ฉันก็เป็นคนคนหนึ่งเหมือนที่คนอื่นๆ เป็น

แม่ชีเทเรซ่าเคยพูดไว้ว่า “การให้ในสิ่งที่ผู้รับไม่ต้องการ ก็ไม่ต่างอะไรกับการไม่ได้ให้” เมื่อก่อนเคยคิดขวางๆ ว่า ไม่จริงหรอก “การให้” ไม่ว่าคนรับจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม แต่เราก็ได้ให้ เพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองคิดผิด เมื่อเจอเหตุการณ์นั้นเกิดกับตัวเอง...

และวันนี้จึง “ให้” ในสิ่งที่คนรับต้องการ....

ตลับเทป เครื่องบันทึกเทป และหนังสือ... ทั้งสามสิ่งอยู่ตรงหน้า... วันนี้ หนังสือถูกอ่านไปแล้วหลายหน้า ตลับเทปถูกใช้ไปแล้วหลายม้วน.... ฉันไม่รู้จักเจ้าของหนังสือเล่มนี้ ฉันรู้เพียงแต่ว่าเขาเป็นคนตาบอด และเขาก็อาศัยการรับรู้ด้วย “เสียง”

วันนี้ฉันได้ใช้เสียงของฉันเพื่อคนอื่นอย่างมีค่าและคุ้มค่า...

ต่างนักกับครั้งหนึ่งที่ผ่านมา... เสียงของฉันเป็นเพียงความน่าเบื่อหน่ายและน่ารำคาญสำหรับคนบางคน.../ ๑๓ ; ๔๕ กรกฎาคม


บันทึกนี้... เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน มีสาเหตุเพราะผิดหวังจากความรัก ฉันเลือกการอ่านหนังสือเทปให้ “สมาคมคนตาบอดแห่งประเทศไทย” เพราะการอ่านหนังสือออกเสียงฉันต้องใช้สมาธิอย่างมากถึงมากที่สุด...เพื่อคนฟังจะได้เข้าใจว่าสิ่งที่ฉันกำลังอ่านนั้น ถ่ายทอดจากเนื้อหาในหนังสือและความรู้สึก... ฉันใช้เวลาอ่านหนังสือ "การเมืองและการปกครองของไทย" บันทึกเทปเป็นเวลา 3 เดือนเต็ม...

ฉันอ่านหนังสือเทปให้คนตาบอด - เพื่อที่บางทีฉันอาจจะ "ตาสว่าง" ขึ้น ผ่านไปแล้ว 3 ปี....จนถึงปีนี้ฉันไม่ได้เอาหนังสือเทปมาอ่าน ถึงแม้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉันมันจะเหมือน "ซ้ำรอยเดิม" แต่ถ้าหากฉันจะต้องเลือกเพื่อที่จะ "จดจำสิ่งดีๆ เอาไว้ หรือลืมให้ได้" ฉันเลือกอย่างหลัง... เพราะความทรงจำดีๆ จะทำให้ฉันไม่มีทางลืมได้ ฉันจึงพยายามทุกวิถีทางที่จะ "ไม่จำ" แม้สักอย่างเดียว....

ถ้าไม่เจ็บปวดอย่างที่สุด ฉันก็คงไม่บังคับตัวเองให้พยายามลืมหรอก....

วันนี้... เหมือนสามปีก่อนได้หมุนกลับมาอีกครั้งเป็นวงกลม ผิดแต่ว่าในการเป็น “อาสาสมัครที่โรงเรียนสอนคนตาบอด” คราวนี้นั้น ฉันไม่ได้ทำเพราะเสียใจในความรัก... แต่ฉันทำเพราะฉันศรัทธาในตัวเอง ฉันเชื่อว่าคนเราทุกคนมีความสามารถและมีศักยภาพมากกว่าที่ตัวเองรู้, ถ้าเพียงแต่เราจะค้นหาและดึงมันออกมาใช้ เราจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเรา “เป็น” อะไรได้ตั้งมาก... และมากกว่าที่เราคิด....

ฉันไม่เคยฟังเพลง “ต้นชบากับคนตาบอด” แล้วร้องไห้... ฉันฟังเพลงนี้เพราะเนื้อหาที่บอกว่า “ทุกสิ่งจะงามอยู่ที่ใจเราจะมอง” ฉันชอบความหมายของเพลง แต่มาวันนี้ฉันได้สัมผัสกับใกล้ชิดกับ “คนตาบอด” เพลงต้นชบากับคนตาบอดจึงมีความหมายมากขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง...

ฉันไม่ได้จะมาบอกว่าฉันเป็นคนดีหรือเป็นคนใจบุญใจกุศลเพราะทุกอย่างที่ฉันทำไปนั้นฉันก็ทำเพื่อตัวเอง... ฉันเห็นแก่ตัว, เพราะฉันก็เป็นคนคนหนึ่ง คนธรรมดา ฉันทำเพื่อความสุขกายสบายใจของฉันและทำเพราะอยากทำ ไม่มีความหมายอื่น... แต่สิ่งที่ฉันได้, คือ ได้รู้ว่าตัวฉันเองมี “ค่า” คุณค่าที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมี หลายครั้งที่ฉันถูกความรักทำให้เจ็บปวด ร้าวใจ หลายครั้งที่ฉันผิดหวังเพราะ “คน” ที่ไม่เห็นค่าของฉัน... ในวันนี้ฉันรู้สึกถึง “การมีอยู่” ของตัวเอง...

ทุกคนมี “ค่า” ในตัวเองเสมอ... อยู่ที่เราจะทำมันให้เกิด “ค่า” ขึ้นมาได้มากน้อยแค่ไหน...

ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก... จงเรียนรู้การใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับการได้มันมา.... /

Create Date : 05 มกราคม 2549 Last Update : 5 มกราคม 2549 15:37:02 น. Counter : 783 Pageviews.		6 comments
Share Tweet