๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 9 .....๐๐

บทที่ 9



“เราจะทำอย่างไรกับสวยล่ะ?” แก้วมีความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าเพื่อน

“แถวนี้ไม่มีที่จะฝังด้วย มีแต่คอนกรีต” แคนดี้มองไปตามถนน “ห่อกระดาษใส่กระป๋องผงหรือ?”

“บ้าหรอ!” ผมหายเศร้าทันที “ใครจะทำอย่างนั้น หมาที่วัดตายชั้นยังช่วยกันขุดหลุมฝังเลย” แต่ผมก็มองไปตามถนนอย่างที่ดี้มอง เลยไปที่ถังขยะ เห็นเด็กกำลังคุ้ยหาเศษขยะ

“ผมว่าดีเหมือนกันนะ..” อะไรดีหรือคุณเด่น!

“เฮ้! ไอ้หนู..” ผมตะโกนเรียก เด็กหนุ่มรีบขับรถซาเล้งตรงมา

“คิดเหมือนผม” ใครๆ ก็คิดละน่า!

“มีอะไรให้ผมรับซื้อฮะ?”

“คิดว่าไง?” ผมมองไปที่สวย

“อ๋อ! อีตาลหมาแถวบ้านผม มาทำอะไรอยู่นี่”

“มันตายแล้ว”

“อ้าว! เหรอครับ จะให้ผมเอาไปทิ้งขยะใช่ไหม ยี่สิบบาทครับ” ตอบทันควันอย่างรู้งาน ก้มลงลากสวยไปที่ซาเล้ง ซากแข็งทื่อกระเด้งกระดอนตามแรงลาก..แม้จะเป็นเพียงซากเดรัจฉานก็ยังดูน่าอเนจอนาถ

“ชั้นไปดูร้านก่อนนะ” แคนดี้นำ

“จะเอาน้ำมาล้างรอยเลือด” แก้วตามเข้าร้าน

“คุณเด่นกลับเข้าร้านก่อนเถอะครับ ผมจัดการเอง” คงอยากจะตามเข้าไปเหมือนกัน

“แถวนี้มีที่พอจะฝังได้มั้ย?” ผมเหลียวมองนายคุณเด่นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“มีแถวบ้านผมครับ..แต่..” รู้น่าว่าจะพูดไรต่อ

“ไกลไหม?..ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวมีค่าแรงให้” ผมมัวแต่คิด ถูกแย่งซีนเฉยเลย

“อีกซอยหนึ่งครับ” สวยคอห้อยน้ำลายไหลเมื่อเด็กหนุ่มลากขึ้นรถ

“ไปกัน!” ตบไหล่ผมปึ๊ก!

“ไปไหน?” เฮ้ เอาจริงแฮะ!

“ซ้อนเราสองคน ขับไหวไหม?” ปลดกระดุมข้อมือเสื้อพับลวกๆ รูดร่นขึ้นเหนือข้อศอก

“ทำอะไรคุณเด่น” ผมถามอย่างงงๆ

“ไม่ไกลแน่นะ งั้นผมขับเอง” ว่าแล้วรองเท้าหนังมันว๊าบเหยียบลงบนที่เหยียบด้านซ้ายและตวัดอีกข้างขึ้นนั่งประจำที่คนขับ

“เอาว๊ะ..” ผมพึมพำ กระโดดขึ้นนั่งขอบรถด้านหน้า สวยนอนอยู่ปลายเท้า เด็กเจ้าของรถนั่งอีกข้างหนึ่ง

“คุณเด่น!”... “เฮ้ย! เด่น” สองสาวออกมาจากร้าน ร้องแทบจะพร้อมกันเมื่อเห็นคนขับรถหนุ่มหล่อพารถซาเล้งปุเลงๆ ออกถนนใหญ่

“ฮ้าดเช้ย!” ...ยามลมโชยมาพาใจป่วนปั่น...อิอิ..ไม่รู้กลิ่นผม กลิ่นสวย กลิ่นเจ้าเด็กหนุ่มหรือเศษขยะกันแน่ที่ทำให้คุณเด่นจามลั่น เสียฟอร์มคนเก็บขยะโม๊ด!


สุดซอยนั้นเป็นบึงกว้างต้นไม้เขียวชอุ่ม บ้านหลังเล็กๆ ปลูกเป็นระยะ อีกฝากบึงด้านไกลชุมชนซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางหมู่ไม้ ไม่นึกว่าจะมีบรรยากาศชนบทแอบอยู่หลังป่าคอนกรีต

ใต้ต้นก้ามปูริมบึงเราสามคนช่วยกันฝังร่างสวย เด็กหาเสียมมาให้สองอัน ผมและคุณเด่นช่วยกันขุด ทะมัดทะแมงไม่แพ้กัน

“คุณเป็นพี่น้องกันหรือครับ” หนอยแน่! ยืนดูเฉยๆไม่ว่า ถามสิ่งที่หลายคนอยากถาม..นอกจากผม

“เอ้า! ช่วยขุดซะเลยจะได้ไม่พูดมาก” ผมยื่นเสียมให้

“ฮะฮะ..คุณเด่น” ยืดตัวขึ้นปาดเหงื่อ “รังแกเด็ก!”

“อ๋อ! คงไม่ใช่..พี่น้องเค้าไม่เรียกคุณกันหรอก ต้องมิงกรู” เด็กอวดฉลาดถามเองตอบเอง

“เออ!” ผมลากร่างสวยวางในหลุมแล้วช่วยกันกลบ เจ้าเด็กไม่รีรอที่จะขึ้นไปกระทืบดินให้แน่นอย่างสนุก ผมแค่ย้ำๆ เท้า นึกให้สวยไปสู่สุคติ ใจหายเหมือนกัน คิดสงสัยแว้บๆ ทำไมสวยเลือกตายหน้าร้านผม ท่านอนเหมือนกระเสือกกระสนมาบอกอะไรสักอย่างก่อนตาย..ไม่ใช่น่า!..ผมคงคิดมากไปเอง...


ขากลับร้านเราซ้อนมอเตอร์ไซด์รับจ้าง เห็นว่าระยะทางใกล้ๆ จึงเลือกซ้อนมาคันเดียวกัน ผมเกรงใจ แต่คุณเด่นยืนยันจะให้ผมนั่งกลาง..คงกลั้นอั๊ดเช้ยแทบแย่กว่าจะถึงร้าน..เฮ้อ! ผมยังเหม็นตัวเองเล้ยยย

“นึกยังไงกันล่ะคะ..ไปถึงไหนกันมา” โอ๊ย!รับช่วงบริการวีไอพีต่อละกัน ผมตรงขึ้นบันไดจะไปอาบน้ำ

“เด่น!” เสียงเรียกกระทันหันพร้อมกับเสื้อยืดถูกดึงเกือบหล่นบันได “พาคุณเด่นไปอาบน้ำด้วย” เอาละซี “เหม็นพอๆ กับแกแล้ว” อ้าว!ไหงงั้นล่ะ?

“ไม่เป็นไรครับ” เหม็นแล้วนะนายคุณเด่น สงสัยนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์ชิดกันมากไปหน่อย

“ไม่เป็นไรครับ” ผมไม่ได้พูดล้อเลียน เดินนำหน้าขึ้นที่พัก


????? ... อย่านึกเดาเชียว!


คุณเด่นเดินลงมาด้วยเสื้อผ้าของผมที่เตรียมไว้ให้ ส่วนผมลงมาอาบข้างล่างเพราะทนกลิ่นตัวเองไม่ได้แม้วินาที เรื่องมีแค่นี้ที่พอจะบอกได้..อิอิ ล้อเล่น จะมีอะไรนอกจากนี้อีกล่ะ!

“ห้องคุณเด่นน่าอยู่จัง..อ้าว! ผมลืมหยิบเสื้อผ้าผมลงมาด้วย” หันหลังกลับทำท่าจะขึ้นไปอีก

“ไม่ต้องหรอกค่ะ..ให้เด่นซักให้” เออ! ได้หน้า ไอ้เด่นได้เหงื่อซิ

“ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ มีธุระต้องทำหลายเรื่อง..คืนนี้คืนที่หกแล้ว ญาติผมยังไม่มาสักคน” คุณเด่นมองมาทางผมเหมือนจะขอความเห็นใจ..โน่น ทางโน้น มีใครคอยเห็นใจอยู่ เออแน่ะ!หันไปทางแคนดี้และแก้วจริงๆ

“คืนนี้ไปเป็นเพื่อนผมนะครับ...” นายเด่นออกจากร้านไป..ผมพูดไม่ผิดหรอก ถ้ามองด้านหลัง นอกจากรองเท้าดำวั๊บคู่นั้นแล้วคือนายเด่นดีๆ นี่เอง

“น่าเห็นใจเหมือนกันนะ” ผมเปรย

“ห้าคืนไม่เห็นแกไปสักคืน..ใจดำ!” ขวับ!



“พูดก็พูดนะ” ดี้ตะโกนจากส่วนเบเกอรี่ “ชั้นยังไม่หายสงสัย..ทำไมไม่มีญาติพี่น้องมางานแม่คุณเด่นสักคน”

“ต้องมีเงื่อนงำอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ” แก้วมุดอยู่ในตู้แช่ดอกไม้

“คืนนี้ชั้นไปด้วยคน ไม่อยากโดนข้อหา จะไปเอาชุดคืนด้วย” 1..2..

“ไอ้บ้าเด่น!” นั่นไง! ยังนับไม่ถึงสามเลย

“พู ด เ ล่ น น ใครจะทำอย่างนั้นกับคุณเด่นของแก” ช่างไม่รู้อะไรเล้ย! ผมอยู่ระหว่างส่วนเบเกอรี่และดอกไม้ “เปลี่ยนเรื่องคุยได้มั้ย?”

“อะไรหรอ ทำท่าจริงจังเชียวแก” ดี้ออกมาสมทบแบบไม่ค่อยสนใจเรื่องของชาวบ้าน

“ทำไมสวยมาฝากผีกับเรา ทั้งที่เราไม่ได้วอแวกับเขาเท่าไหร่เลย”

“โธ่! นึกว่าเรื่องอะไร” ตั้งท่าเดินกลับ

“เดี๋ยว!” ผมยึดแขนไว้ “จริงจังนะนี่”

“ก็น่าคิด” แก้วเข้ามาสมทบ “ชั้นว่ามันผอมไปมากจากครั้งล่าสุดที่เราเห็นมัน”

“แกยังคิดว่าสวยท้องเลย จำได้ไหม” เพิ่งเห็นดี้เจ๋งก็ครั้งนี้

“มันผอมไปมาก นมก็ยานๆ ชอบกล (ป่าวนะ!)” มือจิ้มขมับเหมือนเณรน้อยเจ้าปัญญา “ใช้หมอง..ติ๊กตอก ติ๊กตอก..”


“คิดดีๆ สิลูก..” เสียงแม่ตุ๊กตาไล่ฝนแว่วมา


“อิ๊กคิวซังคับผม” ปิ้ง!หลอดไฟสว่างแว้บๆ


“สวยท้อง..ออกลูกแล้ว..รู้ตัวว่าจะตายจึงมาฝากให้พวกเราดูแลลูก!”.....

Create Date : 23 กรกฎาคม 2551		3 comments
Last Update : 10 กันยายน 2555 19:21:11 น.
Counter : 1014 Pageviews.
Share Tweet