จากสถานีรถไฟสามเสนเป็นจุดเริ่มต้นขี่จักรยาน "สวนรถไฟ" ไป "สวนรถไฟ"  ในเวลาบ่ายสองกว่าๆ แดดแรงมากแน่ๆ หากเป็นหน้าร้อน แต่เพราะนี่เป็นหน้าฝน  ท้องฟ้าครึ้มๆ อึมครึมนิดหน่อย บอกว่าอีกไม่นานนักจากนี้ฝนจะตก ในกระเป๋าสะพายหลังนอกจากจะมี หนึ่งคิวแปดสี่เล่มสาม แล้วก็ยังมีเสื้อกันฝน  ปากกา สมุดบันทึก กับของสำคัญอีกสองสามอย่างสำหรับการเดินทางครั้งแรกด้วย "จักรยาน" 

สวมกางเกงสำหรับขี่จักรยานแล้วทับด้วยกางเกงขาสั้น  สวมหมวกป้องกันหากล้มหัวกระแทกพื้น และรองเท้าผ้าใบเรียบร้อย แล้วก็ออกเดินทาง...

ถนนเลียบทางรถไฟ ไม่ใช่ถนนสายหลักแต่รถก็มากเอาการอยู่ โดยเฉพาะผสมปูนคันใหญ่มากๆ นั้oน่ากลัวกว่าอะไรทั้งหมด และด้วยความที่เคยขับแต่รถยนต์ พอมาขี่จักรยานก็ไปวิ่งเลนเดียวกับรถยนต์ ด้วยความตื่นเต้นกับการขี่จักรยานออกถนนใหญ่เป็นครั้งแรก  ตื่นเต้นกว่ามีแฟนคนแรกเสียอีก... 

พยายามทำตัวลีบ ขี่จักรยานให้ชิดขอบทางให้มากที่สุด เพราะกลัวจะถูกรถใหญ่สอยไปกิน ถนนเลียบทางรถไฟไม่น่ากลัวแต่ทางแยก ทุกๆ แยกนั้นน่ากลัวมาก เนื่องจาก กะไม่ถูกเลย ว่าจะมีรถสวนทางมาหรือเปล่า หรือพลังการปั่นจักรยานหลังจากไฟเขียวมาแล้วจะทันรถยนต์ ที่ตามมาข้างหลังหรือไม่ กว่าจะพ้นแต่ละแยก แต่ละไฟแดงไปนั้น...เสี่ยงตายน่าดูชม

จากเลียบทางรถไฟข้ามคลองประปาไปยังตลาดนัดสวนรถไฟ เลยไปอีกหน่อยเป็นสวนจตุจักร ข้ามทางเข้าไปสวนสิริกิติ์ เจ้าหน้าที่บอกว่า ในนี้ห้ามขี่จักรยาน - ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เพราะว่า ควรเหลือพื้นที่ให้คน เดิน วิ่งได้บ้าง เพราะตอนนี้ สวนรถไฟก็ใกล้จะเปลี่ยนชื่อเป็น สวนจักรยานแล้ว

การขี่จักรยานครั้งนี้นอกจากขึ่บนถนนแล้วยังขึ้นไปบนทางเท้า เนื่องจากบนทางเท้าค่อนข้างปลอดภัยสำหรับจักรยาน แต่เนื่องจากเป็นอิฐตัวหนอนทำให้ขี่บนทางเท้าไม่สะดวกเท่าไหร่ (แค่อาศัยเป็นจังหวะหนีรถใหญ่ พอได้ )

วันเสาร์ บ่ายสองกว่าๆ ผู้คนที่สวนรถไฟเยอะกว่าที่คิดมาก โดยเฉพาะกลุ่มเด็กและเยาวชน ทำให้รู้สึกว่ากรุงเทพฯ เป็นเมืองที่ประชาชนรักสุขภาพดีจังเลย

นึกถึงระหว่างที่ปั่นจักรยานมาที่สวนรถไฟ สิ่งหนึ่งที่ต่างจากขับรถยนต์คือ "กลิ่น" ทั้งไอเสีย น้ำเสีย มากันพร้อมหน้า แต่ความรู้สึกตื่นเต้นนั้นเกินร้อยเพราะต้องมีสติตลอดเวลา เผลอแป๊บเดียวอาจจะโดนมอเตอร์ไซค์เกี่ยว หรือรถยนต์เฉี่ยวก็เป็นได้

ขณะที่กำลังกระชับหมวกไม่ให้หลุดจากหัว ตั้งท่าว่าจะขี่รอบสวนสักสามสี่รอบ อยู่ๆ ก็มี ประโยคทักทายดังมาจากข้างหลัง "สวัสดีครับ" หันกลับไปอีกที เจ้าของเสือหมอบร่างสูง ก็ปั่นจักรยานลิ่วๆ ไปไกลแล้ว...

แปลกใจ, ตกใจ ที่มีคนทัก - บางทีอาจจะเพราะ หมวก กางเกง และ จักรยานคันนี้ก็ได้ ที่ทำให้เขาทักทาย...  และแอบคิดในใจ "เสือ... เค้าทักกันแบบนี้สินะ"

หลังจากขี่เบาๆ ช้าๆ สักพักก็หาพิกัดเหมาะๆ สำหรับตัวเอง และ หนึ่งคิวแปดสี่ได้ ริมน้ำพอดี เรื่องราวของเท็งโกะ ยังดำเนินไป และเรื่องราวมากมายในชีวิตผู้คนก็ไม่แตกต่างกัน...

ทุกคนยังดำเนินชีวิตของตนไปบนวิถีทางที่อาจจะมีบ้างที่ผู้คนเหล่านั้นจะมีโอกาสได้พบเจอกัน - และบางทีประโยคทักทาย "สวัสดีครับ" ในวันนี้ - - อาจจะเป็นประโยคทักทาย "สบายดีมั้ย"  เพิ่มขึ้นในอีกวันหนึ่งข้างหน้าก็เป็นได้ - -