๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 39 .....๐๐

บทที่ 39



ผมตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงกุกกัก..ดีใจนึกว่าคุณเด่น ที่แท้คือคุณพยาบาลเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ตามปกติทุกเช้า

“สบายดีขึ้นหรือยังคะ จะให้เช็ดตัวหรืออาบน้ำเองคะ?

“ผมอาบเองได้ครับ” อายจัง ขี้ตาเต็มตา..เมื่อคืนดึกมากกว่าจะนอนหลับ เช้านี้ผมจึงตื่นสายมาก

“อาบน้ำเสร็จแล้วกดเรียกนะคะจะได้มาทำแผลให้”



“วันนี้แกไม่ต้องไปหาชั้นหรอกนะ ทำงานของแกไปเถอะ” ผมโทรฯ หาดี้เมื่อเสร็จภาระกิจต่างๆ “ชั้นไม่เป็นอะไรแล้ว นอนรอให้แผลหายจะได้เดินสายพาน แล้วกลับบ้าน...เออ เรื่องวัดค่อยคิดอีกที...แค่นี้นะจะกินข้าว” ผมแกล้งตัดบท


“จะเอายังไงก็ไม่มาบอก คนอะไรวะ..” ผมพึมพำถึงคุณเด่นที่หายไปเฉยๆ ไร้วี่แวว..หรือจะหมดพลังไปจริงๆ ทำไงดี ผมเรียกก็แล้ว เพ่งจิตถึงก็แล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..หรือจะถามบ๊วย จริงสิ เรียกบ๊วยมาถามดีกว่า

ผมไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบถุงใส่สลิ้งค์ออกมา ลังเลใจนิดหน่อยกับความคิดไม่เข้าท่าของผม ตัดสินใจเปิดกล่องหยิบเข็มฉีดยาและสายยางกลับไปที่เตียง

ทำไมจะไม่กลัวกับการทำร้ายตัวเอง..ผมจิ้มเข็มลงบนปลายนิ้วนางซ้ายอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเปลี่ยนใจ..นั่นไง! นึกแล้วว่าไม่มีเลือด แต่รู้สึกได้ว่าเลือดกำลังไหลปรี๊ดๆ ออกจากปลายนิ้ว เสียวๆ ซ่าๆ..อีกครั้งที่ผมอยู่ในภวังค์

“บ๊วย..บ๊วย..” ไม่แน่ใจว่าเสียงที่เปล่งออกมาคือเรียกหรือคราง

“เด่น..” แว่วเสียงแหบๆ

“บ๊วย..บ๊วย..พี่ เด่ น อยู่ ห น า ย ...” ผมพูดไม่ออก..ไม่เข้าใจว่าเพราะทุกข์หรือสุข...

“โง่!” คำพูดสั้นๆ อยู่ในหู

“อะไร?” ผมฝืนปรือตาถามออกไป

“เลิกทำอะไรโง่ๆ ผมอยู่นี่..เด่น เด่น ผมอยู่นี่!” จำได้ๆ เสียงคุณเด่น..ผมรีบรวบรวมสติจากครึ่งหลับครึ่งตื่น ลืมตา ใช้สายยางรัดโคนนิ้วนางซ้ายนั้น

“แล้วไง! ผมรู้นะว่าทั้งคุณเด่นและบ๊วยอยู่แถวนี้ ทำไมไม่ออกมาให้เห็น” ผมต่อว่า “คุณเด่นจะให้ผมทำอะไรต่อก็ไม่บอก จะรู้ได้ไงวะ!” ยิ่งพูดยิ่งยั๊วะ



“ก๊อกๆ” พนักงานทำความสะอาดเดินเข้ามา

“ทำห้องหน่อยนะคะ” เดินผ่านตู้เสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ...ตายละ! ตู้เปิดอ้าอยู่เห็นตุ๊กตาวูดูและถุงจากร้านขายยา ผมเตรียมลงจากเตียงจะไปปิดตู้

“ก๊อกๆ” พนักงานอีกคนเดินเข้ามา คนนี้ตาไวพอมองเห็นความไม่เป็นระเบียบของห้อง เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าใบนั้น เอื้อมมือทำท่าจะปิดแต่กลับอ้าออกดู..และ..

“โอ๊ว! โอ๊! ผี! ผี..” ร้องเสียงลั่นห้อง

“อะไร! อะไร?” คนแรกถลันออกมาจากห้องน้ำ

“ผี..ตุ๊กตาผี ในตู้” ชี้ไปที่ตู้ ปากสั่นตัวสั่น


“เกิดอะไรขึ้น?” คุณพยาบาลคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา “เสียงร้องออกไปถึงเคาน์เตอร์”..เอ้า! เรื่องไปกันใหญ่..ถ้าพยาบาลเห็นสลิ้งค์และเข็มฉีดยาผมจะชี้แจงอย่างไรดี

“มีตุ๊กตาผีอยู่ในตู้เสื้อผ้าค่ะ” สองคนรายงานพร้อมกัน

“ไหนๆ เป็นยังไง” คุณพยาบาลเปิดตู้นั้นออก ชะงักเล็กน้อยไม่ตกใจอะไร

“เห็นไหมคะ ตาแดงๆ แลบลิ้นแหกอกหลอกหนู” ก้มหน้าพูด แอบอยู่หลังคุณพยาบาล

“ไม่เห็นมีอะไรเลยนอกจากตุ๊กตาคนป่าตัวดำสองตัว ใช่..ดูน่ากลัวแต่ไม่ใช่ผีหลอกอย่างที่เธอสองคนพูด” คุณพยาบาลปิดตู้ไว้ตามเดิมหันมาทางผม

“ตุ๊กตาของผมเองครับ ดูน่ากลัวหน่อยแต่ไม่มีอะไรครับ” ร้อนตัวรีบอธิบาย

“ขอโทษนะคะที่พนักงานก่อความวุ่นวายให้คุณเด่น” ยิ้มหวานขอโทษ

“ไม่..ไม่มีอะไรอีกหรือครับ ในตู้” ผมแปลกใจ

“ไม่มีอะไรนี่คะนอกจากตุ๊กตาสองตัว ไม่ได้หลอกผีอะไรด้วย ..ฮะฮะ คุณเด่นเลยพลอยกลัวไปด้วย ใช่ไหมคะ?” เธอกลับไปเปิดตู้อีกที

“อะ อย่า ครับ” เสียงอยู่ในลำคอไม่ออกมา

“ไม่มีอะไรจริงๆ แน่ใจได้คะ” หันมายิ้มอีกครั้ง “เรียบร้อยแล้ว ไปก่อนนะคะ” ออกจากห้องทิ้งให้พนักงานทำความสะอาดมองหน้ากันเลิ่กลั่ก พยักหน้าชวนกันเข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำ

ผมเขยกไปเปิดตู้..ตุ๊กตาวูดูนั่งขนาบถุงใส่สลิ้งค์ที่ผมวางไว้ คุณพยาบาลมองไม่เห็นถุงเพราะตุ๊กตาช่วยพรางไว้นั่นเอง “อย่าไปหลอกเขาสิครับ” พูดเรื่อยเปื่อย “อ๊ะ!” ตกใจที่เห็นลูกปัดบนคอตุ๊กตาขยับกรุ๊กกริ๊ก


ผมเปิดทีวีดูฆ่าเวลารอพนักงานทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย เผอิญมีรายการประชาสัมพันธ์ของสภากาชาดชักชวนให้บริจาคเลือด ผมดูรายการอย่างตั้งใจ นึกหวนคิดถึงที่คุณเด่นพูดเรื่องการชุบชีวิตกบด้วยเลือดกบอีกตัวหนึ่ง ถ้าผมรู้วิธีก็ดีสิ..แต่ยังมีปัญหาเรื่องบ๊วยที่คอยจ้องขโมยเลือดผมทันทีที่ออกจากร่าง..ตุ๊กตาวูดูไงอาจจะช่วยได้..ผมนำตุ๊กตาสองตัวนั้นวางไว้ข้างหมอนรอเวลาพิสูจน์..ถ้าผมคาดไม่ผิด

“ก๊อกๆ” นั่นไง! มาแล้ว..

“ขอเลือดหน่อยนะคะ” ยิ้มสดชื่นมาพร้อมร่างบึกบึน..พยาบาลคนสวยคงไม่กล้ามา..อ้อ! เดินตามมาข้างหลัง

“เชิญครับ” ผมเองใจระทึกไม่แพ้คนสวย

มืออวบเหมือนมือดี้รัดสายยางที่ต้นแขนผม..ขั้นตอนต่างๆ ตามมาอย่างปกติ..ตุ๊กตาวูดูของคุณเด่นแน่จริงๆ บ๊วยไม่กล้าวอแว

“ไม่เห็นมีอะไร..เธอตาฝาดไปแน่ๆ” คุณบึกกระซิบใส่คนสวยเมื่อเสร็จขั้นตอน “อ้อนใครหรือ?” กระซิบเบามาก ผมสระเอือกได้ยิน

“อ้อนกะผีน่ะสิ!” เดี๋ยวๆๆๆ

“โอ๊ะ!” ร่างหนาๆ เซชนร่างอ้อนแอ้นถลาลงพื้น..นั่นไงพี่วูดูของผม!..สองคุณพยาบาลรีบลุกขึ้นยิ้มปะแล่มๆ ออกจากห้องไป

“บิงโก!” ผมร้องอย่าลิงโลด..รอก่อน รอก่อนน้องติ๋ม เอ๊ย!รอก่อนพี่เด่น เดี๋ยวผมจัดให้...



ตกเย็นใกล้ค่ำ กะว่าไม่มีใครเข้ามาตรวจเยี่ยมแล้ว ผมเตรียมจัดการชุบชีวิตกบทันที..ขั้นแรกล้างมือล้างแขนให้สะอาด รัดสายยางที่ต้นแขนซ้าย วางพี่วูดูขนาบสองข้าง หยิบสลิ้งค์อันใหญ่ออกมาใส่เข็ม..ผมลูบๆ กดๆ แถวข้อพับจนเห็นเส้นเลือดเขียว จ่อเข็มลงหนือเส้นเลือดนั้น..มันไม่ถนัดอ่ะ มันสวนทางกับที่คุณพยาบาลทำ ผมลองเปลี่ยนไปหาเส้นเลือดที่หลังมือ เห็นปูดเขียวชัดเหมือนกัน ผมเดาว่าหนังตรงนี้คงเหนียว เส้นเลือดขยับไปมาได้ไม่เหมือนแถวข้อพับ

“พี่เด่น พี่วูดูช่วยผมด้วยนะ!” ไม่มีเวลาลังเลแล้ว ผมร้องให้ช่วยลมๆ แล้งๆ..กดเข็มหมับลงไปในเส้นเลือด แปร๊บ! ไม่เจ็บ แต่ผมลืมไปว่าต้องคอยดึงลูกสูบสลิ้งค์เพื่อดูดเลือดออกมา..โอ๊ย! โอ๊ย! มือผมไม่นิ่งเหมือนคุณพยาบาล กระบอกสลิ้งค์ส่ายนิดเข็มก็เกี่ยวผนังเส้นเลือด โอ๊ย! เจ็บ! เจ็บ! เจ็บ!...

ในที่สุดก็ได้เลือดเต็มกระบอกสลิ้งค์ ผมดึงสลิ้งค์ออก กดห้ามเลือดตรงรอยเข็ม สักพักยกนิ้วออก แกะพลาสเตอร์จากรอยแผลเมื่อกลางวันปิดทับลงไป..เฮ้อ! ผมทำอะไรกับตัวเองนี่!

“ปิ๊บๆ” ผมกดปุ่มพูดกับคุณพยาบาล “ผมอยากได้รถเข็นพร้อมบุรุษพยาบาลครับ

“จะไปไ..” คุณพยาบาลถามกลับ..ผมรีบกดสายทิ้ง

ชุดคนไข้ของโรงพยาบาลนี้เป็นเสื้อญี่ปุ่นที่ใช้สายรัดเสื้อรอบเอว ผมวางสลิ้งค์เลือดบนเสื้อแผ่นใน ทับด้วยเสื้อแผ่นนอก วนสายเชือกรัดรอบเอวทับไปบนกระบอกสลิ้งค์ ระวังเข็มให้ชี้ห่างจากลำตัว


“ก๊อกๆ” บุรุษพยาบาลเข็นรถเข้ามา ประคองผมขึ้นนั่ง อึ้งไปนิดที่เห็นผมหยิบพี่วูดูสองตัวติดมือไปด้วย

“อะไร..” จู่ๆ ก็หุบปากเฉยไม่ถามต่อ..พี่วูดูคงชี้แจงเรียบร้อยโรงเรียนโซบ๊อป!

“จะไปไหนครับคุณเด่น?” ถามเสียงเรียบ


“ไปเยี่ยมญาติ” ผมตอบหน้าตาเฉย...

 

Create Date : 05 ตุลาคม 2551		2 comments
Last Update : 5 ตุลาคม 2551 19:44:55 น.
Counter : 641 Pageviews.
Share Tweet