Group Blog
All Blog
|
เพื่อนกัน....  ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่ใครสักคนจะยอมรับ "ทั้งหมด" ของคนอื่นได้ เพราะคนแต่ละคนก็ย่อมมีสิ่งที่ตัวเองเป็น... ที่ไม่เหมือนกัน เราเป็นคนเพื่อนเยอะ เพราะงานที่ทำ ทำให้ต้องเรียนหลายหลักสูตร เมื่อเรียนมาก ก็มีเพื่อนร่วมรุ่นมากเช่นกัน และการที่จะให้เพื่อนทุกคน ยอมรับในนิสัยใจคอของเราได้หมด ก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเราเองก็ยังยอมรับไม่ได้กับนิสัยของเพื่อนบางคน แต่เพราะเรามีบางอย่างที่ต้องทำร่วมกัน ต้องมีชีวิตบางส่วนเสี้ยว ที่อาจจะใช้ไปด้วยกัน... และมีบางเรื่องราวที่เราต้องบอกเล่ากัน มันเป็น "หน้าที่" ของคำว่า "เพื่อน" ที่จะต้องเปิดใจรับกัน.... ถึงแม้เราจะไม่พอใจกัน... แต่ความที่เรามีสิ่งที่ต้องทำร่วมกัน จึงเป็นธรรมดาที่แม้จะ "ฝืนใจ" แต่ก็ต้องให้มัน ผ่านพ้นไปด้วยดี เพื่อการรักษามิตรภาพให้มันคงที่และยาวนาน.... มีเพื่อนเพียงบางส่วนเท่านั้นที่พูดถึงเราว่า "มันเป็นของมันแบบนั้นเอง... ไม่มีอะไรหรอก" ประโยคนี้ทำให้เรารู้สึกดีมาก ถึงแม้เพื่อนจะไม่ได้ใส่ใจอะไรในตัวเราเลย แต่คำว่า "มันเป็นของมันแบบนั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก" เป็นการแสดงออกถึงความเข้าใจ ให้เรารู้ว่า...ไอ้ที่เราเป็นนั้น เพื่อนเรา เข้าใจ และยอมรับในสิ่งที่เราเป็น ไม่ถือเอามาเป็นประเด็นทำให้เกิดความบาดหมาง หรือไม่สบายใจต่อกัน ถึงแม้เพื่อนที่พูดแบบนี้จะมีน้อยมาก แต่อย่างน้อยเราก็ยังมี... นอกจากพ่อ แล้วก็มีผู้ชายแค่สองคนในโลกที่สำคัญกับชีวิต คนหนึ่งคือ อดีตคนรัก เป็นคนที่เรายอมทุกอย่างได้ แม้กระทั่งกราบขอร้องไม่ให้เขาเลิกกับเรา... ในเวลานั้น ความรัก กับ ศักดิ์ศรี สวนทางกันอย่างสิ้นเชิง แต่ท้ายที่สุดเมื่อถึงวันนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะกราบขอร้อง เพื่อที่จะคืนดี... แต่ ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่สำคัญกว่าหัวใจ เราถือว่าเขาฆ่าเราตายไปแล้วตั้งแต่วันนั้น.... วันนี้ก็ไม่มีเราในชีวิตของเขาแล้วเช่นกัน - - ส่วนผู้ชายที่สำคัญมากกับเราอีกคนหนึ่งเป็นเพื่อนสนิท เป็นอีกคนที่เราไม่เคยวางหูโทรศัพท์ใส่ ให้โมโหแค่ไหน โกรธแค่ไหน ก็ต้องเป็นคนที่คอยง้อและขอโทษ เพื่อนที่ไม่เคยรู้เลยว่า เคยทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจแค่ไหน ไม่เคยรู้ว่าทำให้เราร้องไห้ไปกี่หน... "ก็ผมเป็นของผมแบบนี้" นั่นคือข้อสรุปที่บอกกลายๆ ว่า ถ้าใครจะคบกับเขาก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นให้ได้ (เท่านั้น) ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นเพื่อน หรือเป็นคนรักของเขาก็ตาม ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนมีเพื่อนเยอะมาก และเขาก็เป็นเพื่อน หนึ่งในจำนวนเพื่อน "เยอะมาก" เหล่านั้น เราก็มักจะได้ยินคำถาม จากหลายคนเมื่อเห็นเราเสียใจเพราะเพื่อนคนนี้ ว่า "สำคัญมากขนาดไหน ถึงต้องยอมเสียใจขนาดนี้" และนี่เป็นสิ่งที่เราต้องกลับมาถามตัวเองว่าการรักษาระยะห่าง ระหว่างมิตรภาพของคำว่าเพื่อนของเรากับเขานั้นเริ่มไม่คงที่ เมื่อ ความเป็นเพื่อนที่ (เคย) ดีต่อกันตลอดมา ทำให้เรารู้สึกว่า ไม่พอดีเท่าที่ควรจะเป็น - - หากการรักษาเพื่อนสักคนไว้ ก็คือ การพยายามทำความ "เข้าใจ" และพูดกับตัวเองว่า "มันเป็นของมันอย่างนั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก" เราก็คงยอมรับในตัวเพื่อนของเราคนนี้ได้... ตลอดไป แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เรารู้สึกว่า คุณค่าคำว่าเพื่อนของเรา มันไม่มีความหมายอะไร..... คนที่เป็น "เพื่อนคนหนึ่งในจำนวนเพื่อนเยอะมาก" ก็อาจจะ ไม่มีความหมายอะไร.... เหมือนผู้ชายคนที่เคยเป็นคนรัก.... นั่นแหละ
บางทีเราอาจต้องลดความคาดหวัง
สำหรับทุก "ความสัมพันธ์" หลายครั้งที่เราเองก็เคยเฮิร์ทกับความคาดหวังในความสัมพันธ์ จากคนที่เรารู้สึกดีด้วยมากๆ ทั้งหญิงและชาย จนต้องกลับมาบอกกับตัวเองว่า ยังมีอะไรอีกตั้งมากมายนี่นาที่ทำให้เรามีความสุข บางทีการเว้นระยะห่าง อาจช่วยให้เราไม่พบกับสิ่งที่บั่นทอนความรู้สึก ถึงแม้ว่าโดยพื้นฐานแล้วเราจะรู้สึกดีกับคนๆนั้น/สิ่งนั้นๆ จนคิดว่าไม่มีอะไรมาทำให้ความรู้สึกของเราเสียไปได้ แต่อยากบอกว่า.. เวลาเราเสียความรู้สึกจากคนที่เราแคร์น่ะ มันเจ็บไม่น้อยเลยเน้อ เอาใจช่วยให้เพื่อน รักษาเพื่อน+รักษาใจของตัวเอง เอาไว้ได้ทั้งสองอย่างนะจ๊ะ โดย: jummdcu IP: 125.24.95.69 วันที่: 3 ธันวาคม 2552 เวลา:16:15:44 น.
..เห็นด้วย...
ในเมื่อรู้ว่ามันเป็นการยากที่จะยอมรับ "ทั้งหมด" ของคนอื่น ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องไปยอมรับมันทั้งหมด ใช่อยู่..คนเราย่อมมีทั้งส่วนดีและส่วนไม่ดี ถ้าเรารู้จักเลือกมองแต่ส่วนดีของคนอื่น ย่อมเป็นสุขแน่แท้ ดังที่ท่านพุทธทาสภิกขุกล่าว แต่...ในระหว่างที่เรายังไม่เป็น "ยอดคน" ที่สามารถลดละเลิกได้ทุกสิ่ง เราต้องยอมให้ความเป็นปุถุชนของเรามันทำงานซะบ้าง การยอมรับว่าตัวเราเองก็มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ มีรัก-โลภ-โกรธ-หลงตามอัตภาพ ถือว่าเป็นการ "ยอมรับตัวเอง" อย่างหนึ่ง ซึ่งสำคัญพอๆกับการ "ยอมรับคนอื่น" หากเราพยายามหลายต่อหลายครั้งที่จะยอมรับข้อเสียของใครบางคน แต่จนแล้วจนรอดก็ยอมรับไม่ได้สักที...ก็อาจเป็นไปได้ว่า... "ไอ้/อีบ้านั่นมันแย่จริงๆสำหรับเรา" จริงอยู่ ..ไม่มีใครดีหรือเลวทั้งหมด แต่คนที่เลว 99% น่ะ..."มีอยู่จริง" เราเป็นคนทีมีเพื่อนน้อยมาก อาจเพราะเราไม่พยายามรักษาเพื่อนที่มีความเลวมากกว่า 99% ไว้ ไม่รู้จะรักษาไว้ทำเพลี้ยอะไร ก็เลวซะขนาดนั้น คนอย่างเรา.. ไม่มีทางเสียน้ำตาให้กับเพื่อนคนไหนเป็นครั้งที่สอง ส่วนคนรักเนี่ย..ยอมให้สามครั้งก็ได้..เอ้า (หมายถึง ยอมเสียน้ำตาเฟร้ย) จิตใจของคนเราเป็นส่วนที่บอบบาง ควรค่าแก่การดูแลเอาใจใส่อย่างทะนุถนอม เรื่องอะไรปล่อยให้คนอื่นเหยียบย่ำกระทำชำเราซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น เขี่ยมันทิ้งไปเล้ย..แล้วหันไปคบหมาเป็นเพื่อน (ยังดีกว่าคบเพื่อนหมาๆ) โดย: ดอกหญ้าพันงู
 วันที่: 4 ธันวาคม 2552 เวลา:4:13:09 น. |
ดาริกามณี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [?] Just Do it : * มีอีกชื่อว่า หญ้าเจ้าชู้ * เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์บทประพันธ์ รักข้ามรั้ว (หญ้าเจ้าชู้) ลุ้นสุดฤทธิ์ พิชิตรัก (หญ้าเจ้าชู้) ภารกิจรักพิทักษ์เธอ (หญ้าเจ้าชู้) ปีกแห่งฝัน (ดาริกามณี) * เป็นสาวก 'รงค์ วงษ์สวรรค์ * เป็นแฟน คาราบาว * เป็นกิ๊ก เฉลียง * ฝืนอะไรที่เป็นอื่น ฝืนอัตตา สูงเทียมฟ้าก็มิเท่า เป็นเราเอง * การปรากฎตัวของคนคนหนึ่ง อาจเปลี่ยนใครอีกคนไปทั้งชีวิต * หากต้องการอ่านนิยายที่ใส่รหัส, รบกวน "ฝากข้อความหลังไมค์" จ่ะ Friends Blog
|
||||||||||||
บางใจประจักษ์แท้แค่บัดดล
บางคนยากหยั่งแท้ ถึงใจ ~
But I meet some new friend here..Some good some not good. Every time I try to tell myself "She always like this" and forgive her. But sometime I tell myself just go away from her to much problem for keep in touch.
PS. Confuse.......