๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 38 .....๐๐

บทที่ 38



“อย่าตำหนิแม่เลยที่ทำอย่างนั้น เราเองโชคดีกว่าบ๊วยที่มีชีวิตรอด” คุณเด่นหันมา “ฮะ ฮะ ฮะ..” จู่ๆ ก็หัวเราะ “ที่ไหนกันนายเด่นเก้า ฮะ ฮะ มีชีวิตที่ไหนกัน หึ หึ..” เสียงหัวเราะแต่หน้าเศร้า

“ไม่นะ..คุณเด่นยังมีชีวิตอยู่” เป็นผมที่โอบไหล่คุณเด่น “ผมรู้สึกว่าคุณเด่นยังมีชีวิตอยู่จริงๆ”

“แน่นะ?..แล้วงี้ล่ะ!” มือผมที่อยู่บนไหล่คุณเด่นร่วงลง..ร่างคุณเด่นเลือนหายไป

“เฮ้ย!” ผมร้องเสียงดัง

“ไหนว่าไม่กลัว ไหนว่าผมมีชีวิตอยู่..” เสียงคุณเด่นใกล้ๆ หู

“ไม่กลัว!..ยืนยันว่าไม่กลัว แต่ต่อหน้าต่อตาอย่างเมื่อกี้ตกใจเหมือนกัน” จริงๆ เดี๋ยวนี้ผมชักไม่กลัวผี

“ไม่ได้ตั้งใจหลอกให้กลัวนะ..” เสียงเงียบไป

“พูดต่อสิครับ เงียบอย่างนี้ผมกลัวนะ” ไอ้เด่นไม่แน่จริง

“ไม่ใช่ผมจะไปไหนมาไหน ทำอะไรได้ตามอำเภอใจ มันมีข้อจำกัด..หนึ่ง ผมปรากฏให้เห็นได้ในรัศมีไม่ไกลกว่าร่างของผมนัก..สอง พลังงานที่ใช้มีวันหมดเหมือนกัน” ร่างลางๆ ปรากฎบนเก้าอี้ข้างเตียง

“คุณเด่นมาแล้ว!” เพิ่งเคยนึกดีใจที่เห็นคุณเด่น

“ที่ผมอุ้มเด่นขึ้นเตียงนั้นใช้พลังงานเกือบหมด เหลือเพียงขาดๆ หายๆ อย่างนี้” เดี๋ยวร่างคุณเด่นก็ชัดเจน เดี๋ยวก็เลือนลาง

“โธ่! รู้อย่างนั้นแล้วคุณเด่นทำทำไม?”

“ไม่ทันคิด คิดแต่ว่าเด่นกำลังล้มและผมต้องช่วย” คุณเด่นซบลงบนร่างผม..สัมผัสนั้นว่างเปล่า มีเพียงภาพ

“แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป?” ผมใจหายถ้าคุณเด่นหมดพลังหายไปจริงๆ

“ขึ้นอยู่กับการช่วยเหลือจากเด่น” เสียงอู้อี้เหมือนเกรงใจ

“ให้ผมทำเลือดออก แล้วคุณเด่นกินอย่างบ๊วยได้ไหม?” ผมเต็มใจ

“ไม่ใช่ ไม่ใช่วิธีนั้น” คุณเด่นส่ายหน้าทั้งๆ ฟุบอยู่

“คุณเด่น!” ผมดีใจที่รู้สึกถึงแรงถูไถนั้น..แค่แวบเดียวก็หายไป

“เด่นต้องไปเอาตุ๊กตามาก่อนอันดับแรก ขากลับซื้อสายยางรัดแขนและสลิ้งค์พร้อมเข็มฉีดยามาด้วย” คุณเด่นเงยขึ้นมองผมอย่างรู้สึกผิด “ขอบอกก่อนนะว่าผมไม่อยากทำอย่างนั้นเลย..สัญญาว่าขอยืดเวลาแค่บอกวิชาให้เด่นรู้แล้วผมจะไปตามทางของผม เด่นก็รู้ว่าถ้าไม่ทำผมก็ไปไหนไม่ได้ ติดอยู่ในสภาพนี้”

“ไม่อยากอยู่กับน้องคนนี้แล้วหรือ?” ไม่รู้อารมณ์ไหนผมถามออกไป

“ก็รู้ๆ อยู่ว่ามันเป็นไปไม่ได้..ผมมีชีวิตอยู่ด้วยเลือดของเด่น สักวันเด่นคงต้องตายเพราะเลือดหมดตัว” คุณเด่นลุกจากเก้าอี้โถมตัวเข้ากอด “ทำไมจะไม่อยากอยู่กับน้องของผม”

“อย่าทำครับ!มันอันตราย” ผมรีบยกมือขึ้นกัน

“ช่างมัน!” คุณเด่นสัมผัสผมจนได้ ร่างนั้นไม่เย็นชืดอย่างที่คิด..เพียงครู่เดียวทุกสิ่งทุกอย่างก็หายไป

“คุณเด่น! พี่เด่น!..” คุณเด่นหายไปจริงๆ “พี่เด่น ฮือ ฮือ ฮือ..” ผมร้องไห้เหมือนเด็กๆ “ฮือ ฮือ..พรุ่งนี้ผมจะไปธนาคารครับผมสัญญา..ฮือ ฮือ” ผมทิ้งตัวลงนอนร้องไห้..คิดวิตกต่างๆ นาๆ จนหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว...



ผมโทรฯ ปลุกดี้แต่เช้ามืดให้เตรียมตัวไปธนาคาร ถูกบ่นนิดหน่อยแต่ก็ไปจนได้ในที่สุด..ทุลักทุเลตอนขึ้นบันไดธนาคารเพราะผมใช้ไม้ค้ำยัน ดีที่มีสาวตัวหนักเป็นหลัก

ผมลองใช้บัตรเอทีเอ็มของคุณเด่น..ตกใจกับยอดเงินคงเหลือ..ไม่ปลอดภัยแน่ถ้าโชคร้ายเจอกับพวกมิจฉาชีพ ผมจึงเปิดบัญชีใหม่ด้วยเงินจากบัญชีเดิมของคุณเด่นเป็นจำนานไม่มากนักพร้อมทำบัตรเอทีเอ็มอีกหนึ่งใบ

“อ่ะ ดี้ถือบัตรนี้ไว้นะ เผื่อใช้ยามฉุกเฉินและจะได้ช่วยกดเงินให้ชั้นด้วย” เห็นดี้แอบสังเกตการกระทำของผม ผมจึงตัดสินใจยื่นบัตรเอทีเอ็มใบนั้นให้

“เฮ้ย! จะดีหรือ?..” ดี้ลังเล

“แกเป็นผู้จัดการของชั้น รู้ตัวหรือเปล่า” ดี้เป็นธุระให้ผมเกือบทุกเรื่อง สมควรที่ผมบอกออกไปอย่างเว่อร์ๆ

ผมเข้าไปในห้องเซฟ นำตุ๊กตาวูดูสองตัวนั้นออกมา เปิดปากถุงกำมะหยี่ดำดูเม็ดกรวดต่างสีที่อยู่ข้างใน..หรือมันจะเป็นเพชร?..คงไม่ใช่ ถ้าใช่ผมคงรวยมหาศาล..คุณเด่นไม่ได้พูดถึงนี่นา


“ตุ๊กตาอะไรน่ะ น่ากลัวจัง” ดี้ทำหน้าแปลกใจ “มาชั้นถือให้..พะรุงพะรังอย่างนั้นเดี๋ยวก็หกล้มหรอก” ดี้เอื้อมมือจับตุ๊กตา

“ไม่ต้อง! ถือเองได้!” ผมได้ยินเสียงตวาดของตัวเอง

“ทำไมต้องดุด้วยวะ เอามานี่!” ดี้ดื้อเพราะหวังดี “โอ๊ย!” ดี้ร้องเสียงดัง รีบชักมือกลับ

“ทำเสียงดัง คนมองใหญ่แล้ว”

“ร้อน! แกถือเข้าไปได้ยังไง” สะบัดมือเร่าๆ

“ไม่ร้อนนี่ ชั้นถือของชั้นเอง บอกแล้วไม่เชื่อ”

“เพี้ยนป่าววะ บัตรเอทีเอ็มไม่หวง ตุ๊กตาผีกลับหวง..โอ๊ย!” ดี้สะดุดไม้ค้ำยันของผมล้มลง ผมพลอยล้มตาม ตุ๊กตาหลุดกระเด็น

“เป็นอะไรไปครับคุณ” รปภ.เข้าช่วยพยุงผมและดี้ลุกขึ้น

“ขอบคุณครับ” ดี้ขอบคุณไม่ออก..คงจุก

“ของๆ คุณ..” รปภ. ผู้หวังดีมองไปทางที่ตุ๊กตาหล่น “อ้าว!!” ตกใจตาโต...

“ขอบคุณครับ” ผมไม่แปลกใจที่จู่ๆ ตุ๊กตาวูดูอยู่ในมือผม สงสารแต่ รปภ. เดินถอยหลังหน้าซีดเกือบตกบันได



“แวะกินอะไรก่อนไหมดี้..ร้านนั้นไง” ผมชี้ไปที่ร้านอาหารค่อนข้างหรูข้างทาง

“อาหารอินเดียน่ะนะ!” ดี้เหยียบเบรกพรืด

“อื้อ! อยากกิน..” ผมตอบเรื่อยเปื่อย

“เฮ้อ! เพื่อนฉัน ไปซะละ..กินก็กิน..” ดี้จอดรถหน้าร้าน

“เฮ้อ! เวร” บ่นในใจ..ผมเองก็สงสัยว่าจะเป็นยังไง อาหารแขก


ขณะดี้กำลังชี้โบ้ชี้เบ้ซักถามเมนูอาหารกับแขกหนุ่มตาคม ผมทำเป็นเขยกดูโมเดลอาหาร..เลี่ยงออกนอกร้าน

ติดกับร้านอาหารเป็นร้านขายยาขนาดใหญ่..นี่เองคือจุดประสงค์ที่แท้จริงของผม

“ต้องการสายยางรัดแขนและสลิ้งค์พร้อมเข็มฉีดยาสักสองสามชุดครับ” ผมทำไม่รู้ไม่ชี้บอกความต้องการ

“ขอโทษครับ จะเอาไปทำอะไรครับ” คนขายอาจหวังดีหรือกำลังจับผิด ( ก็หวังดีนั่นแหละ)

“เอ่อ..ผม ผม..” จะเอาไงดี?

“ร้านเรามีมาตรฐานในการขายยาให้กับลูกค้า ไม่ขายซี้ซั้วครับ” พนักงานอีกคนหนึ่งเข้ามาสมทบ

“เอ่อ..” ผมยังนึกเหตุผลที่สมควรไม่ได้..วางตุ๊กตาวูดูที่ถือติดมือพักบนเคาน์เตอร์ตู้กระจก

“ครับ! เชิญครับ! เชิญครับ! จะรับขนาดกี่ซีซีครับ ร้านเรายินดีเสมอครับคุณผู้ชาย ยินดีครับ ยินดี..” พนักงานเปลี่ยนทีท่าทันที..ผมแปลกใจมองตามสายตาคนทั้งสอง..เจ้าตุ๊กตาวูดูนั่นเองที่บงการ!


“หายไปไหนมา? กว่าชั้นจะสั่งอาหารได้แทบตาย..จะกินกันเป็นไหมเนี่ย” ดี้นั่งหน้าบูด “ชั้นไม่หิวเลย ไม่อยากกิน”

“เออ..ชั้นก็ไม่อยากกิน ให้เค้าใส่ถุงกลับไปให้แก้วกินละกัน” เข้าทางผมเลยแม่เพื่อนตุ้ย

“อ้าว!แกนะแก..” ดี้แค่บ่น ไม่ถามเซ้าซี้อะไร อาจเบื่อหรือชินกับการกระทำแปลกๆ ของผมในระยะนี้..หรืออาจจะเพราะตุ๊กตา!

เรากลับมากินข้าวที่ห้องอาหารของโรงพยาบาล อร่อยดีเหมือนกันเพราะหิวทั้งคู่



ดี้กลับไปพร้อมกับบัตรเอทีเอ็มใบนั้น คุณเด่นเจ้าของเงินคงไม่ว่าอะไรเพราะดี้ช่วยเหลือผมมามากตั้งแต่ก่อนจะพบกับคุณเด่นเสียอีก

ผมจะต้องทำอะไรกับตุ๊กตาวูดูสองตัวนี้และสลิ้งค์ฉีดยาที่ซื้อมา..คงต้องรอคุณเด่นมาบอก

ผมรอคุณเด่นอย่างอย่างกระวนกระวาย..จนเย็น จนค่ำ ก็ยังไม่มีวี่แวว..หยิบสมุดบันทึกออกมาดูหน้าท้ายๆ เผื่อจะพบวิธีการประกอบพิธีกรรมต่างๆ ของโซบ๊อป..ไม่มีอะไรเขียนไว้นอกจากอักขระประหลาดๆ หลายหน้ากระดาษ


ดึกแล้วคุณเด่นยังไม่มา ผมสู้อดนอนฝืนทำตาแข็งรออยู่..เท้าระบมเพราะเขยกมาทั้งวัน..ทำไมทำเฉยเมย เรื่องของตัวเองแท้ๆ พี่ชายผม..คุณเด่นอยู่ไหนนะ


“คุณเด่นอยู่ไหน! พี่เด่นอยู่ไหน!” ผมร้องออกมาอย่างเหลืออด...

 

Create Date : 03 ตุลาคม 2551		3 comments
Last Update : 3 ตุลาคม 2551 19:39:53 น.
Counter : 625 Pageviews.
Share Tweet