๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 2 .....๐๐

บทที่ 2





“ติ๊งต่องๆ..ติ๊งต่องๆ”


“เดี๋ยวๆ กำลังจะมา” ผมฉวยกางเกงขาสั้นใส่ฟรึบ! รีบลงไปเปิดประตูร้าน

“ติ๊งต่องๆ..ติ๊งต่องๆ”

“เฮ้ย!..อะไรกันนักหนา ยังเช้ามืดอยู่เลย” ผมถึงบันไดชั้นสอง

“กริ้ง..กรี้ง..” เสียงโทรศัพท์ดังประชัน

“พรืด)))))” ผมยกประตูบานเลื่อนเหล็กขึ้น..แม่เบเกอรี่สาวยืนหูแนบมือถืออยู่หน้าประตูกระจก

“นึกแล้ว..” ผมไขกุญแจให้นมสดเข้าประตูร้าน “ทั้งกดกริ่งทั้งโทรเรียกเชียวนะแก..ฮึ!”

“แกใส่กางเกงสั้นตัวเดียวนี่เซ็กซี่เหมือนกันนะมีขนที่ท้องด้วย..เพิ่งเคยเห็นว่ะ” ไม่พูดเปล่าเอามือลูบหน้าท้องเหนือขอบกางเกงผม

“เฮ้ยๆ อย่าไปล้อมันเล่นนา..เพื่อนก็เพื่อนเหอะ..” ผมงอตัวอำพรางความไวไฟ “มาทำไมแต่เช้า?”

“แกขึ้นไปทำตัวให้เรียบร้อยก่อน..ทุเรศ เดี๋ยวใครผ่านมาเห็น” ปากว่าแต่หรี่ตามองต่ำ

“ไม่!..ชั้นจะกินกาแฟ วิ่งลงมาหิวอ่ะ” ผมทำไม่รู้ไม่ชี้เสียบปลั๊กหม้อต้มน้ำชงกาแฟ กินขนมเค้กทั้งขี้ฟัน

“เดินว่อนทั่วร้าน ลูกค้ามาเห็นวิ่งหนีหมด” มีเสียงกลืนน้ำลาย

“จะกินกาแฟหรือจะกินชั้น?” ผมแกล้งยั่ว

“ไอ้เด่นบ้า!”

“ว่ามา!..มีอะไรกันแน่” ผมหยิบผ้าเช็ดโต๊ะวางปิดเป้ากางเกง

“ไม่มีไร..ที่รีบมาเพราะจะทำขนม เดี๋ยวก็ต้องช่วยต่อดอกไม้ทำพวงหรีดอีก” ไม้กวาดลอยขึ้นกวาดร้าน

“เปิดร้านก่อนนะ” ผมเดินไปเลื่อนประตูเหล็ก กำลังเลื่อนบานสุดท้าย ยกขึ้นสุดแขนพลันต้องหุบลงทันที บานเหล็กกระแทกขื่อร้านดังปัง!!

“เฮ้ย!..เบาๆ หน่อยเดี๋ยวร้านพังหมด” ขนมปังแก่ไฟร้องเตือน

“ใครไม่รู้จ้องชั้นนอกกระจก” ผมรีบล็อคกุญแจประตูร้าน

“จะมีใคร ยังไม่สว่างเลยแก สงสัยยังไม่ตื่นดีมั้ง”

“ก็ว่างั้น..ชั้นนอนต่อก่อนละกัน” ผมมุดเข้าไปนอนหลังเคาน์เตอร์โชว์สินค้า

“ไอ้บ้าเด่น!” เสียงแว๊ด

“คำก็บ้าสองคำก็บ้า..ถ้าชั้นขึ้นไปข้างบนแกอยู่คนเดียวไม่กลัวรึไง ถามจิง?”

“เออว่ะ!”




“ฮิๆ..คิกๆ..” เสียงหัวเราะแว่วๆ ปลุกให้ผมลืมตาตื่น

“หวะ..อ๊าก!..” หน้าใสๆ ของสาวสองคนลอยอยู่เหนือเคาน์เตอร์ ผมดีดตัวผึง “โป๊ก!” หัวกระแทกแง่ลิ้นชักที่เปิดอ้าเพราะเบเกอรี่สาวกำลังหยิบเงินทอน

“เฮ้ย!..แก..” ผมโวยเมื่อลูกค้าสาวออกจากร้านไปแล้ว

“ก็แกอยากไม่ตื่นนี่..” แย่งผมพูดตามเคย “ชั้นบอกให้น้องเค้าช่วยหัวเราะสาระรูปแกน่ะ”

“โป๊ก!” อีกทีจนได้ ผมรีบลุกขึ้นเลี่ยงขึ้นข้างบนเพราะนอกร้านเริ่มมีคนเดินผ่านมากแล้ว

“อ้าว!..เด่นแก้ผ้า” ดอกไม้สาวเปิดประตูร้านเข้ามาพอดี

“โอ๊ย!..จะบ้าตาย” ผมคำรามในคอ อยากจะรูดกางเกงลงตาตุ่มให้มันรู้แล้วรู้แรดไปเลย



ถึงเวลารวมกลุ่มต่อดอกไม้ทำพวงหรีด

“ถ้าไม่มีพวงหรีด ชั้นคงแย่เหมือนกัน กระเช้าแจกันขายไม่ค่อยออกเลย มีแต่ช่อดอกไม้เล็กๆ หลงมาบ้าง”

“ก็มีหรีดแล้วไง ชั้นซะอีกไม่ค่อยมีลูกค้าเลย” เสียงครวญจากแผนกเบเกอรี่

“เดี๋ยวๆ..ทำไมเวลาไปส่งพวงหรีดแกไม่ติดต่อให้เขาใช้บริการของว่างด้วยล่ะ..” ผมเกิดไอเดียบรรเจิด “ดีม๊ะ?”

“จริงของเด่นแฮะ เย็นนี้ฉันจะอยู่รอเจ้าภาพลองเสนอบริการ” พายใส้สอดรู้ยิ้มปริ

“แล้วเมื่อวานล่ะ..เออ ตกลงคนตายเป็นผู้หญิงหรือชาย” ดอกไม้เริ่มปักโครงใบไม้พวงหรีด

“ส่งเร็วไปหน่อยไม่มีใครอยู่ที่ศาลาสักคน คนตายผู้หญิงนะ สวยด้วยซี..” นึกได้ว่าจะถูกอำ “เปล่า..ไม่ได้เปิดโลง ดูจากรูปน่ะ..ชั้นรู้..แกจะเล่นชั้นนายเด่น”

“อ้าว!..สวยมันเข้าไปเมื่อไหร่เนียะ ออกมาแระ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนาเพราะความในใจบางอย่าง

“ก็ตอนแกนอนคลำเป้าใต้เคาน์เตอร์เมื่อเช้านี้ไง คนอะไรต้องนอนกุมไว้ด้วย กลัวใครจะเอาไปเร๊อะ”

“อ้วนหรือท้องกันแน่นะ?” ผมมองสวยอีกครั้ง

“อวบย่ะ และก็ยังไม่ท้องชัวร์ ไม่มีใครทำ..รอแกนี่หละเด่น” นมสด นมข้น เนย ชีส คึกคุอยู่กับกะละมังน้ำตรงหน้า

“บ้า!..ชั้นหมายถึงไอ้สวย ไม่ใช่ไม่สวย” ผมได้ทีขี่แพะอวบ

“ไอ้เด่นบ้า!..แต่เอ..ชั้นว่าสวยมันท้องนะ ดูดิ เต้านมอวบออกอย่างนั้น” ยักคิ้วให้ผม

“แสดงว่าแกก็ท้องเหมือนกัน ยังมาบอกว่าเปล่า” ผมแกล้งมองไปที่เต้าไอ้ไม่สวย

“ไอ้เด่นบ้าบ้า!” เบิ้ลเลยแฮะ

“เด่นดีกว่า..วันนี้ไปส่งหรีดด้วยกันนะ จะได้ช่วยพูดให้เจ้าภาพใช้บริการของว่างของเรา ท่าทางคงพูดง่าย สั่งหรีดออกอย่างนั้น” มือเธอสาละวนปักดอกไม้ลงบนโครงฟาง

“เค้าเฝ้าร้านให้ดีกว่า..” ผมออดอ้อน “ เธอสองคนแหละช่วยกันหว่านล้อม..ผู้หญิงพูดฟังนุ่มนวลน่ากินกว่านะ..นะ..” ผมพยายามเลี่ยง “กัวผีอ่ะ”


สองสาวจะจับพิรุธผมได้ไหม?

 

Create Date : 07 กรกฎาคม 2551		2 comments
Last Update : 1 กรกฎาคม 2554 17:44:51 น.
Counter : 1520 Pageviews.
Share Tweet