ดาริกามณี

ผู้หญิงคนนั้นชื่อ ดาริกามณี พกพาความมั่นใจมาเต็มกระเป๋า กับประโยคประจำตัว "ไม่จำเป็นต้องสวยเอาใจใคร" เธอมั่นใจว่า การแต่งงานคือการฆ่าตัวตาย และผู้ชายคือนรกที่มี teen ... และแน่นอน เธอให้คำมั่นสัญญากับตัวเองว่าจะ "รักษาประตู" ให้ดีจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต โดยจะไม่ยอม "เสียประตู" ให้กับคนที่ไม่รักเธอ อย่างเด็ดขาด เพราะดาริกามณี เป็นคนที่มีความรักแจกจ่ายให้กับใครต่อใครทุกคน แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะมีใครรักเธอ ซึ่งก็ยังไม่มีจริงๆ

31 ปีของการมีชีวิตอยู่เป็นผู้เป็นคน เธอเคยพูดหน้าองก์ประชุมตอนเลี้ยงส่งซีเนียร์ปีสุดท้ายปริญญาตรี ว่าจะจะปริญญาโทให้ได้ก่อนอายุ 30 แล้วเธอก็ทำได้ทันเวลา

ดาริกามณีเคยตั้งใจไว้ว่าเมื่อจบปริญญาโทแล้วจะเรียนต่อปริญญาเอกและจบเอกให้ได้ก่อนอายุ 37 มันเป็นการวางแผนชีวิตที่ดี... แต่ตอนนี้เธอคิดว่าบางทีเธออาจจะไม่มีปัญญาเรียนจบถึงปริญญาเอก เพราะผีขี้เกียจเข้าสิงเธอแล้ว และเธอไม่มีความเชื่อมั่นในระบบการปกครองทางด้านเศรษฐกิจและการเมืองของประเทศนี้ แบบว่า เธออาจจะเป็นเหมือนครูคีตติ้งใน Dead poets society และครูวัตสัน ใน Monalisa smile ที่ไม่สามารถแหกคอกกรอบประเพณีคร่ำครึของระบอบเดิมๆ ได้ซึ่งนั่นอาจจะทำให้ดีกรีปริญญาเอกของเธอที่เอาความตั้งใจเข้าแลก ได้กลับมาแค่อุดมการณ์ที่รสชาติเหมือนน้ำล้างถ้วยกาแฟ...

ดาริกามณีเป็นคนอ่อนไหว แต่ไม่ใช่คนโลเล เธอพร้อมที่จะรักใครสักคนได้เสมอ แต่เธอกลัวการอยู่ร่วมชายคากับคนอื่น โดยเฉพาะคนที่นอนกรน และคนที่ชอบทำห้องน้ำสกปรก... เธอเป็นเจ้าสาวที่กลัวฝน (ที่สุด)

ใครๆ ก็มองว่าเพราะดาริกามณีเคยผิดหวังจากความรักเธอจึงสร้างกำแพงปิดกั้นตัวเองจากคนอื่นแทนที่จะเป็นการสร้างสะพานไปสู่คนอื่นๆ ทั้งๆ ที่เธอก็เชื่อว่าถ้าอยากรู้จักใครสักคน ต้องเป็นคนเดินไปทักเขาก่อน แต่ดาริกามณีก็กลัวว่า การไปทักเขาก่อนนั้นอาจทำให้เธอหน้าแตกกลับมา ถ้าเขาไม่คิดจะเป็นมิตรกับเธอ และบางครั้งการมองดูอยู่ห่างๆ อาจจะดีกว่า... เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่สูญเสียอะไรไป... เหมือนครั้งหนึ่งที่ “ผู้ชายคนนั้น” ไปจากเธอโดยไม่ทันตั้งตัว...

ผู้ชายคนนั้นทำให้ดาริกามณีมาทำงานแต่เช้าได้ทุกวัน ทั้งๆ ที่โดยปกติแล้วเธอสายทุกวัน นั่นเพราะทุกเช้าเธอต้องแหกตาตื่นตั้งแต่ไก่โห่และออกจากบ้านไปให้ถึงใกล้ๆ ที่ทำงานก่อนแปดโมงเล็กน้อย รอจังหวะให้ผู้ชายคนนั้นเดินมาแล้วค่อยทำเป็นบังเอิญเดินสวนทางกับเขา... เป็นแบบนี้อยู่ 6 เดือน แล้วอยู่มาวันหนึ่งเธอเกิดนึกขึ้นมาได้ตอนเที่ยงคืนพอดีว่า “ไม่ได้แล้ว, ถ้ามัวแต่มองอยู่อย่างนี้เมื่อไหร่จะมีโอกาสได้รู้จัก ดีไม่ดี มคปด. เสียก่อนที่จะทันได้ไปถึงไหนๆ พรุ่งนี้เถอะ...แล้วจะแกล้งทำเป็นผ้าเช็ดหน้าหล่น, เอ...หรือแกล้งชนไหล่ อันไหนจะเวิร์คกว่ากันนะ....” คิดจนผล็อยหลับไป และตื่นสายในวันถัดมา...

เปล่า... ม ไม่ได้ ค ป ด หรอก... แต่หลังจากวันนั้นแล้วดาริกามณีก็ไม่ได้เจอผู้ชายคนนั้นอีกเลย..เข้าใจว่าเขาคงลาออกจากงานเดิมแล้วไปทำงานที่อื่น จึงไม่ได้ใช้เส้นทางเดิมในการมาทำงานอีก เธอได้แต่โทษตัวเองว่าถ้าทักทายเขาเสียแต่ก่อนหน้านี้ป่านนี้คงไปถึงไหนๆ แล้วก็ได้...

ไม่บ่อยครั้งหรอกที่ดาริกามณีจะเกิดนึกชอบ-อกชอบใจใคร... ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่เตะเข้าเบ้าตาเธออย่างจังจริงๆ ต่อให้หล่อล่ำล้ำลึก ถ้าไม่ถูกชะตาเธอก็จะไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาดื้อๆ ซะอย่างนั้น...

วันนี้ดาริกามณีเพิ่งสังเกตว่าเสื้อสีดำไหมพรมคอเต่าตัวเก่งนั้นแขนยาวไม่เท่ากัน หลังจากที่เข้าใจว่าแขนตัวเองไม่เท่ากัน เมื่อเอาเสื้อมาเทียบความยาวกันทั้งสองข้างแล้วจึงได้รู้ว่าข้างขวายาวกว่าข้างซ้ายตั้ง 1 นิ้ว เธอจึงจัดการเลาะมันออกให้เป็นเสื้อแขนกุด พร้อมกับสงสัยในบริษัทผลิตเสื้อว่าจะมีตัวไหนไหมที่มีแขนซ้ายยาวกว่าแขนขวา... และใครจะเป็นเจ้าของเสื้อตัวนั้น เขาจะทำอย่างไรกับมันเมื่อรู้ว่าเสื้อตัวนั้นแขนยาวไม่เท่ากัน....เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับดาริกามณีแล้วหนหนึ่ง คือ แว่นสายตาที่เธอใส่นั้นขาแว่นไม่เท่ากันมันทำให้แว่นเธอเอียงไปข้างหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเธอเข้าใจว่า หูเธอไม่เท่ากัน และแปลกใจว่าทำไมหูเธอจึงไม่เท่ากัน...

ดาริกามณี มักจะตั้งคำถามและสงสัยในตัวเองก่อนที่จะสงสัยในสิ่งอื่น เหมือนเรื่องเสื้อกับแว่น และบางครั้งก็ “คน” แต่สุดท้ายดาริกามณีก็สรุปที่ “โชคชะตา” เพราะสิ่งที่มันต้องเกิด - ยังไงมันก็ต้องเกิด...

เธอเป็นคนที่ลงโทษตัวเองได้เก่ง แต่เธอไม่เคยโทษคนอื่นในเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้น เรื่องไหนที่ดาริกามณีเกี่ยวข้องด้วย นั่นหมายถึงเธอก็มีส่วนทำให้เรื่องมันเป็นไป ไม่ว่าจะดีหรือแย่ เธอก็ต้อง "ลง" ที่ตัวเอง... (ทุกที)

การสูญเสียเพื่อนไป 3 คนในเวลา ไล่เลี่ยกัน... ดาริกามณี ไม่โทษพวกเขาที่ไม่เห็นเธอมีความหมาย แต่เธอโทษตัวเอง ที่ไม่ทำให้ตัวเองมีความหมายสำหรับพวกเขา...เธอบอกตัวเองว่า “ยังไม่ตาย อะไรก็แก้ไขได้ทั้งนั้น” นั่นแปลว่า.. ต่อให้เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น แต่ถ้าคนเรายังมีลมหายใจ มีสมอง ทำไมจะแก้ไขไม่ได้ ถึงแม้บางเรื่องจะเกิดขึ้นแล้ว แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่า “ทำไมมันต้องเกิดขึ้น” แต่มันอยู่ที่ว่า “เมื่อเกิดขึ้นแล้วจะทำยังไง” ต่างหาก....

ชื่อ ดาริกามณี นี้ ไม่ใช่นางเอกลิเกวิกไหน แต่มันมาจากชื่อของดาวดวงแก้ว ( Arcturus ) -0.04, Rich Golden Yellow มีอีกชื่อหนึ่งว่า ดาวยอดมหาจุฬามณี เป็นดาวฤกษ์ที่สังเกตได้ง่าย แดง มีความสว่างปรากฏอันดับ 4 ของท้องฟ้า มีความสว่างปรากฏเท่ากับ -0.04 อยู่ห่างจากโลกประมาณ 37 ปีแสง มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 25 เท่าของดวงอาทิตย์ คำว่า "อาร์คทุรุส" หมายถึง "คนเลี้ยงหมี" (The Bear-keeper) โดยคนเลี้ยงสัตว์หรือคนเลี้ยงหมีนี้ จะเดินตามหลังกลุ่มดาวหมีใหญ่ (Ursa Major) และกลุ่มดาวหมีเล็ก (Ursa Minor) ไปรอบๆขั้วฟ้าเหนือตลอดเวลา...

หลายครั้งที่เธอถูกตั้งคำถามว่า ทำไมถึงไม่มีคนรัก และ คิดจะทำยังไงต่อไปกับชีวิต ฟังดูเป็นคำถามพื้นๆ แต่พอจะตอบเข้าจริงๆ มันกลับต้องคิดเสียนาน และไม่ง่ายเลยที่จะตอบ...

ดาริกามณีไม่มีคนรัก เพราะเธอกลัวที่จะไม่ได้อยู่คนเดียวอีก, น่าขำ แต่คนที่อยู่คนเดียวมานานจนชินกับการไม่มีใครแล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ต้องมาปรับตัวให้เข้ากับคนอื่น (ไม่ง่ายเลยจริงๆ) เธอกลัวว่าโลกส่วนตัวของเธอจะถูกคนอื่นรุกราน ก้าวล้ำกำแพงที่เธอสร้างมันขึ้น โลกของเธอ “ส่วนตัว” เกินกว่าที่จะถูกใครล้ำเส้นได้ง่ายๆ แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ไร้หัวใจหรอกนะ... เธอรู้จักที่จะรัก และผิดหวังกับความรัก เหมือนที่มันเคยเกิดขึ้นบ่อยครั้งผ่านมา ส่วนเรื่องที่ว่า จะทำอย่างไรดีกับชีวิต ดาริกามณีมักจะปวดร้าวใจทุกครั้งที่ต้องตอบคำถามตัวเองในเรื่องนี้ เพราะความหวังของเธอถูกกระโดดถีบพังทลายไปแล้ว เธอตอกย้ำตัวเองว่า เธอล้มเหลวเรื่องการศึกษาอย่างสิ้นเชิง เออ... มันเศร้าเกินกว่าจะพูดถึงจริงๆ นั่นแหละ, เอาเป็นว่า... หญิงสาวผู้มีชื่อเหมือนนางเอกลิเกคนนี้กำลังพยายามที่จะรักษาวิญญาณของตัวเองไม่ให้ตายลงไปพร้อมกับศรัทธาที่หมดลงในเรื่องการทำงานและการใช้ชีวิต นั่นคือสิ่งที่เธอให้คำมั่นสัญญาเอาไว้ล่ะ.... /

Create Date : 27 พฤศจิกายน 2548 Last Update : 27 พฤศจิกายน 2548 16:22:18 น. Counter : 1384 Pageviews.		10 comments
Share Tweet