๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 13 .....๐๐

บทที่ 13



“อืมม...โตไวเหมือนกันนะนี่ แคนดี้เล่าให้ฟังเมื่อไม่กี่วัน” คุณชมพู่ยืนดูเจ้าหนูทั้งเจ็ดหน้าสลอนคับลัง ไม่รู้มาหา มาเยี่ยม มาทวงค่าเช่าหรือมาให้ผมซ่อมจักรยาน ไอ้เด่นยอมอยู่แล้วเพื่อลูกๆ

“ดีเพื่อน” หน้ามันพอกับรอน AF 5 แต่ยิ้มไม่เหมือน “เพิ่งมาไม่กี่วัน” ยิ้มแบบกลัวถูกทวงหนี้อ่ะ

“อาไร้..เกือบเดือนแล้วละเธอ วันนี้ไม่ได้มาเก็บค่าเช่า แวะมาคุยน่ะ” ดีเจสาวหันมาที่ผมอีก

“คร๊าบ..” จะอะไรซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่เรื่องเจ้าหนู

“เธอคงไม่คิดจะเลี้ยงไว้คับร้านชั้นหรอกนะ” นั่นไง!

“ให้โตอีกหน่อยผมคงต้องจัดการอะไรบางอย่าง อาจให้คนที่มาขอไปเลี้ยงหรือให้ดี้เอาไปทำใส้พาย” 1..2..

“แหวะ!” สองสาวประสานเสียง

“แล้วไอ้ที่ชั้นกินอยู่นี่มันใส้อะไร หือ!” คุณชมพู่คายพายออกจากปาก..เป็นเอามาก

“เด่นแกพูดอย่างนี้ชั้นเสียหายหมด เดี๋ยวลูกแกหายไปใครๆ จะหาว่าชั้นบ้าเอามาทำใส้พายหรอก..ยิ่งปากดีเจ” เอ้า!ไปด้วยอีกคน มิน่าถึงเป็นเพื่อนกันได้

“วันนี้ไม่ทำงานหรือ?” ดี้เสริฟพายอีกชิ้น

“อู้! งอนนิดหน่อยด้วย เห็นเราตอบปัญหาข้ามทวีปได้รางวัลที่หนึ่งแซวเลยว่าอู้งานไปช็อพปิ้ง” พายชิ้นที่สองลอยเข้าปาก

“เธอก็อู้จริงนี่ ใช่ไหม?” กล้าแหย่กรรไกรเพราะกำลังงับพายอยู่

“เอออูออ” เศษแป้งร่วง

“ใครแซว เดี๋ยวผมจัดการให้เอง” ชอแจมมั่ง..จะทำไรด้าย นายเด่น

“เจ้าของรายการ..บอสใหญ่” รีบซดกาแฟกลั้วคอ..ก็เธออัดเข้าไปๆ ถ้าจะกลืนไม่ลง ติดคออะดิ..สม!

“มิน่า ทำไมเธอถึงปล่อยไว้ได้ งั้นจัดการเองละกันชั้นไม่เกี่ยว” ดี้หันไปทำงานต่อ

“ไปละ ขอบใจเพื่อนที่ช่วยระบายอารมณ์” เก็บดอกเบี้ยใส่ถุงอีกสองชิ้น “อย่าลืมล่ะเด่น!” ตะโกนสำทับอีกแน่ะ


“แว่วว่าจะออกจากงานดีเจมาทำร้านอาหาร..เด่นอย่าไปขวางหูขวางตาอะไรเข้าล่ะ” สักพักเมื่อคุณชมพู่ขับจักรยานจากไป

“เรื่องร้าน..อย่าบอกนะว่าไม่มีสัญญาอะไรเลย” แก้วนิ่งฟังอยู่นาน

“อือ..ก็เพื่อนๆ กัน”

“อ้าว!” ผมมั่งที่อ้าปากค้างดูโอ้กับแก้ว

“เค้าคงไม่ทำหรอก” คิ้วขมวด

“สาธุ! คุณพระคุณเจ้า” ไม่รู้ผมตั้งใจยกมือพนมเหนือหัวจริงหรืออารมณ์ล้อเลียนแดกดัน

“เตรียมตัวกลับไปอยู่วัดหรือไง จะได้มีที่วิ่งเล่นให้ลูกๆ แก” จะใครซะอีกหันมากัดผม

“ผู้หญิงอยู่ไม่ได้นะโว้ย อย่ามาร้องตามละกัน” ในใจไม่มีใครตลกด้วยสักคน ผมรู้..รวมทั้งตัวผม!


“กรุ้งกริ้ง” ลูกค้าประจำเดินเข้ามา

“วันนี้น้าจ้ารับอะไรดีคะ?” น้าจ้าเป็นลูกค้าประจำของเบเกอรี่และดอกไม้

“หลานสาวน้าเพิ่งมาจากเมกา” อื๋อ ไฮโซ! “ว่าจะมาหาขนมฝรั่งๆ ไปให้สักหน่อย ขอดอกไม้ตั้งโต๊ะสามที่นะจ๊ะแก้ว ห้องรับแขก ห้องนอนและโต๊ะกินข้าว” ทั้งสองสาขาเสียงฟันฟากระหึ่ม..วันนี้เพิ่งประเดิม

“ไม่รับดอกลิลลี่นะจ๊ะ มันเหม็น” จมูกไฮโซ! “ชอบโทนสีม่วง อย่าลืมล่ะ” โอ๊ย! นี่ก็รสนิยมไฮโซเหมือนกัน


“วาดรูปอะไรอยู่หรือหนุ่ม?” ผมสะดุ้งตกใจ เงยหน้าจากแผ่นกระดาษรูปเจ้าตัวเล็กทั้งเจ็ด

“วุ้ย! นายแบบน่ารักจัง” หน้าจ้าละจากผมก้มลงเล่นกับเจ้าหนูที่ระริกระรี้ประจบ

“ลูกผมเองครับ” ไม่รู้จะคุยอะไร

“ตัวนี้น่ารักจัง หน้าผากด่างเป็นรูปหัวใจซะด้วย ขอเหอะน้าอยากได้” ดื้อๆ เลยแฮะไม่เห็นหัวอกคนเป็นพ่อมั่ง

“ครับ” พ่อก็ใจหมาซะงั้นให้เฉยเหมือนกัน..อ้าวพ่อหมาก็ใจหมาซิ ผมรับปากไปงั้นไม่รู้จะทำได้ป่าว ผมรักของผมนะ..สวยอุตส่าห์ฝากฝัง เอ้ย! ฝากเลี้ยง

“จริงๆ นะ น้าจ้าขอจองไว้ก่อนเลยตัวนี้ มีแด่นรูปหัวใจซะด้วย ชื่อเจ้าฮาร์ทละกัน น้าจะให้หลานสาวมาช่วยเลือกอีกตัวไว้เป็นเพื่อน รายนั้นคลั่งลูกหมาไม่ใช่ย่อย” น้าจ้าขยับแว่นยิ้มหวาน..แล้วเวลามันโตขึ้นจะรักมันเหมือนเดิมไหม ผมวิตกกลัวประวัติซ้ำรอยเหมือนสวย..ครั้งหนึ่งสวยคงน่ารัก พอมีอายุขึ้นความน่ารักหายไปกลายเป็นภาระน่าเบื่อที่บางคนไม่ต้องการและนำมาปล่อย

“ว่าไงหนูเด่น” น้าจ้าโบกมือไปมาตรงหน้าผม

“เอ่อ..ครับ” ผมมัวคิดเพลิน หนูเด่นอะนะ!



ผมจะใจแข็งพอยกลูกให้คนอื่นได้ไหม? คิดว่าคงทำไม่ได้ แต่ด้วยความจำเป็นจะเลี้ยงไว้ทั้งเจ็ดตัวในร้านอย่างนี้ก็ไม่ได้เหมือนกัน..เฮ้อ!ทำอย่างไรดี

ผมใช้ผ้ายางผืนใหญ่ปูทับที่นอน ทับอีกทีด้วยผ้าปูผืนเก่า วางเจ้าหนูทั้งเจ็ดนอนข้างๆ เรานอนเล่นกัน แต่ถ้าใกล้จะหลับต้องพาพวกเขาเข้าลังอย่างเดิม ไม่งั้นผมดิ้นทับตายแน่

คืนนี้ฟ้ามืดสนิท ดาวส่งแสงริบหรี่แข่งกับไฟกรุงเทพฯ จะสู้อะไรได้..ดาวยังไม่มีสิทธิ์อยู่เมืองกรุงเลย นับประสาอะไรกับขี้เมฆอย่างผม อดีตลูกหมาตัวหนึ่งที่เกือบถูกเลือกทิ้งเพราะความจำเป็น..ใครคนหนึ่งอยู่ไหนสักแห่งห่างไกลจะคิดถึงลูกหมาแปดตัวทางนี้บ้างไหม?

ผมคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงความสุขจากครอบครัวที่ไม่เคยได้รับ..


เจ้าหนูเจ็ดตัวไว้ในอ้อมแขนขยับตัวอี๊ดอ๊าด...น้ำตาของความว้าเหว่ไหลออกมาเปื้อนหมอน.....

 

Create Date : 29 กรกฎาคม 2551		3 comments
Last Update : 30 กรกฎาคม 2551 11:28:31 น.
Counter : 2199 Pageviews.
Share Tweet