๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 12 .....๐๐

บทที่ 12



ผมตื่นขึ้นเมื่อฟ้าสาง ตกใจที่ไม่ระวังตัวปล่อยให้หลับไปง่ายๆทั้งที่มีภาระหลายเรื่องต้องจัดการ..ผมชะโงกดูในลัง ลูกๆทั้งเจ็ดตัวยังหลับ..หน่วยที่แปดล่ะ?

ผมย่องขึ้นบันไดไปห้อง หมุนลูกบิดเบาที่สุด โผล่หัวเข้าไปเหมือนกำลังแอบเข้าห้องคนอื่น..เงียบ..บนเตียงไม่มีร่างคุณเด่น..ผมเดินไปส่วนครัว ทะลุถึงห้องน้ำ..เงียบเช่นเคย..อึ๊อยู่แน่ๆ ประตูก็ไม่ปิดแฮะ ผมถอยกลับไปหน้าครัว

“ก๊อกๆๆ..” เดี๋ยวจะว่าไม่สนใจแขกเหรื่อ..เงียบ “คุณเด่นครับ” ข้องใจตงิดๆ เรียกไปทำไมเงียบ หรือมีอะไรผิดปกติ?

“ก๊อกๆ” คราวนี้เคาะที่ขอบประตูห้องน้ำ รอสักอึดใจไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นผมจึงแง้มประตู..กลิ่นสบู่ โคโลนญ์ อาฟเตอร์เชพของผมฟุ้งห้อง แต่ไม่มีเงาของคุณเด่น..เอ๋า!

“โครมๆ ปึงๆ” ผมวิ่งลงข้างล่าง

“อ้าว!” ไม่ใช่คุณเด่นที่ยืนจังก้ารออยู่โคนบันได

“วิ่งหนีอะไรมา?” แคนดี้ชะเง้อขึ้นไปมองหาสิ่งที่จะตามลงมา



หลังจากทำความสะอาดและป้อนนมให้เจ้าตัวเล็กทั้งเจ็ดแล้วผมขึ้นไปอาบน้ำ เมื่อคืนไม่ได้อาบ กลิ่นเหมือนอยู่ในลัง..ออกจากห้องน้ำกำลังแต่งตัวผมเหลือบเห็นกระดาษชิ้นเล็กวางไว้ใกล้หมอน “ผมขอโทษ” คุณเด่นเขียนไว้แค่นั้น

ผมถือกระดาษลงไปหวังจะให้เพื่อนช่วยตีความ แต่แล้วกลับซุกเข้ากระเป๋ากางเกงเพราะนึกได้ว่าเรื่องมันจะเป๋ไปทางอื่นแน่ถ้าทำอย่างนั้น

“มีหลายเรื่องที่เราต้องพูดกันอย่างจริงจัง” แก้วนั่งบนโต๊ะหน้าเคาน์เตอร์ ดี้กำลังทำขนม

“หน้าซีเรียสจัง” ผมรู้ว่าเรื่องอะไร

“ตกลงเราจะเลี้ยงลูกของสวยที่นี่จริงๆ หรือ?” แก้วหันมาที่ผม

“คิดดูให้ดีนะเด่น” ดี้ก้มหน้าก้มตากับก้อนแป้ง

“มันสมควรที่พวกแกจะวิตก ชั้นเองก็เหมือนกัน” ผมลากเก้าอี้นั่งข้างแก้ว “เหตุการณ์มันฉุกละหุก แกเองยังตกอกตกใจช่วยชั้นหาและดีใจที่ได้พบพวกเค้า..อีกอย่างชั้นเห็นใจและเข้าใจหัวอกแม่อย่างสวย มันเป็นเพียงเดรัจฉานแต่รู้จักคิดรู้จักห่วงลูกของตัว ไม่เหมือนคนบางคน...” ผมขบกราม “แล้วจะให้ชั้นทำอย่างไร?” ผมเห็นใครบางคนในกระจกผนังห้อง หน้าขมึงตาแดงก่ำเส้นเลือดปูดที่ขมับ น้ำตาซึม...

“แค่ถามดู ทำไมชั้นจะไม่เข้าใจ ไม่งั้นจะวิ่งตามแกหรือ” แก้วคงกลัวหรือเห็นใจไอ้บ้าตาแดงที่นั่งข้างๆ

“ชั้นขอเลี้ยงเค้าจนกว่าจะอดนม แข็งแรงพอให้ใครๆ ไปเลี้ยงต่อได้ ส่วนค่าใช้จ่ายหักจากของชั้นก็แล้วกันนะดี้” ผมลุกไปหาลูกๆ

“เดี๋ยว! อีกเรื่อง..” อะไรอีก “คุณเด่น”

“ไม่ต้องเรียกเพราะอย่างนั้น” พอเดาได้ว่าแก้วจะพูดถึงใคร

“ไม่ใช่แก ฉันหมายถึงเรื่องคุณเด่น”

“ทำไมหรือ?” หูผึ่งเชียวแม่แฟนคลับ “เค้าให้ค่าดอกไม้หมดแล้วไม่ใช่หรือ?” โธ่! นึกว่าจากใจ ที่แท้ธุรกิจ

“ไม่ใช่เรื่องของเราหรอกนะ แค่คุยถึงเค้า เพราะอย่างน้อยก็เป็นลูกค้าเรา เป็นคนดีด้วย แต่แปลกๆ”

“แปลกไง?” ไม่เคยสังเกตอะไรเลยแม่ตู้อบ เห็นแต่ขนมและสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ดี้เป็นคนตื้นๆ (ไม่ใช่ปัญญาตื้น) อย่างนั้นเอง

“เด่นล่ะ คิดว่าไง” ผมกำลังเขี่ยเจ้าตัวเล็กเล่นเพลินๆ

“ไม่รู้สิ”

“อะไร นอนคุยกันทั้งคืนไม่รู้เรื่องอะไรมั่งหรือ มัวแต่ทำอะไรอยู่?” อ้าวๆๆๆๆ ชิบละซีเพื่อนผม

“ทำอะไร?” นั่นละดี้..ไม่ใช่โง่ แต่ไม่เคยคิดอะไรในทางไม่ดีกับใคร

“เฮ้ย! ชั้นนอนอยู่ข้างล่างกับเจ้าตัวเล็ก คุณเด่นนอนข้างบน ตื่นขึ้นมาไม่เห็นแล้ว แทบจะไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ แกก็เห็น ชั้นยังใส่ชุดเมื่อวานอยู่เลย เหม็นเหมือนหมาอย่างนั้น ฮึ!” ผมนึกเคืองเหมือนกัน หันไปทำงานของผมต่อ ลากลังเจ้าหนูไว้ใกล้ๆ

“สงสัยเรื่องแม่คุณเด่น ไม่ได้นินทานะ เค้านำรายได้มาให้เราแท้ๆ แต่สงสัยน่ะ ว่ามั้ยดี้” แก้วหันไปเขย่าแขนดี้

“ก็คิดเหมือนกัน ทำไมไม่มีใครมางาน ..แค่นั้น”

“หรือแม่เค้าทำอะไรไม่ดี ไม่มีใครยอมอโหสิกรรมให้” เล่นหนักนะแก้ว

“คุณเด่นนั่นแหละแปลก ทำไมไม่พาแม่กลับบ้านทางเหนือ อย่างน้อยต้องมีญาติพี่น้องมาบ้างละ ใครจะมีแต่ความไม่ดี คงต้องมีความดีให้จดจำระลึกถึงบ้างหรอกน่า..คุณเด่นผิด” ผมเองตื้นที่นึกว่าดี้ตื้น บางเรื่องบางคนคิดในใจไม่พูดออกมา


“กรุ้งกริ้ง!” หลังเสื้อสีดำดันประตูร้านเปิด หันหน้ามาเมื่อตัวพ้นกรอบประตู

“คุณเด่นหอบอะไรมาคะนั่น” ผมเงยหน้าขึ้นมองเพราะเสียงแคนดี้

“ของลูกๆ เด่น” คุณเด่นวางถุงลงบนโต๊ะเหลือบมองสบตาผม

“ผมต้องขอตัวนะครับ วันนี้วันที่เจ็ดแล้วผมจะไปติดต่อทางวัดหารือเรื่องเก็บแม่ผมไว้ก่อนยังไม่เผา เย็นนี้เจอกันครับทุกคน” คุณเด่นผงกหัวกับสองสาว ตั้งท่าเดินออกจากร้าน

“ไม่ทานอะไรก่อนหรือคะ” ดี้ขยับเข้าครัว

“อ้อ!” คุณเด่นเดินกลับเข้ามา ตรงมาทีผม ก้มลงดูในลัง ใช้หลังนิ้วลูบหัวเจ้าตัวเล็ก “ไปนะ...” ไม่พูดกับคนแฮะ!


หลังจากคุณเด่นออกไปถุงบนโต๊ะถูกรื้อกระจาย

“มีแต่ของเจ้าลูกหมาจริงๆ ด้วย นมผง อาหารเม็ด กระดูกยาง ปลอกคอ เสื้อ แชมพู แปรงขน ผงโรยตัว เอ๊ะ! ถุงอะไรใหญ่กว่าเพื่อน” ดี้แกะปากถุงที่วางบนพื้นร้าน “ทรายสำหรับปล่อยอึ เกือบครบทุกอย่างเลยนะนี่คุณเด่น”

“ซองอะไรน่ะ?” แก้วหยิบซองสีขาวออกมาจากถุงใบหนึ่ง “จ่าหน้าถึงเด่น” สองคนหันมามองผมพร้อมกัน

“จดหมายของคุณเด่นมั้ง ใครคงส่งมาให้แล้วไม่ได้หยิบไป ลืมแล้วหรือว่าเราชื่อเหมือนกัน คุณเด่นจะมีเรื่องอะไรเขียนถึงชั้น” สองคนนี่ช่างเหมาหาเรื่องผมจริง

“จ่าหน้าซองว่าคุณพ่อหมา ชัดยัง?”

“หา! ยังไง!” ผมไม่อยากเชื่ออยู่ดี เดินไปรับซองเปิดออกอ่าน

“ผมขอโทษอีกที..”

“ไว้อ่านคนเดียวก็ได้ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัว” แก้วคาดคะเนลึก

“เฮ้ย อ่านต่อดิ” นี่ไงที่ว่าตื้น

“ผมขอโทษอีกทีกับเรื่องที่เกิดขึ้น” ผมอ่านต่อเพราะแน่ใจว่าไม่มีความลับอะไร “แค่อยากจะเอาชนะคุณนิดหน่อย แต่ไม่ใช่วิธีของผู้ใหญ่ ผมทำตัวเป็นเด็กเหมือนคุณ..อีกเรื่อง อย่าหาว่าผมดูถูกคุณนะ ลูกๆ เจ็ดตัวคงเป็นภาระและค่าใช้จ่ายในวันข้างหน้า ผมขนเสบียงมาให้เท่าที่จะขนได้ และมอบค่าใช้จ่ายทิ้งไว้ให้จำนวนหนึ่ง..”

“นี่ไงเช็ค!” ดี้หยิบเช็คจากด้านในซองออกมา

“ผมอาจไม่ได้พบคุณอีก..” ชักอยากจะหยุดอ่าน “ คืนนี้เก็บแม่เรียบร้อยผมจะกลับไปทำงาน คุณคงไปร่วมงานไม่ได้อย่างเคยเพราะความรับผิดชอบที่มีอยู่ ไม่เป็นไรครับ เท่าที่มอบมิตรภาพที่ดีให้ผมในสองสามวันที่ผ่านมาก็มากพอแล้ว..คงได้พบกันอีก..เด่นเก้า” ผมอ่านจบอย่างงงๆ

“ไม่นึกว่าคุณเด่นจะจริงจังกับมิตรภาพตามมรรยาทของพวกเรามากขนาดนี้” คงใจดำมากถ้าไม่รู้สึกอะไรกับข้อความในจดหมาย

“มิตรภาพของแกคนเดียวละมั้งที่คุณเด่นประทับใจ” แก้วคิดลึกอีกแล้ว

“ของพวกเราทุกคนต่างหาก ใครล่ะที่ไปเป็นเพื่อนฟังสวดแทบทุกคืน” นี้คือข้อดีของดี้

“แกเก็บเช็คไว้ส่วนกลางเถอะ เค้าคงไม่ได้ลงชื่อใคร ไว้ชั้นค่อยเบิกใช้ทีหลังเมื่อจำเป็น” ผมไม่สนใจว่าแก้วจะคิดอย่างไรเพราะผมรู้ว่าผมคิดอย่างไร


จริงอย่างคาดเดา ผมไม่ได้ไปช่วยเก็บร่างแม่คุณเด่นเพราะเจ้าเจ็ดตัวงอแงขึ้นมาพอดี..ถึงอย่างไรใจผมก็อยู่ที่งานไม่มากไม่น้อยกว่าแก้วและดี้


ผมหอบลังเจ้าหนูขึ้นดาดฟ้า วางลงบนเตียงที่ยับยู่ยี่ ผมนอนข้างลังอย่างอ่อนล้า ใจหายกับอะไรๆ ทีเกิดขึ้นในสองวันนี้..ไม่มีใครรู้ว่าผมเหนื่อยและว้าวุ่นใจเพียงไร!.....

 

Create Date : 28 กรกฎาคม 2551		3 comments
Last Update : 7 สิงหาคม 2551 10:00:23 น.
Counter : 724 Pageviews.
Share Tweet