหาประโยชน์จากการมีอะไรกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซ้ำสติไม่สมประกอบ เณรนึกตำหนิตัวเองที่กำลังทำตัวเหมือนผู้ชายเลวๆ ที่เคยเห็น

“จะเอาอะไรกูให้ทุกอย่าง ขโมยเงินแปะมาให้มึงใช่ไหม กูจะเอามาให้” เกียงก้มลงซุกไซ้

“ไม่ใช่..” เณรสะดุ้ง..แม้ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง “เกียงซื้อยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบให้หน่อยได้ไหม ฉันไม่สบาย ปวดหัวมาก”

“แค่นี้เองนึกว่าอะไร..ฮะ..ฮะ..ได้ๆๆๆ” โหมกระหน่ำความเสียวกระสันให้เณรที่ปล่อยร่างกายปล่อยอารมณ์ไปกับความต้องการของเกียง..ของเขา..ยาแก้ปวดหัว..และยาแก้อักเสบ


เสียงงึมงำของเกียงและเสียงจังหวะความกำหนัดไม่ทำให้ตัวต้นเหตุของยาอักเสบรู้สึกอะไร..แต่คนต้องการยาแก้ปวดหัวกำลังไม่เชื่อสายตาตัวเอง...

 

Create Date : 21 มิถุนายน 2553		15 comments
Last Update : 21 มิถุนายน 2553 18:04:22 น.
Counter : 2347 Pageviews.
Share Tweet