๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 42 .....๐๐

บทที่ 42



ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นกลางดึก นอนอยู่บนโซฟาเสื้อผ้ายังไม่ได้เปลี่ยน

เมื่อวานขากลับโรงพยาบาลผมแวะศูนย์การค้าแห่งหนึ่งที่กำลังจัดนิทรรศการเกี่ยวกับบ้าน มีหลายโครงการที่ผมหมายตาไว้ เลือกใหญ่ที่สุด มีเนื้อที่มากๆ ห่างสายตาเพื่อนบ้าน ผมตั้งใจพาคุณเด่นไปไว้ที่นั่น

กว่าจะถึงโรงพยาบาลก็เกือบค่ำ ผมไม่ได้อาบน้ำอาบท่า หลับปุ๋ยทั้งชุดที่ใส่ จำได้ว่ายังนั่งดูโบชัวร์โครงการต่างๆ ที่หยิบติดมือมา


“กรุ๊กกริ๊ก!” เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากเป้..ไม่ใช่น่า! ผมคงหูฝาด

“กรุ๊กกริ๊ก!” คราวนี้ใช่แน่..ผมตกใจรีบหยิบพี่ตุ๊กตาวูดูออกจากเป้

“อะไรนี่! อะไรนี่!” ผมตะลึงกับภาพที่เห็น

“กรุ๊กกริ๊ก..” ประกายเพชรจากสร้อยเชือกพี่ตุ๊กตาล้อเลียนผม..เป็นไปได้อย่างไร เมื่อวานผมขายสร้อยนี้ไปแล้วทำไมยังอยู่..เร็วเท่าความคิด ผมหยิบสมุดธนาคารขึ้นเปิดดู..ให้ตายสิโรบิ้น! รายการฝากเงินร้อยหกสิบล้านหายไปเหลือแต่ยอดเดิมของคุณเด่น..อะไรกันนี่!

หรือว่าผมฝันไป..ไม่นะ ผมไม่ได้ฝัน แน่ใจว่าไปที่ร้านทอง ไปธนาคาร ไปศูนย์การค้า..ผมหยิบโบชัวร์โครงการบ้านที่หล่นอยู่ข้างโซฟาขึ้นดูย้ำความแน่ใจ..มันอะไรยังไง!

คิด คิด คิดยังไงก็คิดไม่ออก..พรุ่งนี้..พรุ่งนี้ผมจะไปเยาวราชอีก ดูสิว่าจะมีห้างทองแห่งนั้นหรือไม่ ผมเก็บโบชัวร์และพี่ตุ๊กตาเข้าตู้ ทำความสะอาดร่างกายและเข้านอน..อยากให้เช้าไวๆ จะได้ไปพิสูจน์ว่าเกิดอะไรขึ้น

ผมนอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมา..คุณเด่นก็เหลือเกินทำไมไม่มาหาผมบ้าง ฝันก็ยังดี..บ๊วยล่ะ! ผมทำเลือดออกอีกดีมั้ยบ๊วยจะได้มาหา แต่บ๊วยก็ตั้งหน้าตั้งตากินลูกเดียว ผมจะตายเสียเปล่าๆ..เฮ้อ! กลุ้ม..



สายวันรุ่งขึ้นขณะผมกำลังออกจากโรงพยาบาล

“เฮ้ย!จะไปไหน?” ดี้จอดรถทัก

“ไป..เอ่อ..” ผมอึกอัก

“ยังไม่เข้ามาอีก..ทำเหมือนไม่ใช่แกว่ะ ต้องให้เชิญ” ดี้เอี้ยวตัวเปิดประตูรถ “ตะลึงอะไรนักหนา วันนี้ชั้นสวยมากรึไง..ฮะ ฮะ”

“ไปไหนมา?” ผมถามโง่ๆ

“มาขอหวยคุณเด่นในห้องดับจิตมั้ง..ไอ้บ้าเด่น” ดี้หน้าหงิก “ตกลงจะไปไหน”

“เยาวราช..” ผมนึกอะไรไม่ออก สมองที่มีอยู่ติดกับปัญหาของผม ไม่เหลือไว้แก้สถานการณ์อื่นเลย

“ไปร้านทองงั้นดิ?” ดี้ยิ้ม “อย่าบอกนะว่าใช่”

“เออ!” ผมหาทางเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

“ไม่รู้นะว่าแกพูดเล่นพูดจริง แต่แถวเยาวราชรถติดน่าดู ที่จอดรถก็หายาก ไปซื้อทองในห้างสรรพสินค้าดีกว่า”

“งั้นเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลก่อน!” ผมจับพวงมาลัยหักเลี้ยวกะทันหันเพราะกำลังจะเลยทางเข้า รถเป๋ปั้ดๆ เข้าฟุตปาธ ดี้ตกใจรีบหักพวงมาลัยคืนทางตรงแทบไม่ทัน

“จะบ้าหรือแก!” ดี้ร้องเสียงหลง

“อือ..วันนี้ชั้นรู้สึกบ้าๆ ยังไงไม่รู้ บอกแกให้รู้ตัวก่อนแล้วกัน” มันไม่ใช่แค่กังวลหรืออยากรู้เรื่องประหลาดที่เกิดขึ้น แต่ใจผมรุ่มร้อนสับสนด้วยอะไรสักอย่าง..ไม่รู้เพราะอะไร

หลังจากดี้จอดรถเข้าที่เรียบร้อยเราออกมานั่งรถแท็กซี่ไปเยาวราช ผมพยายามมองหาที่ๆ แท็กซี่คันเมื่อวานจอดส่งแต่จำไม่ได้จึงสั่งให้คนขับจอดส่งที่ไหนก็ได้ตามสะดวก..แปลก!..รถจอดลงหน้าร้านทองเซ่ง..พอดี

“ร้านใหญ่มากนะแก กล้าเข้าไปเหรอ?” ดี้แหงนมองความใหญ่โตของห้าง “คงมีแต่ชิ้นใหญ่ๆ”



เมื่อเข้าไปข้างในผมแน่ใจเลยว่าเมื่อวานผมมาที่นี่จริงๆ ไม่ได้ฝันไป ผมแวะที่นั่งพักสำหรับลูกค้า หยิบพี่ตุ๊กตาวูดูจากเป้ ปลิ้นเพชรเม็ดนั้นออกมา ประกายเพชรวูบวาบไปทั่ว

“นั่นแกเอาลูกปัดมอมแมมออกมาทำไม” ดี้ทำหน้าแปลกใจ เช่นเดียวกับผมที่แปลกใจแกมโล่งใจที่ดี้เห็นเป็นแค่ลูกปัดเม็ดหนึ่ง

“แกเดินดูของไปก่อน อยากได้ชิ้นไหนก็เลือกเอา อย่าให้ใหญ่นักล่ะ ชั้นซื้อให้” เป็นค่าปิดปากปิดหูปิดตา

“จริงนะ?” ผมพยักหน้า ดี้จึงออกสำรวจ



แล้วผมก็กดปุ่มรีเพลย์...

“เถ้าแก่ครับ” ผมเดินไปที่ช่องขายเดิม..ชายอายุมากคนนั้น “ช่วยดูเพชรเม็ดนี้หน่อยครับ” ชายสูงอายุรับเพชรไปดู

“เอามาจากไหนนี่?” ถามพลางหยิบกล้องขยายขึ้นส่อง

“ของผมเองครับ” กล้องวงจรปิดหยุดที่ผมเหมือนเมื่อวาน

“เถ้าแก่ เชิญหน่อยครับ” ชายคนนั้นกดปุ่มพูด..เช่นเดิม..ชายสูงอายุอีกคนเดินเข้ามา

“เห็นจากกล้องวงจรปิดแล้ว..ไหนขอดูชัดๆ หน่อย” เถ้าแก่คนที่สองส่องกล้องดูเพชร

“เพชรน้ำงาม..เหมือนเพชรจากอัฟริกา..” พึมพำทั้งๆ ยังส่องกล้องอยู่ “เอามาจากไหนครับคุณ” คำถามเดิมตามสคลิป

“ของผมครับ”

“ยี่ห้อของเราเป็นที่เชื่อถือไว้วางใจมานาน” เถ้าแก่ลดกล้องลง “ถึงคุณจะดูคุ้นๆ ตา เป็นลูกค้าที่น่าไว้ใจ..” จ้องผมเหมือนทบทวนความจำ “แต่เพชรสูงค่าเม็ดนี้น่าจะมีที่มาที่ไป..เราไม่ทำอะไรที่ไม่ถูกต้อง เราซื้อขายด้วยความซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา และไม่ทำผิดกฎหมายใดๆ ทั้งสิ้น” เถ้าแก่ส่งเพชรคืนให้ผม

“ของผมจริงๆ ครับ” ผมล้วงลงไปในเป้..

“จะทำอะไรน่ะ!” รปภ. สองคนวิ่งเข้ามา

ผมหยิบตุ๊กตาวูดูขึ้นวางบนเคาน์เตอร์

“โอ๊ะ!” สองเถ้าแก่ร้องขึ้นพร้อมกัน ถอยออกห่าง

“ผมเอามาจากสร้อยของตุ๊กตา เห็นไหมมีอีกหลายเม็ด” ผมแหวกถุงตาข่ายเชือก ใส่เพชรลงไปตามเดิม


“เดี๋ยว! คุณ” เถ้าแก่หนุ่มคนที่จ่ายเงินให้ผมร้อยหกสิบล้านเมื่อวานก้าวเข้ามา “ถ้าคุณมั่นใจว่าเป็นของคุณจริง เชิญข้างในดีกว่า”..น่าแปลกที่เขาจำผมไม่ได้

“ผม..ผม..” จะเอาไงดี ถ้าผมเข้าไปและตกลงทำการซื้อขายอย่างเมื่อวาน ผมมั่นใจว่าวันต่อมาเหตุการณ์นี้ก็จะเกิดขึ้นซ้ำๆ อีกไม่รู้จบ

“เชิญครับ” รปภ.หน้าเดิมผายมือนำทาง..หรือผมจะลองดูอีกสักครั้ง!

“เด่นๆ..” ดี้เดินมาจากไหนไม่รู้เข้ามาเขย่าแขนผม “มากับชั้นหน่อยสิ” ดี้ชี้มือไปที่ตู้โชว์สินค้าด้านหนึ่ง “เส้นหนึ่งสวยมาก..” จูงแขนผมไปที่แผนกนั้น..รปภ.และเถ้าแก่หนุ่มจึงต้องรอให้เงินเข้าร้านก่อนโดยปริยาย

“เส้นไหน?” ผมตาลายไปกับสร้อยและเหลทข้อมือขนาดต่างๆ บนผ้ากำมะหยี่แดงแสบตา

“นั่นไง เหลทข้อมือที่โซ่หนาๆ..สามบาทเอง ชั้นว่ามันเหมาะกับแกนะ”

“อ้าว! นึกว่าจะใส่เอง..ทำไมไม่ซื้อให้ตัวเองล่ะ?” ผมคะเนใจดี้ผิดไป

“แกไม่เห็นมีอะไรติดตัวสักชิ้น นอกจากนาฬิกาเปื่อยๆ เรือนนั้น” ดี้มองนาฬิกาสายผ้าหน้าปัดเปลี่ยนสีได้ตามอุณหภูมิบนข้อมือผม

“เออ..แค่นี้พอแล้ว” ความหวังดีของดี้ช่วยผมตัดสินใจไม่กลับเข้าไปในวังวนของเหตุการณ์ซ้ำๆ..มันคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ผมต้องค้นหา

“ว่าไงแก..เอ้า! ยืนค้างซะงั้น” ดี้กระตุกแขน

“วันหลังเถอะ วันนี้ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันแล้วกลับโรงพยาบาลดีกว่า ชั้นชักเจ็บขา” ผมโกหกดี้..อยากกลับไปคิดหาเหตุผลที่ซ่อนอยู่


“คุณ! คุณครับ!” รปภ. กระหืดกระหอบตามมา..ผมเกือบจะออกจากห้างอยู่แล้ว “เถ้าแก่ให้มาเชิญไปพบครับ”

“ช่วยบอกเถ้าแก่ว่าวันหน้าผมจะมาใหม่ครับ” ผมรีบฉุดแขนดี้ออกจากห้าง

“อะไรวะเด่น?” มีหรือจะรอดจากความขี้สงสัยของดี้ไปได้

“หิวข้าว! เจ็บขา!..เข้าใจป่าว” แกล้งส่งเสียงโวยวาย..ได้ผล!



เป็นคืนที่ผมข้องใจและว้าวุ่นใจที่สุดกับความมืดแปดด้านเรื่องคุณเด่น..การหาวิธียื้อต่อเวลาพี่ชายให้ได้มีโอกาสปลดเปลื้องพันธะของโซบ๊อป

สรุปแล้วยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะมีสิทธิ์ในสร้อยของพี่ตุ๊กตาวูดู..ทำไมคุณเด่นถึงทำได้..อาจเป็นเพราะคุณเด่นมีคุณสมบัติของโซบ๊อปแล้ว ผมเพียงแค่เซ็นรับโอนทุกสิ่งของคุณเด่น ยังไม่ได้เรียนรู้ ยังไม่มีคุณสมบัติอะไรสักอย่างของโซบ๊อป..แล้วผมจะจัดการอย่างไรต่อไป..หรือจะให้ลองไปเรื่อยๆ ตามลำพัง ฮึ!..ด้าย..ก็ได้!..คุณเด่น พี่เด่น ผมจะทำตามวิธีของผมเอง..


ผมลุกจากเตียงกระชับเสื้อผ้าให้เรียบร้อยออกจากห้องตรงไปที่ลิฟต์

“รถเข็นมั้ยครับ” บุรุษพยาบาลคนหนึ่งเข็นรถเปล่าผ่านมาพอดี

“ดีครับ..ขอบคุณ” ผมขึ้นนั่งบนรถ..ไกลเหมือนกันห้องคุณเด่น ผมรู้สึกเจ็บเท้าจริงๆ ทั้งๆ ที่แค่นึกจะหลอกดี้เท่านั้น

“จะไปเยี่ยมญาติใช่ไหมครับ?” ถามหน้าเฉยๆ

“ทำไมรู้?” แปลกใจ

“เพื่อนเล่าให้ฟัง แต่ผมไม่กลัวหรอกครับ”

“ปิ้ง!” ประตูลิฟต์เปิดออก รถถูกเข็นเข้าไป..ขณะต่างเงียบรอเวลาประตูลิฟต์เปิดผมแอบมองหนุ่มแสนรู้จากเงาของผนังสแตนเลส..คลับคล้ายคลับคลา


สักพักใหญ่ๆ รถหยุดหน้าประตูห้องดับจิต ผมลุกขึ้นจากรถตั้งใจจะเข้าไปคนเดียว..เวลามืดๆ อย่างนี้เป็นใครก็ต้องกลัว

“ผมเข้าไปคนเดียวได้ครับคุณ..” โดยไม่รอคำตอบผมผลักประตูเข้าไป

“ผมชื่อบ๊วยครับ!” เสียงดังอยู่หน้าบานประตูนอกห้อง

“หา! อะไรนะ” ผมสะดุ้ง หันกลับไปเปิดประตู


ผมขนลุกชันขึ้นทั้งตัว..ไม่มีใคร! ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้นเลย!...

 

Create Date : 11 ตุลาคม 2551		7 comments
Last Update : 11 ตุลาคม 2551 19:01:03 น.
Counter : 572 Pageviews.
Share Tweet