๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 8 .....๐๐

บทที่ 8



“ไง! วันนี้มาทักทายกันได้..ผอมไปนะเรา” จะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย?..สวยนอนเฉย

“เด่น ๆ..” แม่ครัวบิ๊กเบรกฟาสท์เดินมากระซิบกระซาบ..อื้อ! ขัดคอแฟนเค้าจะจู๋จี๋กัน “คุณเด่นอยากจะได้ไข่ดาวเบค่อนอย่างเมื่อวาน แกทำให้หน่อยดิ”

“อึ๊ นายเด่นถ้าจะบ๊อง แกอุตส่าห์เตรียมให้ซะยิ่งใหญ่ เออ..ไม่ชอบอีก” ความคิดชั่วร้ายปรากฏ “ถ้าชั้นทำ แกต้องยกไก่อบมันบดให้ชั้นนะ”

“ปึ้ก!” ถ้าหลังผมเป็นมะเร็งก็เพราะกำปั้นเนยบูดนี่ละ “หนอย..กินส้มชั้นหมดตู้ยังไม่อยากจะเอาเรื่อง..เออๆ..แล้วแกเหม็นอย่างนี้น่ะนะ”

“อย่างนี้แหละ วันหลังจะได้ไม่มายุ่งกะชั้นอีก”

“ใคร?” เท้าสะเอวค้ำหัวผมเฉยเลย

“ทั้งนั้นละ” ผมแกล้งยั่ว “นอกจากสวย..นอนไปก่อนนะเดี๋ยวมา จะเอาไก่มาให้กินด้วย” ลุกขึ้นตามแรงเหนี่ยวของนิ้วชี้และนิ้วโป้งที่หนีบดึงใบหูเซ็กซี่ของผม..แหวะ!


“ขอโทษครับที่เรื่องมาก ผมไม่ถนัดทานอาหารฝรั่งสักเท่าไหร่..พื้นๆ พอได้ แต่จ๋าอย่างนี้..อย่าว่าผมเลยนะครับ” น่าน! เนยแทบละลาย “นะครับคุณเด่น” เอ๋า! พูดกับใครกันแน่

“นั่นฝีมือแคนดี้ ผมทำไม่เป็นครับ” ไม่ตั้งใจจะหมายความอะไรแค่พูดความจริง ทำให้ผมได้อีกหนึบตรงสีข้าง “โอ๊ย!”

“เป็นอะไรครับ?” เหมือนจะตกใจจริงๆ กับอาการเว่อร์ของสกั๊งหล่อ

“ไม่มีอะไรค่ะ สงสัยเด่นมัน..เอ้ย! โทด สงสัยหิวข้าวหรือคิดถึงแฟนอ่ะค่ะ” ตอบทุกคำถามจิง..เอาใจขนาด..อยากให้เขาสวดร้อยคืนมั้ง?

“งั้นถ้าไม่รังเกียจ คุณเด่นรับของผมได้ไหม? ยังไม่ได้ทำอะไรเลย มองเฉยๆ..คิดค่าใช้จ่ายกับผมครับ” นี่ก็โต้ทุกประเด็น

“ไม่เป็นไรค่ะ..กันเอง” ชำเลืองค้อนผม

“___” อะนะ! แอบยักคิ้วให้นิ้วหนีบแล้วหันไปทำอาหารจานโปรดของคู่เกือบเหมือน คุณเด่น นายเด่น อ้ายเด่น ไอ้บ้าเด่น ที่รักเด่น (ของสวย)


“นั่นแกจะหอบไก่กับมันบดไปไหน?” แคนดี้เสริฟอาหารเช้าเจ้าเสน่ห์ให้คุณเด่นเสร็จ หันมาถาม ผมกำลังยกชุดใหญ่ออกไปหน้าบ้าน

“ไปกินกับแฟนชั้นอะดิ” ผมเดินไม่รู้ไม่ชี้

“นั่งกินหน้าร้านน่ะนะ?..เฮ้อ!กรู”

“เฮ้ย..เบาๆ หน่อยทั้งสองคน อายคุณเด่น” แก้วหยุดความวุ่นวาย


ความสงบเกิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งในและนอกร้าน..เงียบ! เสียงถ้วยกาแฟกระทบจานรองดังกริ๊ก!ชัดเจน จู่ๆ ความอึดอัดเคอะเขินเข้าครอบคลุม

“ผมขอเดินดูอะไรทั่วๆ ก่อนนะครับ..” แว่วเสียงคุณเด่นและขาเก้าอี้ครูดพื้นดังน่าเกลียด

“คุณเด่น!” เสียงอุทานดังอยู่เหนือหัวผม คุณเด่นคุกเข่าลงข้างๆ

“เด่นเป็นอะไร?” ดี้และแก้วออกมาพร้อมกัน

อาหารยังไม่ถูกแตะต้อง ไก่อยู่เต็มชิ้น สวยนอนในท่าเดิม หันหัวไปทางประตูร้าน มุมปากด้านแนบกับพื้นมีเลือดไหลซึม ผมได้แต่ลูบหัวแข็งทื่อนั้นไม่รู้จะทำอะไรกับร่างไร้วิญญาณและความรู้สึกช็อคของตัวเอง

“สวยตายแล้วหรือ?” แคนดี้นั่งลงอีกข้าง

“ฮื่อ...” ผมไม่อยากจะพูดกับใครเลย ความรู้สึกเหมือนสูญเสียใครสักคนที่รัก เรารู้จักกันมานานแล้ว แม้จะไม่เคยได้พบปะหรือหยอกล้อกันอย่างจริงจังแต่เราก็รู้สึกได้ด้วยใจว่าต่างมีไมตรีซึ่งกันและกัน..ดูซิ ขนมสักชิ้น ทักสักคำผมยังไม่เคยทำ ..เดี๋ยวนี้มันสายเกินไปเสียแล้ว..น้ำตาลูกผู้ชายบ้องๆ ว้าเหว่ ไหลซึม

“เค้าไปดีแล้ว หมดทุกข์หมดโศก” คุณเด่นปลอบเสียงต่ำ

“คุณไม่เข้าใจ” ผมสะกดสะอื้นตัวสั่น

“เราเคยเห็นสวยมานานแต่ไม่ได้จุนเจืออะไรเขาเพราะเห็นอ้วนท้วนสมบูรณ์ ยังนึกว่าเขาเป็นหมามีเจ้าของด้วยซ้ำ” แก้วนั่งด้านหลังออกความเห็น

“ทำไมผมจะไม่เข้าใจ..” คุณเด่นวางมือบนไหล่ผม “การสูญเสียคนที่เราไม่เคยเหลียวแลเขาเลย..แม่ผมไง..ผม..ผม” คุณเด่นหยุดพูดเสียเฉยๆ

“คุณเด่น..” ผมเพิ่งนึกได้ เหลียวมองหน้าแดงก่ำของคุณเด่น น้ำตาหยดแหมะจากดวงตาที่คุ้นเคย ไม่รู้ทำไมผมเอื้อมแขนโอบหลังคุณเด่น ตามด้วยแก้วและดี้ที่ลุกขึ้นเปลี่ยนไปนั่งอีกข้าง


ทุกคนลืมสวยที่นอนอยู่ตรงหน้า..คราบน้ำนมแห้งกรังอยู่บนพื้น.....

 

Create Date : 21 กรกฎาคม 2551		2 comments
Last Update : 21 กรกฎาคม 2551 9:32:12 น.
Counter : 761 Pageviews.
Share Tweet